ជាតិ
យុវជន ហេង ឧត្តម នាពិធីទទួលរង្វាន់ជាមួយស្នាដៃរឿង មេរៀនជីវិតមួយរបស់ពុក
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ប្រលោមលោកខ្នាតខ្លី រឿង «មេរៀនជីវិតមួយរបស់ពុក» របស់យុវជន ហេង ឧត្តម បានទទួលចំណាត់ថ្នាក់លេខមួយក្នុងកម្មវិធីប្រកួតប្រជែងក្រោមប្រធានបទ «បុរសល្អ» ដែលរៀបចំដោយសមាគមយុវជនខ្មែរ កាលពីឆ្នាំ២០១៣ ។ ឧត្តម ដែលកាលនោះជានិស្សិតឆ្នាំទី២នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទនីតិសាស្ត្រ និងវិទ្យាសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ច បានចំណាយបីថ្ងៃពេញក្នុងការសរសេររឿងនេះ បន្ទាប់ពីបានរៀបចំឆ្អឹងរឿងបានរួចរាល់។
បច្ចុប្បន្ន ឈានដល់វ័យ២៤ឆ្នាំ យុវជនដែលមានកំណើតនៅខេត្តកំពង់ចាម ហើយធំធាត់នៅខេត្តសៀមរាបរូបនេះ បានរៀបរាប់ក្នុងបទសម្ភាសមួយជាមួយកាសែតកោះសន្តិភាពនៅថ្ងៃទទួលរង្វាន់ថា «មេរៀនជីវិតមួយរបស់ពុក» គឺជារឿងដែលប្រឌិតឡើងទាក់ទងនឹងស្ថានភាពក្នុងគ្រួសារមួយ។ តួឪពុកដែលជាអតីតយុទ្ធជនពិការជើងម្ខាង ក្លាយជាតួអង្គដែលមានឧត្តមគតិបំផុសឲ្យមានការយកចិត្តទុកដាក់ ឲ្យតម្លៃ គោរព និងផ្តល់ឱកាសចំពោះស្ត្រី ដោយមិនចេះតែអត្តនោម័តតែម្នាក់ឯង។ ក្រៅពីនេះ តួអង្គឪពុករបស់ ជំនិត គឺមនុស្សដែលមានព្រហ្មវិហារធម៌ចំពោះកូនៗ ផងដែរ។
ស្របពេលដែលប្រទេសជាច្រើននៅលើពិភពលោក នាគ្នាប្រារព្ធទិវាឪពុក (Father s Day) នៅថ្ងៃទី២១ ខែមិថុនា សារព័ត៌មានថ្មីៗ បានទទួលការអនុញ្ញាតពីយុវជន ហេង ឧត្តម ដែលបច្ចុប្បន្នជាអ្នកយកព័ត៌មានវិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិ (RFI) ផងដែរនោះ ក្នុងចុះផ្សាយប្រលោកលោកខ្នាតខ្លី រឿង «មេរៀនជីវិតមួយរបស់ពុក» ទាំងស្រុង។
ប្រលោមលោកខ្នាតខ្លី៖ មេរៀនជីវិតមួយរបស់ពុក
ម៉ោង១៥និង៣០នាទី រថយន្តក្រុងបានចាប់ផ្តើមវិលកង់ចាកចេញពីស្ថានីយ៍នៃរាជធានីដ៏ ឆើតឆាយរបស់កម្ពុជា ក្នុងដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់ខេត្តសៀមរាប ដែលជាទឹកដីនៃមាតុភូមិអង្គរ។
