«សុ» និង «ទុ» ជានិបាតសព្ទ ដែលមានន័យផ្ទុយគ្នា។ ជាទូទៅ «សុ» បង្កប់ន័យល្អ ឯ «ទុ» បង្កប់ន័យអាក្រក់។
«សុ» គឺជានិបាតសព្ទ ដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់នៅខាងដើមនៃពាក្យណាមួយ។ ជាទូទៅ ពាក្យណា ដែលផ្សំដោយ «សុ» នៅខាងដើម ពាក្យនោះ តែងមានអត្ថន័យល្អ ឬសេចក្តីបែបវិជ្ជមាន។
«សុ» អាចប្រែបានច្រើនយ៉ាង ដូចជា ល្អ, ប្រពៃ, ត្រឹមត្រូវ, ប្រសើរ, ក្រអូប, ស្អាត, ពីរោះ, ស្រួល និង ស្រណុក ជាដើម។
ពាក្យដែលមាន «សុ» នៅខាងដើម មានដូចជា សុក្រឹតភាព (ភាពនៃវត្ថុដែលគេធ្វើហើយដោយប្រពៃ), សុគតិ (ដំណើរដ៏ល្អ), សុគន្ធ (ក្លិនក្រអួប), សុចរិត (ការប្រព្រឹត្តល្អ), សុច្ឆន្ទៈ (បំណងល្អ, ឆន្ទៈល្អ), សុជីវធម៌ (ការរស់នៅដោយល្អ), សុទិដ្ឋិនិយម (ការយល់ឃើញបែបវិជ្ជមានចំពោះអ្វីមួយ ឬ ការយល់ឃើញថាអ្វីៗក្នុងលោកសុទ្ធតែល្អ និង ប្រសើរសុខស្រួល), សុផល (ផលល្អ, ផ្លែល្អ), សុភាព (ភាវៈល្អ), សុភាសិត (ពាក្យពីរោះ, ពាក្យត្រឹមត្រូវ, ឱវាទត្រឹមត្រូវ), សុយាត្រា (ការទៅដោយស្រួល, ដំណើរទៅស្រួល), សុរក្សា (ការរក្សាដោយប្រពៃ), សុរូប (រូបល្អ), សុលក្ខណៈ (លក្ខណៈល្អ), សុវិជ្ជា (វិជ្ជាល្អ), សុវិសុទ្ធិ (បរិសុទ្ធិល្អ), សុវោហារ (វោហារល្អ), ។ល។
ចំណែក «ទុ» ក៏ជានិបាតសព្ទដែរ។ ពាក្យណា ដែលផ្សំដោយ «ទុ» នៅខាងដើម ពាក្យនោះ តែងមានអត្ថន័យអាក្រក់ ឬសេចក្តីបែបអវិជ្ជមាន។
«ទុ» អាចប្រែបានច្រើនយ៉ាង ដូចជា អាក្រក់, ក្រ, កម្រ, លំបាក, អវិជ្ជមាន, ខូច ។ល។
ពាក្យដែលមាន «ទុ» នៅខាងដើម មានដូចជា ទុគ្គតិ (ដំណើរទៅអាក្រក់), ទុគតិភាព (កន្លែងកើតនៃសត្វដែលមានគតិអាក្រក់), ទុច្ចរិត (ដំណើរប្រព្រឹត្តអាក្រក់ដោយកាយ វាចា ចិត្ត), ទុច្ឆន្ទៈ (ឆន្ទៈអាក្រក់), ទុជ៌ន (ជនអាក្រក់), ទុទិដ្ឋិនិយម (ការយល់ឃើញបែបអវិជ្ជមានចំពោះអ្វីមួយ ឬការយល់ឃើញថាអ្វីៗក្នុងលោក សុទ្ធតែមិនល្អ), ទុព្ភាសិត (សម្តីអាក្រក់, ពាក្យគំរោះគំរើយ), ទុព្វចបុគ្គល (បុគ្គលដែលគេទូន្មានបានដោយលំបាក), ទុព្វិជ្ជា (វិជ្ជាអាក្រក់), ទុយ៌ស (ដំណើរខូចយស) ។ល។
ការបកប្រែ និបាតសព្ទ «ទុ» និង «សុ» ខាងលើ ត្រូវឲ្យសមស្របទៅតាមលក្ខណៈនៃវត្ថុ ឬ សភាវៈអ្វីមួយ។ ជារួម «សុ» អាចប្រើបែបណាក៏បាន ឲ្យសិ្ថតក្នុងអត្ថន័យបែបវិជ្ជមាន ហើយ «ទុ» សិ្ថតក្នុងអត្ថន័យបែបអវិជ្ជមាន។
ការបកស្រាយនេះ គឺយោងទៅតាមវចនានុក្រម សម្តេច ជួន ណាត៕