តាំងពី១៥០០ឆ្នាំមុនគ្រិស្តសករាជ នៅក្នុងគម្ពីបុរាណអេហ្សីប មានការសរសេរពីជំងឺម្យ៉ាង ដែលអ្នកជំងឺនោមច្រើន និងស្រេកទឹក។ កាលនោះមិនទាន់មានពាក្យទឹកនោមផ្អែមនៅទ្បើយ។
៤០០ឆ្នាំមុនគ្រិស្តសករាជ Charaka និង Shushrata (ពេទ្យល្បីនៅឥណ្ឌា) បានបរិយាយ អំពីភាពផ្អែមរបស់ទឹកនោម ដែលមានស្រមោចរោម។ Charaka និងShushrata ក៏បានបរិយាយផងដែរ អំពីអ្នកជំងឺដែលស្រមោចរោមទឹកនោម មានពីរក្រុម គឺក្រុមមួយធាត់ និងចូលចិត្តហូបផ្អែម ឯក្រុមមួយទៀតស្គម។
នៅសតវត្សទី២ Aretaeus ដែលជាគ្រូពេទ្យរ៉ូមាំង-ក្រិច ដែលមានភាពល្បីខ្លាំងសឹងតែប្រហែលHippocrates ដែរនោះ បានបរិយាយច្បាស់ជាងអ្នកមុនៗ អំពីអាការអ្នកជំងឺ ដូចជាស្រេកទឹក នោមច្រើន ខ្វះជាតិទឹកក្នុងខ្លួន ហើយអាចស្លាប់។ Aretaeusបានបង្កើតពាក្យទឹកនោមផ្អែម Diabetes (ពាក្យនេះមកពីពាក្យក្រឹច διαβαινω, diabaino) ។
នៅសតវត្សទី១៧ Thomas Willis ដែលជាកាយវិភាគវិទូ និងជាវេជ្ជបណ្ឌិតដ៏ល្បីនៅកាលនោះ មានស្នាដៃជាច្រើនរបស់គាត់ ដូចជាការបរិយាយអំពី Circle of Willis និង កាយវិទ្យាផ្សេងៗទៀត។ Thomas Willis បានថែមពាក្យ Mellitus ទៅលើ Diabetes (Diabetes Mellitus) ដើម្បីសង្កត់ន័យ អំពីភាពផ្អែមនៃទឹកនោម។ តែគាត់ ក៏នៅតែមិនទាន់អាចពន្យល់បាន ហេតុអ្វីបានជាទឹកនោមមានរសជាតិផ្អែម។ ជារួម វាហាក់ដូចជា Thomas Willis បានរកឃើញជាថ្មី នូវអ្វីដែល Charaka និង Shushrata បានរៀបរាប់ ពី៤០០ឆ្នាំមុនគ្រិស្តសករាជ។
Claude Bernard ជាសរីរវិទូ និងអ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រ ដ៏សែនល្បីជាតិបារាំង បានរកឃើញថា ថ្លើមអាចស្តុកជាតិស្ករ (Glycogens)។ ហើយថ្លើមអាចបញ្ចេញជាតិស្ករមកវិញ ពេលអត់ហូបអាហារ។
នៅឆ្នាំ១៨៦៩ Paul Langerhans ជាសរីរវិទូជាតិអាល្លឺម៉ង់ បានរៀបរាប់ពីរចនាសម្ព័ន្ធ របស់ Islets ក្នុងលំពែង។ ក្រោយមកគេនាំគ្នា សន្មត់ហៅ langerhans islets។
ឆ្នាំ១៨៨៩ Oskar Minkowski (បារាំង) Joseph von Merin (អាល្លឺម៉ង់) នាក្រុងស្ត្រាសប៊ួរ ប្រទេសបារាំង បានបរិយាយអំពីទំនាក់ទំនងរវាងលំពែង និងជំងឺទឹកនោមផ្អែម។ ពួកគាត់បានពិសោធន៍ ដោយកាត់លំពែងលើសត្វសុនខ ក្រោយមកសុនខទាំងនោះ មានទឹកនោមផ្អែម។
នាពាក់កណ្ដាលឆ្នាំ ១៩២១ Frederick Grant Banting ដែលជាវេជ្ជបណ្ឌិតវះកាត់វ័យក្មេង ជាតិកាណាដានិងនិស្សិត Charles Herbert Best ជាជនជាតិកាណាដាដែរ បានស្រាវជ្រាវនៅវិទ្យាស្ថានរបស់សាស្ត្រាចារ្យ ល្បីឈ្មោះ John Macleod (ជាតិស្កុតលែន) នាសាកលវិទ្យាល័យតូរ៉ុនតូ ប្រទេសកាណាដា។ Frederick Grant Banting និង Charles Herbert Best បានចម្រាញ់ចេញពីលំពែងសុនខ នូវវត្ថុរាវម្យ៉ាង ដែលអាចព្យាបាលសុនខ ដែលមានទឹកនោមផ្អែម។ ដល់ចុងឆ្នាំ១៩២១ អ្នកជំនាញគីមីសាស្ត្រ James Collip (កាណាដា) បានចូលរួមក្នុងក្រុមតាមការហៅរបស់ John Macleod ហើយធ្វើបន្សុទ្ធកម្ម វត្ថុរាវនោះ ដែលក្រោយមកសាស្ត្រាចារ្យ John Macleod ដាក់ឈ្មោះ Insulin (អាំងស៊ុយលីន)។
ឆ្នាំ១៩២៣ គណៈកម្មការណូបែល បានផ្ដល់ជ័យលាភីដល់ Frederick Grant Banting និង John Macleod សម្រាប់របកគំហើញ។ Frederick Grant Banting ខឹងជាខ្លាំង ដោយគឹតថាគាត់គួរបានរង្វាន់ជាមួយ Charles Best។ Frederick Grant Banting បានចែកប្រាក់រង្វាន់ជាមួយ Charles Best។ ឯ John Macleod ក៏បានចែកជាមួយ James Collip។ ខែមករា ឆ្នាំ១៩២១ Leonard Thompson (ពេលនោះគាត់អាយុ១៤ឆ្នាំ) ជាអ្នកជំងឺទីមួយ ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រដែលបានទទួលការព្យាបាល ដោយអាំងស៊ុយលីន។ គាត់រស់នៅរហូតដល់អាយុ២៧ឆ្នាំ មុនពេលគាត់មរណភាពដោយសាររលាកសួត។
ទិវាជំងឺទឹកនោមផ្អែមពិភពលោក ប្រារព្ធនាថ្ងៃ១៤ វិច្ឆិកា រៀងរាល់ឆ្នាំ។ ទិវានេះបង្កើតដោយ International Diabetes Federation នៅឆ្នាំ១៩៩១។ សហព័ន្ធជំងឺទឹកនោមផ្អែមអន្តរជាតិ បង្កើតតាំងពីឆ្នាំ១៩៥០ មានសមាគមចំនួន២៣០ មកពី១៦០ប្រទេសចូលរួម៕
បកស្រាយដោយ៖ វេជ្ជ. ស៊ុំ សត្ថា
ឯកទេសជំងឺទឹកនោមផ្អែម ក្រពេញ និង អ័រម៉ូន នៃមន្ទីរពេទ្យកាល់ម៉ែត
ភាតរះសមាជិក American College of Endocrinology