នៅក្នុងឡាន មានមនុស្សចម្រុះជាតិសាសន៍ ជជែកគ្នាយ៉ាងអ៊ូអរ ពុំខុសពីចាបចូលសម្បុក។ ឯយុវបុរស ជំនិត ជាមនុស្សដែលចូលចិត្តស្តាប់ច្រើនជាងនិយាយ ក៏ទាញយកសៀវភៅមកអាន ដើម្បីកុំឱ្យវេលារំលងទៅដោយឥតប្រយោជន៍។ នៅក្នុងកាបូបរបស់គេមានសៀវភៅជាច្រើន ដូចជា«ចំណេះដឹងយេនឌ័រ» «មាគ៌ាឆ្ពោះទៅរកសមភាពយេនឌ័រ» «ចំណែកស្មើភាពសម្រាប់នារី» «សារៈសំខាន់នៃអនុសញ្ញាស៊ី.ដ.(CEDAW)» «ទស្សនាវដ្តីសំឡេងស្ត្រីខ្មែរ» និង«ព្រឹត្តិបត្រនារីរតនៈ» ជាដើម។
«ប្អូនជានិស្សិតមែនទេ?» សំឡេងរបស់បុរសវ័យប្រមាណ៤០ឆ្នាំប្លាយ ដែលអង្គុយកៅអីជាប់គ្នា។
«បាទលោកពូ!» ជំនិតបន្តដោយស្នាមញញឹម «ពេលជិះឡានដូច្នេះ ទំនេរច្រើន ខ្ញុំក៏អានសៀវភៅខ្លះដើម្បីពង្រីកចំណេះដឹង! ម្យ៉ាងទៀត ពេលដល់ស្រុក ខ្ញុំមានពេលវេលាខ្លះ ខ្ញុំចង់ឈ្វេងយល់ពីសិទ្ធិស្ត្រី និងសមភាពយេនឌ័រ បន្ថែមទៀត»
«ល្អណាស់ក្មួយ! ប្រសិនបើនិយាយពីសាសន៍បរទេសខ្លះ គេយកចិត្តទុកដាក់អានសៀវភៅ អានកាសែតណាស់! ហើយមិនថានៅសាលារៀន នៅផ្ទះ លើឡាន រថភ្លើង ឬទីសាធារណៈទេ សូម្បីតែទៅដើរលេងកម្សាន្តនៅព្រៃភ្នំ និងមាត់សមុទ្រ ក៏គេដាក់សៀវភៅអាននៅជាប់ខ្លួនជានិច្ច។ អានច្រើន ចេះច្រើនណាក្មួយ!»
«បាទ! ដោយយល់ឃើញដូច្នេះហើយ ទើបក្មួយខំប្រឹងអាន»។ ផ្អាកបន្តិច និស្សិតរូបនេះបន្ថែម «ពេលខ្ញុំទម្លាប់អានដំបូងៗនៅចំពោះមុខអ្នកដទៃ ខ្ញុំរាងខ្មាស់គេបន្តិចដែរ តែដល់ទម្លាប់យូរៗទៅ ខ្ញុំមានទម្លាប់ល្អ និងធ្វើជាគំរូល្អមួយ! ខ្ញុំចេះដឹង និងយល់ដឹងច្រើនណាស់តាមរយៈការអានសៀវភៅ»
«ត្រឹមត្រូវហើយក្មួយ! តែក៏មិនគួរមានអ្វីត្រូវអៀនខ្មាស់ទេ! សូម្បីពូក៏ដាក់សៀវភៅជាប់តាមកាបូដែរ!»
លោក ជ័យ វីរៈ ទាញកាតាបមកបង្ហាញ ក្នុងនោះឃើញមាន«ព្រឹត្តិបត្ររបស់មជ្ឈមណ្ឌលអភិវឌ្ឍន៍សង្គម» «របាយការណ៍ជាតិ ស្តីពី ការអនុវត្តអនុសញ្ញាលុបបំបាត់ទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹង ស្ត្រីភេទនៅប្រទេសកម្ពុជា» «ក្បួនទូន្មានយុវជន» «ច្បាប់ប្រុសច្បាប់ស្រី» «វិធីចិញ្ចឹមអប់រំកូន រៀបរៀងដោយ គឹម ចាន់ណា» និងសៀវភៅ «ម៉ែ!» និង«កូនមាសឪពុក» ដោយ ប៊ុត សាវង្ស។
ដោយឃើញលោក វីរៈ ក្នុងសម្លៀកបំពាក់សមរម្យស្អាតបាតទំនងជាអ្នកធ្វើការ ជំនិតក៏សួរ៖
«មើលទៅលោកពូ ពុំមានមែនជាអ្នកជំនួញ មែនទេ?»
