ជាតិ
បទវិភាគ
×![]()
ភ្នំពេញ ៖ បញ្ហាទីផ្សារការងារគឺជាកង្វល់រួមរបស់សិស្ស និស្សិត ឪពុកម្តាយ និងរាជរដ្ឋាភិបាល។ ជាក់ស្តែង និស្សិតខ្លះបញ្ចប់ការសិក្សាបាន១ឆ្នាំ ឬ២ឆ្នាំហើយ មិនទាន់រកការងារធ្វើបានផង។ តើភាពគ្មានការងារធ្វើជាកំហុសអ្នកណា?
ប្រធានបទស្តីពី «ភាពគ្មានការងារធ្វើ» នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាត្រូវបានមជ្ឈដ្ឋានទូទៅលើកយកមកពិភាក្សាគ្នាស្ទើរជារៀងរាល់ ថ្ងៃ។
អ្នកមិនទាន់រៀនចប់ សម្តែងក្តីបារម្ភខ្លាចមិនមានការងារធ្វើនៅពេលបញ្ចប់ការសិក្សា។ អ្នករៀនចប់មួយចំនួនទទួលបានការងារធ្វើភ្លាមៗ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សា។ ប៉ុន្តែនិសិត្សខ្លះបញ្ចប់ការសិក្សាបាន១ឆ្នាំ ឬ២ឆ្នាំហើយ នៅមិនទាន់រកការងារធ្វើបានផង។
រីឯនិស្សិតខ្លះទៀតទទួលបានការងារធ្វើដែរ ប៉ុន្តែជាការងារពាក់កណ្តាលម៉ោង ជាការងារមិនមានកិច្ចសន្យាទៀងទាត់ ឬជាការងារបណ្តោះអាសន្ន។ល។ ពេលខ្លះ ដោយសារតែកង្វះខាតទីផ្សារ និស្សិតខ្លះរៀនមុខជំនាញគណនេយ្យ ប៉ុន្តែក្លាយខ្លួនទៅជាអ្នកនិពន្ធ។ និស្សិតខ្លះទៀតរៀនជំនាញបច្ចេកវិទ្យាព័ត៌មាន ប៉ុន្តែក្រោយមកក្លាយខ្លួនទៅជាអ្នកបកប្រែភាសាអង់គ្លេសក៏មានដែរ។
ប្រសិនបើគេគិតមួយភ្លែត គេពិតជាទម្លាក់កំហុសទាំងស្រុងទៅលើរាជរដ្ឋាភិបាល ពីព្រោះថា កាត្វកិច្ចរបស់រាជរដ្ឋាភិបាលត្រូវធ្វើយ៉ាងណាបង្កើតការងារអោយបាន ច្រើនបំផុតដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងកំណើនអ្នកស្វែងរកការងារធ្វើ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ជាការពិតមិនអាចប្រកែកបាន គឺថាទីផ្សារការងារនៅក្នុងប្រទេសក្រីក្រមួយនេះនៅតូចចង្អៀតបើប្រៀបធៀប ទៅនឹងចំនួននិស្សិតដែលចេញពីថ្នាក់ឧត្តមសិក្សារាប់ម៉ឺននាក់ ជារៀងរាល់ឆ្នាំនោះ។
ទីផ្សារការងារនៅតូចចង្អៀតគឺដោយសារទំហំសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសនៅមានកម្រិត។ វត្តមានរោងចក្រសហគ្រាសច្រើនបំផុតមាននៅក្នុងវិស័យកាត់ដេរ ទេសចរណ៍ និងសំណង់។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងវិស័យផ្សេងទៀត ចំនួនរោងចក្រសហគ្រាសនៅមានចំនួនតិចតួចនៅឡើយ។ ជាក់ស្តែង នៅក្នុងវិស័យកសិកម្មដែលជាវិស័យសរសៃឈាមនៃសេដ្ឋកិច្ចរបស់កម្ពុជា ផងនោះ គេសង្កេតឃើញនៅមានកង្វះខាតសហគ្រាសជាច្រើន ដូចជាកង្វះខាតរោងចក្រម៉ាស៊ីនកិនអង្ករ កង្វះខាតសិប្បកម្ម ឬរោងចក្រកែច្នៃផលិតផលកសិកម្ម។
