ជាតិ
ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: លីម តុលា
ភ្នំពេញ៖នៅក្នុងគ្រប់ស្ថាប័ន មិនថា ឯកជន អង្គការ និងរដ្ឋទេ។ ចលនាផ្លាស់ប្តូរការងារពីស្ថាប័នមួយទៅស្ថាប័នមួយទៀត បានកើតឡើងនៅគ្រប់ទីកន្លែង និងគ្រប់ប្រទេសទាំងអស់នៅលើពិភពលោក។ អ្វីដែលខុសគ្នា គឺនៅត្រង់ថា បុគ្គលិកខ្លះ ចាកចេញពីកន្លែងចាស់រួចហើយ នៅតែនឹកស្តាយកន្លែងចាស់ ឬនៅបន្តសរសើរកន្លែងចាស់មិនដាច់ពីមាត់ពីគំនិតគ្រប់គ្រង របស់មេដឹកនាំចាស់ និងសរសើរពីបរិយាកាសការងារទូទៅនៅកន្លែងចាស់។ អ្នកចាកចេញប្រភេទខាងលើនេះ ភាគច្រើន ទៅបង្កើតអាជីវកម្មដោយខ្លួនឯង ពោល គឺមិនមែនចេញពីកន្លែងចាស់ ហើយរត់ទៅរកការងារកន្លែងថ្មីនោះទេ។ 
តែបុគ្គលខ្លះទៀត ចេញពីកន្លែងចាស់រួចហើយ កុំថាឡើយនិយាយល្អពីកន្លែងចាស់ សូម្បីតែនឹក ក៏នឹកមិនឃើញផង។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ បុគ្គលិកដែលចាកចេញ ថែមទាំងនិយាយរិះគន់ថ្នាក់ដឹកនាំចាស់ទៀតផង ពីព្រោះ ពួកគេ យល់ថា ថ្នាក់ដឹកនាំចាស់មានគុណវិបត្តិច្រើនពេក។ តើគុណវិបត្តិអ្វីខ្លះរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំចាស់ ដែលជំរុញអោយកូនចៅដើរចេញមិនធ្វើការជាមួយនៅក្នុងបរិបទប្រទេសកម្ពុជា?
ទី១ គឺថ្នាក់ដឹកនាំ ដឹកនាំរបៀបផ្តាច់ការ មិនស្តាប់ហេតុផលនរណាទាំងអស់។ គំនិតខ្លួនឯងធំជាងគេ ត្រូវជាងគេ ដាក់បញ្ជាអ្វីតម្រូវអោយថ្នាក់ក្រោមធ្វើអោយបានទាំងអស់ ដោយគ្មានគិតពីការប្រឈមអ្វីទាំងអស់។
ទី២ គឺថ្នាក់ដឹកនាំបញ្ជាតាមអារម្មណ៍ គ្មានគោលការណ៍អ្វីទាំងអស់។ សម្រាន្តមួយយប់ ព្រឹកឡើង ផ្លាស់គោលការណ៍ចាស់ ដាក់គោលការណ៍ថ្មី។ និយាយអោយខ្លី បញ្ជាតាមតែមាត់ទទេ គ្មានពិនិត្យគោលការណ៍ស្ថាប័នឡើយ។
ទី៣ គឺថ្នាក់ដឹកនាំមិនដែលចេះលើកទឹកចិត្តកូនចៅម្តងណាឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ កូនចៅធ្វើអ្វីក៏ខុសចិត្តខ្លួនឯងដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត មេដឹកនាំគិតតែ«និយាយដើម»
ពីកូនចៅ។
ទី៤ ប្រសិនបើលើកទឹកចិត្តវិញ លើកទឹកចិត្ត ឬដំឡើងប្រាក់ខែ តែកូនចៅណាដែលចេះអែបអប ចេះ«យកចិត្ត យកថ្លើម»មេ។ និយាយអោយសាមញ្ញ ផ្តល់ប្រយោជន៍អោយតែបុគ្គលិកណាដែលចេះ«លើកជើង»។ បុគ្គលិកហ្មត់ចត់នឹងការងារដទៃទៀត មិនសូវទទួលបានប្រយោជន៍ទេ។
ទី៥ គឺថ្នាក់ដឹកនាំ ដែលគិតថា ខ្លួនឯងពូកែជាងគេទាំងអស់។ នរណាក៏ចេះមិនដល់ខ្លួនដែរ។ តាមពិត ពេលខ្លះខ្លួនឯង គ្មានចំណេះអ្វីទេ។ ទទួលបានដំណែងនេះ ឬនោះ ធ្វើឡើងតាមបក្សពួក ឬខ្សែស្រឡាយសោះ។
ទី៦ គឺមេដឹកនាំមិនចេះអោយតម្លៃធនធានមនុស្សល្អ។ មើលឃើញធនធានមនុស្សល្អ ថា អាចជាសត្រូវនឹងខ្លួន ហើយអាចគំរាមកំហែងតំណែងរបស់ខ្លួននាពេលអនាគត។
ទី៧ គឺមេដឹកនាំដែលគិតតែពីប្រយោជន៍ខ្លួនឯង មិនគិតពីប្រយោជន៍របស់ស្ថាប័ន។ កំពុងធ្វើកិច្ចការមួយនេះរួមជាមួយគ្នា តែក្នុងអារម្មណ៍ត្រៀមឈោងចាប់យកប្រយោជន៍ផ្សេងបាត់ទៅហើយ។
ទី ៨ គឺមេដឹកនាំដែលមានចំណេះហើយ តែកំណាញ់ចំណេះមិនចេះចែកចាយជូនថ្នាក់ក្រោមបង្គាប់។
ទី៩ គឺមេដឹកនាំដែលមិនគិតពីទុក្ខលំបាករបស់កូនចៅទាក់ទងនឹងប្រាក់ខែសម្រាប់រស់ប្រចាំថ្ងៃ។
ទី១០ គឺមេដឹកនាំខ្វះការទទួលខុសត្រូវ ឬមេដឹកនាំដែលយកមុខមាត់តែមា្នក់ឯង មានន័យថា ប្រសិនបើស្ថាប័នជោគជ័យ មេដឹកនាំទាមទារជោគជ័យម្នាក់ឯង តែប្រសិនបើស្ថាប័នបរាជ័យ គឺគេទម្លាក់កំហុសទៅថា្នក់ក្រោមវិញ។
ទី១១ គឺមេដឹកនាំដែលគ្មានចំណេះសម្រាប់ផ្ទេរជូនបុគ្គលិកត្រឹមត្រូវ។
ទី១២ គឺមេដឹកនាំដែលខ្វះសិល្បៈក្នុងការប្រើប្រាស់សម្តីជាមួយបុគ្គលិកថ្នាក់ក្រោម។
ទី១៣ គឺមេដឹកនាំបង្កើតបក្សពួកក្នុងស្ថាប័នតែមួយ(បង្កើតក្រុមតាមដាន ប្រៀបដូចក្រុមចារកម្មក្នុងសង្គ្រាម)។
ទី១៤ គឺមេដឹកនាំដែលខ្វះសីលធម៌ និយាយជារួម។
តែបុគ្គលខ្លះទៀត ចេញពីកន្លែងចាស់រួចហើយ កុំថាឡើយនិយាយល្អពីកន្លែងចាស់ សូម្បីតែនឹក ក៏នឹកមិនឃើញផង។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ បុគ្គលិកដែលចាកចេញ ថែមទាំងនិយាយរិះគន់ថ្នាក់ដឹកនាំចាស់ទៀតផង ពីព្រោះ ពួកគេ យល់ថា ថ្នាក់ដឹកនាំចាស់មានគុណវិបត្តិច្រើនពេក។ តើគុណវិបត្តិអ្វីខ្លះរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំចាស់ ដែលជំរុញអោយកូនចៅដើរចេញមិនធ្វើការជាមួយនៅក្នុងបរិបទប្រទេសកម្ពុជា?
