រដូវភ្ជុំ អតីតសិស្សហាក់ភ្លេចចាប់អារម្មណ៍ដល់គុណគ្រូ

ជាតិ

បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍

រដូវភ្ជុំ អតីតសិស្សហាក់ភ្លេចចាប់អារម្មណ៍ដល់គុណគ្រូ

27, Sep 2019 , 8:59 pm

រូបភាព

ដោយ: ប៉ូ សាគុន

ភ្នំពេញ៖ នៅរដូវបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះ អតីតសិស្សមួយចំនួនទំនងជាភ្លេច ឬមិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹកដល់លោកគ្រូអ្នកគ្រូ ដែលប្រឹងប្រែងបង្ហាត់បង្រៀនខ្លួនតាំងពីថ្នាក់មត្តេយ្យសិក្សារហូតដល់ចប់បរិញ្ញាឡើយ។ សិស្សខ្លះក្រោយពីបញ្ចប់ការសិក្សា ក៏បានកាត់ផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងជាមួយគ្រូទាំងស្រុង។ ប៉ុន្តែក៏មានសិស្សមួយចំនួន នៅតែនឹករឭកដល់គ្រូ ទៅសួរសុខទុក្ខគ្រូ និងជូនរបស់របរមួយចំនួនដល់លោកដែរ។ ក្នុងរដូវភ្ជុំបិណ្ឌនេះមានគ្រូមួយចំនួន បានទទួលជំនូនខ្លះដែលជាទឹកចិត្តរបស់សិស្ស ហើយក៏មានគ្រូខ្លះទៀតមិនត្រូវបានសិស្សនឹកឃើញដែរ។

តទៅនេះសូមស្ដាប់បទយកការណ៍ដែលរៀបរៀងដោយកញ្ញា ប៉ូ សាគុន ដូចតទៅ៖

ភ្ជុំបិណ្ឌជារដូវធ្វើបុណ្យទានដ៏ធំមួយ ក្នុងចំណោមពិធីបុណ្យធំៗដទៃទៀតនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ប្រជាជនខ្មែរមានឱកាសបានធ្វើបុណ្យរួមគ្នា ជូនចំពោះអ្នកមានសីលនិងអ្នកមានគុណមកលើខ្លួនពេញ១៥ថ្ងៃ។ មាតាបិតាគឺជាបុគ្គលដែលមានគុណដ៏វិសេសចំពោះកូន ការតបគុណដល់លោកគឺជារឿងសំខាន់បំផុត ដែលត្រូវធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយមិនប្រកាន់រដូវបុណ្យទាន។ ព្រះសង្ឃជាបុគ្គលទ្រទ្រង់នូវសីល ក៏មនុស្សផងទាំងពួង តែងបាននឹករឭកដល់ដែរ។ ប៉ុន្តែលោកគ្រូអ្នកគ្រូ ជាអ្នកមានគុណដល់សិស្សគ្រប់រូបនោះ ហាក់ត្រូវបានសិស្សនិងអតីតសិស្សមួយចំនួនមិនបានចាប់ភ្លឹកនឹកដល់លោកឡើយ។ លោកអ្នកសាកស្រមៃថយទៅក្រោយបន្តិច តើលោកអ្នកបានធ្វើអ្វីខ្លះដល់អតីតគ្រូរបស់លោកអ្នក តាំងពីនៅរៀនរហូតដល់បញ្ចប់ការសិក្សាមានការងារសមរម្យធ្វើគ្រប់រូប។

ខាងក្រោមនេះខ្ញុំនឹងលើកយកស្ថានភាពគ្រូ៣រូបក្នុងរដូវភ្ជុំបិណ្ឌ ដែលមានវ័យចំណាស់ឆ្លងកាត់ការបង្រៀនសិស្សរាប់ពាន់រាប់ម៉ឺននាក់មកជម្រាប់ជូនលោកអ្នក។
មានសម្បុរស្រអែមស្បែកជ្រួញដោយអន្លើ សក់អ៊ុតរួញត្រឹមកសមនឹងផ្ទៃមុខញញឹមស្រស់ ពាក់អាវពណ៌ខ្មៅលាយពណ៌រមៀត អង្គុយលើកៅអីជ័រពណ៌ផ្កាឈូក ក្នុងបរិវេណនាយកដ្ឋានសិល្បៈទស្សនីយភាព នោះគឺអ្នកស្រី អ៊ុយ លតាវណ្ណ ដែលជាគ្រូបង្ហាត់ទម្រង់ល្ខោនយីកេ។

