ជាតិ
បទវិភាគ
មិនគួរបណ្តែតបណ្តោយសេដ្ឋកិច្ចខ្មែរអោយស្ថិតក្នុងកណ្តាប់ដៃ«ឈ្មួញ»បរទេសឡើយ!
×![]()
ភ្នំពេញ ៖ ក្នុងរយៈពេលជាងមួយទសវត្សរ៍មកនេះ ប្រទេសក្រីក្រកម្ពុជាទទួលបានកំណើនសេដ្ឋកិច្ចក្នុងកម្រិតប្រមាណជា៧%ក្នុងមួយឆ្នាំ និងអាចកាត់បន្ថយភាពក្រីក្របានប្រមាណជា១%ក្នុងមួយឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែ អ្នករិះគន់មើលឃើញថា សេដ្ឋកិច្ចរបស់ខ្មែរបន្តស្ថិតនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃ«ឈ្មួញ»បរទេសច្រើនជាងឈ្មួញខ្មែរទៅវិញ។ 
កំណើនសេដ្ឋកិច្ចប្រចាំឆ្នាំទទួលបានច្រើនគួរសមមែនសម្រាប់ប្រទេសក្រីក្រកម្ពុជា។ ប៉ុន្តែនេះ វាគ្រាន់តែប្រាក់ចំណូលនៅក្នុងតួលេខប៉ុណ្ណោះ។
តាមពិត ប្រាក់ចំណូលដែលបានធ្លាក់មកក្នុងដៃប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរឬធ្លាក់ចូលមកក្នុងសេដ្ឋកិច្ចខ្មែរពិតប្រាដកអាចមានចំនួនតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ ដើម្បីយល់អោយច្បាស់ថា តើប្រាក់ចំណូលបានមកពីសេដ្ឋកិច្ចខ្មែរហើយវាហូរចេញទៅវិញតាមផ្លូវណាខ្លះនោះ គេគួរក្រឡេកមើលវិស័យកាត់ដេរជាមុនសិន។
វិស័យកាត់ដេរកម្ពុជាគឺជាវិស័យជន្ទុលចម្បងនៃសេដ្ឋកិច្ចកម្ពុជា។ វិស័យមួយនេះបានផ្តល់ប្រាក់ចំណួលដល់ជាតិប្រមាណជា៤ពាន់លានដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយឆ្នាំ និងផ្តល់ការងារជូនប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរប្រមាណជា៥០ម៉ឺននាក់។ កម្មករ៩០%ជាស្ត្រីធ្វើចំណាកស្រុកមកពីជនបទ។ ប្រាក់ខែអប្បបរមាសម្រាប់កម្មករវិស័យកាត់ដេរគឺជាង១២០ដុល្លារអាមេរិក។ ប្រសិនបើគេទទួលបានប្រាក់បន្ថែមម៉ោងឬប្រាក់លើកទឹកចិត្តផ្សេងៗទៀត កម្មករកម្មការិនីម្នាក់អាចទទួលបានប្រាក់ចំណួលប្រចាំខែប្រមាណជា២០០ដុល្លារ។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើគេសរុបប្រាក់ចំណួលគោលរបស់កម្មករចំនួន៥០ម៉ឺននាក់ រោងចក្រត្រូវចំណាយប្រាក់បៀវត្សរ៍៦០លានដុល្លារប្រចាំខែសម្រាប់កម្មករ។
លើសពីនេះទៅទៀត ម្ចាស់រោងចក្រត្រូវបង់ពន្ធផ្សេងៗដល់ស្ថាប័នរដ្ឋផងដែរ។ ទាំងអស់នេះគឺជាផលប្រយោជន៍ដែលខ្មែរត្រូវទទួលបាន។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើគេពិនិត្យមើលថា តើជនជាតិណាខ្លះជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិរោងចក្រកាត់ដេរនៅកម្ពុជាវិញនោះ? ចម្លើយគឺជនជាតិបរទេស ជាពិសេស ជនជាតិចិន។ ដូច្នេះ ចង់ឬមិនចង់ ប្រាក់ចំណេញមួយភាគធំក៏ចេញទៅក្រៅប្រទេសវិញតាមរយៈវិនិយោគិនបរទេសដែរ។
