ជាតិ
បទវិភាគ
×![]()
ជាធម្មតា ទាល់តែដល់ពេលជិតបោះឆ្នោត ទើបភាពរំជើបរំជួលនៃចលនាផ្តាច់ខ្លួនពីគណបក្សមួយទៅចូលគណបក្សមួយទៀតបានកើតឡើងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ ការបោះឆ្នោតខែកក្កដាឆ្នាំ ២០១៣ ទើបតែកន្លងទៅបានជាងមួយឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ក៏មានចលនានយោបាយថ្មីមួយកើតឡើង ដែលបង្កឲ្យមានចលនាអ្នកងាករេចេញពីគណបក្សដែលខ្លួនធ្លាប់គាំទ្រទៅរកគណបក្សថ្មី។ តើហេតុអ្វីបានជាមានចលនាអ្នកខកចិត្តនឹងនយោបាយមិនចេះចប់?
ការកកើតឡើងនៃចលនាបណ្តាញសង្គមរបស់ក្រុមបណ្ឌិត បញ្ញវន្ត មួយក្រុមដែលកំពុងធ្វើឲ្យមានការចាប់អារម្មណ៍ក្នុងចំណោមមហាជនខ្មែរនាពេលនេះ បើទោះជាអ្នកបង្កើតបណ្តាញនេះអះអាងថាមិនទាន់ជាបក្សនយោបាយក៏ដោយ ក៏វាជាចលនានយោបាយមួយយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ចលនានយោបាយថ្មីនេះបានទាក់ទាញអ្នកគាំទ្រគណបក្សផ្សេងៗឲ្យមកចូលរួមក្នុងនោះអ្នកខកចិត្តនឹងគណបក្សសង្គ្រោះជាតិទំនងជាមានច្រើនជាងគេ។
នៅកម្ពុជា ចលនាផ្តាច់ខ្លួនពីបក្សមួយទៅបក្សមួយមិនមែនជារឿងថ្មីទេ ប៉ុន្តែ វាជារឿងដែលគួរតែស្វែងយល់។ ជាទូទៅ អ្នកដែលបោះបង់គណបក្សរបស់ខ្លួនទៅចូលរួមជាមួយបក្សផ្សេងវិញតែងតែស្តីបន្ទោសគណបក្សចាស់ថា គ្មានប្រជាធិបតេយ្យ សម្បូរបក្សពួកនិយម មានអំពើពុករលួយ ឬក៏បានបោកប្រាស់ពួកគេជាដើម។ ចំណែកឯគណបក្សដែលមានសកម្មជនរត់ចេញឯណោះវិញ បានហៅអតីតសកម្មជនទាំងនោះថា ជាស្លឹកឈើជ្រុះ ជាអ្នកលក់ខ្លួន ឬក៏ជាមាសក្លែងក្លាយគ្មានតម្លៃ។
កន្លងទៅ នៅពេលមានការផ្តាច់ខ្លួនពីបក្សប្រឆាំងទៅចូលជាមួយគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា បក្សប្រឆាំងតែងតែរិះគន់បក្សកាន់អំណាចថាបានប្រើមធ្យោបាយគំរាម ឬលុយកាក់ដើម្បីអូសទាញសមាជិករបស់ខ្លួន។ ពេលនេះ នៅពេលមានអ្នកគាំទ្ររបស់ខ្លួនខ្លះបែរទៅរកចលនានយោបាយថ្មី គណបក្សប្រឆាំងចោទក្រុមបណ្តាញសង្គមថាជាអ្នកចង់បំបែកសំឡេងគណបក្សរបស់ខ្លួន។ ការចោទប្រកាន់នេះអាចថាជារឿងធម្មតាសម្រាប់អ្នកនយោបាយក៏ថាបានតែវាក៏អាចមានការពិតនៅលាយឡំគ្នាផងដែរ។
ជាការពិត នៅកម្ពុជាការប្រកួតប្រជែងខាងនយោបាយនៅមានសភាពស្រួចស្រាល់និងមិនទាន់មានតម្លាភាព និងសុចរិតភាពគ្រប់គ្រាន់នៅឡើយ។ កង្វះតម្លាភាពនិងសុចរិតភាព ទាំងនៅក្នុងប្រព័ន្ធទូទៅក៏ដូចជានៅក្នុងផ្នត់គំនិតមនុស្សផងនោះនៅតែផ្តល់ឱកាសឲ្យគណបក្សនយោបាយអាចប្រកួតប្រជែងគ្នាក្នុងទីងងឹតបាននៅឡើយ។ ដូច្នេះ ការគំរាមកំហែង ការទិញទឹកចិត្ត