ពីនេះ ពីនោះ
វិទ្យាសាស្រ្ត និង បច្ចេកវិទ្យា
សតវត្សទី១៧៖ «តែ» ជាភេសជ្ជៈសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារគហបតីប៉ុណ្ណោះ រូបភាព៖ Peet Coffee
× ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ តែជាគ្រឿងភេសជ្ជៈមួយដែលមនុស្សគ្រប់ជាន់ថ្នាក់អាចទទួលទានបានសឹងតែគ្រប់ទីកន្លែង ជាពិសេសហាងគុយទាវ ហាងកាហ្វេ រហូតដល់កន្លែងទទួលភ្ងៀវរបស់ក្រុមហ៊ុន ឬតាមផ្ទះប្រជាជននានា។ ប៉ុន្តែអំឡុងសតវត្សទី១៧ ភេសជ្ជៈប្រភេទនេះមានសម្រាប់តែគហបតីប៉ុណ្ណោះ។
មនុស្សគ្រប់រូបនៅក្នុងទ្វីបទាំងអស់លើពិភពលោក អាចរកជាវ «តែ»បានយ៉ាងងាយស្រួលសម្រាប់ផឹកក្នុងតម្លៃធូរថ្លៃ។ តែជារុក្ខជាតិពិសេសមួយ ដែលភាគច្រើនដុះតែនៅតំបន់អាស៊ីខាងកើតមានដូចជាចិន វៀតណាម និងកោះនានាឥណ្ឌូណេស៊ីជាដើម ហើយវាជារុក្ខជាតិដែលមានតម្លៃខ្ពស់ដែលមានតែគ្រួសារ អភិជនអឺរ៉ុបប៉ុណ្ណោះអាចមានលទ្ធភាពប្រើប្រាស់កាលពីរយៈពេលបីទៅបួនរយឆ្នាំមុន។
គេហទំព័រអ៊ីនធឺណិតដែលមានឈ្មោះថា tea.co.uk របស់អង់គ្លេសបានឲ្យដឹងថា ស្លឹកតែត្រូវបានគេសន្មតជាភេសជ្ជៈដែលមានដើមកំណើតនៅប្រទេសចិនតាំងពីជិត៣០០០ឆ្នាំមុនគ្រឹស្តសករាជឯណោះ។ តែបានក្លាយជាភេសជ្ជៈ និងជាវប្បធម៌មួយដែលតំណាងឲ្យចិន និងជប៉ុនអស់រយៈពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ។
នៅក្នុងឆ្នាំ១៦០៦ ជនជាតិហូឡង់បានចាប់ផ្តើមបង្កើតជំនួញរបស់ខ្លួនដោយដឹកជញ្ជួនស្លឹកតែតាមសំពៅពីកោះជ្វា ប្រទេសឥណ្ឌូណេស៊ីមកកាន់ប្រទេសហូឡង់ រួចមានការគាំទ្រយ៉ាងខ្លាំងពីសំណាក់ប្រជាជនក្នុងទ្វីបនេះ។ ការធ្វើជំនួញឆ្លងកាត់ទ្វីបដ៏លំបាកវេទនានេះត្រូវបានធ្វើឡើងក្រោយពីពេលដែលជនជាតិហូឡង់បានក្លាយជាជនជាតិមួយដែលមានអំណាចខ្លាំងក្លាក្នុងវិស័យនាវាចរណ៍ កាលពីសតវត្សទី១៦ និង១៧។
ដោយសារតែ តែអាចដាំដុះបានល្អនៅក្នុងទ្វីអាស៊ី និងការដឹកជញ្ជូនមកកាន់អឺរ៉ុបមានភាពលំបាក គ្រោះថ្នាក់ និងចំណាយពេលយូរ ទើបធ្វើឲ្យរុក្ខជាតិមានក្លិនឈ្ងុយត្រូវបានគេទទួលទានក្នុងរង្វង់គ្រួសារអភិជនសម្បូធនធាន។ បន្ទាប់ពីជនជាតិហូឡង់ ក្រុមហ៊ុនអង់គ្លេស ឥណ្ឌាខាងកើត (The East India Company) បានចូលមកវិនិយោគយ៉ាងច្រើនក្នុងទីផ្សារនាំចូលស្លឹកតែនេះដែរ។ ក្រោយមកដោយសារតែតម្រូវការមានការកើនឡើងខ្ពស់និងមធ្យោបាយធ្វើដំណើរចាប់ផ្តើមមានភាពងាយស្រួលដូចជាការបង្កើតកប៉ាល់ថ្មីៗ និងការបង្កើតព្រែកជីកសម្រាប់កាត់បន្ថយចម្ងាយធ្វើដំណើរបានធ្វើឲ្យស្លឹកតែមានតម្លៃកាន់តែធូរថ្លៃ ហើយមនុស្សគ្រប់ស្រទាប់វណ្ណៈអាចពិសារបានជាធម្មតា៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com