«ពូជាបុគ្គលិករបស់អង្គការជួយស្ត្រីមានវិបត្តិ! ពូឃើញក្មួយមានសៀវភៅឈ្វេងយល់ពីយេនឌ័រ និងពីសិទ្ធិស្ដ្រី ព្រមទាំងចូលចិត្តអានដូច្នេះ! ពូសប្បាយចិត្តណាស់ដែលឃើញយុវជនជំនាន់ថ្មីចាប់អារម្មណ៍រៀនសូត្រ និងយល់ដឹងពីការផ្តល់តម្លៃឱ្យស្ត្រី»
«បាទអរគុណលោកពូ!» ស្ងាត់បន្តិច ជំនិតពោលបន្ត «ខ្ញុំឮវិទ្យុផ្សាយអំពីយុទ្ធនាការបូពណ៌ស។ លោកពូច្បាស់ជាជ្រាបពីពិធីដ៏សំខាន់នេះហើយមើលទៅ?»
លោក វីរៈ «មិនត្រឹមតែអានសៀវភៅច្រើនទេ! ក្មួយតាមដានព័ត៌មានទៀត! គួរឱ្យសរសើរ!»
ជំនិតញញឹម ហើយបន្ត «បាទ! ខ្ញុំបានដឹងថាយុទ្ធនាការបូពណ៌សនេះ ចាប់ផ្តើមប្រារព្ធនៅឆ្នាំ១៩៩១ ហើយនៅស្រុកខ្មែរយើង ចាប់ផ្តើមធ្វើនៅឆ្នាំ២០០០រហូតមក។ ឱកាសនេះ គឺយើងប្រារព្ធ បំពាក់បូពណ៌ស និងធ្វើការផ្សព្វផ្សាយចំនួន១៦ថ្ងៃ គឺចាប់ពីថ្ងៃទី២៥វិច្ឆកាដែលជាទិវាអន្តរជាតិស្តីពីការលុប បំបាត់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី ដល់ថ្ងៃ១០ធ្នូ ទិវាសិទ្ធិមនុស្សអន្តរជាតិ» ឈប់បន្តិច នាយបន្ថែម« ឆ្នាំ២០១២នេះ យើងធ្វើបានចំនួន៦ខេត្តក្រុង ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ឆ្នាំក្រោយៗយើងនឹងពង្រីកបានទូទាំងផ្ទៃប្រទេស!»
«ពូក៏សង្ឃឹមដូច្នេះ! ហើយយើងត្រូវតែជួយផ្តើមអនុវត្តនិងផ្សព្វផ្សាយពីយើងម្នាក់ៗ ពីខ្លួនយើងទៅ! បើតាមពូយល់ឃើញ ស្របពេលដែលសង្គមទូទៅ ទាំងរដ្ឋាភិបាល សមាគម អង្គការសង្គមស៊ីវិល អង្គការជាតិ-អន្តរជាតិ ជួយជំរុញលើកកម្ពស់ការគោរពនិងផ្តល់តម្លៃឱ្យស្ត្រី ជាមួយគ្នានេះគឺស្ត្រីខ្លួនឯងផ្ទាល់ ក៏ត្រូវងើបឈរ តស៊ូពង្រឹងសមត្ថភាពចំណេះដឹង ធ្វើខ្លួនជាបុគ្គលដែលគួរគោរពនិងឱ្យតម្លៃប្រកបដោយក្តីថ្លៃថ្នូរ!»
«បាទ! ប្រាកដណាស់!»
«និយាយអ៊ីចឹង តើក្មួយមានចូលរួមក្នុងយុទ្ធធានារការនេះទេ?»
