ជាតិ
បទវិភាគ
×![]()
ក្នុងទិវាសិទ្ធិមនុស្ស១០ធ្នូនេះ មានបញ្ហាជាច្រើនដែលក្រុមអ្នកតវ៉ាបានលើកឡើងឲ្យរដ្ឋាភិបាលដោះស្រាយ។ ក្នុងចំណោមបញ្ហាទាំងនោះ ការបណ្តេញចេញពីលំនៅដ្ឋានត្រូវគេមើលឃើញជាទូទៅថាជាបញ្ហាដែលគួរត្រូវបានដោះស្រាយបញ្ចប់ពីព្រោះសម័យនេះទៅហើយមិនគួរមានអ្នករងគ្រោះបាត់បង់ផ្ទះសម្បែងដោយសារការអភិវឌ្ឍនោះឡើយ។ នេះជាសិទ្ធិមនុស្សដំបូងគេមួយក្នុងសម័យកាលអភិវឌ្ឍ។
ក្នុងចំណោមអ្នកចូលរួមប្រារព្ធទិវាសិទ្ធិមនុស្ស១០ធ្នូនេះ ជនរងគ្រោះដោយការបណ្តេញចេញពីផ្ទះសម្បែងដោយសារការអភិវឌ្ឍជាអ្នកតស៊ូដ៏យូរអង្វែងជាងគេមួយ។ ក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកទាំងនោះមួយចំនួនរងគ្រោះពីរជាន់៖ ទី១ដោយសារការបាត់បង់ផ្ទះសម្បែង និងទី២ដោយការចាប់ដាក់ពន្ធនាគារដោយសារតែការតវ៉ាចង់បានផ្ទះមកវិញឬចង់បានសំណងសមរម្យ។ នេះនៅមិនទាន់រាប់ការខាតបង់ប្រាក់ចំណូល និងការប៉ះពាល់ដល់ការសិក្សារបស់កូនៗផងនោះទេ។
និយាយតាមត្រង់ទៅ អ្នកដែលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពនេះគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីការចេញមុខតវ៉ាទោះជាក្នុងរូបភាពណាក៏ដោយ។ បើនិយាយពីសិទ្ធិមនុស្សមានបញ្ហាច្រើនយ៉ាងណាស់ដែលគេបានលើកឡើងក្នុងថ្ងៃទី ១០ ធ្នូនេះ។ ប៉ុន្តែ បញ្ហាដែលមិនគួរកើតតែវាបានកើតជាយូរមកហើយដោះស្រាយមិនទាន់ចប់នោះគឺការបណ្តេញចេញពីលំនៅដ្ឋាននេះឯង។
គេអាចស្រមៃមើលថា សុខៗពួកគេត្រូវបានគេដឹកយកទៅដាក់នៅទីវាលមួយកន្លែង ចម្ងាយរាប់សិបគីឡូម៉ែត្រពីក្រុងភ្នំពេញ ដោយគ្មានផ្ទះសម្បែង គ្មានទឹក គ្មានភ្លើងអគ្គិសនី និងបង្គន់អនាម័យអ្វីទាំងអស់។ ទាំងនេះជាឈុតឆាកដែលមិនគួរនឹងជឿ តែវាជារឿងពិតនិងដែលបាននិងកំពុងកើតមានជាហូរហែរួចទៅហើយ។ ឈុតឆាកទាំងនេះពិតជាបានធ្វើឲ្យពលរដ្ឋខ្មែរជាច្រើនក្តុកក្តួលរំជួលចិត្តដោយមិនអាចទប់អារម្មណ៍បាន។
ជាការពិត ការអភិវឌ្ឍន៍ពិតជាមិនអាចចៀសផុតពីផលប៉ះពាល់ឡើយ។ នេះជាកត្តាសន្យានុម័តដែលមិនអាចប្រកែកបាន បើទោះបីជានៅប្រទេសណាក៏ដោយ។ ដូច្នេះ អ្វីដែលគេត្រូវដោះស្រាយគឺការជម្លៀសប្រជាពលរដ្ឋទៅកាន់ទីតាំងថ្មីដោយធានាបាននូវការគោរពសិទ្ធិយ៉ាងពេញលេញដល់ពួកគេ។ បញ្ហាបែបនេះមិនមែនជារឿងថ្មីថ្មោងទេសម្រាប់ពិភពលោកយើងនេះ។ ដូច្នេះ កម្ពុជាគួរតែរៀនសូត្របទពិសោធពីបណ្តាប្រទេសនានាអំពីគោលនយោបាយអភិវឌ្ឍនេះ។