ឬក៏ការងាករេតាមផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនយោបាយមួយចំនួនគឺជារឿងដែលតែងកើតមាន។ នៅក្នុងបរិបទបែបនេះ គណបក្សណាដែលមានមធ្យោបាយខ្លាំងជាង គណបក្សនោះនឹងមានឱកាសឈ្នះច្រើនជាងជាមិនខានឡើយ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ការផ្លាស់ប្តូរពីគណបក្សមួយទៅមួយរបស់អ្នកនយោបាយឬក៏អ្នកគាំទ្រនយោបាយក៏អាចកើតឡើងដោយសារកំហុសឆ្គងរបស់គណបក្សនយោបាយនីមួយៗដែរ។ បក្សនយោបាយមួយអាចមើលពីខាងក្រៅទៅស្អាតស្អំគួរឲ្យស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែ ដល់ពេលចូលដល់ខាងក្នុងទិដ្ឋភាពពិតបែរជាផ្ទុយពីការរំពឹងទុកទៅវិញ។ បក្សនយោបាយខ្លះទៀតតែងសន្យាតែធ្វើមិនបានហើយបណ្តោយឲ្យពលរដ្ឋរងគ្រោះនឹងបញ្ហាដដែលៗមិនចេះចប់។ បញ្ហានេះហើយដែលបង្កើតឲ្យមានអ្នកខកចិត្តនឹងបក្សនយោបាយដែលជាប្រភពនៃចលនាផ្លស់ប្តូរបក្សនយោបាយចុះឡើងៗមិនចេះចប់។
ដើម្បីឈានទៅកាត់បន្ថយ ឬលុបបំបាត់ចលនាបែបនេះ មានកិច្ចការជាច្រើនដែលត្រូវពិនិត្យមើលឡើងវិញ។ ទី១៖អ្នកនយោបាយខ្លួនឯងត្រូវតែគិតឲ្យបានច្បាស់លាស់ថា តើធ្វើនយោបាយដើម្បីស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឬប្រយោជន៍ប្រទេសជាតិជាធំ? ជាទូទៅ អ្នកនយោបាយពិតប្រាកដត្រូវមានឧត្តមគតិ និងគោលដៅច្បាស់លាស់ ហើយត្រូវដើរឆ្ពោះទៅសម្រេចគោលដៅនោះដោយមិនងាករេទៅតាមផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ។ អ្នកធ្វើនយោបាយដើម្បីតែស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន នឹងនាំប្រទេសជាតិនិងប្រជាពលរដ្ឋទៅរកគ្រោះថ្នាក់។ នេះជាអ្វីដែលគេត្រូវពិចារណា។
ទី២៖ អ្នកដឹកនាំបក្សនយោបាយវិញ ក៏ត្រូវតែពិនិត្យមើលគណបក្សរបស់ខ្លួនឡើងវិញដែរថា តើអ្វីដែលខ្លួនបានធ្វើសមស្របទៅនឹងឧត្តមគតិដែលខ្លួនបានឃោសនាបង្ហាញគេដែរឬទេ? ជួនកាលអ្នកដែលពូកែឃោសនាឲ្យគេជឿ មិនប្រាកដថាអាចធ្វើបានដូចការនិយាយនោះឡើយ។ ដូច្នេះ ការរង់ចាំតែបន្ទោសអ្នកងាករេចេញពីបក្សរបស់ខ្លួនដោយមិនបានឆ្លុះបញ្ចាំងមើលខ្លួនឯងក៏ជាកំហុសឆ្គងធំធេងមួយរបស់អ្នកនយោបាយខ្មែរ។ និងទី៣៖ ការកសាងវប្បធម៌ប្រកួតប្រជែងដោយតម្លាភាព និងសុចរិតភាពដោយគ្មានការគំរាមកំហែង ឬទិញទឹកចិត្តគឺជាគន្លឹះមិនអាចខ្វះបានក្នុងការកសាងបរិយាកាសល្អបរិសុទ្ធនៅក្នុងឆាកនយោបាយ។
ប្រសិនបើគេអាចធ្វើបានបែបនេះ ចលនាផ្តាច់ខ្លួនឬការងារករេពីបក្សមួយទៅមួយច្បាស់ជាលែងជាបញ្ហាសំខាន់ទៀតឡើយ។ បើទោះជាមាន ក៏វាលែងជាប្រធានបទនៃការចោទប្រកាន់ និងលាបពណ៌គ្នាតទៅទៀតដែរ។ ជាពិសេសក្នុងបរិបទបច្ចុប្បន្នដែលប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរយល់ដឹងពីនយោបាយនិងពីចរិតរបស់អ្នកនយោបាយបានច្រើនជាងមុន ពួកគេមិនងាយចាញ់បោកអ្នកនយោបាយដោយងាយៗដូចពីមុនទៀតឡើយ៕
