បទវិភាគ
គំនិតថា យុវជនសម័យក្រោយសង្គ្រាមមានឱកាសច្រើនជាងយុវជនសម័យបច្ចុប្បន្ន គឺខុស!
×![]()
ភ្នំពេញ៖ ក្រោយសម័យប៉ុលពត យុវជន យុវនារី តស៊ូរៀនសូត្រក្រោមពន្លឺភ្លើងទៀនដោយទទួលបានចំណេះដឹងតិចតួច។ តែឱកាសនៃការរកការងារអាចមានច្រើន ពីព្រោះកាលណោះ អ្នកចេះដឹងនៅមានចំនួនតិច។ ងាកមកយុវជនសម័យបច្ចុប្បន្នវិញ ពួកគេមានឱកាសសិក្សាច្រើន តែឱកាសការងារវិញ យ៉ាងដូចម្តេចដែរ?
ក្រោយការដួលរលំនៃរបបប៉ុលពតឆ្នាំ១៩៧៩ បញ្ញវន្តចេះដឹងរបស់ខ្មែរនៅសល់ចំនួនតិចតួចណាស់។ ពេលនោះ រដ្ឋាភិបាលយកទ្រឹស្តី«អ្នកចេះច្រើនបង្រៀនអ្នកចេះតិច»។ ក្រោយសង្គ្រាមភ្លាម យុវជន យុវនារី ដែលនៅរស់រានមានជីវិត បានខិតខំប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រក្រោមពន្លឺភ្លើងទៀន ដើម្បីអាចទទួលបានចំណេះដឹងតិចតួច ហើយយកចំណេះទាំងនោះ ទៅបម្រើការងារក្នុងតួនាទីផ្សេងៗពីគ្នា។ កាលណោះ ការរៀនភាសាបរទេស ដូចជា ភាសាបារាំង និងអង់គ្លេស ត្រូវបានគេហាមឃាត់ក្នុងអំឡុងដើមឆ្នាំ៨០ ។
ការសិក្សានៅតែមានស្ថានភាពលំបាករហូតមកដល់ទសវត្សរ៍៩០ ពីព្រោះសាលាដែលមានគុណភាព សាស្ត្រាចារ្យដែលមានបទពិសោធន៍នៅមានកម្រិតតិចតួចនៅឡើយ។ សម្ភារសិក្សា ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសិក្សាស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពតោកយ៉ាក។ យុវជន យុវនារីក្នុងទសវត្សរ៍៨០ និង៩០ មិនសូវមានឱកាសសិក្សា, មិនសូវមានឱកាសទទួលចំណេះដឹងពីពិភពលោកច្រើនទេ ពីព្រោះទាំងគ្រួសានីមួយៗ ទាំងរដ្ឋ ស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពក្រីក្រ។ រដ្ឋអាចរស់បានដោយពឹងផ្អែកលើជំនួយបរទេសច្រើន រីឯពលរដ្ឋវិញរស់ដោយពឹងលើអាត្មារៀងខ្លួន។ និយាយឲ្យខ្លី មានន័យថា ទាំងរដ្ឋ ទាំងរាស្ត្រ ប្រឹងរស់ដោយខ្លួនឯង និងរស់ដោយសារជំនួយពីខាងក្រៅតិចតួច។
ដោយសារតែប្រទេសជាតិឆ្លងកាត់សង្គ្រាមជាច្រើនទសវត្សរ៍នេះហើយ ទើបយុវជន យុវនារី ក្នុងទសវត្សរ៍៨០ និង៩០ បាត់បង់ឱកាសសិក្សាស្ទើរទាំងស្រុង។ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ស្ថានភាពជាក់ស្តែងកាលពីពេលនោះ បានបង្ហាញថា យុវជន និងយុវនារី មានឱកាសសម្រាប់ការងារច្រើន។ ចេះជំនាញតិចតួច ចេះភាសាបរទេសខ្លះ ពួកគេអាចទទួលបានតំណែង និងការងារល្អ ដែលអាចរកប្រាក់ចំណូលបានច្រើន និងមានមុខមាត់នៅក្នុងសង្គម។ ជាលក្ខណៈសត្យានុម័ត នៅពេលដែលពួកគេទើបចេញពីសង្គ្រាម បូកនឹងគ្រួសារខ្វះមុខខ្វះក្រោយផងនោះ យុវជន យុវនារី កាលណោះ ស្រេកឃ្លាននឹងការសិក្សា ស្រេចឃ្លាននឹងចំណេះ មានឆន្ទៈតស៊ូស្ទើរក្ស័យប្រាណដើម្បីជីវិតប្រសើរនាពេលអនាគត។
