លោក រុន សុផានិត លក់ភេសជ្ជៈបញ្ចុះតម្លៃឱ្យអតិថិជនមានដបផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីជួយបរិស្ថាន

ជាតិ

បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍

លោក រុន សុផានិត លក់ភេសជ្ជៈបញ្ចុះតម្លៃឱ្យអតិថិជនមានដបផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីជួយបរិស្ថាន

27, Jan 2020 , 7:59 am

រូបភាព

លោក រុន សុផានិត ផ្ដល់បទសម្ភាសដល់សារព័ត៌មានថ្មីៗ

ដោយ: ប៉ូ សាគុន

ភ្នំពេញ៖ ជាអ្នកលក់ភេសជ្ជៈក្រឡុកលោក រុន សុផានិត បានលក់ភេសជ្ជៈបញ្ចុះតម្លៃ ឱ្យគ្រប់អតិថិជនណាដែលយកដបផ្ទាល់ខ្លួន ទៅទិញភេសជ្ជៈនៅកន្លែងរបស់លោក។ ដបដែលអាចទទួលបានការបញ្ចុះតម្លៃ គឺជាប្រភេទដបអ៊ីណុក ឬដបជ័រដែលអាចប្រើបានច្រើនលើក។ ដើម្បីចូលរួមការពារបរិស្ថាន លោក រុន សុផានិត គ្រោងនឹងធ្វើដបអ៊ីណុក ដែលចេញរចនាបទដោយខ្លួនឯង និងលក់ក្នុងតម្លៃធូរថ្លៃ ដើម្បីជួយដល់សិស្សសាលា ដែលលោកថាមិនសូវមានប្រាក់នោះ។

ដើម្បីជ្រាបច្បាស់សូមស្ដាប់បទយកការណ៍ដែលរៀបរៀងដោយកញ្ញា ប៉ូ សាគុន ដូចតទៅ៖

កន្លែងលក់ភេសជ្ជៈមួយកន្លែង ដែលស្ថិតក្នុងបរិវេណវិទ្យាល័យព្រះស៊ីសុវត្ថិ និងមានទីតាំងក្នុងអាហារដ្ឋានរបស់សាលាផ្ទាល់តែម្ដង។ នាម៉ោង១០ព្រឹកដែលជាម៉ោងចេញលេង សិស្សជាច្រើនបានសម្រុកមករកទិញអាហារដែលពួកគេត្រូវការ។ ហើយកន្លែងលក់ភេសេជ្ជៈដែលមានឈ្មោះថា Study ដែលមានលោក រុន សុផានិត ជាម្ចាស់នោះ ក៏ញាប់ដៃក្រឡុងផ្លែឈើ និងភេសជ្ជៈផ្សេងៗទៀតឱ្យអតិថិជនស្ទើរមិនទាន់។ ពេលខ្លះអ្នកទិញដែលភាគច្រើនមានអាយុក្រោម២០ឆ្នាំ ត្រូវរង់ចាំយូរបន្តិចព្រោះនៅទីនេះមានអ្នកលក់តែម្នាក់។

ធ្លាប់ទទួលបានចំណេះដឹងស្ដីពីផលប៉ះពាល់លើបរិស្ថាន ពីការប្រើប្រាស់ប្លាស្ទិក លោក រុន សុផានិត បានតាំងចិត្តបង្កើតគោលការកាត់បន្ថយការប្រើប្លាស្ទិក ដោយការលក់បញ្ចុះតម្លៃចំពោះអ្នកដែលមានដបប្រើប្រាស់ផ្ទាល់ខ្លួន នៅពេលយកមកទិញភេសជ្ជៈនៅកន្លែងរបស់លោក៖«ខ្ញុំមានគោលការដើម្បីជួយកាត់បន្ថប្លាស្ទិក ដោយសារពីមុនខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើការផ្នែកសិល្បៈដែរ ដូច្នេះខ្ញុំយល់ពីការប្រើប្រាស់ប្លាស្ទិកនេះ។ ខ្ញុំគិតថានៅពេលដែលខ្ញុំលក់ តើខ្ញុំអាចជួយអ្វីដល់សង្គមវិញខ្លះ? ខ្ញុំមិនអាចជួយបានច្រើនទេ តែខ្ញុំព្យាយាមជួយបន្តិចៗ។ ខ្ញុំលើកទឹកចិត្តថាបើពួកគាត់យកកំប៉ុងរបស់គាត់មកដាក់ ខ្ញុំនឹងចុះតម្លៃ៥០០រៀលជូនពួកគាត់គ្រប់ភេសជ្ជៈទាំងអស់ ឱ្យតែជាកំប៉ុងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ ហើយមិនប្រើម្ដងហើយចោល»។

