បទវិភាគ
×![]()
ភ្នំពេញ៖ អ្នកនយោបាយនៅកម្ពុជា មានភាពឈ្លាសវៃ និងប៉ិនប្រសប់ ប៉ុន្តែពេលខ្លះ ពួកគេសមត្ថភាពទាំងនេះច្រើនហួស ក្នុងការផ្តួលដៃគូប្រជែង។ បើសិនជាសមត្ថភាពទាំងនេះត្រូវបានប្រើសម្រាប់កិច្ចការជាតិវិញ តើវារឹតតែប្រសើរប៉ុណ្ណា?
អ្នកនយោបាយមួយចំនួននៅកម្ពុជា ស្រឡាញ់អំណាច បុណ្យស័ក្តិ យ៉ាងខ្លាំង។ ការចង់បានអំណាច គឺមិនមែនជារឿងចម្លែកសម្រាប់ អ្នកនយោបាយនោះទេ។ វាជាធម្មជាតិរបស់អ្នកនយោបាយ។ សម្រាប់អ្នកនយោបាយ អំណាច គឺជាអាហារដ៏ឆ្ងាញ់របស់ពួកគេ ហើយនៅពេលពួកគេបានអំណាច គឺពួកគេតែងតែចង់រក្សាអំណាចរបស់ខ្លួនលុះតំណក់ឈាមចុងក្រោយ។
បើគេក្រឡេកតែមួយជ្រុង គេប្រាកដជាចោទប្រកាន់អ្នកនយោបាយគ្រប់រូបដែលចង់បានអំណាចនោះ ថាជាមនុស្សអាក្រក់ ឬមនុស្សមានល្បិចពិសពុល។ តែបើគេមើលឲ្យគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ ការស្រលាញ់អំណាច ឬចង់បានអំណាច គឺមិនមែនជារឿងខុសឆ្គងនោះទេ។ អំណាច មានន័យជាទូទៅថា គឺជាសិទ្ធិក្នុងការសម្រេច ឬចាត់ចែងកិច្ចការទាំងឡាយ។ ប្រសិនបើជាអ្នកនយោបាយល្អ ពួកគេនឹងយកអំណាច ដើម្បីរៀបចំប្រទេសជាតិឲ្យមានសន្តិភាព និងធ្វើឲ្យប្រជាជនមានជីវភាពប្រសើរ និងរស់នៅប្រកបដោយសុភមង្គល។ តែប្រសិនបើអ្នកនយោបាយនោះ ជាអ្នកនយោបាយទុច្ចរិត គឺពួកគេប្រាកដជាយកអំណាចទៅជិះជាន់ប្រជាជន ព្រមទាំងបំផ្លិចបំផ្លាញប្រទេសជាតិ ដើម្បីបំបនប្រយោជន៍គ្រួសារ និងបក្សពួកគេរបស់ខ្លួន។
ងាកមើលចរិតលក្ខណៈរបស់អ្នកនយោបាយកម្ពុជាឯនេះវិញ។ ព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រដែលបានកើតមាននៅកម្ពុជា បានឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញថា នៅតែមានអ្នកនយោបាយដែលឈ្លោះទាស់ទែងគ្នាដើម្បីតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន បក្សពួកខ្លួន ហើយជម្លោះទាំងនោះបានបង្កវិនាសកម្មដល់ប្រទេសជាតិយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។
ពេលខ្លះការឈ្លោះទាស់ទែងគ្នារវាងអ្នកនយោបាយខ្មែរគ្នាឯង ក៏ស្តែងចេញពីការទទួលឥទ្ធិពលពីបរទេស ដូចជាសម័យខ្មែរក្រហមជាដើម។
គំនុំគំកួន សងសឹង និងនយោបាយទឹកនិងប្រេង នៅតែដក់ជាប់ក្នុងផ្នត់គំនិតអ្នកនយោបាយខ្មែរមួយចំនួនដដែល បើទោះបីជាកម្ពុជាចាប់ផ្តើមដើរទៅរករបបប្រជាធិបតេយ្យចាប់តាំងពីមានកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពទីក្រុងប៉ារីស ថ្ងៃទី២៣ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៩១ក៏ដោយ។ ក្រោយជម្លោះប្រដាប់អាវុធ អ្នកនយោបាយខ្មែរបានប្រើប្រាស់ទីលានប្រយុទ្ធគ្នា ក្រោមរូបភាពប្រជាធិបតេយ្យ។