ឆ្លងតាមបទពិសោធន៍ជាក់ស្តែង បើទោះបីជា យុវជន យុវនារី ភាគច្រើនមិនទទួលបានចំណេះសិក្សាដល់ថ្នាក់ឧត្តមសិក្សា ឬក្រោយឧត្តមសិក្សាក៏ដោយ ក៏យុវជន យុវនារីកាលណោះ បើសិក្សាហើយ ពួកគេមានចំណេះដឹងពិតប្រាកដភាគច្រើន មានន័យថា ពួកគេទទួលបានទាំងសញ្ញាបត្រ និងចំណេះដឹងជំនាញពិតប្រាកដភាគច្រើន។ សរុបសេចក្តីមក គេអាចទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានបានថា យុវជន យុវនារី សម័យក្រោយសង្គ្រាមបន្តិចគ្មានឱកាសសិក្សាច្រើនទេ។ តែមានឱកាសការងារក្នុងប្រទេសច្រើនគួរសម។
ងាកមកយុវជន យុវនារី សម័យបច្ចុប្បន្ននេះវិញ។ ពួកគេមានសាលារៀនខ្មែរ និងភាសាបរទេសល្អ សាស្ត្រាចារ្យខ្មែរ និងបរទេសមានបទពិសោធន៍ខ្ពស់ ជីវភាពគ្រួសារប្រសើរជាងមុន វត្តមានអ៊ីនធើណិតគ្រប់ទីកន្លែង ទីកម្សាន្តសប្បាយពាសពេញប្រទេស។ យុវជនបច្ចុប្បន្នមួយចំនួនធំ មិនសូវប្រឈមការលំបាកផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារខ្លាំង ដូចសម័យក្រោយសង្គ្រាមទេ។ នាសម័យនេះ គ្រួសារយុវជនមួយចំនួនអាចប្រឈមនឹងភាពក្រីក្រមែន។ តែមិនប្រឈមនឹងភាពទីទាល់ក្រដូចសម័យមុនទេ។ យុវជនបច្ចុប្បន្ន ត្រូវបានគេមើលឃើញថា ឲ្យតែចង់បានចំណេះ គឺអាចទទួលបានហើយ ពីព្រោះបើគ្មានប្រាក់បង់ថ្លៃរៀននៅក្នុងសាលាល្អ ក៏ពួកគេអាចសិក្សាតាមប្រព័ន្ធអេឡិចត្រូនិកបានដែរ។ ចង់រៀនភាសាអង់គ្លេសតាមអនឡាញ ពួកគេអាចរៀនបានយ៉ាងស្រួលដោយមិនចាំបាច់បង់ប្រាក់។
ឱកាសសម្រាប់ការសិក្សា យុវជនខ្មែរនាសម័យបច្ចុប្បន្នមានច្រើនណាស់។ ច្រើនរហូតដល់គេមិនអាចពិពណ៌នាបាន។ ឱកាសទទួលបានការសិក្សានៅក្នុងប្រទេសក៏មាន នៅក្រៅប្រទេសក៏មាន ពីព្រោះប្រទេសដទៃបានផ្តល់អាហារូបករណ៍ច្រើនពាន់កន្លែងជូនដល់និស្សិតខ្មែរ។ ចុះឱកាសការងារវិញ? ប្រសិនបើគេគិតមួយភ្លែត ប្រហែលជាគេនិយាយថា ឱកាសការងារនាពេលបច្ចុប្បន្នទំនងជាចង្អៀតជាងមុន។