«បាទ! ខ្ញុំក៏បានចូលរួមជាយុវជនស្មគ្រចិត្តដើម្បីរៀបចំយុទ្ធធានាការបូពណ៌សក្នុងខេត្តខ្ញុំដែរ»
កំពុងតែជជែកគ្នាជក់ចិត្ត រថយន្តបានដល់ចំណតឈប់សម្រាក ដើម្បីអ្នកដំណើរទទួលទានអាហារពេលល្ងាចល្មម!
ស្រស់ស្រូបរួច យានយន្តក៏បន្តដំណើរឆ្ពោះទៅគោលដៅ។
គូសន្ទនាយើងបានបន្តជជែកពិភាក្សាបន្តទៀត យូរៗម្តង ជំនិតនិងលោកវីរៈ ពិសាទឹកផ្សើមបំពង់កម្តង។
រហូតដល់ចំណតរថយន្តខេត្តសៀមរាប អ្នកទាំងពីរនៅតែពុំទាន់អស់ប្រធានបទនិយាយទៀត។
វេលានេះ ជំនិតបានរៀនសូត្រច្រើនពីបទពិសោធរបស់លោកបុគ្គលិកអង្គការមិនមែន រដ្ឋាភិបាលរូបនេះ ពិសេសគឺរឿងរ៉ាវដែលទាក់ទងនឹងការដោះស្រាយទំនាស់ និងការជួយស្ត្រីមានវិបត្តិ។
ដើម្បីបង្កើនចំណងទាក់ទង យុវនិស្សិតជំនិតបានសូមនាមបណ្ណរបស់លោក ជ័យ វីរៈ ហើយខ្លួនក៏ជូនសារអេឡិចត្រូនិច [E-mail] និងលេខទូរសព្ទ ទៅលោក វីរៈ វិញដែរ។
អ្នកទាំងទ្វេបានជម្រាបលានៅម៉ោង២០និង៣៥នាទី។ ជំនិត មិនទាន់ទៅផ្ទះកំណើតទេ នាយត្រូវរកផ្ទះសំណាក់សម្រាកសិន ព្រោះថ្ងៃស្អែកគេត្រូវប្រជុំជាមួយក្រុមការងារដើម្បីរៀបចំ យុទ្ធនាការបូពណ៌ស។ ឯលោក វីរៈ ទៅស្នាក់នៅការិយាល័យនៃសាខារបស់អង្គការលោក។
គិតទៅរយៈពេលជិត២ឆ្នាំហើយ ដែល ជំនិត បានឃ្លាតឆ្ងាយពីស្រុកកំណើត ព្រោះបន្ទាប់ពីបញ្ចប់មធ្យមសិក្សា គេបានទទួលអាហារូបករណ៍របស់រដ្ឋាភិបាលទៅបន្តការសិក្សាមហាវិទ្យាល័យ នៅក្រុងភ្នំពេញ ។ គេត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតលើកនេះ គឺដើម្បីមកសួរសុខទុក្ខគ្រួសារដែលជាទីនឹករលឹក និងចូលរួមពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់មិត្តសម្លាញ់ម្នាក់ដ៏កម្សត់កម្រ តាំងតែពីកុមារភាព ហើយជាពិសេសនោះគឺចូលរួមជាយុវជនស្មគ្រចិត្តរៀបចំយុទ្ធនាការបូពណ៌ ស នៅក្នុងខេត្តសៀមរាប។
រាត្រីនេះ ទោះបីអស់កម្លាំងបន្តិចក្នុងការធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយក្តី ក៏យុវបុរស សម្បុរខ្មៅស្រអែម ខិតខំអានពី «អនុសញ្ញារបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ស្ដីពី ការលុបបំបាត់ចោលនូវទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រី (CEDAW)» ដើម្បីឱ្យមានការយល់ដឹងកាន់តែទូលាយ និងដើម្បីត្រៀមគំនិតខ្លះសម្រាប់កិច្ចការនៅថ្ងៃស្អែក។