ការបោះឆ្នោតជាបន្តបន្ទាប់ បានធ្វើឲ្យអ្នកនយោបាយខ្លះ មានភាពចាស់ទុំ តែនៅជាប់ចរិតនយោបាយលាក់កាំបិតពីក្រោយខ្នង ដើម្បីផ្តួលគូប្រកួតផងដែរ។ ល្បិចកល និងយុទ្ធសាស្ត្ររបស់អ្នកនយោបាយខ្មែរ គឺពិតជាគួរកោតសរសើរ តែក៏គួរឲ្យខ្លាចផងដែរ។ ពួកគេ បានព្យាយាមអូសទាញពលរដ្ឋឲ្យមកគាំទ្ររៀងៗខ្លួន។ នេះជាសកម្មភាពល្អ បើតាមគោលការណ៍ប្រជាធិបតេយ្យ ប៉ុន្តែអ្វីដែលជាបញ្ហានោះ គឺការប្រកួតប្រជែងដោយមិនស្មោះត្រង់ និងគ្មានការទទួលខុសត្រូវ គឺជាចំណុចខ្ទាស់ នៃការអនុវត្តន៍ប្រជាធិបតេយ្យនៅកម្ពុជា។
ជាការពិត គេត្រូវទទួលស្គាល់ថា អ្នកនយោបាយត្រូវមានយុទ្ធសាស្ត្រ ទាំងយុទ្ធសាស្ត្រយកឈ្នះគូប្រកួត និងយុទ្ធសាស្ត្រដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសជាតិឲ្យមានការរីកចម្រើន។ ប៉ុន្តែ គេសង្កេតឃើញថា អ្នកនយោបាយខ្មែរភាគច្រើន គឺពុំសូវបានចំណាយពេលវេលា ធនធាន និងសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន ប្រឹងប្រែងស្វែងរកមធ្យោបាយធ្វើឲ្យប្រទេសជាតិមានភាពរីកចម្រើនកាន់តែលឿននោះទេ។ តែផ្ទុយទៅវិញ អ្នកនយោបាយទាំងនោះ បានខិតខំប្រឹងប្រែង រិះរកគ្រប់មធ្យោបាយ ដើម្បីយកឈ្នះគូបដិបក្ខរបស់ខ្លួន បើទោះបីវិធីដែលពួកគេប្រើប្រាស់នោះ ស្របច្បាប់ក្តី មិនស្រប់ច្បាប់ក្តី និងរូបភាពបែបណាក៏ដោយ។
ប្រសិនបើអ្នកនយោបាយខ្មែរនៅតែមិនអាចមើលមុខគ្នាចំដូចសព្វថ្ងៃនេះ ស្ថានភាពផុយស្រួយរបស់កម្ពុជានឹងអាចបែកប្រេះស្រាំបានយ៉ាងងាយ ហើយពន្លកនៃប្រជាធិបតេយ្យរបស់កម្ពុជា ក៏នឹងមិនអាចលូតលាស់ចាស់ទុំបានដែរ។ ទីបំផុត គឺប្រជាជនខ្មែរទេ ដែលរងគ្រោះដោយសារបរិយាកាសអាប់អួរ ដែលបង្កើតឡើងដោយអ្នកនយោបាយ៕
អ្នកនយោបាយមួយចំនួននៅកម្ពុជា ស្រឡាញ់អំណាច បុណ្យស័ក្តិ យ៉ាងខ្លាំង។ ការចង់បានអំណាច គឺមិនមែនជារឿងចម្លែកសម្រាប់ អ្នកនយោបាយនោះទេ។ វាជាធម្មជាតិរបស់អ្នកនយោបាយ។ សម្រាប់អ្នកនយោបាយ អំណាច គឺជាអាហារដ៏ឆ្ងាញ់របស់ពួកគេ ហើយនៅពេលពួកគេបានអំណាច គឺពួកគេតែងតែចង់រក្សាអំណាចរបស់ខ្លួនលុះតំណក់ឈាមចុងក្រោយ។
បើគេក្រឡេកតែមួយជ្រុង គេប្រាកដជាចោទប្រកាន់អ្នកនយោបាយគ្រប់រូបដែលចង់បានអំណាចនោះ ថាជាមនុស្សអាក្រក់ ឬមនុស្សមានល្បិចពិសពុល។ តែបើគេមើលឲ្យគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ ការស្រលាញ់អំណាច ឬចង់បានអំណាច គឺមិនមែនជារឿងខុសឆ្គងនោះទេ។ អំណាច មានន័យជាទូទៅថា គឺជាសិទ្ធិក្នុងការសម្រេច ឬចាត់ចែងកិច្ចការទាំងឡាយ។ ប្រសិនបើជាអ្នកនយោបាយល្អ ពួកគេនឹងយកអំណាច ដើម្បីរៀបចំប្រទេសជាតិឲ្យមានសន្តិភាព និងធ្វើឲ្យប្រជាជនមានជីវភាពប្រសើរ និងរស់នៅប្រកបដោយសុភមង្គល។ តែប្រសិនបើអ្នកនយោបាយនោះ ជាអ្នកនយោបាយទុច្ចរិត គឺពួកគេប្រាកដជាយកអំណាចទៅជិះជាន់ប្រជាជន ព្រមទាំងបំផ្លិចបំផ្លាញប្រទេសជាតិ ដើម្បីបំបនប្រយោជន៍គ្រួសារ និងបក្សពួកគេរបស់ខ្លួន។
