ភ្នំពេញ៖ ការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីដ-១៩ បានបង្ខំឲ្យប្រព័ន្ធអប់រំនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា បោះជំហានឆ្ពោះទៅរកការវិវត្ត នៃបច្ចេកវិទ្យាកាន់តែលឿនជាងមុន។ ឧបសគ្គបង្កើតឱកាស ដំណោះស្រាយ ឬបង្កើតគំនិតច្នៃប្រឌិតថ្មី? បើទោះបីជាមានមតិខ្លះ អបអរសាទរការសិក្សាតាមអនឡាញ ឬការសិក្សាតាមទូរទស្សន៍ក៏ដោយ តែមតិខ្លះទៀតរិះគន់ថា ការសិក្សាតាមទម្រង់ថ្មីនេះ ផ្តល់លទ្ធផលតិចតួច ហើយពេលខ្លះ ទម្រង់ថ្មីនេះ ក៏ដាក់ទណ្ឌកម្មដល់គ្រួសារក្រីក្រថែមទៀតផង។
ក្នុងបរិបទនៃមេរោគកូវីដ១៩នេះ ការសិក្សាពីចម្ងាយដែលមានការសិក្សាតាមអនឡាញ និងការសិក្សាតាមទូរទស្សន៍ ឬអាចវិទ្យុ បាន និងកំពុងបង្ហាញវត្តមានកាន់តែច្រើន នៅសង្គមខ្មែរ។ ការសិក្សាតាមអនឡាញ មានន័យថា គ្រូបង្រៀនត្រូវមានកុំព្យូទ័រ ឬiPad និងប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតទើបអាចបង្រៀនបាន។ ចំពោះកូនសិស្ស និស្សិតវិញ ពួកគេក៏ត្រូវមានមានសម្ភារដូចលោកគ្រូ អ្នកគ្រូដែរ ទើបពួកគេអាចចូលរួមការសិក្សាបាន។ ក្នុងរបៀបទី១នេះ គេច្រើនប្រើប្រាស់កម្មវិធី Google Meet, Zoom, Google Classroom…។
ការសិក្សាតាមទូរទស្សន៍ មានន័យថា លោកគ្រូអ្នកគ្រូ ត្រូវបានគេតម្រូវឲ្យបង្រៀននៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍។ រីឯសិស្សនិស្សិតវិញ ពួកគេអាចចូលរួមសិក្សាដោយអង្គុយមើល ឬទស្សនាទូរទស្សន៍ (បច្ចុប្បន្ននេះមានការសិក្សាតាមវិទ្យុខ្លះដែរ)។ ក្នុងទម្រង់សិក្សារទី២នេះ លោកគ្រូអ្នកគ្រូ ត្រូវធ្វើកិច្ចការជាមួយស្ថានីយ៍ទូរទស្សន៍ណាមួយ រីឯសិស្សនិស្សិតវិញ ពួកគេត្រូវការតែទូរទស្សន៍ និងភ្លើងអគ្គិសនីជាការស្រេច។
ចំណុចខុសគ្នា នៃរបៀបសិក្សាទាំងពីរខាងលើនេះ គឺនៅត្រង់ថា ការសិក្សាទម្រង់ទីមួយ អនុញ្ញាតឲ្យសិស្សនិស្សិត អាចមានទំនាក់ទំនងសួរឆ្លើយ ជាមួយលោកគ្រូអ្នកគ្រូបានភ្លាមៗ។ រីឯ ការសិក្សាតាមរបៀបទីពីរវិញ សិស្សនិស្សិត និងគ្រូ មិនអាចសួរឆ្លើយទៅវិញទៅមកនៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍បានឡើយ ពោល គឺសិស្សនិស្សិតបានត្រឹមតែស្តាប់ប៉ុណ្ណោះ។ តើការសិក្សាទាំងពីរប្រភេទនេះ ផ្តល់គុណសម្បត្តិ និងគុណវិបត្តិអ្វីខ្លះ?
