ធ្លាប់សម្រាន្តក្នុងបន្ទប់ទឹក អ្នកស្រី សន រំចង់ ខំតស៊ូរហូតទិញបានផ្ទះ និងឱ្យកូនរៀនបានខ្ពស់

ជាតិ

បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍

ធ្លាប់សម្រាន្តក្នុងបន្ទប់ទឹក អ្នកស្រី សន រំចង់ ខំតស៊ូរហូតទិញបានផ្ទះ និងឱ្យកូនរៀនបានខ្ពស់

16, Sep 2019 , 7:59 am

រូបភាព

ដោយ: ប៉ូ សាគុន

ភ្នំពេញ៖ ធ្លាប់សម្រាន្តក្នុងបន្ទប់ទឹកសាធារណៈ ជាមួយកូនស្រី ព្រោះគ្មានប្រាក់ជួលបន្ទប់ស្នាក់នៅសមរម្យ និងធ្លាប់ជួបការលំបាក់គ្រប់យ៉ាង ស្ត្រីមេម៉ាយកូនមួយ សន រំចង់ ប្ដេជ្ញាចិត្តខំតស៊ូឱ្យកូនបានរៀនខ្ពស់ ដើម្បីចៀសឱ្យផុតពីវាសនាដូចខ្លួន។ ថ្វីដ្បិតមិនចេះអក្សរ តែអ្នកស្រី រំចង់ មានគំនិតយកលុយ បង្កើតលុយ រហូតសន្សំបានប្រាក់ទិញផ្ទះ និងទិញដី ៣កន្លែង ព្រមទាំងមានប្រាក់ ផ្គត់ផ្គង់កូនស្រីរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ មានការងារធ្វើសមរម្យសមដូចបំណង។

ដើម្បីដឹងកាន់តែច្រើនពីជីវិតតស៊ូពោរពេញដោយក្ដីសង្ឃឹមរបស់អ្នកស្រី រំចង់ តទៅនេះសូមស្ដាប់បទយកការណ៍ដែលរៀបចំដោយកញ្ញា ប៉ូ សាគុន នៃសារព័ត៌មានថ្មីៗដូចតទៅ៖

ម៉ោងប្រមាណជិត៨យប់ អ្នកស្រី សន រំចង់ កំពុងអង្គុយលីងគ្រាប់ល្ពៅ ទុកសម្រាប់លក់ឱ្យកម្មករកម្មការិនីក្នុងរោងចក្រ។ មើលគ្រាប់ល្ពៅក្នុងឆ្នាំងខ្ទះពណ៌ស ដែលទើរនៅលើចង្ក្រានហ្គាសមិនដាក់ភ្នែក ហើយមាត់ចេះតែនិយាយរៀបរាប់ ពីការខិតខំប្រឹងប្រែងសន្សំប្រាក់របស់ខ្លួន។ ស្ត្រីមេយ៉ាយកូនមួយរូបនេះ បានប្រាប់ដូច្នេះ៖«ខ្ញុំផ្សំគ្នា ហើយខំចាយក្បិតក្បៀត។ តែបងប្អូនរបស់ខ្ញុំថារិះពេកមិនកើតទេ។ ខ្ញុំបានទិញដីទិញផ្ទះនេះ ក៏ដោយសារតែខ្ញុំចេះសន្សំលុយដែរ។ ទម្រាំបានប៉ុណ្ណឹង កម្សត់ណាស់វេទនាណាស់»។

