«ជំនំ»  មានថ្នាក់ពាក្យជាគុណសព្ទ មានន័យថា ដែលទើបនឹងប្រើប្រាស់ទក់សាច់បន្ដិចបន្តួច, ដែលស្ទើរថ្មីស្ទើរចាស់។ ឧទាហរណ៍៖ សំពត់ជំនំ។

 

ចំណែក«ជំនុំ»  មានថ្នាក់ពាក្យជាកិរិយាសព្ទ មានន័យថា  ពិគ្រោះគ្នា, ពិភាក្សាគ្នា ក្នុងវេលាចួបជុំ ។ ជំនុំក្ដី, ជម្រះក្ដី។ ជំនុំជម្រះ ជំនុំឲ្យជ្រះស្រឡះ។ 

 

«ជំនុំ»មានថ្នាក់ពាក្យជានាមសព្ទ មានន័យថាទីប្រជុំជន់, ភូមិ, តំបន់ដែលមានមនុស្សច្រើន, ក្រុង : កណ្ដាលជំនុំ, ទីជំនុំ, ស្រុកជំនុំ ។  

 

ម្យ៉ាងទៀត«ជំនុំ»មានថ្នាក់ពាក្យជាអាយតនិបាត មានន័យថា បណ្ដា; ពាក្យសម្រាប់ប្រើដករំលែកចំនួននីមួយៗ អំពីចំនួនច្រើន ឲ្យដាច់ដោយឡែក : ជំនុំអ្នកនគរទាំងមូល, ព្រះមហាក្សត្រជាធំបំផុត; ជំនុំមនុស្សទាំង ១០ នាក់នេះ, ត្រូវចាត់មនុស្ស ៣ នាក់ឲ្យនៅចាំផ្ទះ៕