រាល់ឆ្នាំនៅរដូវបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ គ្រូបង្ហាត់បង្រៀនទម្រង់ល្ខោនយីកេអ្នកស្រី អ៊ុល លតាវណ្ណ មិនសូវមានសិស្សនិងអតីតសិស្សទៅលេងឬទៅសួរសុខទុក្ខអ្នកស្រីឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាស្ត្រីវ័យ៦៨ឆ្នាំរូបនេះ ក៏ធ្លាប់មានសិស្សនាំយកផ្លែឈើនំនែកទៅជូនដែរ។ អង្គុយក្នុងឥរិយាបថសុភាព អ្នកស្រីបញ្ជាក់ដោយសម្ដីរួសរាយ ក្នុងទឹកមុខហាក់បង្កប់នូវក្ដីកង្វល់ខ្លះ ដែលសម្គាល់ឱ្យឃើញថាជាមនុស្សគិតច្រើនជាប្រចាំ៖«កាលពីឆ្នាំទៅមួយឃើញមានសិស្សប្រុសៗ៤នាក់ដែរ បានយកផ្លែឈើនិងប្រាក់មួយចំនួនតូចមកជូនខ្ញុំ។ ពួកគាត់ជាសិស្សដែលខ្ញុំបង្ហាត់ផ្ទាល់។ ឆ្នាំនេះមិនទាន់ឃើញមានសិស្សមកទេ»។

បើទោះបីជាមិនសូវមានសិស្សនឹករឭកដល់ ក៏គ្រូសិល្បៈរូបនេះមិនបានតូចចិត្តអ្វីឡើយ៖«សម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំធម្មតាទេ។ សិស្សដែលមិនបានទៅមកហុចនេះហុចនោះ ខ្ញុំមិនបានគិតអ្វីទេ។ នេះជាសទ្ធារបស់ពួកគាត់។ ចំពោះសិស្សដែលបានយកនំឬផ្លែឈើមកជូន ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្ត។ មិនមែនសប្បាយចិត្តព្រោះឃើញប្រាក់គេយកមកជូនទេ តែខ្ញុំសប្បាយចិត្តព្រោះគិតថាសិស្សនៅដឹងគុណខ្ញុំជាគ្រូ ដែលធ្លាប់បានផ្ដល់ចំណេះដឹងដល់ពួកគេ»។

ចេញពីគ្រូបង្រៀនសិល្បៈខ្ញុំបានទៅជួបគ្រូបង្រៀនភាសាបាលីនិងសំស្ក្រឹត។ ពាក់អាវពណ៌សអង្គុយលើគ្រែដែលធ្វើពីឈើខ្លឹមក្នុងផ្ទះល្វែងមួយខ្នង នៅសង្កាត់បឹងសាឡាង ខណ្ឌទួលគោកលោក ជិត ជន គឺជាគ្រូបង្រៀនភាសាបាលី ដែលមានបទពិសោធជាង៤០ឆ្នាំមកហើយ។ មានវ័យ៨៦ឆ្នាំ គ្រូបង្រៀនរូបនេះមានសិស្សស្ទើរតែទូទាំងប្រទេសកម្ពុជា ហើយជាពិសេសមានសិស្សជាព្រះសង្ឃ៖«ម្សិលមិញមានមួយអង្គ លោកនៅកៀនស្វាយ បានយករបស់ទាំងនេះមក។ មិនសូវមានកូនសិស្សណាមកទេ។ កូនសិស្សនៅច្រើនវត្តណាស់ ភាគច្រើនជាព្រះសង្ឃ មានស្ទើរគ្រប់ខេត្តទាំងអស់។ មានកូនសិស្សខ្លះនៅអាមេរិក នៅកាណាដា បានផ្ញើប្រាក់មកជូនខ្លះដែរ»។