ប្រាក់ដែលខំសន្សំតាំងពី ឆ្នាំ១៩៩៥មក អ្នកស្រី រំចង់ បានយកទៅទិញដីមួយកន្លែងក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ដែលមានទទឹង ប្រមាណ៥ម៉ែត្រ និងបណ្ដោយប្រហែល១២ម៉ែត្រ។ ដីនោះ បានសាងសង់ផ្ទះ ដោយចែកចេញជា ៦បន្ទប់ ដែលជាន់ផ្ទាល់ដីមាន ៣បន្ទប់ និងជាន់ទីមួយមាន៣បន្ទប់ សម្រាប់ជួលឱ្យកម្មកររោងចក្រស្នាក់នៅ។ ម្ចាស់ផ្ទះរូបនេះ បញ្ជាក់ពីតម្លៃផ្ទះជួល៖«បន្ទប់ជួនខ្លះ ៤០ដុល្លារ ខ្លះ៣៥ដុល្លារ។ ជាន់លើ ៣០ដុល្លារ តែជណ្ដើរពិបាកឡើងពេក ណាមួយ ខ្ញុំយល់ដល់អ្នកជួលស្រួលផង ក៏យកតែ២៥ដុល្លារទេ»។

ក្រៅពីផ្ទះ និងដី នៅរាជធានីភ្នំពេញ អ្នកស្រី រំចង់ ក៏បានទិញដី ២កន្លែងផ្សេងទៀត គឺនៅជាយរាជធានីភ្នំពេញមួយកន្លែង និងនៅស្រុកកំណើតមួយកន្លែងទៀត។ បានផ្ចុងផ្ដើម និងផ្គត់ផ្គង់កូនឱ្យបានរៀន ចប់សព្វគ្រប់មានការងារធ្វើ និងបានបង្កើតគ្រួសារថ្មីស្រេចហើយ មិនចាំបាច់អ្វី ស្ត្រីមេម៉ាយដែលនឿយតាំងពីក្មេងរូបនេះ ត្រូវខំប្រឹងប្រែងទៀតឡើយ។ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញទោះបីកូនស្រីតែម្នាក់ បានអះអាងថា នឹងចិញ្ចឹមអ្នកស្រីឱ្យរស់ស្រួលអស់មួយជីវិត ក៏ស្ត្រីសម្បុរសរាងស្គមខ្ពស់រូបនេះ មិនបញ្ឈប់អ្វីដែលខ្លួនធ្លាប់ធ្វើពីមុនឡើយ។

មានប្រាក់ម៉ឺនដុល្លារអាមេរិកក្នុងផ្ទះ និងមានទ្រព្យផ្សេងទៀតក៏ដោយចុះ ប៉ុន្តែអ្នកស្រី រំចង់ នៅតែថែរក្សាមុខរបរចាស់របស់គាត់។ «គ្រាប់ល្ពៅនេះមួយកញ្ចប់ប្រាំរយ និងមួយកញ្ចប់មួយពាន់រៀល។ បើថែមម៉ោង បានប្រហែល១៥កញ្ចប់។ គិតទាំងដើម បានជាងមួយម៉ឺន ដូច្នេះប្រាក់ចំណេញ ខ្ញុំអាចទិញអាហារបានមួយពេលដែរ។ ខ្ញុំលក់កៅអៀក និងលក់ថ្នាំតិចតួចទៀត មួយគ្រាប់តែប្រាំរយរៀលទេ។ ពួកគេភាគច្រើនញ៉ាំបាត់រាក ឈឺពោះ និងឈឺក្បាល»។

បច្ចុប្បន្នអ្នកស្រី រំចង់ ធ្វើការជាអ្នកសម្អាតក្នុងរោចក្រមួយ ហើយស្ត្រីដែលមើលទៅខោមិនខោអាវមិនអាវរូបនេះ ឆ្លៀតលក់ទំនិញតិចតួចក្នុងរោងចក្រថែមទៀតផង។ «គេមិនថាអ្វីទេឱ្យតែការងារស្អាត។ ដូច្នេះហើយទើបបានជាខ្ញុំខំចូលទៅធ្វើការមុនម៉ោង ដើម្បីបោសឱ្យស្អាតអស់ ហើយខ្ញុំគ្រាន់តែដើរបោសលេងៗ។ បើគេហៅទិញកាត បើកកាបូបលក់ឱ្យគេទៅ។ បើអ្នកណាខ្ចីប្រាក់១០ដុល្លារ ឬ១៥ដុល្លារ យកឱ្យគេទៅ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំមិនសូវឱ្យគេខ្ចីច្រើនទេ ព្រោះខ្លាចគេប្ដូរទីលំនៅ ពិបាកដើររក។ ឱ្យប្រាក់គេខ្ចី ទាល់តែខ្ញុំទុកចិត្ត ថាគេមិនបោកប្រាក់ខ្ញុំ»។

ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សកម្មភាពរបស់អ្នកស្រីជារៀងរាល់ថ្ងៃ ក៏បានធ្វើឱ្យអ្នកជិតខាងលាន់មាត់ដែរ។ «គេថាខ្ញុំលក់គ្រប់មុខ សន្សំគ្រប់មុខ។ ខ្ញុំថាបើមិនសន្សំ មានប្រាក់ឯណា ឱ្យកូនរៀនចប់ចុងចប់ដើម។ ប្រឹងរកប្រាក់ហ្នឹង ដោយសារគិតថាពេលដែលខ្ញុំឈឺ វាមិនអាចថាទៅពេទ្យអស់ប្រាក់ ត្រឹម៥០០ ឬ១០០០ដុល្លារទេ ចឹងយើងត្រូវត្រៀមទុកមុន។ ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំរកទុកពេលខ្ញុំចាស់រកអ្វីមិនកើត គឺបានប្រាក់ហ្នឹងអាចរស់ស្រួល មិនពិបាកថា បានប្រាក់ពីណាទិញរបស់ញ៉ាំ»។

មិនខ្វល់ពីសម្ដីអ្នកណាទាំងអស់ ស្ត្រីដែលរៀបចំខ្លួនធ្វើឱ្យអ្នកផងយល់ច្រឡំថា ប្រហែលជាជនក្រីក្រទុរគតរូបនេះ ធ្លាប់មានប្រវត្តិកម្សត់ ហើយអ្នកស្រីបានរំឭកកាលគ្រាក្រ។ «ពីដើមឡើយ ខ្ញុំទៅរកស៊ីនៅកំពង់សោម។ ខ្ញុំនៅក្នុងបន្ទប់ទឹក។ បន្ទប់បង្គន់ផ្សេង បន្ទប់ងូតទឹកផ្សេង គឺខ្ញុំនៅសម្រាន្ត ក្នុងបន្ទប់ទឹកនោះ ព្រោះគេងូតទឹកតែពេលថ្ងៃ។ ចំណែកពេលយប់ ខ្ញុំអាចទៅសម្រាន្តបាន ដល់ភ្លឺឡើង ខ្ញុំរើអីវ៉ាន់ចេញ។ បន្ទប់នេះ សម្រាប់អ្នកដែលគេទៅលេងទឹកសមុទ្រគេចូលទៅបត់ជើង និងងូតទឹក។ នៅទីនោះស្ងាត់ជ្រងំ សុទ្ធតែព្រៃ បើខុសពីខ្ញុំនៅមិនកើតទេ»។

មិនមានផ្ទះស្នាក់នៅជារឿងមួយ ប៉ុន្តែអ្នកស្រុកលើកដែកខេត្តកណ្ដាលរូបនេះ ធ្លាប់ធ្វើការងារ ច្រើនសុច្ចរិត ដើម្បីបានប្រាក់ចិញ្ចឹមកូន។ ចំណែកការចំណាយទៅលើអាហារ ក៏ត្រូវបានគិតហ្មត់ចត់ដែរ។ «ខ្ញុំមិនអាចហូបបង្កង ក្ដាម បង្គា រាល់ថ្ងៃទេ។ មួយអាទិត្យ ឬកន្លះខែ ទើបបានហូបម្ដង។ ធម្មតាខ្ញុំទិញត្រីសមុទ្រ ១,០០០ ឬ ៥០០រៀល អាចញ៉ាំបាន ៣ពេល។ បើក្ដាមមួយគីឡូក្រាម ៣,៥០០រៀល ញ៉ាំបានតែម្ដងទេ»។