តាមពិត ទស្សនៈនេះមិនត្រឹមត្រូវទាំងអស់ទេ។ សម្រាប់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ យុវជនមានឱកាសការងារកាន់ច្រើនជាងយុវជនសម័យក្រោយសង្គ្រាមទៅទៀត បើទោះបីជាពួកគេត្រូវការការប្រកួតប្រជែងខ្ពស់ជាងមុនក៏ដោយ។ មានមូលហេតុមួយចំនួនដែលជាទឡ្ហីករណ៍ អាចលើកយកមកពន្យល់ដូចតទៅ៖ ទី១ ឱកាសការងារច្រើនជាងមុន ពីព្រោះ ក្រុមហ៊ុនកាន់តែច្រើនត្រូវបានបង្កើតឡើង ខុសពីអតីតកាលដែលមានតែការងាររដ្ឋភាគច្រើន។ ទី២ យុវជនដែលគ្មានចំណេះ ក៏អាចរកការងារបាននៅក្នុងប្រទេស និងក្រៅប្រទេសដែរ(ចំណាកស្រុកទៅធ្វើកម្មករនៅក្រៅប្រទេស)។ ទី៣ ប្រសិនបើយុវជននាសម័យបច្ចុប្បន្នមានចំណេះដឹងជំនាញ បូកផ្សំនឹងចំណេះភាសាបរទេសល្អ ពួកគេអាចទទួលបានការងារក្នុងប្រទេស ឬនៅក្រៅប្រទេសយ៉ាងស្រួល ជាពិសេស នៅក្នុងក្របខណ្ឌសហគមន៍សេដ្ឋកិច្ចអាស៊ានរួមគ្នា និងទី៤ យុវជនបច្ចុប្បន្នមិនត្រឹមតែមានឱកាសស្វែងរកការងារធ្វើប៉ុណ្ណោះទេ។ តែពួកគេអាចបង្កើតឱកាសសម្រាប់យុវជនដទៃទៀតតាមរយៈការបង្កើតមុខជំនួញផ្សេងៗ។
សរុបសេចក្តីមក គេអាចទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានបានថា យុវជនសម័យថ្មីពិតជាមានឱកាសសិក្សា និងឱកាសការងារច្រើនជាងយុវជនសម័យក្រោយសង្គ្រាមមែន។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សំណួរជាច្រើននៅតែចោទឡើងថា តើយុវជនសម័យនេះ ចេះចាប់ និងចេះបង្កើតឱកាសឬទេ? ប្រសិនបើពួកគេមិនចេះចាប់ឱកាស មិនចេះបង្កើតឱកាសដោយខ្លួនឯងនោះទេ ពេលនោះ ពួកគេនឹងរស់ក្នុងជីវភាពតោកយ៉ាកដដែល បើទោះបីជាសេដ្ឋកិច្ចនៃប្រទេសកម្ពុជាទាំងមូលប្រសើរឡើងជាលំដាប់ក៏ដោយក្តី៕
ក្រោយការដួលរលំនៃរបបប៉ុលពតឆ្នាំ១៩៧៩ បញ្ញវន្តចេះដឹងរបស់ខ្មែរនៅសល់ចំនួនតិចតួចណាស់។ ពេលនោះ រដ្ឋាភិបាលយកទ្រឹស្តី«អ្នកចេះច្រើនបង្រៀនអ្នកចេះតិច»។ ក្រោយសង្គ្រាមភ្លាម យុវជន យុវនារី ដែលនៅរស់រានមានជីវិត បានខិតខំប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រក្រោមពន្លឺភ្លើងទៀន ដើម្បីអាចទទួលបានចំណេះដឹងតិចតួច ហើយយកចំណេះទាំងនោះ ទៅបម្រើការងារក្នុងតួនាទីផ្សេងៗពីគ្នា។ កាលណោះ ការរៀនភាសាបរទេស ដូចជា ភាសាបារាំង និងអង់គ្លេស ត្រូវបានគេហាមឃាត់ក្នុងអំឡុងដើមឆ្នាំ៨០ ។
ការសិក្សានៅតែមានស្ថានភាពលំបាករហូតមកដល់ទសវត្សរ៍៩០ ពីព្រោះសាលាដែលមានគុណភាព សាស្ត្រាចារ្យដែលមានបទពិសោធន៍នៅមានកម្រិតតិចតួចនៅឡើយ។ សម្ភារសិក្សា ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសិក្សាស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពតោកយ៉ាក។ យុវជន យុវនារីក្នុងទសវត្សរ៍៨០ និង៩០ មិនសូវមានឱកាសសិក្សា, មិនសូវមានឱកាសទទួលចំណេះដឹងពីពិភពលោកច្រើនទេ ពីព្រោះទាំងគ្រួសានីមួយៗ ទាំងរដ្ឋ ស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពក្រីក្រ។ រដ្ឋអាចរស់បានដោយពឹងផ្អែកលើជំនួយបរទេសច្រើន រីឯពលរដ្ឋវិញរស់ដោយពឹងលើអាត្មារៀងខ្លួន។ និយាយឲ្យខ្លី មានន័យថា ទាំងរដ្ឋ ទាំងរាស្ត្រ ប្រឹងរស់ដោយខ្លួនឯង និងរស់ដោយសារជំនួយពីខាងក្រៅតិចតួច។
ដោយសារតែប្រទេសជាតិឆ្លងកាត់សង្គ្រាមជាច្រើនទសវត្សរ៍នេះហើយ ទើបយុវជន យុវនារី ក្នុងទសវត្សរ៍៨០ និង៩០ បាត់បង់ឱកាសសិក្សាស្ទើរទាំងស្រុង។ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ស្ថានភាពជាក់ស្តែងកាលពីពេលនោះ បានបង្ហាញថា យុវជន និងយុវនារី មានឱកាសសម្រាប់ការងារច្រើន។ ចេះជំនាញតិចតួច ចេះភាសាបរទេសខ្លះ ពួកគេអាចទទួលបានតំណែង និងការងារល្អ ដែលអាចរកប្រាក់ចំណូលបានច្រើន និងមានមុខមាត់នៅក្នុងសង្គម។ ជាលក្ខណៈសត្យានុម័ត នៅពេលដែលពួកគេទើបចេញពីសង្គ្រាម បូកនឹងគ្រួសារខ្វះមុខខ្វះក្រោយផងនោះ យុវជន យុវនារី កាលណោះ ស្រេកឃ្លាននឹងការសិក្សា ស្រេចឃ្លាននឹងចំណេះ មានឆន្ទៈតស៊ូស្ទើរក្ស័យប្រាណដើម្បីជីវិតប្រសើរនាពេលអនាគត។
ឆ្លងតាមបទពិសោធន៍ជាក់ស្តែង បើទោះបីជា យុវជន យុវនារី ភាគច្រើនមិនទទួលបានចំណេះសិក្សាដល់ថ្នាក់ឧត្តមសិក្សា ឬក្រោយឧត្តមសិក្សាក៏ដោយ ក៏យុវជន យុវនារីកាលណោះ បើសិក្សាហើយ ពួកគេមានចំណេះដឹងពិតប្រាកដភាគច្រើន មានន័យថា ពួកគេទទួលបានទាំងសញ្ញាបត្រ និងចំណេះដឹងជំនាញពិតប្រាកដភាគច្រើន។ សរុបសេចក្តីមក គេអាចទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានបានថា យុវជន យុវនារី សម័យក្រោយសង្គ្រាមបន្តិចគ្មានឱកាសសិក្សាច្រើនទេ។ តែមានឱកាសការងារក្នុងប្រទេសច្រើនគួរសម។
ងាកមកយុវជន យុវនារី សម័យបច្ចុប្បន្ននេះវិញ។ ពួកគេមានសាលារៀនខ្មែរ និងភាសាបរទេសល្អ សាស្ត្រាចារ្យខ្មែរ និងបរទេសមានបទពិសោធន៍ខ្ពស់ ជីវភាពគ្រួសារប្រសើរជាងមុន វត្តមានអ៊ីនធើណិតគ្រប់ទីកន្លែង ទីកម្សាន្តសប្បាយពាសពេញប្រទេស។ យុវជនបច្ចុប្បន្នមួយចំនួនធំ មិនសូវប្រឈមការលំបាកផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារខ្លាំង ដូចសម័យក្រោយសង្គ្រាមទេ។ នាសម័យនេះ គ្រួសារយុវជនមួយចំនួនអាចប្រឈមនឹងភាពក្រីក្រមែន។ តែមិនប្រឈមនឹងភាពទីទាល់ក្រដូចសម័យមុនទេ។ យុវជនបច្ចុប្បន្ន ត្រូវបានគេមើលឃើញថា ឲ្យតែចង់បានចំណេះ គឺអាចទទួលបានហើយ ពីព្រោះបើគ្មានប្រាក់បង់ថ្លៃរៀននៅក្នុងសាលាល្អ ក៏ពួកគេអាចសិក្សាតាមប្រព័ន្ធអេឡិចត្រូនិកបានដែរ។ ចង់រៀនភាសាអង់គ្លេសតាមអនឡាញ ពួកគេអាចរៀនបានយ៉ាងស្រួលដោយមិនចាំបាច់បង់ប្រាក់។