បើប្រៀបធៀបទៅនឹងការសិក្សាក្នុងថ្នាក់ផ្ទាល់ ទល់មុខគ្នា ផលប្រយោជន៍ពិតជាខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់។ ប៉ុន្តែ បើនិយាយក្នុងបរិបទវិបត្តិកូវីដ-១៩ ការសិក្សាទាំងពីររបៀបនេះ ពិតជាផ្តល់ផលប្រយោជន៍ច្រើនគួរសមដែរ។ ធ្វើប្រសើរជាងមិនធ្វើ រៀនប្រសើរជាងមិនរៀន។ គុណសម្បត្តិ មានដូចជា៖ កូនសិស្សអាចរម្លឹកមេរៀនចាស់ៗបាន បន្តមេរៀនថ្មីទៅមុខទៀត មិនចំណាយពេលធ្វើដំណើរ ចំណេញថវិកា និងចំណុចមួយទៀតដែលល្អដែរនោះ គឺថា កូវីដ-១៩ អាចជាពេលវេលាដែលបង្ខំឲ្យសិស្សនិស្សិត និងគ្រូមួយចំនួន ត្រូវតែរត់តាមការវិវត្តនៃបច្ចេកវិទ្យាព័ត៌មាន ទោះក្នុងកម្រិតតិច ឬច្រើនក្តី។ ម្យ៉ាងទៀត សិស្សនិស្សិត ចាប់ផ្តើមសាកល្បងសិក្សាដោយខ្លួនឯងច្រើន ដោយមិនចាំបាច់រង់ចាំការចង្អុលបង្ហាញ ទល់មុខពីលោកគ្រូអ្នកគ្រូ។
រីឯ គុណវិបត្តិនៃការសិក្សាពីចម្ងាយវិញ ក៏មានច្រើនដែរ។ សិស្សនិស្សិត មិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ស្តាប់គ្រូប៉ុន្មានឡើយ ជាពិសេស កុមារតូចៗ។ សិស្សនិស្សិតខ្លះ បើកតែកុំព្យូទ័រចោល រីឯអាម្មណ៍ មិនដឹងជាហោះហើរទៅដល់ទីណាឡើយ។ សិស្សនិស្សិតខ្លះទៀត បើកកុំព្យូទ័របណ្តើរ រៀនបណ្តើរ ស្តាប់ចំរៀងបណ្តើរ ពិសានេះ ឬនោះបណ្តើរ ជួនកាលស្តាប់គ្រូផង ឈែតជាមួយមិត្តភក្តិផង។ និយាយជារួម ប្រសិទ្ធភាពនៃការសិក្សាពីចម្ងាយ មានកម្រិតទាប ជាពិសេស សម្រាប់កុមារតូចៗ។ ហើយនេះ គេនៅមិនទាន់និយាយ ពីឧបសគ្គសម្រាប់សិស្សនិស្សិតមកពីគ្រួសារក្រីក្រផង។
សិស្សនិស្សិត មកពីគ្រួសារក្រីក្រ ពិតជាមិនអាចមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ ទិញសម្ភារសម្រាប់សិក្សាតាមអនឡានបានឡើយ ព្រោះពួកគេត្រូវការកុំព្យួទ័រ ឬiPad ឬទូរសព្ទ បូកនឹងប្រព័ន្ធអីនធឺណិត។ ម្យ៉ាងទៀត ការសិក្សាតាមអនឡាញ កំពុងក្លាយទៅជារឿងជម្លោះរវាងអាណាព្យាបាល និងម្ចាស់សាលាឯកជន ព្រោះអាណាព្យាបាលមិនចង់បង់ថ្លៃសាលា ក្នុងចំនួនពេញដូចការសិក្សាក្នុងថ្នាក់។
សម្រាប់ការសិក្សាតាមទូរទស្សន៍ គុណវិបត្តិរបស់វា ក៏មិនសូវខុសគ្នាពីការសិក្សាតាមអនឡាញប៉ុន្មានឡើយ។ តែការសិក្សាតាមទូរទស្សន៍ អនុញ្ញាតឲ្យកូនសិស្សក្រីក្រ មធ្យម ឬគ្រួសារធូរធាអាចសិក្សាបានដូចគ្នា ដោយគ្រាន់តែមានទូរទស្សន៍ និងភ្លើងអគ្គិសនីប៉ុណ្ណោះ។
សរុបសេចក្តីមក ការសិក្សាពីចម្ងាយតាមទូរទស្សន៍ក្តី ឬតាមអនឡាញក្តី មិនទទួលបានផលដូចការសិក្សាផ្ទាល់នៅសាលាមែន។ តែអំឡុងវិបត្តិកូវីដ-១៩ ការសិក្សាពីរបៀបខាងលើ ពិតជាចូលរួមចំណែកមិនអាចខ្វះបាន ក្នុងការជួយតម្រង់ទិសដល់សិស្សនិស្សិត។ សិក្សា ទោះក្នុងទម្រង់ណាក៏ដោយ ក៏ប្រសើរជាងលេងហ្គេម។ សិក្សា ទោះក្នុងទម្រង់ណាក៏ដោយ តែងតែទទួលបានផលក្នុងកម្រិតតិច ល្មម ឬច្រើន។ តែបើមិនសិក្សាវិញ លទ្ធផល គឺសូន្យ៕