ជាតិ
សង្គមជាតិ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ពលរដ្ឋខ្មែរ បានបង្កើតទំនៀមទម្លាប់ថ្មីមួយទៀត គឺការប្រមូលមូលមុំនាំគ្នា ប្រារព្ធប្រជុំបិណ្ឌ នៅក្នុងទីវត្តអារាម នៅក្រោយពីប្រទេសខ្មែរទទួលឥទ្ធិពលព្រះពុទ្ធសាសនា ពីឥណ្ឌា នៅជំនាន់សតវត្សរ៍ទី១១ ផ្សំនឹងជំនឿវិញ្ញាណនិយម និងជំនឿព្រាហ្មញ្ញសាសនា ដែលបានមកដល់ប្រទេសខ្មែរ តាំងពីជំនាន់ព្រះបាទកោឌិណ្យជ័យវរ្ម័ន និងព្រះនាងសោមាទេវី។ ការប្រារព្ធពិធីប្រជុំបិណ្ឌនេះ គឺដើម្បីរំលឹកនូវកតញ្ញូតាធម៌របស់ខ្លួនគេម្នាក់ៗ ចំពោះលោកអ្នកមានគុណ ការចែករំលែកបុណ្យ គឺអំពើល្អដែលជាទានដល់បុគ្គលផងដទៃ ដែលជាមិត្ត និងញាតិសន្តានក្នុងភូមិ រួមទាំងអ្នកស្រុកអ្នកភូមិជិតខាង ដែលរស់នៅខើចខ្វះខាត ទាំងឡាយ។
ក្រោយពីប្រទេសខ្មែរ បានទទួលឥទ្ធិពលព្រះពុទ្ធសាសនា យ៉ាងគំហុក ពីប្រទេសឥណ្ឌា នៅជំនាន់សតវត្សរ៍ទី១១(ក្រោមអធិបតីភាព នៃព្រះចៅគ្រងរាជ ជ័យវរ្ម័នទី៧) បូកផ្សំនឹងជំនឿវិញ្ញាណនិយម និងជំនឿព្រាហ្មញ្ញសាសនា ដែលបានមកដល់ប្រទេសខ្មែរ តាំងពីជំនាន់ព្រះបាទ កោឌិណ្យជ័យវរ្ម័ន និងព្រះនាងសោមាទេវី (ឬ ព្រះបាទហ៊ុនទៀន ព្រះនាងលីវយី) ពលរដ្ឋខ្មែរ បានបង្កើតទំនៀមទម្លាប់ថ្មីមួយទៀត គឺការប្រមូលមូលមុំនាំគ្នា ប្រារព្ធប្រជុំបិណ្ឌ នៅក្នុងទីវត្តអារាម។
វត្តអារាម ដែលភាគច្រើន ច្រើនសង់នៅ កណ្តាលភូមិ ដើម្បីឲ្យអ្នកស្រុក ស្រួលដើរចេញចូលព្រឹកល្ងាច ក្នុងការចែកចាយនូវបុណ្យកុសល គឺផ្តល់នូវអំពើល្អ ចំពោះគ្នា ដើម្បីបង្កើន សេចក្តីសុខសន្តិមង្គលចម្រើនរុងរឿង ក្នុងចិត្ត ក្នុងគ្រួសារ និងក្នុងភូមិ ដែលខ្លួនគេរស់នៅ។
គោលការណ៍ចម្បង នៃការប្រារព្ធពិធីប្រជុំបិណ្ឌនេះ គឺដើម្បីរំលឹកនូវកតញ្ញូតាធម៌របស់ខ្លួនគេម្នាក់ៗ ចំពោះលោកអ្នកមានគុណទាំងឡាយ ព្រមទាំងមានការចែករំលែកបុណ្យ គឺអំពើល្អ ដែលជាទានដល់បុគ្គលផងដទៃ ដែលជាមិត្ត និងញាតិសន្តានក្នុងភូមិ រួមទាំងអ្នកស្រុកអ្នកភូមិជិតខាង ដែលរស់នៅខើចខ្វះខាត ទាំងឡាយនោះផង។
នៅក្នុងពិធីប្រារព្ធបុណ្យប្រជុំបិណ្ឌនេះ អ្នកស្រុកអ្នកភូមិ បានជ្រើសរើស នំអន្សម ជាអត្តសញ្ញាណ ប្រចាំការប្រារព្ធពិធីនេះ ជាបឋម ដោយមូលហេតុច្រើនប្រការ ដូចជា៖ ទីមួយ តំណាងភោគផល ដែលខ្លួនខិតខំប្រឹងប្រែងសន្សែសន្សំរកបានមក គឺអង្ករជាតំណាងផលស្រូវ សណ្តែកបាយចេកដូង ជាតំណាងផលដំណាំចម្ការ សាច់ជ្រូកជាតំណាងផលនៃសត្វចិញ្ចឹម (បែបជំនឿវិញ្ញាណនិយម)។ ទីពីរ ទឹកចិត្តព្រះម៉ែ គឺស្រូវអង្គរ ដែលបានជួយផ្គត់ផ្គង់ជីវិតរស់នៅ របស់ពួកគេ (បែបព្រះពុទ្ធសាសនា គឺការស្គាល់និងគោរពគុណម្តាយ)។ ទីបី ជាតំណាង ការបន្តពូជ បន្តជីវិត (ជាជំនឿបែបព្រាហ្មញ្ញសាសនា ដោយយកនំអន្សមជ្រូកជាតំណាងភេទប្រុស នំអន្សមចេក ជាតំណាងភេទស្រី។ ក្រោយមក យើងមានការរួមបញ្ចូលបន្ថែម មាន នំគម ជាតំណាងភេទស្រី នំធ្មៃជាតំណាងផែនដី ។ល។)។ ទីបួន ជាដាស់តឿនស្មារតីសាមគ្គីភាពដ៏មុតមាំ គ្មានរើសអើង ដោយបង្ហាញនូវទឹកចិត្តល្អ ចំពោះគ្នា ទៅវិញទៅមក មិនថានរណា ជានរណាឡើយ (បែបស្មារតីនយោបាយជាតិនិយម)។ទីប្រាំ ជាគឺការប្រារពពិធីរំដោះចិត្ត ឲ្យលោះចេញ នូវសេចក្តីបាប នៅក្នុងខ្លួន ដោយការខិតខំកសាងអំពើល្អ ចំពោះខ្លួនឯងផង ចំពោះក្រុមគ្រួសារផង និងចំពោះអ្នកដទៃផង (បែបពុទ្ធនិយម)។
បវេណី នៃការប្រារព្ធបុណ្យប្រជុំបិណ្ឌនេះ គឺគេបានជ្រើសរើសធ្វើនៅក្នុងកំឡុងពេល ដែលប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរសម្រាកដៃ ទំនេរពីដកស្ទូង រង់ចាំស្រូវហុចផល ដើម្បីច្រូតកាត់។ នៅក្នុងបវេណីប្រជុំបិណ្ឌនេះដែរ យើងឃើញមានបវេណីដ៏សំខាន់មួយ ដែលខ្មែរយើងសព្វថ្ងៃនិយមជាងគេ គឺពិធីបោះបាយបិណ្ឌ ដើម្បីរំលោះចិត្តបាប និងចិត្តអកុសល ដោយការធ្វើបុណ្យ ចំពោះប្រេត ឲ្យប្រេតបានស្គាល់ នូវបុណ្យកុសលនេះ ហើយបានបែរមកលះចិត្ត លះជីវិតជាប្រេត ដើម្បីទទួលកុសល បានទៅចាប់ជាតិជាមនុស្ស ប្រសើរនឹងគេរិញ៕
ប្រភព៖អ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៌
ក្រោយពីប្រទេសខ្មែរ បានទទួលឥទ្ធិពលព្រះពុទ្ធសាសនា យ៉ាងគំហុក ពីប្រទេសឥណ្ឌា នៅជំនាន់សតវត្សរ៍ទី១១(ក្រោមអធិបតីភាព នៃព្រះចៅគ្រងរាជ ជ័យវរ្ម័នទី៧) បូកផ្សំនឹងជំនឿវិញ្ញាណនិយម និងជំនឿព្រាហ្មញ្ញសាសនា ដែលបានមកដល់ប្រទេសខ្មែរ តាំងពីជំនាន់ព្រះបាទ កោឌិណ្យជ័យវរ្ម័ន និងព្រះនាងសោមាទេវី (ឬ ព្រះបាទហ៊ុនទៀន ព្រះនាងលីវយី) ពលរដ្ឋខ្មែរ បានបង្កើតទំនៀមទម្លាប់ថ្មីមួយទៀត គឺការប្រមូលមូលមុំនាំគ្នា ប្រារព្ធប្រជុំបិណ្ឌ នៅក្នុងទីវត្តអារាម។
វត្តអារាម ដែលភាគច្រើន ច្រើនសង់នៅ កណ្តាលភូមិ ដើម្បីឲ្យអ្នកស្រុក ស្រួលដើរចេញចូលព្រឹកល្ងាច ក្នុងការចែកចាយនូវបុណ្យកុសល គឺផ្តល់នូវអំពើល្អ ចំពោះគ្នា ដើម្បីបង្កើន សេចក្តីសុខសន្តិមង្គលចម្រើនរុងរឿង ក្នុងចិត្ត ក្នុងគ្រួសារ និងក្នុងភូមិ ដែលខ្លួនគេរស់នៅ។