សិស្សកំពុងរង់ចាំទិញភេសជ្ជៈនៅកន្លែងរបស់លោក រុន សុផានិត

ដៃកាន់ដបអ៊ីណុកពណ៌ស្វាយ ឈររង់ចាំទិញភេសជ្ជៈកញ្ញា វិស្នូ ណាវីរ៉ា ជាសិស្សរៀនថ្នាក់ទី១១ ដែលមានអាយុ១៦ឆ្នាំ ប្តូរពីការប្រើដបប្លាស្ទិកមកប្រើដបអ៊ីណុកវិញ ព្រោះនាងយល់ឃើញថាវាងាយស្រួលប្រើប្រាស់៖«ដាក់ដបទឹកបែបនេះ(ដងអ៊ីណុក) វាមិនសើម វាមិនបែកញើស ហើយខ្ញុំមិនបាច់កាន់កែវជ័រនាំតែពិបាកបោះចោល។ ខ្ញុំទើបប្រើបាន២ខែ។ មានដងនេះវាជួយបរិស្ថាន ហើយវាមិនប៉ះពាល់ដល់អ្នកណាផង យើងយកទៅទីណាក៏បាន។ បើយើងប្រើប្លាស្ទិកក៏យើងមិនត្រូវបោះចោលផ្ដេសផ្ដាសដែរ គឺត្រូវដាក់ក្នុងធុងសំរាម»។

កញ្ញា វិស្នូ ណាវីរ៉ា ជាអតិថិជនប្រចាំរបស់លោក រុន សុផានិត ដែលមានបំពង់អ៊ីណុកផ្ទាល់ខ្លួន

ក្នុងសម្លៀកបំពាក់សិស្សសាលាយុវតីមួយរូបទៀត គឺកញ្ញា កុង ឌីរ៉ាម៉ា ក៏រៀននៅថ្នាក់ទី១១ និងមានអាយុ១៦ឆ្នាំ ហើយក៏បានប្រើដបអ៊ីណុកសម្រាប់ដាក់ភេសជ្ជៈ ដូច ណាវីរ៉ា ដែរ។ ឌីរ៉ាម៉ា មានការតាំងចិត្តយ៉ាងមុតមាំក្នុងការធ្វើសកម្មភាព ដើម្បីកាត់បន្ថយការបំពុលបរិស្ថាន៖«ទីមួយវាជួយបរិស្ថាន កាត់បន្ថយប្លាស្ទិក និងមានអនាម័យ ម្យ៉ាងខ្ញុំជាអ្នកចូលរួមគំនិតជាមួយជនបង្គោលផ្នែកបរិស្ថាន នៅក្នុងវិទ្យាល័យព្រះស៊ីសុវត្ថិ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវតែធ្វើជាគំរូឱ្យគេ»។

កញ្ញា កុង ឌីរ៉ាម៉ា (រាប់ពីឆ្វេងទី២) អតិថិជនប្រចាំរបស់លោក រុន សុផានិត ដែលមានបំពង់អ៊ីណុកផ្ទាល់ខ្លួន

