អ្នកភូមិបុស្បូវខេត្តឧត្តរមានជ័យ នៅរក្សាប្រពៃណីត្បាញកន្ទេលតពីដូនតា

ជាតិ

បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍

អ្នកភូមិបុស្បូវខេត្តឧត្តរមានជ័យ នៅរក្សាប្រពៃណីត្បាញកន្ទេលតពីដូនតា

03, Nov 2019 , 8:29 pm

រូបភាព

ដោយ: ថ្មីៗ

ឧត្តរមានជ័យ៖ ការត្បាញកន្ទេលកក់សម្រាប់ទុកប្រើប្រាក់ក្នុងផ្ទះ គឺជាប្រពៃណីរបស់គ្រួសារមួយចំនួនដែលរស់នៅក្នុងភូមិបុស្បូវក្រុងសំរោងនាខេត្តឧត្តរមានជ័យ។ ទោះជាយ៉ាងណានៅពេលបច្ចុប្បន្ននេះមានគ្រួសារតិចតួចប៉ុណ្ណោះ ដែលនៅបន្តរក្សាកេរដូនតាមួយនេះ ដោយជំនួសមកវិញដោយការទិញកន្ទេលស្រាប់។

ដើម្បីជ្រាបច្បាស់សូមស្ដាប់បទយកការណ៍ដែលរៀបចំដោយកញ្ញា ប៉ូ សាគុន ដូចទៅ៖

គ្រួសារមួយដែលមានទីតាំងស្ថិតក្នុងភូមិបុស្បូវ ក្រុងសំរោង នាខេត្តឧត្តរមានជ័យ នៅតែបន្តប្រើប្រាស់ធនធានធម្មជាតិដែលដុះឯង យកមកច្នៃឱ្យកើតជាប្រយោជន៍ ព្រមទាំងអាចកាត់បន្ថយការចំណាយក្នុងគ្រួសារផងដែរ។ កក់ជ្រុងមានទំហំប៉ុនមេដៃ ហើយខ្លះទៀតមានទំហំធំលើសនេះទៅទៀត ដែលមានប្រវែងប្រមាណជាង២ម៉ែត្រមានគ្រាប់ទំជ្រុះដោយអន្លើ ដុះនៅពេញវាលខាងក្រោយផ្ទះរបស់អ្នកស្រី ព្លិច ញើស ដែលជាអ្នកបន្តត្បាញកន្ទេលកក់តពីដូនតា។

កន្ទេលដែលអ្នកស្រី ញើស ត្បាញគេឱ្យឈ្មោះថា កន្ទេល៥ងារ ដែលអាចត្បាញតគ្នាបាន។ មិនទុកពេលទំនេរឥតប្រយោជន៍ នៅខែដែលមិនធ្វើស្រែចម្ការអ្នកស្រី ព្លិច ញើស បានទៅដកកក់ជ្រុងយកមកត្បាញកន្ទេល ដើម្បីប្រើប្រាស់ក្នុងគ្រួសារ៖«ខ្ញុំទៅដកកក់នៅត្រពាំងខាងជើងផ្ទះដែលវាដុះខ្លួនឯងនោះយកមក។ ពេលទំនេរមិនមានការងារធ្វើក៏ខ្ញុំត្បាញទៅ។ ត្បាញកន្ទេលនេះមិនពិបាកទេ គ្រាន់តែអង្គុយយូរ វាចុកចង្កេះចុកខ្នង ដូច្នេះទៅសម្រាកបន្តិចទើបមកត្បាញវិញ»។

គេត្បាញកន្ទេល៥ងារទុកសម្រាប់តែប្រើប្រាស់ក្នុងគ្រួសារប៉ុណ្ណោះ ព្រោះវាមិនមានសម្រស់ដើម្បីទាក់ទាញមនុស្សនៅលើទីផ្សារឡើយ។ កន្ទេលនេះងាយស្រួលត្បាញ ដោយគ្រាន់តែលើកមួយដាក់មួយ ហើយអាចអង្គុយត្បាញតែម្នាក់ឯងបាន។ កន្ទេលនេះមានក្រឡាល្អិត។ សម្រាប់គ្រួសារខ្លះ គេយកកក់ដែលបានច្រៀករួចទៅជ្រលក់ពណ៌ ដើម្បីបន្ថែមសម្រស់ឱ្យវាខ្លះ ប៉ុន្តែគ្រួសារខ្លះទៀតចូលចិត្តពណ៌ធម្មជាតិរបស់វា។