គោលការណ៍ចម្បង នៃការប្រារព្ធពិធីប្រជុំបិណ្ឌនេះ គឺដើម្បីរំលឹកនូវកតញ្ញូតាធម៌របស់ខ្លួនគេម្នាក់ៗ ចំពោះលោកអ្នកមានគុណទាំងឡាយ ព្រមទាំងមានការចែករំលែកបុណ្យ គឺអំពើល្អ ដែលជាទានដល់បុគ្គលផងដទៃ ដែលជាមិត្ត និងញាតិសន្តានក្នុងភូមិ រួមទាំងអ្នកស្រុកអ្នកភូមិជិតខាង ដែលរស់នៅខើចខ្វះខាត ទាំងឡាយនោះផង។
នៅក្នុងពិធីប្រារព្ធបុណ្យប្រជុំបិណ្ឌនេះ អ្នកស្រុកអ្នកភូមិ បានជ្រើសរើស នំអន្សម ជាអត្តសញ្ញាណ ប្រចាំការប្រារព្ធពិធីនេះ ជាបឋម ដោយមូលហេតុច្រើនប្រការ ដូចជា៖ ទីមួយ តំណាងភោគផល ដែលខ្លួនខិតខំប្រឹងប្រែងសន្សែសន្សំរកបានមក គឺអង្ករជាតំណាងផលស្រូវ សណ្តែកបាយចេកដូង ជាតំណាងផលដំណាំចម្ការ សាច់ជ្រូកជាតំណាងផលនៃសត្វចិញ្ចឹម (បែបជំនឿវិញ្ញាណនិយម)។ ទីពីរ ទឹកចិត្តព្រះម៉ែ គឺស្រូវអង្គរ ដែលបានជួយផ្គត់ផ្គង់ជីវិតរស់នៅ របស់ពួកគេ (បែបព្រះពុទ្ធសាសនា គឺការស្គាល់និងគោរពគុណម្តាយ)។ ទីបី ជាតំណាង ការបន្តពូជ បន្តជីវិត (ជាជំនឿបែបព្រាហ្មញ្ញសាសនា ដោយយកនំអន្សមជ្រូកជាតំណាងភេទប្រុស នំអន្សមចេក ជាតំណាងភេទស្រី។ ក្រោយមក យើងមានការរួមបញ្ចូលបន្ថែម មាន នំគម ជាតំណាងភេទស្រី នំធ្មៃជាតំណាងផែនដី ។ល។)។ ទីបួន ជាដាស់តឿនស្មារតីសាមគ្គីភាពដ៏មុតមាំ គ្មានរើសអើង ដោយបង្ហាញនូវទឹកចិត្តល្អ ចំពោះគ្នា ទៅវិញទៅមក មិនថានរណា ជានរណាឡើយ (បែបស្មារតីនយោបាយជាតិនិយម)។ទីប្រាំ ជាគឺការប្រារពពិធីរំដោះចិត្ត ឲ្យលោះចេញ នូវសេចក្តីបាប នៅក្នុងខ្លួន ដោយការខិតខំកសាងអំពើល្អ ចំពោះខ្លួនឯងផង ចំពោះក្រុមគ្រួសារផង និងចំពោះអ្នកដទៃផង (បែបពុទ្ធនិយម)។
បវេណី នៃការប្រារព្ធបុណ្យប្រជុំបិណ្ឌនេះ គឺគេបានជ្រើសរើសធ្វើនៅក្នុងកំឡុងពេល ដែលប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរសម្រាកដៃ ទំនេរពីដកស្ទូង រង់ចាំស្រូវហុចផល ដើម្បីច្រូតកាត់។ នៅក្នុងបវេណីប្រជុំបិណ្ឌនេះដែរ យើងឃើញមានបវេណីដ៏សំខាន់មួយ ដែលខ្មែរយើងសព្វថ្ងៃនិយមជាងគេ គឺពិធីបោះបាយបិណ្ឌ ដើម្បីរំលោះចិត្តបាប និងចិត្តអកុសល ដោយការធ្វើបុណ្យ ចំពោះប្រេត ឲ្យប្រេតបានស្គាល់ នូវបុណ្យកុសលនេះ ហើយបានបែរមកលះចិត្ត លះជីវិតជាប្រេត ដើម្បីទទួលកុសល បានទៅចាប់ជាតិជាមនុស្ស ប្រសើរនឹងគេរិញ៕
ប្រភព៖អ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៌
Tag:
បាយបិណ្ឌ
ភ្ជុំបិណ្ឌ
នំអន្សម
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