ទោះបីមាន់មិនរងាវ ក៏ថ្ងៃនៅតែរះ។
ព្រឹកនេះ មានយុវជន និងប្រជាពលរដ្ឋជាច្រើនចូលរួម និងមានតំណាងមកពីរដ្ឋាភិបាល គឺក្រសួងកិច្ចការនារី និងអតីតយុទ្ធជន, តំណាងពីសមគម អង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាល មានដូចជា សមាគមយុវជនខ្មែរ, អង្គការចម្រើនស្ត្រី, អង្គការយេនឌ័រនិងអភិវឌ្ឍដើម្បីកម្ពុជា, អង្គការសីលការ, អង្គការអាដហុក, អង្គការលីកាដូ,មជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជា, មជ្ឈមណ្ឌលអភិវឌ្ឍសង្គម, មជ្ឈមណ្ឌលព័ត៌មានស្ត្រីកម្ពុជា FM102 ។ល។
ជំនិត ត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យទទួលបន្ទុកសហការជាមួយនឹងខាងមជ្ឈមណ្ឌល ព័ត៌មានស្ត្រីកម្ពុជា ដើម្បីឃោសនាផ្សព្វផ្សាយយុទ្ធនាការបូពណ៌ស ដោយមានការផលិតល្ខោនវិទ្យុ សម្តែងរឿងអបំរ់ខ្លី និងបញ្ចូលសំឡេងសម្រាប់ឃោសនា… ជាដើម។
ជំនិត បានរកនឹកនិងត្រៀមជាស្រេចនូវពាក្យស្លោកលើកកម្ពស់ស្ត្រីជា ច្រើនសម្រាប់ការផ្សាយ។ ពាក្យស្លោកសំខាន់ៗទាំងនោះមានដូចជា «ស្ត្រីគឺជាឆ្អឹងខ្នង នៃសេដ្ឋកិច្ច និងសង្គមជាតិយើង!»
«ជួយស្ត្រី គឺជួយខ្លួនឯង»
«ចូលរួមគ្នាលុបបំបាត់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី»
«ប្ដេជ្ញាគោរពសិទ្ធិនារី»
«គោរពស្ត្រីជាសីលធម៌ខ្ញុំ»
«ខ្ញុំគោរពការសម្រេចចិត្តរបស់មិត្តស្រីខ្ញុំ»
«បុរសល្អផ្ដល់តម្លៃឱ្យស្ត្រី»
«ខ្ញុំតែងតែពិភាក្សាគ្នាដើម្បីរកដំណោះស្រាយ»
«ខ្ញុំជាឪពុក ក៏ចូលរួមចំណែកអប់រំកូនផងដែរ»
«ខ្ញុំជាបុរសល្អ! ខ្ញុំរីករាយក្នុងការចូលរួមចំណែកធ្វើការងារផ្ទះ» …។
កាសែត វិទ្យុ ទូរទស្សន៍ បានផ្សាយយ៉ាងសកម្មពីព្រឹត្តិការណ៍នេះ ជាពិសេសប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយជាច្រើនបានចាប់អារម្មណ៍ពីចលនា យុវជនក្នុងក្រុងសៀមរាប និងខេត្តគោលដៅមួយចំនួនក្នុងប្រទេស ពោលគឺចាប់តាំងពីថ្ងៃទី២៥ វិច្ឆិកា ដែលជា«ទិវាអន្តរជាតិស្តីពីការលុបបំបាត់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី» ឃើញថាមានការ ផុលផុសយ៉ាងសម្បើមនូវកម្លាំងឃោសនារបស់យុវជនស្មគ្រចិត្រ។ យុវជនខ្មែរខ្លះដើរឃោសនាតាមផ្ទះ, បំពាក់បូពណ៌ស, ចែកខិតបណ្ណផ្សព្វផ្សាយ… ធ្វើយ៉ាងណាឱ្យពលរដ្ឋខ្មែរបានយល់ជ្រួលជ្រាបជាទូទៅ ហើយចូលរួមសហការលើកកម្ពស់និងផ្តល់តម្លៃឱ្យស្ត្រី ព្រមទាំងសហការដើម្បីបំបាត់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី។