ឱកាសសម្រាប់ការសិក្សា យុវជនខ្មែរនាសម័យបច្ចុប្បន្នមានច្រើនណាស់។ ច្រើនរហូតដល់គេមិនអាចពិពណ៌នាបាន។ ឱកាសទទួលបានការសិក្សានៅក្នុងប្រទេសក៏មាន នៅក្រៅប្រទេសក៏មាន ពីព្រោះប្រទេសដទៃបានផ្តល់អាហារូបករណ៍ច្រើនពាន់កន្លែងជូនដល់និស្សិតខ្មែរ។ ចុះឱកាសការងារវិញ? ប្រសិនបើគេគិតមួយភ្លែត ប្រហែលជាគេនិយាយថា ឱកាសការងារនាពេលបច្ចុប្បន្នទំនងជាចង្អៀតជាងមុន។
តាមពិត ទស្សនៈនេះមិនត្រឹមត្រូវទាំងអស់ទេ។ សម្រាប់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ យុវជនមានឱកាសការងារកាន់ច្រើនជាងយុវជនសម័យក្រោយសង្គ្រាមទៅទៀត បើទោះបីជាពួកគេត្រូវការការប្រកួតប្រជែងខ្ពស់ជាងមុនក៏ដោយ។ មានមូលហេតុមួយចំនួនដែលជាទឡ្ហីករណ៍ អាចលើកយកមកពន្យល់ដូចតទៅ៖ ទី១ ឱកាសការងារច្រើនជាងមុន ពីព្រោះ ក្រុមហ៊ុនកាន់តែច្រើនត្រូវបានបង្កើតឡើង ខុសពីអតីតកាលដែលមានតែការងាររដ្ឋភាគច្រើន។ ទី២ យុវជនដែលគ្មានចំណេះ ក៏អាចរកការងារបាននៅក្នុងប្រទេស និងក្រៅប្រទេសដែរ(ចំណាកស្រុកទៅធ្វើកម្មករនៅក្រៅប្រទេស)។ ទី៣ ប្រសិនបើយុវជននាសម័យបច្ចុប្បន្នមានចំណេះដឹងជំនាញ បូកផ្សំនឹងចំណេះភាសាបរទេសល្អ ពួកគេអាចទទួលបានការងារក្នុងប្រទេស ឬនៅក្រៅប្រទេសយ៉ាងស្រួល ជាពិសេស នៅក្នុងក្របខណ្ឌសហគមន៍សេដ្ឋកិច្ចអាស៊ានរួមគ្នា និងទី៤ យុវជនបច្ចុប្បន្នមិនត្រឹមតែមានឱកាសស្វែងរកការងារធ្វើប៉ុណ្ណោះទេ។ តែពួកគេអាចបង្កើតឱកាសសម្រាប់យុវជនដទៃទៀតតាមរយៈការបង្កើតមុខជំនួញផ្សេងៗ។
សរុបសេចក្តីមក គេអាចទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានបានថា យុវជនសម័យថ្មីពិតជាមានឱកាសសិក្សា និងឱកាសការងារច្រើនជាងយុវជនសម័យក្រោយសង្គ្រាមមែន។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សំណួរជាច្រើននៅតែចោទឡើងថា តើយុវជនសម័យនេះ ចេះចាប់ និងចេះបង្កើតឱកាសឬទេ? ប្រសិនបើពួកគេមិនចេះចាប់ឱកាស មិនចេះបង្កើតឱកាសដោយខ្លួនឯងនោះទេ ពេលនោះ ពួកគេនឹងរស់ក្នុងជីវភាពតោកយ៉ាកដដែល បើទោះបីជាសេដ្ឋកិច្ចនៃប្រទេសកម្ពុជាទាំងមូលប្រសើរឡើងជាលំដាប់ក៏ដោយក្តី៕
Tag:
សង្គម
សេដ្ឋកិច្ច
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ប្រេសិត»មានន័យដូចម្តេច?
5 ថ្ងៃ