ទី១ គឺថ្នាក់ដឹកនាំ ដឹកនាំរបៀបផ្តាច់ការ មិនស្តាប់ហេតុផលនរណាទាំងអស់។ គំនិតខ្លួនឯងធំជាងគេ ត្រូវជាងគេ ដាក់បញ្ជាអ្វីតម្រូវអោយថ្នាក់ក្រោមធ្វើអោយបានទាំងអស់ ដោយគ្មានគិតពីការប្រឈមអ្វីទាំងអស់។
ទី២ គឺថ្នាក់ដឹកនាំបញ្ជាតាមអារម្មណ៍ គ្មានគោលការណ៍អ្វីទាំងអស់។ សម្រាន្តមួយយប់ ព្រឹកឡើង ផ្លាស់គោលការណ៍ចាស់ ដាក់គោលការណ៍ថ្មី។ និយាយអោយខ្លី បញ្ជាតាមតែមាត់ទទេ គ្មានពិនិត្យគោលការណ៍ស្ថាប័នឡើយ។
ទី៣ គឺថ្នាក់ដឹកនាំមិនដែលចេះលើកទឹកចិត្តកូនចៅម្តងណាឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ កូនចៅធ្វើអ្វីក៏ខុសចិត្តខ្លួនឯងដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត មេដឹកនាំគិតតែ«និយាយដើម»
ពីកូនចៅ។
ទី៤ ប្រសិនបើលើកទឹកចិត្តវិញ លើកទឹកចិត្ត ឬដំឡើងប្រាក់ខែ តែកូនចៅណាដែលចេះអែបអប ចេះ«យកចិត្ត យកថ្លើម»មេ។ និយាយអោយសាមញ្ញ ផ្តល់ប្រយោជន៍អោយតែបុគ្គលិកណាដែលចេះ«លើកជើង»។ បុគ្គលិកហ្មត់ចត់នឹងការងារដទៃទៀត មិនសូវទទួលបានប្រយោជន៍ទេ។
ទី៥ គឺថ្នាក់ដឹកនាំ ដែលគិតថា ខ្លួនឯងពូកែជាងគេទាំងអស់។ នរណាក៏ចេះមិនដល់ខ្លួនដែរ។ តាមពិត ពេលខ្លះខ្លួនឯង គ្មានចំណេះអ្វីទេ។ ទទួលបានដំណែងនេះ ឬនោះ ធ្វើឡើងតាមបក្សពួក ឬខ្សែស្រឡាយសោះ។
ទី៦ គឺមេដឹកនាំមិនចេះអោយតម្លៃធនធានមនុស្សល្អ។ មើលឃើញធនធានមនុស្សល្អ ថា អាចជាសត្រូវនឹងខ្លួន ហើយអាចគំរាមកំហែងតំណែងរបស់ខ្លួននាពេលអនាគត។
ទី៧ គឺមេដឹកនាំដែលគិតតែពីប្រយោជន៍ខ្លួនឯង មិនគិតពីប្រយោជន៍របស់ស្ថាប័ន។ កំពុងធ្វើកិច្ចការមួយនេះរួមជាមួយគ្នា តែក្នុងអារម្មណ៍ត្រៀមឈោងចាប់យកប្រយោជន៍ផ្សេងបាត់ទៅហើយ។
ទី ៨ គឺមេដឹកនាំដែលមានចំណេះហើយ តែកំណាញ់ចំណេះមិនចេះចែកចាយជូនថ្នាក់ក្រោមបង្គាប់។
ទី៩ គឺមេដឹកនាំដែលមិនគិតពីទុក្ខលំបាករបស់កូនចៅទាក់ទងនឹងប្រាក់ខែសម្រាប់រស់ប្រចាំថ្ងៃ។
ទី១០ គឺមេដឹកនាំខ្វះការទទួលខុសត្រូវ ឬមេដឹកនាំដែលយកមុខមាត់តែមា្នក់ឯង មានន័យថា ប្រសិនបើស្ថាប័នជោគជ័យ មេដឹកនាំទាមទារជោគជ័យម្នាក់ឯង តែប្រសិនបើស្ថាប័នបរាជ័យ គឺគេទម្លាក់កំហុសទៅថា្នក់ក្រោមវិញ។
ទី១១ គឺមេដឹកនាំដែលគ្មានចំណេះសម្រាប់ផ្ទេរជូនបុគ្គលិកត្រឹមត្រូវ។
ទី១២ គឺមេដឹកនាំដែលខ្វះសិល្បៈក្នុងការប្រើប្រាស់សម្តីជាមួយបុគ្គលិកថ្នាក់ក្រោម។
ទី១៣ គឺមេដឹកនាំបង្កើតបក្សពួកក្នុងស្ថាប័នតែមួយ(បង្កើតក្រុមតាមដាន ប្រៀបដូចក្រុមចារកម្មក្នុងសង្គ្រាម)។
ទី១៤ គឺមេដឹកនាំដែលខ្វះសីលធម៌ និយាយជារួម។
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