ជាសមាជិកក្នុងជនបង្គោលផ្នែកបរិស្ថាននៅក្នុងសាលា រ៉ាម៉ា បានចូលរួមផ្សព្វផ្សាយពីផលប៉ះពាល់លើបរិស្ថាន ពីការប្រើប្រាស់ប្លាស្ទិក ដល់សិស្សក្នុងវិទ្យាល័យព្រះស៊ីសុវត្ថិ៖«យុវជននៅក្នុងសាលានេះ គាត់យល់ដឹងពីការកាត់បន្ថយប្លាស្ទិកបានច្រើនហើយ។ ពួកខ្ញុំបានចូលរួមគំនិតហើយបង្កើតជាយុទ្ធសាស្ត្រ នៅក្នុងការផ្សព្វផ្សាយប្រាប់គាត់ថា ត្រូវកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ដបប្លាស្ទិក និងថងប្លាស្ទិក មកប្រើដបអ៊ីណុកវិញ។ ការលក់បញ្ចុះតម្លៃសម្រាប់អ្នកមានដបខ្លួនឯង វាពិតជាល្អ ហើយខ្ញុំចង់ឱ្យមានការធ្វើបែបនេះទៀតនៅកន្លែងដទៃ។ ដោយសារនេះក៏ជាយុទ្ធសាស្ត្រមួយ ដើម្បីឱ្យគាត់កាត់បន្ថយប្រើប្រាស់ប្លាស្ទិកដែរ»។

ត្រឡប់មកលោក សុផានិត វិញ ក្រោយពីលក់បញ្ចុះតម្លៃលោកសង្កេតឃើញថា សិស្សបានយកដបអ៊ីណុកមកទិញភេសជ្ជៈនៅកន្លែងរបស់លោកច្រើន៖«ឃើញមានច្រើន ដោយសារតែអ្នកខ្លះប៉ាម៉ាក់របស់គាត់ឱ្យដាក់ទឹកក្ដៅមកពីផ្ទះ ហើយគាត់ក៏ចង់បានបញ្ចុះ៥០០រៀលដែរ។ ប្រាក់ប៉ុណ្ណេះវាមិនច្រើនទេ តែបើយើងបូកបញ្ចូលគ្នាទៅវាច្រើនដែរ។ ហាងនេះភាគច្រើនខ្ញុំលក់ជាទឹកផ្លែឈើនិងតែ ដោយសារតែក្រសួងចេញមក គឺមិនសូវឱ្យក្មេងៗញ៉ាំគ្រឿងផ្អែមច្រើន ដួច្នេះខ្ញុំគិតថាក្មេងៗបើគាត់ហូបជាទឹកផ្លែឈើក៏ល្អ ទើបខ្ញុំលក់បែបនេះ»។

សិស្សនៅក្នុងអាហារដ្ឋានរបស់សាលាវិទ្យាល័យព្រះស៊ីសុវត្ថិ

មានកន្លែងលក់ទំហំប្រមាណជា៣ម៉ែត្រ ដែលមានរូបរាងដូចជាកូនផ្ទះតូចមួយ ពោរពេញដោយគ្រឿងភេសជ្ជៈ និងផ្លែឈើជាច្រើនមុខ បុរសសម្បុរសរាងខ្ពស់សង្ហារូបនេះ ក៏បានយកទុយោឬស្សីដែលធ្វើដោយយុវជនសំរាមមកលក់ផងដែរ៖«ខ្ញុំយកពីយុវជនសំរាមមួយដើម១០០រៀល ខ្ញុំលក់ទៅវិញ១០០រៀលដូចគ្នា។ ដំបូងខ្ញុំគិតថាខ្ញុំមិនយកប្រាក់ទេ ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំគិតម្ដងទៀតទៅ បើខ្ញុំមិនយកលុយ គាត់នឹងខ្ជះខ្ជាយ គាត់ប្រើម្ដងហើយគាត់នឹងបោះចោលរហូត។ ខ្ញុំគិតថា១០០រៀលនេះ គឺឱ្យទៅខាងយុវជនសំរាមចុះ ហើយពួកគាត់គិតថា ១០០រៀលនេះ យ៉ាងហោចណាស់គាត់ទុកប្រើបានមួយដងទៀត»។