ដោយមិននិយាយពីប្រាក់ចំណេញសម្រាប់វិនិយោគិននៅកម្ពុជា ទីផ្សារសម្លៀកបំពាក់ខ្មែរពឹងផ្អែកស្ទើរតែទាំងស្រុងទៅលើទីផ្សារបរទេស ដូចជា ទីផ្សារសហរដ្ឋអាមេរិក អឺរ៉ុប កាណាដា និងជប៉ុនជាដើម។ ការដកដង្ហើមតាមគេរបៀបនេះ ហានិភ័យនានាក៏ត្រូវកើតឡើងតាមគេដែរ។
ជាក់ស្តែង នាពេលកន្លងមក នៅពេលណាដែលសេដ្ឋកិច្ចសហរដ្ឋអាមេរិកឬអឺរ៉ុបថមថយ ទីផ្សារសម្លៀកបំពាក់ខ្មែរក៏«ស្វិតប្រពោន»ទៅតាមគេដែរ។ ចរន្តនេះបង្ហាញថា សេដ្ឋកិច្ចរបស់ខ្មែរស្ថិតនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់ជនបរទេសភាគច្រើន។
ងាកមកមើលវិស័យកសិកម្មវិញ ជនបទេសមួយចំនួនបានកាន់កាប់ដីកៅស៊ូ និងដីដាំដំណាំដំឡូងមីច្រើនម៉ឺនហិកតា។ ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចដែលរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាផ្តល់អោយជនបរទេសមានរយៈពេលរហូតដល់ទៅ៩៩ឆ្នាំឯណោះ។ មានតែការដាំដុះស្រូវ ពោត ដំឡូង ការចិញ្ចឹមត្រី សត្វពាហនៈ និងដំណាំកសិកម្មតិចតួចប៉ុណ្ណោះដែលស្ថិតនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់វិនិយោគិន និងប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ។ ចំណុចអវិជ្ជមានមួយទៀតដែលបាននិងកំពុងកើតឡើងដែរនោះគឺថា បើទោះបីជាដំណាំកសិកម្មមួយផ្នែកកាន់កាប់ដោយកសិករខ្មែរក៏ដោយ ក៏តម្លៃផលិតផលកសិកម្មស្ថិតនៅក្នុងដៃឈ្មួញបរទេសជាអ្នកកំណត់ដដែល។ ឧទាហរណ៏ជាក់ស្តែង គឺផលិតផលស្រូវ។
តម្លៃស្រូវប្រែប្រួលទៅតាមការកំណត់ទិញរបស់ឈ្មួញវៀតណាម និងថៃ។ នៅក្នុងពាណិជ្ជកម្មកសិកម្មនេះ កសិករខ្មែរ ផលិតដើម្បីតែផលិតប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះវត្ថុធាតុដើម ជាពិសេស ជី ប្រេង ដែលត្រូវយកមកបម្រើការការដាំដុះ ភាគច្រើនបាននាំចូលមកពីបរទេស។
ក្រឡេកមើលវិស័យទេសចរណ៍ទាំងមូលវិញ ចំនួនភ្ញៀវទេសចរណ៍ត្រូវបានក្រសួងទេស ចរណ៍ប្រកាសជារឿយថា មានចំនួនប្រមាណជាជាង៣លាននាក់។ ខេត្តសៀមរាបជាខេត្តដែលទទួលបានភ្ញៀវទេសចរបរទេសច្រើនជាងគេបំផុតក្នុងចំណោមតំបន់ទេសចរណ៍របស់ ខ្មែរ។ នៅទីនេះ សណ្ឋាគារលំដាប់ផ្កាយជាច្រើនគឺជាសាខាដែលមានម្ចាស់កម្មសិទ្ធិជាជនជាតិបរទេស។ រីឯ ជនជាតិខ្មែរមានចំនួនតិចតួចបំផុតដែលជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិសណ្ឋាគារទាំងនោះ។ មិនមែនតែរឿងសណ្ឋាគារទេ សូម្បីតែអាជីវកម្មមួយចំនួនផ្សេង ដូចជា ភោជនីយដ្ឋាន ហាងអនុស្សារីយ៍មួយចំនួនក៏ក្តោបក្តាប់ដោយជនបទេសដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ទំនិញបរិភោគ និងសម្ភារៈប្រើប្រាស់មួយចំនួនដែលបម្រើអោយវិស័យទេសចរណ៍ក៏ត្រូវបាននាំចូលពីបរទេសដែរ។
ដូច្នេះ ប្រសិនបើគេក្រឡេកមើលតួលេខភ្ញៀវទេសចរទាំងមូល និងប្រាក់ចំណូលរបស់ជាតិ គេពិតជាអាចនិយាយបានថា វិស័យនេះផ្តល់ប្រាក់ចំណូលដល់កម្ពុជាច្រើនណាស់។ ប៉ុន្តែ ប្រាក់ចំណូលពីវិស័យនេះបានធ្លុះធ្លាយទៅវិញពី២០ទៅ៥០%តាមរយៈការប្រើប្រាស់ទំនិញបរទេស និងធ្លុះធ្លាយទៅវិញតាមរយៈវត្តមានអ្នកវិនិយោគិនបរទេស។ សម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ ពួកគេទទួលបានផលចំណេញត្រឹមតែប្រាក់ខែតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។
នៅក្នុងវិស័យទូរគមនាគមន៍ (បណ្តាញទូរទសព្ទ) ជនជាតិបរទេសមានភាគហ៊ុនច្រើនជាងជនជាតិខ្មែរនៅក្នុងកិច្ចប្រិតិបត្តិការក្រុមហ៊ុនទាំងមូល។
មូលហេតុដែលជនបរទេសឈោងចាប់យកជំនួននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា មុនអ្នកជំនួញខ្មែរនោះ គឺបណ្តាលមកពីកត្តាពីរយ៉ាង។ ទី១ កត្តាមូលធនហិរញ្ញវត្ថុ និងទី២ កត្តាចំណេះដឹងជំនាញ។
តើបើទោះបីជាក្នុងវិស័យមួយចំនួន សេដ្ឋកិច្ចខ្មែរហាក់បីដូចជាដកដង្ហើមតាមបរទេសក៏ដោយក្តី ក៏វិស័យអចលនទ្រព្យនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះគ្រប់គ្រងដោយជនជាតិខ្មែរដែរ។ កាលពី៧ឬ៨ឆ្នាំមុន វិស័យអចលនទ្រព្យគ្រប់គ្រងដោយជនជាតិបរទេសដែរ ជាពិសេស ជនជាតិកូរ៉េ។
នៅក្នុងវិស័យធនាគារ និងវិស័យអប់រំវិញ ជនជាតិខ្មែរបាន និងកំពុងនាំមុខជនជាតិបរទេស។ ធនាគារខ្មែរមួយចំនួន ដូចជា ធនគារអេស៊ីលីដា មិនត្រឹមតែពង្រីកខ្លួននៅក្នុងប្រទេសទេ។ ប៉ុន្តែទៅក្រៅប្រទេសទៀតផង។
ក្រៅពីវិស័យអចលនទ្រព្យ អប់រំ និងវិស័យធនាគារ គេសង្កេតឃើញជាក់ស្តែងថា ជនជាតិខ្មែរគ្រប់គ្រងតែអាជីវកម្មតូចតាចប៉ុណ្ណោះ ដូចជាការរកស៊ីនាំចេញនាំចូល លក់ដូរតូចតាចនៅតាមទីផ្សារនានា។ល។