សក់សជ្រុះស្ទើរអស់ពីសីសៈ ព្រោះតែវ័យកាន់តែជ្រែដូចដំណើរព្រះសុរិយា ឆ្ពោះទីទិសខាងលិចនាពេលរសៀលទៅហើយក្ដី ក៏គ្រូភាសាបាលីរូបនេះនៅតែបន្តបង្ហាត់បង្រៀនសិស្សដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ មានមាឌធំដំបងលោក ជិត ជន នៅមានការចងចាំបានល្អ ហើយភ្នែកក៏នៅមើលឃើញច្បាស់ដែរ។ គ្រូរូបនេះច្រើនទទួលបានជំនូនពីសិស្សដែលជាព្រះសង្ឃ នៅពេលដែលលោកទៅធ្វើបុណ្យនៅវត្ត។ មរតកមនុស្សរស់លោក ជិត ជន បញ្ជាក់ទាំងសំឡេងមិនសូវលះ ខណៈនៅផ្ទះតែម្នាក់ឯងព្រោះកូននិងចៅទៅធ្វើការអស់៖«សិស្សដែលបញ្ចប់ការសិក្សាធ្វើសារណា ច្រើនមកដល់ផ្ទះញឹកដើម្បីសាកសួរនិងសុំយោបល់ពីខ្ញុំ ក្រៅពីនោះមិនមានអង្គណាមកទេ។ រៀងរាល់ឆ្នាំពេលដែលខ្ញុំទៅបុណ្យនៅវត្ត សិស្សដែលនៅវត្តនោះ មានយកជាអង្ករ ទឹកក្រូច តែ ស្ករ ជាហូរហែរ មកជូនខ្ញុំដែរ»។

ឥឡូវយើងមកចាប់អារម្មណ៍គ្រូបង្ហាត់បង្រៀនភ្លេងវិញម្ដង។ លោក ស្វាយ សរ ដែលរស់នៅជិតវត្តវាលស្បូវតាមបណ្ដោយផ្លូវជាតិលេខ១កំពុងបង្រៀនសិស្សប្រុសៗ មានទាំងក្មេងតូចនិងវ័យជំទង់ចំនួន៧នាក់។ ពាក់អាវពណ៌កាកអំពៅឆ្នូតខ្មៅ ហើយមុខត្រូវបិទបាំងដោយម៉ាសដើម្បីការពារការចម្លងជំងឺផ្ដាសាយទៅកាន់សិស្ស គ្រូបង្រៀនភ្លេងតាំងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៦០រូបនេះ ថាជារៀងរាល់រដូវបុណ្យទាន សិស្សរបស់លោកតែងតែយកនំចំណីនិងផ្លែឈើជាដើមមកជូនលោក៖«នៅពេលចុងឆ្នាំ ខែបុណ្យទានដូចជាភ្ជុំបិណ្ឌ សិស្សដែលចេញទៅប្រកបអាជីព គេដឹងគុណគ្រូ គេយកផ្លែឈើអ្វីផ្សេងៗមកជូនខ្ញុំដែរ។ ឆ្នាំនេះទើបតែបិណ្ឌទី៤ កូនសិស្សនៅជាប់រវល់ ខ្លះនៅខេត្ត មិនទាន់អាចមកបាន»។

ដ្បិតជាគ្រូបង្រៀនឧបករណ៍ភ្លេងបរទេសក៏ពិតមែន តែលោក ស្វាយ សរ ជារឿយៗតែងអប់រំ សិស្សឱ្យចេះតបគុណទៅមាតាបិតា និងអប់រំពីចរិយាធម៌ឱ្យពួកគេដើរលើផ្លូវល្អជានិច្ច៖«ខ្ញុំចេះតែផ្ដាំថាកូនឯងចៅឯង បានប្រាក់កាសត្រូវផ្ញើឱ្យម៉ែឪផង ពួកគាត់ធ្វើតាមខ្ញុំទាំងអស់។ ជួនកាលសិស្សខ្លះផ្ញើប្រាក់តាមម្ដាយរបស់វាមកឱ្យខ្ញុំក៏មាន។ មិនមែនខ្ញុំចង់បានលុយគេទេ ប៉ុន្តែសិស្សគេនឹកឃើញ»។

មានវ័យជាង៨០ឆ្នាំលោក ស្វាយ សរ ថាលោកតែងតែរឭកនឹកដល់គ្រូ ដែលបានធ្វើគុណមកលើលោកមិនដែលភ្លេច។ លោកថាចំណេះនិងជំនាញដែលលោកមានជាប់ខ្លួន អាចចិញ្ចឹមម្ដាយឪពុកនិងគ្រួសាររហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ ក៏បានមកដោយសារគ្រូដែរ ដូច្នេះលោកមិនដែលបំភ្លេចឡើយ៖«ថ្វីដ្បិតតែខ្ញុំនិងគ្រូរបស់ខ្ញុំបែកគ្នានៅជំនាន់ប៉ុលពតមែន ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែនឹកគុណគាត់។ គាត់បង្រៀនខ្ញុំហើយ ទើបខ្ញុំជាប់ទៅរៀនជាមួយគ្រូបារាំង»៕