ជាតិ
ពីនេះ ពីនោះ
ដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ ហូ ជីម៉ិញ ដើម្បីប្រទេសជាតិ និងប្រជាជនវៀតណាម (ភាគ១)
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
លោក ហូ ជីម៉ិញ (ឆ្នាំ១៨៩០ ដល់ឆ្នាំ១៩៦៩) ដែលគេដឹងថាមានឈ្មោះផ្សេងទៀតថា ង្វៀន ស៊ីន កុង (Nguyen Sinh Cung) ឬ ង្វៀន តាត់ ថាញ់ (Nguyen Tat Thanh) ឬ ង្វៀន អៃ កុក (Nguyen Ai Guoc) គឺជាប្រមុខដឹកនាំចលនាបដិវត្តន៍វៀតណាមដ៏ឆ្នើមមួយ បានកាន់តំណែងជានាយករដ្ឋមន្ត្រីនៅចន្លោះឆ្នាំ ១៩៤៥-១៩៥៥ និងជាប្រធានាធិបតីនៅចន្លោះឆ្នាំ ១៩៥៥-១៩៦៩ នៃសាធារណរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យវៀតណាម (វៀតណាមខាងជើង)។ ហូ ជីម៉ិញ ជាជំហរទាំងស្រុងមិនអាចខ្វះបាន និងជាកម្លាំងស្នូល នៃចលនាយោធាទាំងអស់របស់វៀតណាម។ ជាពិសេស គឺចលនា វៀត ម៉ិញ និង វៀត កុង ក្នុងកំឡុងពេលសង្គ្រាមវៀតណាមទាំងពីរលើក។
ហូ ជីម៉ិញ បានដឹកនាំចលនាទាមទារឯករាជ្យ វៀត ម៉ិញ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៤១ ហើយទទួលបានជោគជ័យយ៉ាងធំធេងនៅឆ្នាំ១៩៥៤ ដោយបានវាយឲ្យអាណានិគមនិយមបារាំង បរាជ័យទាំងស្រុងនៅ ឌៀន ប៊ៀនភូ ហើយព្រមប្រគលឯករាជ្យភាពមកឲ្យវៀតណាមទាំងស្រុង ក៏ដូចជាឥណ្ឌូចិនទាំងមូលតែម្តង។ លុះដល់ឆ្នាំ១៩៥៥ ហូ ជីម៉ិញ បានសុំលាលែងពីតំណែងជាផ្លូវការ ព្រោះបញ្ហាសុខភាព។ ប៉ុន្តែនៅតែរក្សាទុកមុខនាទីធំ និងមានឥទិ្ធពលដដែលក្នុងជួរបក្សកុម្មុយនីសត្តវៀតណាម ក៏ដូចជានៅក្នុងដូងចិត្តប្រជាជនវៀតណាម រហតដល់ដាក់ឈ្មោះទីក្រុងសៃហគន (ព្រៃនគរ) ថាទីក្រុង ហូ ជីម៉ិញ។
ហូ ជីម៉ិញ មានបងប្អូនបង្កើត៣នាក់។ កាលនៅពីក្មេង ហូ ជីម៉ិញ ចាប់ផ្តើមសិក្សានៅផ្ទះជាមួយឪពុកខ្លួន មុនចូលរៀននៅសាលារៀនរបស់រដ្ឋ។ ដោយមានភាពឆ្លាតវៃតាំងពីកំណើត ហូ ជីម៉ិញ ចេះសរសេរភាសាចិនយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយអាចការសិក្សាលទ្ធិខុងជឺបានយ៉ាងល្អ ។ ក្រៅពីការសិក្សា ហូ ជីម៉ិញ ជាក្មេងចូលចិត្តដើរផ្សងព្រេង បង្ហោះខ្លែង និងស្ទូចត្រី។
ផ្ទុយពីឪពុកខ្លួនដែលជាគ្រូបង្រៀនលទ្ធិខុងជឺ ហូ ជីម៉ិញ បានទទួលការអប់រំតាមបែបបារាំង ដោយបានចូលរៀននៅវទ្យាល័យ ហ៊េ (Lycee in Hue) ដែលជាកន្លែង ហូ ជីម៉ិញ បានស្គាល់ជាមួយ ផាម វ៉ានដុង និង គូ ឌៀន យ៉ាប់ ។ ក្រោយមកទៀត ហូ ជីម៉ិញ បានបោះបង់ការសិក្សារបស់ខ្លួន ហើយបានសម្រេចចិត្តធ្វើជាគ្រូបង្រៀន។
