ជាតិ
×![]()
ដោយ: ម៉ៅ សុផា
ចតុប្បច្ច័យ ឬបច្ច័យ៤ គឺជាវត្ថុ៤យ៉ាង សម្រាប់ទ្រទ្រង់ជីវិតព្រះសង្ឃ។ បច្ច័យទាំង៤នេះគឺ ចីវរប្បច្ច័យ, បិណ្ឌបាតប្បច្ច័យ, សេនាសនប្បច្ច័យ និងគិលានភេសជ្ជប្បច្ច័យ ដែលកើតឡើងពីការផ្គត់ផ្គង់របស់ពុទ្ធបរិស័ទ។
ចតុប្បច្ច័យ ចែកចេញជា២ប្រភេទ គឺ បច្ច័យជាគ្រឿងបរិភោគ និងបច្ច័យជាគ្រឿងឧបបរិភោគ។ គ្រឿងបរិភោគ គឺជាវត្ថុទាំងឡាយណាដែលអាចលេបទំពាចូលក្នុងពោះបាន ដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិត។ ចំណែកឯ វត្ថុឧបបរិភោគ គឺជាវត្ថុទាំងឡាយណាដែលមិនមែនជាអាហារ ឬទឹកសម្រាប់បរិភោគ តែជាវត្ថុសម្ភារៈផ្សេងៗ សម្រាប់ប្រើប្រាស់ខាងក្រៅ ដើម្បីទ្រទ្រង់រាយកាយ ឲ្យប្រព្រឹត្តទៅ ដោយសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ និងភាពសុខស្រួល។
បិណ្ឌបាតប្បច្ច័យ និងគិលានភេសជ្ជប្បច្ច័យ ចាត់ទុកជាគ្រឿងបរិភោគ ព្រោះបច្ច័យទាំងពីនេះ ព្រះសង្ឃអាចបរិភោគបាន។ បិណ្ឌបាតប្បច្ច័យ សំដៅដល់ បាយទឹក នំចំណី បង្អែម ចម្អាប សម្ល ត្រី សាច់ ប្រហុក ផ្អក អំបិល ។ល។ ដែលសុទ្ធតែជាចង្ហាន់ ដែលព្រះសង្ឃអាចឆាន់បាន។ ចំណែកឯ គិលានភេសជ្ជប្បច្ច័យ គឺជាថ្នាំពេទ្យសម្រាប់ព្យាបាល និងបង្ការជំងឺផ្សេងៗ ដូចជាថ្នាំគ្រាប់និងថ្នាំទឹក ជាដើម។ ការពិតទៅ ប្រភេទថ្នាំខ្លះ ព្រះសង្ឃមិនអាចឆាន់បានទេ តែក៏ចាត់ទុកថាគិលានភេសជ្ជប្បច្ច័យដែរ ដូចជា ថ្នាំចាក់ ថ្នាំលាប ប្រេងខ្យល់ ជាដើម ដោយសារតែវត្ថុទាំងនេះ គឺជាប្រភេទថ្នាំ ដែលអាចព្យាបាលជំងឺបាន។ លើសពីនេះទៀត វត្ថុផ្សេងៗទៀត រួមមាន តែ ស្ករ ទឹកក្រួច ទឹកផ្លែចន្ទន៍ ទឹកដោះគោ ជាដើម ក៏អាចចាតុទុកថា ជាគិលានភេសជ្ជប្បច្ច័យ ដូចគ្នា។
ដោយឡែក ចីវរប្បច្ច័យ និងសេនាសនប្បច្ច័យ រាប់ចូលក្នុងគ្រឿងឧបបរិភោគ ព្រោះបច្ច័យទាំង២ប្រភេទនេះ ព្រះសង្ឃមិនអាចឆាន់បានទេ គឺសម្រាប់តែប្រើប្រាស់ប៉ុណ្ណោះ។ ចីវរប្បច្ច័យ មានដូចជា ស្បង់ ចីវរ សង្ឃាដី សំពត់សាដក វត្ថពន្ធ និងគ្រឿផ្សេងៗទៀត សម្រាប់ស្លៀកពាក់ គ្របដណ្ដប់រាយកាយរបស់ព្រះសង្ឃ។ រីឯ សេនាសនប្បច្ច័យវិញ មានកុដិ សាលាឆាន់ និងទីកន្លែងផ្សេងៗទៀត ដែលជាទីស្នាក់អាស្រ័យរបស់ព្រះសង្ឃ។
រួមមក ចតុប្បច្ច័យ គឺ បិណ្ឌបាត (ចង្ហាន់), គិលាន (ថ្នាំព្យាលបាលរោគ និងភេសជ្ជៈ), ចីវរ (គ្រឿងស្លៀកពាក់ មានស្បង់ ចីវរ សង្ឃាដិ ជាដើម) និងសេនាសនៈ (ទីស្នាក់អាស្រ័យ ដូចជា កុដិ និងសាលាឆាន់ជាដើម)។ ជីវិតព្រះសង្ឃក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ត្រូវអាស្រ័យលើបច្ច័យទាំង៤នេះ ដែលជាការផ្គត់ផ្គង់របស់ពុទ្ធបរិស័ទ៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