ងាកមើលចរិតលក្ខណៈរបស់អ្នកនយោបាយកម្ពុជាឯនេះវិញ។ ព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រដែលបានកើតមាននៅកម្ពុជា បានឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញថា នៅតែមានអ្នកនយោបាយដែលឈ្លោះទាស់ទែងគ្នាដើម្បីតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន បក្សពួកខ្លួន ហើយជម្លោះទាំងនោះបានបង្កវិនាសកម្មដល់ប្រទេសជាតិយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។
ពេលខ្លះការឈ្លោះទាស់ទែងគ្នារវាងអ្នកនយោបាយខ្មែរគ្នាឯង ក៏ស្តែងចេញពីការទទួលឥទ្ធិពលពីបរទេស ដូចជាសម័យខ្មែរក្រហមជាដើម។
គំនុំគំកួន សងសឹង និងនយោបាយទឹកនិងប្រេង នៅតែដក់ជាប់ក្នុងផ្នត់គំនិតអ្នកនយោបាយខ្មែរមួយចំនួនដដែល បើទោះបីជាកម្ពុជាចាប់ផ្តើមដើរទៅរករបបប្រជាធិបតេយ្យចាប់តាំងពីមានកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពទីក្រុងប៉ារីស ថ្ងៃទី២៣ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៩១ក៏ដោយ។ ក្រោយជម្លោះប្រដាប់អាវុធ អ្នកនយោបាយខ្មែរបានប្រើប្រាស់ទីលានប្រយុទ្ធគ្នា ក្រោមរូបភាពប្រជាធិបតេយ្យ។
ការបោះឆ្នោតជាបន្តបន្ទាប់ បានធ្វើឲ្យអ្នកនយោបាយខ្លះ មានភាពចាស់ទុំ តែនៅជាប់ចរិតនយោបាយលាក់កាំបិតពីក្រោយខ្នង ដើម្បីផ្តួលគូប្រកួតផងដែរ។ ល្បិចកល និងយុទ្ធសាស្ត្ររបស់អ្នកនយោបាយខ្មែរ គឺពិតជាគួរកោតសរសើរ តែក៏គួរឲ្យខ្លាចផងដែរ។ ពួកគេ បានព្យាយាមអូសទាញពលរដ្ឋឲ្យមកគាំទ្ររៀងៗខ្លួន។ នេះជាសកម្មភាពល្អ បើតាមគោលការណ៍ប្រជាធិបតេយ្យ ប៉ុន្តែអ្វីដែលជាបញ្ហានោះ គឺការប្រកួតប្រជែងដោយមិនស្មោះត្រង់ និងគ្មានការទទួលខុសត្រូវ គឺជាចំណុចខ្ទាស់ នៃការអនុវត្តន៍ប្រជាធិបតេយ្យនៅកម្ពុជា។
ជាការពិត គេត្រូវទទួលស្គាល់ថា អ្នកនយោបាយត្រូវមានយុទ្ធសាស្ត្រ ទាំងយុទ្ធសាស្ត្រយកឈ្នះគូប្រកួត និងយុទ្ធសាស្ត្រដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសជាតិឲ្យមានការរីកចម្រើន។ ប៉ុន្តែ គេសង្កេតឃើញថា អ្នកនយោបាយខ្មែរភាគច្រើន គឺពុំសូវបានចំណាយពេលវេលា ធនធាន និងសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន ប្រឹងប្រែងស្វែងរកមធ្យោបាយធ្វើឲ្យប្រទេសជាតិមានភាពរីកចម្រើនកាន់តែលឿននោះទេ។ តែផ្ទុយទៅវិញ អ្នកនយោបាយទាំងនោះ បានខិតខំប្រឹងប្រែង រិះរកគ្រប់មធ្យោបាយ ដើម្បីយកឈ្នះគូបដិបក្ខរបស់ខ្លួន បើទោះបីវិធីដែលពួកគេប្រើប្រាស់នោះ ស្របច្បាប់ក្តី មិនស្រប់ច្បាប់ក្តី និងរូបភាពបែបណាក៏ដោយ។
ប្រសិនបើអ្នកនយោបាយខ្មែរនៅតែមិនអាចមើលមុខគ្នាចំដូចសព្វថ្ងៃនេះ ស្ថានភាពផុយស្រួយរបស់កម្ពុជានឹងអាចបែកប្រេះស្រាំបានយ៉ាងងាយ ហើយពន្លកនៃប្រជាធិបតេយ្យរបស់កម្ពុជា ក៏នឹងមិនអាចលូតលាស់ចាស់ទុំបានដែរ។ ទីបំផុត គឺប្រជាជនខ្មែរទេ ដែលរងគ្រោះដោយសារបរិយាកាសអាប់អួរ ដែលបង្កើតឡើងដោយអ្នកនយោបាយ៕
Tag:
នយោបាយ
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