ពីឆ្នាំ១៩១១ ដល់ឆ្នាំ១៩១៨ ហូ ជីម៉ិញ បានធ្វើជាចុងភៅនៅលើកាប៉ាល់ ដែលលោកបានធ្វើដំណើរទៅសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយរស់ក្នុងទីក្រុងញ៉ូយ៉ក និងបុស្តុន ជាកន្លែងដែលលោកធ្វើការជាអ្នកដុតនំប៉័ងនៅក្នុងសណ្ឋាគារ Parker House Hotel ។ ឆ្លងកាត់ការងារជាច្រើន ហូ ជីម៉ិញ ក៏ធ្លាប់បានធ្វើការឲ្យគ្រួសារដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភម្នាក់នៅប្រុកលីន (Brooklyn) និងធ្វើជាអ្នកគ្រប់គ្រងសង្វាក់ផលិតកម្មឲ្យក្រុមហ៊ុន General Motors ផងដែរ។ នៅទីនោះហើយ ដែលគេជឿជាក់ថា លោកបានស្គាល់ជាមួយក្រុមអ្នកជាតិនិយមកូរ៉េ ហើយបានទទួលយកបទពិសោធន៍ជាច្រើន ដើម្បីពង្រីក និងអភិវឌ្ឍន៍គំនិតនយោបាយរបស់លោក។
នៅចន្លោះឆ្នាំ១៩១៩ ដល់ឆ្នាំ១៩២៣ ហូ ជីម៉ិញ បានទៅរស់នៅប្រទេសបារាំង ហើយទទួលបាននូវទស្សនៈ និងគំនិតកុម្មុយនីស តាមរយៈមិត្តភក្តិរបស់លោក និងសមមិត្ត Marcel Cachin នៅក្នុងគណបក្សសង្គមនិយមវៀតណាម។ នៅកំឡុងឆ្នាំ១៩២០ ហូ ជីម៉ិញ បានក្លាយជាសមាជិកស្ថាបនិក នៃគណបក្សកុម្មុយនីស្តបារាំង (Parti Commniste Francais)។ ហើយកំឡុង ១៩២៣ ហូ ជីម៉ិញ បានចាកចេញពីបារាំងទៅម៉ូស្គូ (Moscow) ដែលជាកន្លែងលោកបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលនៅសកលវិទ្យាល័យកុម្មុនីស The Toilers of the East ។
នៅឆ្នាំ ១៩២៥ ហូ ជីម៉ិញ បានធ្វើដំណើរទៅប្រទេសចិន ដែលជាកន្លែងលោកធ្វើការយ៉ាងជិតស្និតជាមួយ Mikhail Borodin ជាជនបដិវត្តន៍នាំមុខនៅចិន។ នៅប្រទេសចិន ហូ ជីម៉ិញ បានបង្កើត «សម្ព័ន្ធយុវជនបដិវត្តន៍» គេហៅជាទូទៅថា «យុវជន» ដែលមានសមាជិកសុទ្ធសឹងតែជាយុវជនវៀតណាម ដែលត្រូវបានគេបណ្តេញចេញពីប្រទេសរត់ទៅនៅប្រទេសចិន។ គោលបំណងបង្កើតជាចលនាមួយ ដើម្បីវាយចូលមកប្រទេសវៀតណាមវិញនៅថ្ងៃណាមួយ។
លុះដល់ឆ្នាំ ១៩២៧ ហូ ជីម៉ិញ បានបណ្តេញចេញពីប្រទេសចិន ដោយប្រមុខដឹកនាំគណបក្សជាតិនិយម (គូមីនតាំង) នៅចិន គឺ ជាង កាយជៀក បានធ្វើការវាយបំបែកយ៉ាងចាស់ដៃទៅលើក្រុមអ្នកប្រឆាំង ដែលមាននិន្នាការកុម្មុយនីស្ត និងក្រុមកម្មករជាច្រើន ហើយកាត់ទោស និងឃុំខ្លួន។ ពេលនោះ ហូ ជីម៉ិញ បានរត់ទៅសហភាពសូវៀត។ លោកបានចំណាយពេលពីរបីឆ្នាំនៅទីនោះ ប៉ុន្តែក៏បានធ្វើដំណើរមកប្រទេសចិនស្ងាត់ៗ ជាញឹកញាប់ផងដែរ ដើម្បីជ្រើសរើសសមាជិកយុវជន។
សូមចុចត្រង់នេះដើម្បីអានអត្ថបទនេះភា២
[ដកស្រង់ពីសៀវភៅ៖ ហូ ជីម៉ិញ «ជីវិត និង វិន័យបក្ស» ដែលរៀបរៀងដោយលោក នៅ សករាជ]
Tag:
ហូ ជីម៉ិញ
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