អ្នកស្រី រំចង់ បានរៀបរាប់ពីមុខរបរដែលធ្លាប់រកកាលពីជាង២០ឆ្នាំមុន។ «ទៅកំពង់សោមមុនគេបំផុត ទូលចង្អេរលក់គ្រប់មុខ ដូចជា ស្វាយ ត្របែក គ្រាប់ល្ពៅ គ្រាប់ឈូកលីង ធ្វើយ៉ាងណាឱ្យបានពេញចង្អេរ។ ខ្ញុំលេងតុងទីនខ្លះផង រហូតសន្សំបានប្រាក់ទិញផ្ទះនេះ តម្លៃ១,៥០០ដុល្លារ។ បើជំនាន់នេះ ទិញមិនបានទេ»។

អ្នកស្រីបន្តបន្ថែម៖«ក្រោយមកខ្ញុំទិញឆ្នាំងអ៊ុត យកមកបើកកន្លែងគក់ខោអាវ។ មិនអស់អ្វីច្រើនទេ អស់តែសាប៊ូ។ នេះជាឆ្នាំងអ៊ុតនោះ ខ្ញុំមិនចោលវាទេ ទុកជាអនុស្សាវរីយ។ នៅមានអាវមួយទៀត កូនមេគយសុំទិញ យកទៅបោះចោលឈប់ឱ្យខ្ញុំពាក់ តែខ្ញុំមិនលក់ឱ្យគេ ព្រោះអាវនេះកម្សត់ណាស់ ខ្ញុំទុកដល់សព្វថ្ងៃ»។

ទោះបីមិនមានចំណេះវិជ្ជាក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែស្ត្រីមេម៉ាយរូបនេះ ពោរពេញទៅដោយគំនិតរកស៊ី ដែលដូចពាក្យចាស់បានពោលថា មានបញ្ញាមិនស្មើគំនិតនោះ។ «លុយដែលខ្ញុំខំសន្សំបានមកនេះគឺវាកើតកូន។ បានលុយបោកខោអាវ ខ្ញុំយកទៅលេងតុងទីន។ បានលុយតុងទីន ខ្ញុំយកទៅទិញប្រេងម៉ាស៊ូត យកទៅលក់ឱ្យអ្នកដើរសមុទ្រ។ ប្រេងមួយកាន ខ្ញុំទិញ៨០០បាត អ្នកទិញកន្លះខែ គេឡើងមកម្ដងគេឱ្យ ១,០០០បាត។ ខ្ញុំយកប្រាក់ចំណេញនេះ មកបណ្ដុះបណ្ដាលកូនរៀន»។

ខំសន្សំ ខំក្បិតក្បៀត ខំរករបរគ្រប់ច្រកល្ហក ក៏ដើម្បីផ្សំប្រាក់ឱ្យកូនរៀន ហើយអ្នកស្រីមានជំនឿថា ចំណេះវិជ្ជា ពិតជាអាចជួយកូនរបស់ខ្លួនបាន។ «បើថាម៉ែល្ងង់ហើយ យើងលៃយ៉ាងណា កុំឱ្យកូនល្ងង់ដូចយើង ត្រូវឱ្យកូនរៀនបានចេះដឹងជ្រៅជ្រះ ឱ្យវាប្រើបញ្ជា។ ដូចខ្ញុំរាល់ថ្ងៃប្រើគំនិតនិងប្រើកម្លាំង។ រាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំមានគំនិត ទើបចេញជាកម្លាំង។ ទម្រាំបានលុយមកពិបាកណាស់។ ពេលយើងចេះអក្សរ យើងប្រើតែខួរក្បាល ប្រើតែប៊ិកបានលុយ»៕