អង្គុយត្បាញនៅក្បែរកូនស្រីដែលកំពុងកាន់កូនតូច អ្នកស្រី ព្លិច ញើស វ័យជាង៥០ឆ្នាំ បានបញ្ជាក់ពីគុណភាពកន្ទេល ដោយមានកូនស្រីអ្នកជិតខាងជួយពន្យល់បន្ថែមផង៖«កក់នេះគេត្បាញតែព្រឹកទេ ព្រោះពេលថ្ងៃវាស្រួយ ដល់ល្ងាចត្រជាក់ទើបត្បាញទៀត ដោយប្រោសទឹកបន្តិចឱ្យវាទន់។ កន្ទេលនេះបើប្រើថែបាន៤ទៅ៥ឆ្នាំដែរ»។

ពាក់អាវផ្កាពណ៌កាកអំពៅដែលមានផ្ទៃពណ៌ខ្មៅ និងស្លៀកសារុងផ្កាចម្រុះពណ៌ អង្គុយត្បាញកន្លេលកក់នៅលើគ្រែក្រោមផ្ទះរបស់ខ្លួន ស្ត្រីសម្បុរស្រអែមរូបនេះថា៖«ខ្ញុំមិនដែលបានត្បាញលក់ទេ។ អ្នកនៅភូមិនេះគេត្បាញគ្រប់គ្នា។ ខ្ញុំធ្វើស្រែចម្ការ ដាំដំឡូង និងស្រូវ»។

និយាយឆ្លើយឆ្លងនឹងខ្ញុំបណ្ដើរ ស្របពេលដៃលើកដាក់ចម្រៀកកក់គងលើគ្នាចុះឡើងបណ្ដើរ អ្នកស្រី ព្លិច ញើស បានប្រាប់ពីដំណើរការនៃការត្បាញកន្លេលបែបនេះ៖«ខ្ញុំដកកក់យកមកហាលឱ្យស្វិត បន្ទាប់មកយកវាទៅច្រៀកជាបី ហើយយកទៅកូតឱ្យវាទុន និងយកទៅជ្រលក់ពណ៌។ បើត្បាញទាំងមូលកន្ទេលក្រាស់ល្អ តែជ្រលក់ពណ៌មិនសូវដិតល្អវិញ»។
ងាកចេញពីអ្នកត្បាញកន្ទេល៥ងារ ខ្ញុំបានទៅជួបគ្រួសារមួយទៀត ដែលនៅជាប់របងជាមួយ អ្នកស្រី ព្រិច ញើស។ គ្រួសារមួយនេះមិនត្បាញកន្ទេល៥ងារឡើយ ប៉ុន្តែគេត្បាញកន្លេលស្មៅ។ កន្ទេលស្មៅនេះ គេយកកក់មូលមកត្បាញ។ កក់មួយប្រភេទនេះមានរាងមូល ទំហំប៉ុនម្រាមដៃ ឬអាចតូចធំជាងនេះបន្តិច អាស្រ័យថាវាដុះល្អឬមិនសូវល្អ។ សម្រាប់អ្នកស្រុកខ្លះគេហៅកក់នេះថាជាកក់មូល ប៉ុន្តែសម្រាប់អ្នកភូមិបុស្បូវគេហៅកក់នេះថាជាកក់ស្មៅ។

