នៅចំពោះមុខស្ថានការណ៍ដ៏ពិបាកនេះ លោក ស្លេះ កើ មានបំណងផ្លាស់ប្ដូរទីលំនៅពីក្នុងទឹក ទៅកាន់លើគោក ដែលទីនោះលោកមានក្ដីរំពឹងខ្ពស់ថា នឹងជួយឱ្យជីវិតគ្រួសារដែលមានកូន៨នាក់ មានភាពល្អប្រសើរជាងសព្វថ្ងៃ។ សព្វថ្ងៃ ធនធានត្រីដែលលោកធ្លាប់រកបាន កាន់តែតិចទៅៗ និងត្រូវចេញទៅឆ្ងាយពីភូមិពី២០ ទៅ៦០គីឡូម៉ែត្រ ដើម្បីនេសាទ។ ពេលខ្លះ ការផ្សងព្រេងលើផ្ទៃទឹកដ៏ល្វឹងល្វើយនេះ ក៏មិនមានផលផងដែរ។

 

និយាយដោយទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់ លោក ស្លេះ កើ គឺជាគ្រួសារខ្មែរឥស្លាមនេសាទមួយ រស់នៅពឹងអាស្រ័យផលនៅបឹងទន្លេសាប នាខេត្តសៀមរាប។ សព្វថ្ងៃនេះ លោកលែងចេញទៅនេសាទទៀតហើយ ដោយទុកឱ្យកូនប្រុសវ័យជំទង់ចេញទូត រាយមោង រកត្រី។ ហើយការរកត្រីនោះ គឺត្រូវចេញទៅរកនៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបង និងពោធិ៍សាត់ ដែលមានចម្ងាយពី២០ទៅ២៥គីឡូម៉ែត្រពីតំបន់ចុងឃ្នៀស។ លោក ស្លេះ កើ រៀបរាប់ទៀតថា ជួនកាលកូនរបស់លោកត្រូវបណ្ដែតទូតតាមបណ្ដោយផ្ទៃច្រាំងទន្លេសាប ដែលឆ្ងាយៗ មានចម្ងាយពី៥០ទៅ៦០គីឡូម៉ែត្រជាដើម។

 

លោក ស្លេះ កើ រៀបរាប់បន្ថែមថា៖«មិនទៀង ជូនមួយយប់២យប់ បាន២០ទៅ៣០គីឡូត្រី កាត់ចំណាយ ថ្លៃសាំង ទឹកកក ចាយវាយ នៅសល់ប្រហែល៥ម៉ឺនរៀល ថ្ងៃខ្លះអត់ក៏មាន ខាតទាំងសាំង..យើងនៅទន្លេ សង្ឃឹមលើត្រី ដល់ពេលត្រីវាអស់អ៊ីចឹង យើងក៏លំបាកដែរ ព្រោះយើងធ្វើស្រែនៅលើទឹក ដល់ពេលអត់ត្រី យើងមិនដឹងទៅរកអ៊ី មានតែឱ្យកូនធ្វើការឱ្យគេខ្លះទៅ រកត្រីខ្លះទៅ»។ 

 

សម្រាប់លោក ស្លេះ កើ ការថមថយនៃផលនេសាទក្នុងបឹងទន្លេសាប គឺមកពីកត្ដាបទល្មើសច្រើនលើសលុប។ បុរសវ័យ៤៥ឆ្នាំ យល់ថា ប្រសិនបើទប់ស្កាត់ ឬកាត់បន្ថយបទល្មើសនេសាទ នោះទិន្នផលត្រីនឹងកើនឡើងវិញជាក់ជាមិនខាន៕