រសៀលជ្រេទាបបន្តិច ការងារអានអត្ថបទ ថតសំឡេង និងសម្តែងរឿងអប់រំខ្លី បានថតទុកចប់រួចរាល់ ដោយបានចំណាយពេលវេលាស្ទើរពេញមួយថ្ងៃ។ ជំនិត ក៏រករថយន្តឈ្នួលបន្តទៅភូមិកំណើត។
ភូមិពិការ នៅក្នុងស្រុកបន្ទាយស្រី ដែលមានចម្ងាយប្រមាណជិត៥០គីឡូម៉ែត្រពីទីរួមខេត្តសៀមរាប។ ភូមិនេះជាទីកំណើតដ៏កម្សត់កម្ររបស់ជំនិត។
ឪពុករបស់ជំនិត ជាអតីតយុទ្ធជន។ គាត់ពិការជើងឆ្វេង និងបានទទួលការយកចិត្តទុកដាក់ពីរដ្ឋាភិបាល ដោយបានផ្តល់ដីមួយប្លង់ នៅភូមិពិការ។ ទោះបីពិការជើងម្ខាង តែគាត់ពុំដែលចុះចាញ់នឹងជីវិតឡើយ គាត់ព្យាយាមចិញ្ចឹមជីវិតដោយសម្មាជីវោ និងតែងតែអប់រំ ជំរុញ លើកទឹកចិត្ត និងផ្តល់ឱកាសឱ្យកូនៗទាំងប្រុសទាំងស្រីឱ្យបានរៀនសូត្រចេះដឹង ខ្ពង់ខ្ពស់គ្រប់ៗគ្នា។ ជាក់ស្តែងបងស្រីរបស់ជំនិតបានបញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រផ្នែកគណនេយ្យ ហើយ ជំនិត កំពុងរៀនមហាវិទ្យាល័យឆ្នាំទី២ ហើយប្អូនស្រីពៅរបស់ជំនិត កំពុងរៀនវិទ្យាល័យថ្នាក់ទី១។
ផ្លាស់ទីដោយពាក់ជើងសិប្បនិម្មិត បិតាជំនិតជាជាងជួសជុសម៉ាញ៉េ និងប៉ះកង់-ម៉ូតូ។ គាត់តែងឆ្លៀតជួយដាំបាយទឹក និងកិច្ចការផ្ទះភរិយា។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ពេលទំនេរ គាត់ឆ្លៀតដាំបន្លែបង្ការ និងដើមឈើហូបផ្លែមួយចំនួននៅជុំវិញផ្ទះថែមទៀត។ លើសពីនេះទៀត គាត់ក៏បានឆ្លៀតរៀនបច្ចេកទេសចិញ្ចឹមមាន់ និងបានដំណើរការផលិតកម្មមាន់របស់គាត់ពីរទ្រុងទំហំមធ្យម ដែលមានប្រភពចំណូលសម្រាប់ផ្គត់ផ្តង់គ្រួសារបានយ៉ាងសមរម្យ។
ចេញពីសមរភូមិយូរឆ្នាំហើយ តែទឹកចិត្តគាត់នៅតែរក្សាភាពរឹងមាំជានិច្ច។ គាត់តែងតែជំរុញលើកទឹកចិត្តម្តាយជំនិតឱ្យចូលរួមកិច្ចការសង្គម និងការងារក្នុងភូមិ គឺពីអ្នកស្មគ្រចិត្តភូមិព្យាបាលជំងឺគ្រុនចាញ់ក្នុងភូមិ រហូតភរិយាជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាឃុំ។