ការកកើតឡើងនៃចលនាបណ្តាញសង្គមរបស់ក្រុមបណ្ឌិត បញ្ញវន្ត មួយក្រុមដែលកំពុងធ្វើឲ្យមានការចាប់អារម្មណ៍ក្នុងចំណោមមហាជនខ្មែរនាពេលនេះ បើទោះជាអ្នកបង្កើតបណ្តាញនេះអះអាងថាមិនទាន់ជាបក្សនយោបាយក៏ដោយ ក៏វាជាចលនានយោបាយមួយយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ចលនានយោបាយថ្មីនេះបានទាក់ទាញអ្នកគាំទ្រគណបក្សផ្សេងៗឲ្យមកចូលរួមក្នុងនោះអ្នកខកចិត្តនឹងគណបក្សសង្គ្រោះជាតិទំនងជាមានច្រើនជាងគេ។
នៅកម្ពុជា ចលនាផ្តាច់ខ្លួនពីបក្សមួយទៅបក្សមួយមិនមែនជារឿងថ្មីទេ ប៉ុន្តែ វាជារឿងដែលគួរតែស្វែងយល់។ ជាទូទៅ អ្នកដែលបោះបង់គណបក្សរបស់ខ្លួនទៅចូលរួមជាមួយបក្សផ្សេងវិញតែងតែស្តីបន្ទោសគណបក្សចាស់ថា គ្មានប្រជាធិបតេយ្យ សម្បូរបក្សពួកនិយម មានអំពើពុករលួយ ឬក៏បានបោកប្រាស់ពួកគេជាដើម។ ចំណែកឯគណបក្សដែលមានសកម្មជនរត់ចេញឯណោះវិញ បានហៅអតីតសកម្មជនទាំងនោះថា ជាស្លឹកឈើជ្រុះ ជាអ្នកលក់ខ្លួន ឬក៏ជាមាសក្លែងក្លាយគ្មានតម្លៃ។
កន្លងទៅ នៅពេលមានការផ្តាច់ខ្លួនពីបក្សប្រឆាំងទៅចូលជាមួយគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា បក្សប្រឆាំងតែងតែរិះគន់បក្សកាន់អំណាចថាបានប្រើមធ្យោបាយគំរាម ឬលុយកាក់ដើម្បីអូសទាញសមាជិករបស់ខ្លួន។ ពេលនេះ នៅពេលមានអ្នកគាំទ្ររបស់ខ្លួនខ្លះបែរទៅរកចលនានយោបាយថ្មី គណបក្សប្រឆាំងចោទក្រុមបណ្តាញសង្គមថាជាអ្នកចង់បំបែកសំឡេងគណបក្សរបស់ខ្លួន។ ការចោទប្រកាន់នេះអាចថាជារឿងធម្មតាសម្រាប់អ្នកនយោបាយក៏ថាបានតែវាក៏អាចមានការពិតនៅលាយឡំគ្នាផងដែរ។
ជាការពិត នៅកម្ពុជាការប្រកួតប្រជែងខាងនយោបាយនៅមានសភាពស្រួចស្រាល់និងមិនទាន់មានតម្លាភាព និងសុចរិតភាពគ្រប់គ្រាន់នៅឡើយ។ កង្វះតម្លាភាពនិងសុចរិតភាព ទាំងនៅក្នុងប្រព័ន្ធទូទៅក៏ដូចជានៅក្នុងផ្នត់គំនិតមនុស្សផងនោះនៅតែផ្តល់ឱកាសឲ្យគណបក្សនយោបាយអាចប្រកួតប្រជែងគ្នាក្នុងទីងងឹតបាននៅឡើយ។ ដូច្នេះ ការគំរាមកំហែង ការទិញទឹកចិត្ត ឬក៏ការងាករេតាមផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនយោបាយមួយចំនួនគឺជារឿងដែលតែងកើតមាន។ នៅក្នុងបរិបទបែបនេះ គណបក្សណាដែលមានមធ្យោបាយខ្លាំងជាង គណបក្សនោះនឹងមានឱកាសឈ្នះច្រើនជាងជាមិនខានឡើយ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ការផ្លាស់ប្តូរពីគណបក្សមួយទៅមួយរបស់អ្នកនយោបាយឬក៏អ្នកគាំទ្រនយោបាយក៏អាចកើតឡើងដោយសារកំហុសឆ្គងរបស់គណបក្សនយោបាយនីមួយៗដែរ។ បក្សនយោបាយមួយអាចមើលពីខាងក្រៅទៅស្អាតស្អំគួរឲ្យស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែ ដល់ពេលចូលដល់ខាងក្នុងទិដ្ឋភាពពិតបែរជាផ្ទុយពីការរំពឹងទុកទៅវិញ។ បក្សនយោបាយខ្លះទៀតតែងសន្យាតែធ្វើមិនបានហើយបណ្តោយឲ្យពលរដ្ឋរងគ្រោះនឹងបញ្ហាដដែលៗមិនចេះចប់។ បញ្ហានេះហើយដែលបង្កើតឲ្យមានអ្នកខកចិត្តនឹងបក្សនយោបាយដែលជាប្រភពនៃចលនាផ្លស់ប្តូរបក្សនយោបាយចុះឡើងៗមិនចេះចប់។
ដើម្បីឈានទៅកាត់បន្ថយ ឬលុបបំបាត់ចលនាបែបនេះ មានកិច្ចការជាច្រើនដែលត្រូវពិនិត្យមើលឡើងវិញ។ ទី១៖អ្នកនយោបាយខ្លួនឯងត្រូវតែគិតឲ្យបានច្បាស់លាស់ថា តើធ្វើនយោបាយដើម្បីស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឬប្រយោជន៍ប្រទេសជាតិជាធំ? ជាទូទៅ អ្នកនយោបាយពិតប្រាកដត្រូវមានឧត្តមគតិ និងគោលដៅច្បាស់លាស់ ហើយត្រូវដើរឆ្ពោះទៅសម្រេចគោលដៅនោះដោយមិនងាករេទៅតាមផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ។ អ្នកធ្វើនយោបាយដើម្បីតែស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន នឹងនាំប្រទេសជាតិនិងប្រជាពលរដ្ឋទៅរកគ្រោះថ្នាក់។ នេះជាអ្វីដែលគេត្រូវពិចារណា។
ទី២៖ អ្នកដឹកនាំបក្សនយោបាយវិញ ក៏ត្រូវតែពិនិត្យមើលគណបក្សរបស់ខ្លួនឡើងវិញដែរថា តើអ្វីដែលខ្លួនបានធ្វើសមស្របទៅនឹងឧត្តមគតិដែលខ្លួនបានឃោសនាបង្ហាញគេដែរឬទេ? ជួនកាលអ្នកដែលពូកែឃោសនាឲ្យគេជឿ មិនប្រាកដថាអាចធ្វើបានដូចការនិយាយនោះឡើយ។ ដូច្នេះ ការរង់ចាំតែបន្ទោសអ្នកងាករេចេញពីបក្សរបស់ខ្លួនដោយមិនបានឆ្លុះបញ្ចាំងមើលខ្លួនឯងក៏ជាកំហុសឆ្គងធំធេងមួយរបស់អ្នកនយោបាយខ្មែរ។ និងទី៣៖ ការកសាងវប្បធម៌ប្រកួតប្រជែងដោយតម្លាភាព និងសុចរិតភាពដោយគ្មានការគំរាមកំហែង ឬទិញទឹកចិត្តគឺជាគន្លឹះមិនអាចខ្វះបានក្នុងការកសាងបរិយាកាសល្អបរិសុទ្ធនៅក្នុងឆាកនយោបាយ។
ប្រសិនបើគេអាចធ្វើបានបែបនេះ ចលនាផ្តាច់ខ្លួនឬការងារករេពីបក្សមួយទៅមួយច្បាស់ជាលែងជាបញ្ហាសំខាន់ទៀតឡើយ។ បើទោះជាមាន ក៏វាលែងជាប្រធានបទនៃការចោទប្រកាន់ និងលាបពណ៌គ្នាតទៅទៀតដែរ។ ជាពិសេសក្នុងបរិបទបច្ចុប្បន្នដែលប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរយល់ដឹងពីនយោបាយនិងពីចរិតរបស់អ្នកនយោបាយបានច្រើនជាងមុន ពួកគេមិនងាយចាញ់បោកអ្នកនយោបាយដោយងាយៗដូចពីមុនទៀតឡើយ៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ប្រេសិត»មានន័យដូចម្តេច?
5 ថ្ងៃ