សរុបសេចក្តីមកវិញ រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាគួរជំរុញលើកទឹកចិត្តជនជាតិខ្មែរដែលមានទុនច្រើនអោយ វិនិយោគនៅលើទឹកដីរបស់ខ្លួនអោយបានច្រើនបំផុតដើម្បីទទួលបានផលចំណេញសម្រាប់ខ្មែរគ្នាឯង ពោលគឺចៀសវាងទង្វើ«ខ្មែរលក់កម្លាំងពលកម្មច្រើន តែទទួលបានត្រឹមតែប្រាក់ខែតិចតួចប៉ុណ្ណោះ» រីឯប្រាក់ដុល្លារចំណេញកប់ក្តោងហូរចេញទៅក្រៅប្រទេសវិញ៕
កំណើនសេដ្ឋកិច្ចប្រចាំឆ្នាំទទួលបានច្រើនគួរសមមែនសម្រាប់ប្រទេសក្រីក្រកម្ពុជា។ ប៉ុន្តែនេះ វាគ្រាន់តែប្រាក់ចំណូលនៅក្នុងតួលេខប៉ុណ្ណោះ។
តាមពិត ប្រាក់ចំណូលដែលបានធ្លាក់មកក្នុងដៃប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរឬធ្លាក់ចូលមកក្នុងសេដ្ឋកិច្ចខ្មែរពិតប្រាដកអាចមានចំនួនតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ ដើម្បីយល់អោយច្បាស់ថា តើប្រាក់ចំណូលបានមកពីសេដ្ឋកិច្ចខ្មែរហើយវាហូរចេញទៅវិញតាមផ្លូវណាខ្លះនោះ គេគួរក្រឡេកមើលវិស័យកាត់ដេរជាមុនសិន។
វិស័យកាត់ដេរកម្ពុជាគឺជាវិស័យជន្ទុលចម្បងនៃសេដ្ឋកិច្ចកម្ពុជា។ វិស័យមួយនេះបានផ្តល់ប្រាក់ចំណួលដល់ជាតិប្រមាណជា៤ពាន់លានដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយឆ្នាំ និងផ្តល់ការងារជូនប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរប្រមាណជា៥០ម៉ឺននាក់។ កម្មករ៩០%ជាស្ត្រីធ្វើចំណាកស្រុកមកពីជនបទ។ ប្រាក់ខែអប្បបរមាសម្រាប់កម្មករវិស័យកាត់ដេរគឺជាង១២០ដុល្លារអាមេរិក។ ប្រសិនបើគេទទួលបានប្រាក់បន្ថែមម៉ោងឬប្រាក់លើកទឹកចិត្តផ្សេងៗទៀត កម្មករកម្មការិនីម្នាក់អាចទទួលបានប្រាក់ចំណួលប្រចាំខែប្រមាណជា២០០ដុល្លារ។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើគេសរុបប្រាក់ចំណួលគោលរបស់កម្មករចំនួន៥០ម៉ឺននាក់ រោងចក្រត្រូវចំណាយប្រាក់បៀវត្សរ៍៦០លានដុល្លារប្រចាំខែសម្រាប់កម្មករ។
លើសពីនេះទៅទៀត ម្ចាស់រោងចក្រត្រូវបង់ពន្ធផ្សេងៗដល់ស្ថាប័នរដ្ឋផងដែរ។ ទាំងអស់នេះគឺជាផលប្រយោជន៍ដែលខ្មែរត្រូវទទួលបាន។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើគេពិនិត្យមើលថា តើជនជាតិណាខ្លះជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិរោងចក្រកាត់ដេរនៅកម្ពុជាវិញនោះ? ចម្លើយគឺជនជាតិបរទេស ជាពិសេស ជនជាតិចិន។ ដូច្នេះ ចង់ឬមិនចង់ ប្រាក់ចំណេញមួយភាគធំក៏ចេញទៅក្រៅប្រទេសវិញតាមរយៈវិនិយោគិនបរទេសដែរ។
ដោយមិននិយាយពីប្រាក់ចំណេញសម្រាប់វិនិយោគិននៅកម្ពុជា ទីផ្សារសម្លៀកបំពាក់ខ្មែរពឹងផ្អែកស្ទើរតែទាំងស្រុងទៅលើទីផ្សារបរទេស ដូចជា ទីផ្សារសហរដ្ឋអាមេរិក អឺរ៉ុប កាណាដា និងជប៉ុនជាដើម។ ការដកដង្ហើមតាមគេរបៀបនេះ ហានិភ័យនានាក៏ត្រូវកើតឡើងតាមគេដែរ។