វីរភាពនិងការតស៊ូព្យាយាមទាំងអស់នេះ ដក់ជាប់ក្រអៅដួងចិត្តកូនៗជានិច្ច។ ជំនិតតែងតែស្តាប់បង្គាប់សម្តីបិតាជានិច្ច។ មានមេរៀនជាច្រើនដែលអតីតយុទ្ធជនបានអប់រំកូន ហើយភាគច្រើនជាសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃផ្ទាល់ ដោយពុំមែនគ្រាន់តែជាពាក្យសម្តី។
ម៉ោងប្រមាណ១៩យប់ ជំនិត បានមកដល់ភូមិឋានរបស់ខ្លួន។
ដោយចង់ឱ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើល កំលោះយើងពុំទាន់បានជម្រាបដំណឹងពីវត្តមានរបស់ខ្លួនដល់អ្នកផ្ទះជាមុននៅឡើយទេ។
នៅលើគេហដ្ឋានសង់ពីឈើប្រក់ស្បូវ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់កិច្ចការសាលារួច ស្រីអូន កូនពៅក្នុងគ្រួសារនេះបានរៀបចំបាយទឹក និងបើកវិទ្យុស្តាប់បណ្តើរដែរ។
តាមរលកធាតុអាកាសនៃវិទ្យុជាតិ និងកម្មវិធីវិទ្យុមជ្ឈមណ្ឌលព័ត៌មានស្ត្រីកម្ពុជា១០២អែហ្វអឹម សំឡេងដ៏មានទឹកដមរបស់អ្នកផ្សាយកំពុងផ្សាយពីយុទ្ធនាការបូពណ៌ស ។ អ្នកបញ្ចេញសំនៀងបានដកស្រង់ «គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍សហស្សវត្សរ៍» ៨ចំណុច មកអាន៖
១. លុបបំបាត់ភាពក្រីក្រនិងភាពអត់ឃ្លាន
២. សម្រេចនូវការអប់រំបឋមសិក្សាជាសាកល
៣. លើកស្ទួយសមភាពយេនឌ័រ និងផ្តល់អំណាចដល់ស្ដ្រី
៤. កាត់បន្ថយមរណៈរបស់កុមារ
៥. ពង្រឹងសុខភាពរបស់មាតា
៦. ប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងជំងឺអេដស៍ ជំងឺគ្រុនចាញ់ និងជំងឺដទៃទៀត
៧. ធានាចេរភាពបរិស្ថាន
៨. ពង្រីកភាពជាដៃគូជាសាកលសម្រាប់កិច្ចអភិវឌ្ឍ។
ស្រីអូន ស្តាប់ឡើងភ្ញាក់ខ្លួន ព្រោះសំឡេងនេះ ពីរោះ និងហាក់ដូចជាស្រដៀងសំឡេងដែលខ្លួនធ្លាប់បានឮ។ នាងប្រហែលៗក្នុងចិត្តទៅនឹងសំឡេងរបស់នរណាម្នាក់។
សម្រឹបជើងបានមកដល់មាត់ទ្វារ ស្រីអូន គ្រលៀសចុងភ្នែកនៅកាន់ប្រភពសំឡេង នាងស្ទើរតែពុំជឿនឹងភ្នែកចំពោះវត្តមានរបស់ភ្ញៀវ! នួននាងបានរលះរលាំងទៅឱបបងប្រុសសម្លាញ់។
«បងជំនិត! បងមកលេងផ្ទះហើយ! អូននឹកបងខ្លាំងណាស់ ដឹងទេ!»
«ប្អូនស្រីសម្លាញ់បង! បងក៏នឹកប្អូនដែរ នឹកបងស្រីយើង និងនឹកពុកនឹកម៉ែ! នឹកៗទាំងអស់គ្នាហ្នឹងណា!» ស្ងាត់សំឡេងរំភើបបន្តិច ជំនិតបន្ត «ចុះពុកម៉ែយើងទៅណាហើយអូន?»