ម្យ៉ាងទៀត កម្ពុជាខ្លួនឯងក៏ធ្លាប់មានបទពិសោធច្រើនដែរក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហា។ជាក់ស្តែង នយោបាយ«ឈ្នះឈ្នះ» របស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ដែលបានបញ្ចប់ទាំងស្រុងអង្គការចាត់តាំងខ្មែរក្រហម ដោយនាំមកនូវសន្តិភាពពេញផ្ទៃប្រទេសតាមរយៈការចរចា គឺជាទស្សនវិជ្ជាដ៏មានតម្លៃមួយដែលរដ្ឋាភិបាលតែងតែលើកសរសើរមិនដាច់ពីមាត់។ ក្នុងន័យនេះ ការដោះស្រាយបញ្ហានៅកណ្តាលទីក្រុងដើម្បីការអភិវឌ្ឍ ត្រូវគេមើលឃើញថា ពិតជាមិនពិបាកជាងការនាំពួកទ័ពព្រៃខ្មែរក្រហមឲ្យដាក់អាវុធហើយវិលត្រឡប់ចូលស្រុកវិញនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ តើហេតុអ្វីបានជាគេមិនអាចចៀសវាងបាននូវការបណ្តេញចេញដោយបង្ខំ? នេះជាសំណួរដែលត្រូវតែរកចម្លើយឲ្យឃើញ។
ដូច្នេះ អំណឹះតទៅ ត្រូវតែមានដំណោះស្រាយសមស្របចំពោះការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅរបស់ពលរដ្ឋដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយការអភិវឌ្ឍ។ ការបណ្តែតបណ្តោយឲ្យបញ្ហានេះបន្តកើតមានគឺជារឿងធ្ងន់ធ្ងរមួយសម្រាប់សង្គមកម្ពុជា។ ធ្ងន់ធ្ងរទី១ គឺ ការអភិវឌ្ឍបានធ្វើឲ្យមនុស្សមួយក្រុមទទួលផល រីឯមួយក្រុមទៀតធ្លាក់ខ្លួនដើរថយក្រោយពី១០ទៅ២០ឆ្នាំ។ ធ្ងន់ធ្ងរទី២គឺ រូបភាពអំពើហិង្សាបានជះឥទ្ធិពលអាកក្រ់ខ្លាំងណាស់ដល់រដ្ឋាភិបាល និងសម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជាទាំងមូលនៅលើឆាកអន្តរជាតិ។ ធ្ងន់ធ្ងរទី៣ គឺសម្ពាធផ្លូវចិត្តទៅលើជនរងគ្រោះ ក៏ដូចជាទៅលើពលរដ្ឋខ្មែរជាទូទៅដែរពីព្រោះថាក្នុងសម័យនេះទៅហើយ គ្មានអ្នកណាស្រមៃចង់ឃើញទិដ្ឋភាពដ៏គួរឲ្យសង្វេគបែបនេះទៀតនោះឡើយ។
ដំណោះស្រាយល្អបំផុតដែលគេបានមើលឃើញគឺការផ្តល់សំណងដ៏សមរម្យមួយចំពោះអ្នកចាកចេញ។ ប្រសិនបើរដ្ឋត្រូវផ្តល់ទីតាំងថ្មី រដ្ឋត្រូវតែរៀបចំទីតាំងនោះឲ្យរួចរាល់ជាមុន,ដូចជាការសង់ផ្ទះសម្បែង និងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធផ្សេងទៀត មាន សាលារៀន មន្ទីរពេទ្យ និងបណ្តាញទឹកភ្លើងជាដើម។ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺ ការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅក្នុងន័យអភិវឌ្ឍន៍មិនត្រូវធ្វើឲ្យជីវភាពរបស់អ្នកទទួលផលប៉ះពាល់ដើរថយក្រោយឡើយ។ នេះជាគោលការណ៍ដែលត្រូវតែគោរព និងជាអ្វីដែលគេអាចធ្វើបាននៅក្នុងយុគសម័យអភិវឌ្ឍជាពិសេសនៅក្នុងក្របខណ្ឌនៃនយោបាយ«ឈ្នះឈ្នះ»របស់រដ្ឋាភិបាល។
ដំណោះស្រាយផ្ទុយពីនេះ មិនឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពឈ្លាសវៃ ពីការគោរពសិទ្ធិមនុស្ស និងគោលការណ៍ប្រជាធិបេតយ្យឡើយ ហើយគ្រប់គ្នាពិតជាពិបាកនឹងទទួលយក។ សូមចងចាំថា ក្នុងសម័យនេះទៅហើយ មិនគួរមានមនុស្សដែលរងគ្រោះព្រោះការដកហូតលំនៅដ្ឋានឡើយទោះជាក្នុងលក្ខណ្ឌណាក៏ដោយ។ នេះជាសិទ្ធិមូលដ្ឋានមួយដែលគួរត្រូវបានធានាជាដាច់ខាត៕