ជាក់ស្តែង នាពេលកន្លងមក នៅពេលណាដែលសេដ្ឋកិច្ចសហរដ្ឋអាមេរិកឬអឺរ៉ុបថមថយ ទីផ្សារសម្លៀកបំពាក់ខ្មែរក៏«ស្វិតប្រពោន»ទៅតាមគេដែរ។ ចរន្តនេះបង្ហាញថា សេដ្ឋកិច្ចរបស់ខ្មែរស្ថិតនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់ជនបរទេសភាគច្រើន។
ងាកមកមើលវិស័យកសិកម្មវិញ ជនបទេសមួយចំនួនបានកាន់កាប់ដីកៅស៊ូ និងដីដាំដំណាំដំឡូងមីច្រើនម៉ឺនហិកតា។ ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចដែលរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាផ្តល់អោយជនបរទេសមានរយៈពេលរហូតដល់ទៅ៩៩ឆ្នាំឯណោះ។ មានតែការដាំដុះស្រូវ ពោត ដំឡូង ការចិញ្ចឹមត្រី សត្វពាហនៈ និងដំណាំកសិកម្មតិចតួចប៉ុណ្ណោះដែលស្ថិតនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់វិនិយោគិន និងប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ។ ចំណុចអវិជ្ជមានមួយទៀតដែលបាននិងកំពុងកើតឡើងដែរនោះគឺថា បើទោះបីជាដំណាំកសិកម្មមួយផ្នែកកាន់កាប់ដោយកសិករខ្មែរក៏ដោយ ក៏តម្លៃផលិតផលកសិកម្មស្ថិតនៅក្នុងដៃឈ្មួញបរទេសជាអ្នកកំណត់ដដែល។ ឧទាហរណ៏ជាក់ស្តែង គឺផលិតផលស្រូវ។
តម្លៃស្រូវប្រែប្រួលទៅតាមការកំណត់ទិញរបស់ឈ្មួញវៀតណាម និងថៃ។ នៅក្នុងពាណិជ្ជកម្មកសិកម្មនេះ កសិករខ្មែរ ផលិតដើម្បីតែផលិតប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះវត្ថុធាតុដើម ជាពិសេស ជី ប្រេង ដែលត្រូវយកមកបម្រើការការដាំដុះ ភាគច្រើនបាននាំចូលមកពីបរទេស។
ក្រឡេកមើលវិស័យទេសចរណ៍ទាំងមូលវិញ ចំនួនភ្ញៀវទេសចរណ៍ត្រូវបានក្រសួងទេស ចរណ៍ប្រកាសជារឿយថា មានចំនួនប្រមាណជាជាង៣លាននាក់។ ខេត្តសៀមរាបជាខេត្តដែលទទួលបានភ្ញៀវទេសចរបរទេសច្រើនជាងគេបំផុតក្នុងចំណោមតំបន់ទេសចរណ៍របស់ ខ្មែរ។ នៅទីនេះ សណ្ឋាគារលំដាប់ផ្កាយជាច្រើនគឺជាសាខាដែលមានម្ចាស់កម្មសិទ្ធិជាជនជាតិបរទេស។ រីឯ ជនជាតិខ្មែរមានចំនួនតិចតួចបំផុតដែលជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិសណ្ឋាគារទាំងនោះ។ មិនមែនតែរឿងសណ្ឋាគារទេ សូម្បីតែអាជីវកម្មមួយចំនួនផ្សេង ដូចជា ភោជនីយដ្ឋាន ហាងអនុស្សារីយ៍មួយចំនួនក៏ក្តោបក្តាប់ដោយជនបទេសដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ទំនិញបរិភោគ និងសម្ភារៈប្រើប្រាស់មួយចំនួនដែលបម្រើអោយវិស័យទេសចរណ៍ក៏ត្រូវបាននាំចូលពីបរទេសដែរ។