អ្នកស្រី សូ សួង ចេះត្បាញកន្ទេលតពីម្ដាយឪពុក។ អង្គុយលើគ្រែក្រោមផ្ទះ ភ្នែកមើលទៅកូនស្រីដែលកំពុងវេញខ្សែរទុកសម្រាប់ត្បាញកន្ទេល នៅចំពោះមុខរបស់ខ្លួន ស្ត្រីវ័យ៦១ឆ្នាំរូបនេះប្រាប់ថា ការត្បាញកន្ទេលនេះត្រូវការមនុស្ស២នាក់ ទើបងាយស្រួលត្បាញ៖«តាំងពីតូចខ្ញុំឃើញចាស់ៗត្បាញខ្ញុំក៏ត្បាញតាម។ ពេលប្រើខូចក៏ត្បាញប្រើទៀត។ ខ្ញុំត្បាញមួយថ្ងៃបាន១សម្រាប់កន្លេលទំហំតូច។ កូនខ្ញុំចេះទាំងអស់គ្នា ពួកវាត្បាញឆ្លាស់គ្នារហូត។ កក់ឆ្នាំមុនខ្លី តែកក់ឆ្នាំនេះវែងៗ»។

មានកូន៦នាក់ប្រុស១ ហើយកូនស្រីទាំង៥សុទ្ធតែចេះត្បាញកន្ទេលទាំងអស់។ កន្ទេលប្រភេទនេះមិនអាចត្បាញតគ្នាបានទេ គឺមានន័យថាគេត្រូវរើសកក់ណាដែលមានប្រវែងស្មើរគ្នាយកមកត្បាញជាមួយគ្នា។ អ្នកស្រី សួង ពន្យល់បន្ថែម៖«មានគេឌុបតាមម៉ូតូមកលក់រាល់ថ្ងៃដែរ។ ខ្ញុំត្បាញទុកឱ្យតែកូនដេក និងក្រាលហូបបាយ»។

ខុសពីកក់ជ្រុងដែលដុះខ្លួនឯង ដើម្បីចង់បានកក់ដែលមានទំហំធំនិងវែងផង អ្នកស្រី សួង យកគ្រាប់ពូជកក់មូលទៅដាំនៅតាមដីអូដែលគេមិនប្រើប្រាស់ ដោយគ្រាន់តែទៅបេះគ្រាប់កក់ពីក្នុងស្រែដែលវាដុះឯងនោះ។ កន្ទេលស្មៅឬកន្ទេលកក់មូល ច្រើនមានវត្តមាននៅតាមផ្ទះរបស់ប្រជាជនខ្មែរទូទៅ ហើយនៅក្នុងវត្តស្ទើរតែទូទាំងប្រទេសកម្ពុជា ក៏គេយកកន្លេលនេះទៅប្រើដែរ៖«ខ្ញុំទិញល័ក្ដអស់៥៣,០០០រៀល ជ្រលក់បានកន្ទេល១០។ កក់នេះអាចត្បាញបានពេញមួយថ្ងៃ តាំងពីព្រឹកដល់ល្ងាច»។

មានកូនដូចអ្នកស្រី សួង ដែរ អ្នកស្រី ព្លិច ញើស ក៏មានកូន៦នាក់ ហើយប្រុសម្នាក់ដែរ ប៉ុន្តែ កូនស្រីរបស់អ្នកស្រី ញើស មិនចេះត្បាញកន្ទេលសូម្បីតែម្នាក់។ បញ្ហានេះអាចធ្វើឱ្យប្រពៃណីត្បាញកន្ទេលតពីដូនតា របស់គ្រួសារអ្នកស្រី ព្លិច ញើស បញ្ចប់ត្រឹមអ្នកម្ដាយមុខមូលសម្បុរស្រអែមរូបនេះហើយមើលទៅ។ «កូនរបស់ខ្ញុំទាំងអស់មិនចេះទាំងអស់។ វាមានកូនផងក៏ខ្ជិល។ ប៉ុន្តែកូនអ្នកជិតខាងគេសម្ភីណាស់»។ នេះជាការបន្ថែមរបស់អ្នកស្រី ព្លិច ញើស។

ក្រៅពីគ្រួសារទាំងពីរខាងលើ នៅមានគ្រួសារខ្លះក្នុងភូមិនេះនៅបន្តត្បាញកន្ទេលសម្រាប់ប្រើប្រាស់ក្នុងគ្រួសារ ប៉ុន្តែក៏មានគ្រួសារខ្លះបោះបង់ដែរ ដោយប្ដូរទៅទិញស្រាប់ពីទីផ្សារវិញ៕