ផលិតផលកសិកម្មមួយចំនួនរបស់ខ្មែរបានត្រឹមតែបរិភោគស្រស់ៗប៉ុណ្ណោះ ពោលគឺមិនសូវមានរោងចក្រកែឆ្នៃជាដំណាប់ ដែលអាចទុកបានរយៈពេលយូរ។ នៅក្នុងវិស័យរ៉ែ ដូចជា រ៉ែដែក រ៉ែធ្យូង រ៉ែមាស រ៉ែប្រេង ឧស្ម័ន និងរ៉ែដទៃទៀត ប្រទេសកម្ពុជាមិនទាន់មានរោងចក្រ។
កង្វះខាត ឬអវត្តមានប្រភេទរោងចក្រទាំងអស់នេះដែលជាប្រភពនៃការបង្កើតការងារ ជូនប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរនោះ អាចត្រូវបានគេទម្លាក់កំហុសទៅលើរាជរដ្ឋាភិបាលជាការត្រឹមត្រូវ ពីព្រោះរាជរដ្ឋាភិបាលមិនបាន ឬមិនអាចទាក់ទាញអ្នកវិនិយោគ ឬមិនអាចបង្កើតប្រភេទរោងចក្រទាំងអស់នេះបាន។
ជាថ្មីម្តងទៀត ប្រសិនបើគេនិយាយជារួម ទីផ្សារការងារនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជារួមតូចចង្អៀតមែន។ ប៉ុន្តែ បើទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី ក៏អ្នកជំនួញមួយចំនួន និងអ្នកជំនាញផ្នែកការងារមួយចំនួននៅតែនិយាយថា ប្រទេសកម្ពុជានៅមានប៉ុស្តិ៍ទំនេរសម្រាប់ទទួលយកអ្នករកការងារជាច្រើន។ មានតំណែងជាច្រើននៅទំនេរ រង់ចាំទទួលនិស្សិតខ្មែរដែលបញ្ចប់ការសិក្សា ប៉ុន្តែនិស្សិតខ្លួនឯងទេ ដែលមិនមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចាប់យកការងារទាំងនោះ។ និស្សិតខ្មែរមួយចំនួនដែលបញ្ចប់ការសិក្សារនៅថ្នាក់ឧត្តមសិក្សា ត្រូវបានគេរិះគន់ថា មិនមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងតម្រូវការទីផ្សារបាន។
និស្សិតខ្លះមានតែសញ្ញាប័ត្រ មានតែទ្រឹស្តី ប៉ុន្តែខ្វះបទពិសោធន៍និងចំណេះធ្វើ។ និស្សិតខ្លះចេញពីសាលាភ្លាមចង់ធ្វើធំតែម្តង ពោលគឺមិនចង់ទទួលយកការងារតូចតាចដើម្បីពង្រឹងបទពិសោធន៍ទេ។ និស្សិតខ្លះទៀត ចេញពីសាលាភ្លាមទាមទារប្រាក់បៀវត្សរ៍ខ្ពស់ហួសហេតុ ដោយខ្លួនឯងមិនទាន់មានបទពិសោធន៍ការងារអ្វីទាំងអស់។
កំហុសមួយទៀតរបស់និស្សិតមួយចំនួននាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ គឺពួកគេមិនចង់ធ្វើការងារស្ម័គ្រចិត្ត ដើម្បីទទួលបទពិសោធន៍នៅក្នុងវ័យសិក្សា។ បញ្ហាមួយទៀតដែលជាបញ្ហាធំចម្បងដែរនោះគឺនិស្សិតកាន់តែច្រើនឡើង នាំគ្នារៀនយកសញ្ញាប័ត្រអនុបណ្ឌិត និងបណ្ឌិត។ រៀនកាន់ខែខ្ពស់ជំរុញអារម្មណ៍ពួកគេមិនចង់អោយធ្វើការងារតូចតាច ឬល្មមនោះទេ។
សរុបសេចក្តីមកវិញ ភាពគ្មានការងារធ្វើ អាចជាកំហុសមួយផ្នែករបស់រាជរដ្ឋាភិបាលមែន។ ប៉ុន្តែបុគ្គលនីមួយៗ និស្សិតម្នាក់ៗគួរសួរខ្លួនឯងថា តើខ្លួនឯងបានបំពេញកាត្វកិច្ចសព្វគ្រប់ដើម្បីទទួលបានការងារសមរម្យហើយឬនៅ? និស្សិតខ្លួនឯងចេះតស៊ូ ដាក់ខ្លួនដើម្បីការងារហើយឬនៅ?
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
