ពីនេះ ពីនោះ
មន្ត្រីខ្លាចអ្នកសារព័ត៌មានស្មើនឹង«តម្លាភាព»ក្នុងទីងងឹត, អ្នកកាសែតគ្មានចំណេះ រំខានសង្គម!
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
សុធី និងសំណាង ជួបគ្នានៅហាងកាហ្វេដូចសព្វដង។ តែនៅព្រឹកនេះ សុធី និងសំណាង មកដល់ហាងកាហ្វេតាំងពីព្រឹកព្រលឹមតែម្តង ព្រោះ ពួកគេមិនចង់ប្រឈមនឹងចរាចរណ៍កកស្ទះដោយសារកំណើនយាន្តជំនិះ។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគេប្រញ៉ាប់មកជួបគ្នា ព្រោះ ពួកគេបានស្តាប់ប្រសាសន៍លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន កាលពីយប់ម្សិលមិញក្នុងជំនួបលើកទី៤រវាងសម្តេច និងអ្នកសារព័ត៌មានជាតិ និងអន្តរជាតិ។ សុធី និងសំណាង គ្មានជំនាញខាងសារព័ត៌មានទេ។ ពួកគេគ្រាន់តែយល់ដឹងខ្លះៗពីវិស័យនេះប៉ុណ្ណោះ។
សំណាង៖ អា សុធី! អ្ហែងយល់ម៉េចដែរ ពីអ្វីដែលសម្តេចនិយាយនៅទូរទស្សន៍កាលពីយប់មិញក្នុងជំនួបជាមួយអ្នកកាសែត?
សុធី៖ អា សំណាង សម្តេចមានប្រសាសន៍ច្រើនរឿងណាស់។ ចុះអ្ហែងចង់សួរអញរឿងណាមួយអ្ហា?
សំណាង៖ អើមែនអ្ហា! សំណួរអញដូចជាទូលាយពេក។
សុធី៖ អា សំណាង អ្ហែងត្រូវរៀនរបៀបសួរផង។ សួរមិនចំ គេពិបាកឆ្លើយណាស់ណា៎។
សំណាង៖ អញប្រាប់ឯងហើយថា អញមិនមែនជាអ្នកកាសែតឯណា អាសំឡាញ់។
សុធី៖ អញដឹងហើយ។ អញនិយាយលេងតើ។
សំណាង៖ ឥឡូវអញសួរឲ្យចំតែម្តង។ សម្តេច គាត់ជំរុញឲ្យអ្នកសារព័ត៌មានជួយសរសេរចំណុចអវិជ្ជមានរបស់សង្គម របស់មន្ត្រីខូចខិល…។ សម្តេចថា គាត់ធ្លាប់ផ្តល់បទសម្ភាសន៍ជាច្រើនដល់អ្នកសារព័ត៌មានបរទេសល្បីៗជាច្រើន។ ដូច្នេះ ចៅហ្វាយខេត្ត រដ្ឋមន្ត្រី អ្នកនាំពាក្យ ត្រូវតែហ៊ានបកស្រាយជាមួយសំណួរអ្នកកាសែត។ តែស្របពេលជាមួយគ្នា ក៏សម្តេចបានផ្តាំផ្ញើជាមួយពាក្យមួយឃ្លាថា៖«អ្នកកាសែតកុំបំពានសិទ្ធិអ្នកដទៃ កុំបំភ្លៃការពិត»។ អ្ហែងយល់ម៉េចដែរ?
សុធី៖ អា សំណាង។ តាមពិត សាររបស់គាត់ល្អតើ។ ដូច្នេះ អ្នកកាសែតត្រូវតែហ៊ានស្វែងរកការពិតបន្ថែមទៀត។ អ្នកកាសែតត្រូវតែតាមដានមន្ត្រីពុករលួយ មន្ត្រីបំផ្លាញធនធានជាតិ បំផ្លាញផលប្រយោជន៍ជាតិ និងប្រជាជន។ ត្រង់ចំណុចថា៖«អ្នកកាសែតកុំបំពានសិទ្ធិអ្នកដទៃ កុំបំភ្លៃការពិត» គឺត្រឹមត្រូវ និយាយជារួម តែបើទាក់ទងទៅនឹងមន្ត្រីសាធារណៈដែលទទួលប្រាក់ខែពីរាស្ត្រ ហើយត្រូវបម្រើរាស្ត្រ វាអាចថា សិទ្ធិមួយចំនួនប្រាកដជាត្រូវកាត់បន្ថយហើយ។ តែជារឿងពិតដែលថា អ្នកកាសែតមិនមែនចេះតែទៅដើរថត «ឡាយ» រឿងគ្រួសារ ឬជីវិតឯកជនរបស់គេទេ។
ហើយមុនចុះផ្សាយអ្វីក៏ដោយ អ្នកកាសែតត្រូវតែមានភស្តុតាងពិតប្រាកដដែរ។ ប្រយ័ត្នគេប្តឹងណា!
សំណាង៖ គេប្តឹង តែសម្តេចថា អាចមានមេធាវីរបស់គាត់ជួយការពារអ្នកកាសែត?