ដូច្នេះ ប្រសិនបើគេក្រឡេកមើលតួលេខភ្ញៀវទេសចរទាំងមូល និងប្រាក់ចំណូលរបស់ជាតិ គេពិតជាអាចនិយាយបានថា វិស័យនេះផ្តល់ប្រាក់ចំណូលដល់កម្ពុជាច្រើនណាស់។ ប៉ុន្តែ ប្រាក់ចំណូលពីវិស័យនេះបានធ្លុះធ្លាយទៅវិញពី២០ទៅ៥០%តាមរយៈការប្រើប្រាស់ទំនិញបរទេស និងធ្លុះធ្លាយទៅវិញតាមរយៈវត្តមានអ្នកវិនិយោគិនបរទេស។ សម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ ពួកគេទទួលបានផលចំណេញត្រឹមតែប្រាក់ខែតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។
នៅក្នុងវិស័យទូរគមនាគមន៍ (បណ្តាញទូរទសព្ទ) ជនជាតិបរទេសមានភាគហ៊ុនច្រើនជាងជនជាតិខ្មែរនៅក្នុងកិច្ចប្រិតិបត្តិការក្រុមហ៊ុនទាំងមូល។
មូលហេតុដែលជនបរទេសឈោងចាប់យកជំនួននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា មុនអ្នកជំនួញខ្មែរនោះ គឺបណ្តាលមកពីកត្តាពីរយ៉ាង។ ទី១ កត្តាមូលធនហិរញ្ញវត្ថុ និងទី២ កត្តាចំណេះដឹងជំនាញ។
តើបើទោះបីជាក្នុងវិស័យមួយចំនួន សេដ្ឋកិច្ចខ្មែរហាក់បីដូចជាដកដង្ហើមតាមបរទេសក៏ដោយក្តី ក៏វិស័យអចលនទ្រព្យនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះគ្រប់គ្រងដោយជនជាតិខ្មែរដែរ។ កាលពី៧ឬ៨ឆ្នាំមុន វិស័យអចលនទ្រព្យគ្រប់គ្រងដោយជនជាតិបរទេសដែរ ជាពិសេស ជនជាតិកូរ៉េ។
នៅក្នុងវិស័យធនាគារ និងវិស័យអប់រំវិញ ជនជាតិខ្មែរបាន និងកំពុងនាំមុខជនជាតិបរទេស។ ធនាគារខ្មែរមួយចំនួន ដូចជា ធនគារអេស៊ីលីដា មិនត្រឹមតែពង្រីកខ្លួននៅក្នុងប្រទេសទេ។ ប៉ុន្តែទៅក្រៅប្រទេសទៀតផង។
ក្រៅពីវិស័យអចលនទ្រព្យ អប់រំ និងវិស័យធនាគារ គេសង្កេតឃើញជាក់ស្តែងថា ជនជាតិខ្មែរគ្រប់គ្រងតែអាជីវកម្មតូចតាចប៉ុណ្ណោះ ដូចជាការរកស៊ីនាំចេញនាំចូល លក់ដូរតូចតាចនៅតាមទីផ្សារនានា។ល។
សរុបសេចក្តីមកវិញ រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាគួរជំរុញលើកទឹកចិត្តជនជាតិខ្មែរដែលមានទុនច្រើនអោយ វិនិយោគនៅលើទឹកដីរបស់ខ្លួនអោយបានច្រើនបំផុតដើម្បីទទួលបានផលចំណេញសម្រាប់ខ្មែរគ្នាឯង ពោលគឺចៀសវាងទង្វើ«ខ្មែរលក់កម្លាំងពលកម្មច្រើន តែទទួលបានត្រឹមតែប្រាក់ខែតិចតួចប៉ុណ្ណោះ» រីឯប្រាក់ដុល្លារចំណេញកប់ក្តោងហូរចេញទៅក្រៅប្រទេសវិញ៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ប្រេសិត»មានន័យដូចម្តេច?
5 ថ្ងៃ