ក្នុងចំណោមអ្នកចូលរួមប្រារព្ធទិវាសិទ្ធិមនុស្ស១០ធ្នូនេះ ជនរងគ្រោះដោយការបណ្តេញចេញពីផ្ទះសម្បែងដោយសារការអភិវឌ្ឍជាអ្នកតស៊ូដ៏យូរអង្វែងជាងគេមួយ។ ក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកទាំងនោះមួយចំនួនរងគ្រោះពីរជាន់៖ ទី១ដោយសារការបាត់បង់ផ្ទះសម្បែង និងទី២ដោយការចាប់ដាក់ពន្ធនាគារដោយសារតែការតវ៉ាចង់បានផ្ទះមកវិញឬចង់បានសំណងសមរម្យ។ នេះនៅមិនទាន់រាប់ការខាតបង់ប្រាក់ចំណូល និងការប៉ះពាល់ដល់ការសិក្សារបស់កូនៗផងនោះទេ។
និយាយតាមត្រង់ទៅ អ្នកដែលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពនេះគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីការចេញមុខតវ៉ាទោះជាក្នុងរូបភាពណាក៏ដោយ។ បើនិយាយពីសិទ្ធិមនុស្សមានបញ្ហាច្រើនយ៉ាងណាស់ដែលគេបានលើកឡើងក្នុងថ្ងៃទី ១០ ធ្នូនេះ។ ប៉ុន្តែ បញ្ហាដែលមិនគួរកើតតែវាបានកើតជាយូរមកហើយដោះស្រាយមិនទាន់ចប់នោះគឺការបណ្តេញចេញពីលំនៅដ្ឋាននេះឯង។
គេអាចស្រមៃមើលថា សុខៗពួកគេត្រូវបានគេដឹកយកទៅដាក់នៅទីវាលមួយកន្លែង ចម្ងាយរាប់សិបគីឡូម៉ែត្រពីក្រុងភ្នំពេញ ដោយគ្មានផ្ទះសម្បែង គ្មានទឹក គ្មានភ្លើងអគ្គិសនី និងបង្គន់អនាម័យអ្វីទាំងអស់។ ទាំងនេះជាឈុតឆាកដែលមិនគួរនឹងជឿ តែវាជារឿងពិតនិងដែលបាននិងកំពុងកើតមានជាហូរហែរួចទៅហើយ។ ឈុតឆាកទាំងនេះពិតជាបានធ្វើឲ្យពលរដ្ឋខ្មែរជាច្រើនក្តុកក្តួលរំជួលចិត្តដោយមិនអាចទប់អារម្មណ៍បាន។
ជាការពិត ការអភិវឌ្ឍន៍ពិតជាមិនអាចចៀសផុតពីផលប៉ះពាល់ឡើយ។ នេះជាកត្តាសន្យានុម័តដែលមិនអាចប្រកែកបាន បើទោះបីជានៅប្រទេសណាក៏ដោយ។ ដូច្នេះ អ្វីដែលគេត្រូវដោះស្រាយគឺការជម្លៀសប្រជាពលរដ្ឋទៅកាន់ទីតាំងថ្មីដោយធានាបាននូវការគោរពសិទ្ធិយ៉ាងពេញលេញដល់ពួកគេ។ បញ្ហាបែបនេះមិនមែនជារឿងថ្មីថ្មោងទេសម្រាប់ពិភពលោកយើងនេះ។ ដូច្នេះ កម្ពុជាគួរតែរៀនសូត្របទពិសោធពីបណ្តាប្រទេសនានាអំពីគោលនយោបាយអភិវឌ្ឍនេះ។
ម្យ៉ាងទៀត កម្ពុជាខ្លួនឯងក៏ធ្លាប់មានបទពិសោធច្រើនដែរក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហា។ជាក់ស្តែង នយោបាយ«ឈ្នះឈ្នះ» របស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ដែលបានបញ្ចប់ទាំងស្រុងអង្គការចាត់តាំងខ្មែរក្រហម ដោយនាំមកនូវសន្តិភាពពេញផ្ទៃប្រទេសតាមរយៈការចរចា គឺជាទស្សនវិជ្ជាដ៏មានតម្លៃមួយដែលរដ្ឋាភិបាលតែងតែលើកសរសើរមិនដាច់ពីមាត់។ ក្នុងន័យនេះ ការដោះស្រាយបញ្ហានៅកណ្តាលទីក្រុងដើម្បីការអភិវឌ្ឍ ត្រូវគេមើលឃើញថា ពិតជាមិនពិបាកជាងការនាំពួកទ័ពព្រៃខ្មែរក្រហមឲ្យដាក់អាវុធហើយវិលត្រឡប់ចូលស្រុកវិញនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ តើហេតុអ្វីបានជាគេមិនអាចចៀសវាងបាននូវការបណ្តេញចេញដោយបង្ខំ? នេះជាសំណួរដែលត្រូវតែរកចម្លើយឲ្យឃើញ។