សុធី៖ សំណាង ឯងស្តាប់ច្រឡំសម្តីសម្តេចហើយ។ សម្តេចបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ជួយការពារតែអ្នកសារព័ត៌មានណាដែលធ្វើកិច្ចការត្រឹមត្រូវតាមគោលការណ៍។ មិនការពារទេអ្នកសារព័ត៌មានណាដែលដើរជេរគេជេរឯង ហើយ«ឡាយ»រញ៉េរញ៉ៃនោះ។
សំណាង៖ សម្តេចផ្តល់មេធាវីឲ្យអ៊ីចឹងល្អឬទេ?
សុធី៖ ថាល្អក៏បាន។ ថាមិនល្អក៏បាន។ ល្អ ព្រោះ អ្នកសារព័ត៌មានមិនចាំបាច់ចេញលុយ។ តែមិនល្អវិញនៅត្រង់ថា បំណងល្អរបស់គាត់(សម្តេច)អាចត្រូវបានគេយល់ថា ជាការលូកដៃចូលក្នុងអំណាចសារព័ត៌មាន ឬអំណាចនិតិផ្សេងៗ។
សំណាង៖ សុធី ចុះសម្តេចប្រាប់ឲ្យមន្ត្រីផ្តល់ព័ត៌មានជូនអ្នកសារព័ត៌មាន និងកុំចាត់ទុកអ្នកសារព័ត៌មានជាសត្រូវនោះ អ្ហែងយល់ម៉េចដែរ?
សុធី៖ សំណាង។ នេះ គឺជាចំណុចល្អបំផុត ព្រោះ មន្ត្រីខ្លះ ខ្លាចអ្នកសារព័ត៌មានណាស់។ ខ្លាចដោយសារពីរចំណុច៖ ទីមួយមន្ត្រីនោះអាចជាមន្ត្រី«តម្លាភាព»ក្នុងទីងងឹត និងទីពីរ មន្ត្រីនោះអសមត្ថភាពក្នុងការងាររបស់ពួកគេ។ ជារួម មន្ត្រីមិនច្បាស់លាស់ខ្លួនឯង មានបញ្ហាខ្លួនឯង ច្រើនតែគេច និងចាត់ទុកអ្នកកាសែតជាភាវៈអាក្រក់។ តាមពិត អ្នកកាសែតពិតប្រាកដជួយសង្គមជាតិច្រើនណាស់។ មែនទែនទៅ ការងាររបស់អ្នកសារព័ត៌មាន គឺជួយដុះខាត់សង្គម ជួយកែលម្អរ ជួយអប់រំ និងជួយរិះគន់ស្ថាបនាសង្គមតើ។
សំណាង៖ ចុះអ្នកសារព័ត៌មានជេរគេជេរឯង ជួយសង្គមដែរអត់?
សុធី៖ អ្នកកាសែតដែលគ្មានការអប់រំបណ្តុះបណ្តាលអាជីពសារព័ត៌មានពិតប្រាកដ គឺជាអ្នកបំផ្លាញសង្គម មិនមែនជាអ្នកជួយសង្គមទេ។ អ្នកសារព័ត៌មានដើរសុំលុយគេ មិនមែនអ្នកសារព័ត៌មានទេ។ ដូច្នេះ អ្នកសារព័ត៌មានត្រូវប្រឹងប្រែងអភិវឌ្ឍចំណេះដឹងខ្លួនឯងឲ្យកាន់ខ្ពស់។ បុគ្គលដែលគ្មានចំណេះដឹងសារព័ត៌មាន គ្មានចំណេះដឹងទូទៅច្រើន មិនគួរចាប់អាជីពសារព័ត៌មានឡើយ។
សំណាង៖ ចុះសម្តេចប្រកាសថា ក្រោយពេលលោកចូលនិវត្តន៍ លោកប៉ងធ្វើជាអ្នកសរសេរសៀវភៅ និងជាគ្រូសារព័ត៌មាន អ្ហែងយល់ម៉េចដែរ ព្រោះលោកអត់មាន Background សារព័ត៌មានផង?
សុធី៖ សំណាង អ្ហែងសួរសំណួរនេះមកអញ អញពិបាកឆ្លើយណាស់។ អ្ហែងគួរសួរទៅសម្តេចប្រសើរជាង។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏អញគិតថា ចំណេះដឹង និងបទពិសោធន៍របស់លោកពិតជាអាចចូលរួមចំណែកចែករំលែកចំណេះដឹង និងបទពិសោធន៍ជូនយុវជន និងក្មេងជំនាន់ក្រោយបានដែរ បើទោះបីជាលោកគ្មានជំនាញសារព័ត៌មានក៏ដោយ។ ជាពិសេសទៅទៀត លោកអាចចែករំលែកបទពិសោធន៍របៀបទំនាក់ទំនង និងរបៀបឆ្លងឆ្លើយជាមួយអ្នកសារព័ត៌មានដែរ។
សុធី និង សំណាង នៅព្រឹកនេះ ហាក់មិនសូវខ្ទាស់គំនិតគ្នាឡើយ ព្រោះ ពួកគេជជែកគ្នាលើប្រធានបទមួយដែលមិនមែនជាជំនាញរបស់ពួកគេ។ មិត្តភក្តិទាំងពីរបែកគ្នាពីហាងកាហ្វេនៅម៉ោង១០ព្រឹក ហើយសន្យាជួបគ្នាទៀតនៅថ្ងៃស្អែក៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