ទោះជាយ៉ាងណាទុយោនេះមិនទាន់ជាទីពេញនិយមសម្រាប់សិស្សនៅទីនេះឡើយ៖«អាស្រ័យលើគាត់ យើងឱ្យគាត់ទទួលយកវាម្ដងបន្តិចៗ យើងមិនបង្ខំគាត់ទេ តែយើងប្រាប់គាត់ថាជួយកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ប្លាស្ទិកទៅ។ គាត់មិនទាន់អាចផ្ដាច់បានភ្លាមៗទេ ហើយការផ្សព្វផ្សាយពីផលប៉ះពាល់នៃប្លាស្ទិកក៏មិនទាន់ទូលំទូលាយដែរ ដ្បិតតែមានមែន ប៉ុន្តែការយល់ដឹងនៅមានកម្រិត»។

ទុយោឫស្សីរបស់យុវជនសំរាម ដែលលោក រុន សុផានិត យកមកបម្រើអតិថិជន

ធ្វើការបណ្ដើរហើយឆ្លើយឆ្លងជាមួយខ្ញុំបណ្ដើរ អ្នកលក់រូបនេះប្រាប់ពីតម្លៃភេសជ្ជៈដែលលក់នៅទីនេះ៖«ផ្លែប៊ើគ្រលុកកែវតូច៤ពាន់រៀល កែវធំ៥ពាន់រៀល អាហ្នឹងថ្លៃជាងគេបំផុតប្រចាំហាង ព្រោះប៊ើវាថ្លៃ។ ក្រៅពីហ្នឹងកែវតូច៣ពាន់រៀល កែវធំ៤ពាន់រៀល។ ក្នុងចំណោមអ្នកមកទិញ មានប្រហែល២០ភាគរយ យកដបមកខ្លួនឯង»។

ស្របពេលអតិថិជនកំពុងឈររង់ចាំច្រើន លោក រុន សុផានិត បង្ហើបពីគម្រោងរចនាដបអ៊ីណុក សម្រាប់លក់ឱ្យសិស្ស ដើម្បីកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ប្លាស្ទិក៖«ខ្ញុំមានគម្រោងរចនាដបអ៊ីណុកដោយខ្លួនឯង តែខ្ញុំមិនទាន់រកអ្នកធ្វើឱ្យខ្ញុំបាន ព្រោះខ្ញុំចង់បានកន្លែងណាដែលធូរថ្លៃបន្ដិច ដើម្បីឱ្យសិស្សមានលទ្ធភាពទិញ។ ខ្ញុំនឹងព្យាយាមធ្វើវាឱ្យលឿន ប្រហែលជា២ខែទៀត។ ដបនោះខ្ញុំរចនាដាក់ឈ្មោះកន្លែងរបស់ខ្ញុំតែម្ដងគឺ Study»។

ក្រុមយុវជនដែលធ្វើការទៅលើការការពារបរិស្ថាននៅវិទ្យាល័យព្រះស៊ីសុវត្ថិ

ពាក់អាវយឺតពណ៌ខ្មៅ បុរសវ័យ២៤ឆ្នាំ សុផានិត យល់ថាការចូលរួមម្នាក់បន្តិចៗ ពីមនុស្សគ្រប់គ្នា នឹងអាចផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ឱ្យដល់ផែនដីទាំងមូល៖«ទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែរស់នៅលើផែនដីនេះ ដូច្នេះវាមិនមានអ្វីក្រៅតែពីយើងចូលរួមគ្នាម្នាក់បន្តិចៗ ទោះបីវាមិនច្រើនក៏ដោយ ក៏ការច្នៃប្រឌិតរបស់យើង អាចឱ្យអ្វីមួយប្រសើរឡើងបាន។ អ្នកជំនាន់ក្រោយសុទ្ធតែមានគំនិតច្នៃប្រឌិតរៀងខ្លួន ដូច្នេះប្រើប្រាស់ការច្នៃប្រឌិតរបស់ខ្លួនហ្នឹង ដើម្បីជាប្រយោជន៍សម្រាប់សង្គម និងផែនដីយើងទាំងមូល»៕