ដូច្នេះ អំណឹះតទៅ ត្រូវតែមានដំណោះស្រាយសមស្របចំពោះការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅរបស់ពលរដ្ឋដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយការអភិវឌ្ឍ។ ការបណ្តែតបណ្តោយឲ្យបញ្ហានេះបន្តកើតមានគឺជារឿងធ្ងន់ធ្ងរមួយសម្រាប់សង្គមកម្ពុជា។ ធ្ងន់ធ្ងរទី១ គឺ ការអភិវឌ្ឍបានធ្វើឲ្យមនុស្សមួយក្រុមទទួលផល រីឯមួយក្រុមទៀតធ្លាក់ខ្លួនដើរថយក្រោយពី១០ទៅ២០ឆ្នាំ។ ធ្ងន់ធ្ងរទី២គឺ រូបភាពអំពើហិង្សាបានជះឥទ្ធិពលអាកក្រ់ខ្លាំងណាស់ដល់រដ្ឋាភិបាល និងសម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជាទាំងមូលនៅលើឆាកអន្តរជាតិ។ ធ្ងន់ធ្ងរទី៣ គឺសម្ពាធផ្លូវចិត្តទៅលើជនរងគ្រោះ ក៏ដូចជាទៅលើពលរដ្ឋខ្មែរជាទូទៅដែរពីព្រោះថាក្នុងសម័យនេះទៅហើយ គ្មានអ្នកណាស្រមៃចង់ឃើញទិដ្ឋភាពដ៏គួរឲ្យសង្វេគបែបនេះទៀតនោះឡើយ។
ដំណោះស្រាយល្អបំផុតដែលគេបានមើលឃើញគឺការផ្តល់សំណងដ៏សមរម្យមួយចំពោះអ្នកចាកចេញ។ ប្រសិនបើរដ្ឋត្រូវផ្តល់ទីតាំងថ្មី រដ្ឋត្រូវតែរៀបចំទីតាំងនោះឲ្យរួចរាល់ជាមុន,ដូចជាការសង់ផ្ទះសម្បែង និងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធផ្សេងទៀត មាន សាលារៀន មន្ទីរពេទ្យ និងបណ្តាញទឹកភ្លើងជាដើម។ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺ ការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅក្នុងន័យអភិវឌ្ឍន៍មិនត្រូវធ្វើឲ្យជីវភាពរបស់អ្នកទទួលផលប៉ះពាល់ដើរថយក្រោយឡើយ។ នេះជាគោលការណ៍ដែលត្រូវតែគោរព និងជាអ្វីដែលគេអាចធ្វើបាននៅក្នុងយុគសម័យអភិវឌ្ឍជាពិសេសនៅក្នុងក្របខណ្ឌនៃនយោបាយ«ឈ្នះឈ្នះ»របស់រដ្ឋាភិបាល។
ដំណោះស្រាយផ្ទុយពីនេះ មិនឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពឈ្លាសវៃ ពីការគោរពសិទ្ធិមនុស្ស និងគោលការណ៍ប្រជាធិបេតយ្យឡើយ ហើយគ្រប់គ្នាពិតជាពិបាកនឹងទទួលយក។ សូមចងចាំថា ក្នុងសម័យនេះទៅហើយ មិនគួរមានមនុស្សដែលរងគ្រោះព្រោះការដកហូតលំនៅដ្ឋានឡើយទោះជាក្នុងលក្ខណ្ឌណាក៏ដោយ។ នេះជាសិទ្ធិមូលដ្ឋានមួយដែលគួរត្រូវបានធានាជាដាច់ខាត៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ប្រេសិត»មានន័យដូចម្តេច?
5 ថ្ងៃ