«ចាស៎បង! តាំងតែពីម៉ែយើងជាប់ជាសមាជិកាក្រុមប្រឹក្សាឃុំពិការយើងថ្មីៗមក នេះ គាត់ជាប់រវល់ចុះជួយដោះស្រាយបញ្ហាអ្នកភូមិយើង ស្ទើររាល់ថ្ងៃ។ ល្ងាចនេះ ពុកគាត់ជូនម៉ែទៅជួយសម្របសម្រួលជម្លោះពូប្រុញមីងយាត់ ឯចុងភូមិឯណោះ។ ដូចបងដឹងតាំងតែពីដើមហើយ ពួកគាត់ទាំងពីរឈ្លោះគ្នាមិនលស់ថ្ងៃទេ ឱ្យតែបានស្រាចូលខ្លួន»។
«ឱ! ពូប្រុញនេះ មិនទាន់ចោលគំនិតប្រើហិង្សាលើប្រពន្ធទៀតណ៎! បងសង្ឃឹមថា ពុកម៉ែជួយពន្យល់ណែនាំគាត់បានសម្រេចផងចុះ! មើលទៅម៉ែយើងក្លាហានណាស់តើឥឡូវនេះ ហ៊ានចូលធ្វើការឃុំទៀត »។
បុរសនិយាយក្នុងសំឡេងស្មើ តែបង្កប់ដោយអត្ថន័យលើកសរសើរមាតាដែលមានក្តីក្លាហានជួយសម្រាលការងារឃុំសង្កាត់។
ស្រីអូន ងក់ក្បាលយល់ស្រប ហើយបន្ថែម «ពុកយើងជួយជំរុញលើកទឹកចិត្តម៉ែ និងជួយកិច្ចការផ្ទះច្រើនណាស់ ទើបម៉ែមានពេលគ្រប់គ្រាន់ធ្វើកិច្ចការឃុំ។ បង! ពុកម៉ែផ្តាំថា មិនឱ្យអូនចាំបាយទេ ព្រោះគាត់ឆៀងទៅលេងផ្ទះបងលម្អង!»
«និយាយអ៊ីចឹង លម្អង មកលេងផ្ទះដែរ?» ជំនិតសួររន្ថើន។
«គាត់ទើបតែមកម្សិលម្ង៉ៃនេះទេបង! ម្សិលមិញ ពេលចេញពីរៀន ខ្ញុំជិះកាត់ផ្ទះគាត់ និងចូលលេងគាត់មួយភ្លែតដែរ! ខ្ញុំឃើញ កូនគាត់ស្អាត និងថ្លោះណាស់បង! តែខ្ញុំមើលទៅគាត់ដូចមិនសប្បាយចិត្តសោះ ហើយឃើញគាត់ដូចមិនសូវស្រួលខ្លួន និងមុខមានស្នាមជាំមិនទាន់បាត់ផង»
«អូនដឹងទេ នាងឈឺអី?»
«មិនច្បាស់ដែរ! តែដូចឮថា គាត់ចង់លែងប្តី! ព្រោះប្តីនោះធ្វើបាបគាត់ពេក ហើយស្នាមជាំនោះប្រហែលជាគេវ៉ៃគាត់ទៀតហើយមើលទៅ! ខ្ញុំអាណិតបងលម្អងណាស់បង!»
ជំនិត មិនស្តី ក្រៅតែពីបញ្ចេញស្នូរដង្ហើមធំ ហើយក៏ទៅរៀបចំទុកដាក់អីវ៉ាន់។ ក្នុងចិត្ត នាយគិតច្រើនពីលម្អង ដែលជាមិត្តរួមថ្នាក់ជិតស្និទ្ធម្នាក់កាលពីវិទ្យាល័យ។ នរៈអាណិតនារីខ្លោចចិត្ត គ្រាដែលឮដំណឹងមិនប្រពៃពីស្ថានភាពនាង។
កាលមុន លម្អង រៀនបានត្រឹមថ្នាក់ទី១១ ក៏ត្រូវម្តាយបង្ខំឱ្យរៀបការជាមួយនឹងកូនប្រុសគេអ្នកមាននៅទីរួម ខេត្ត។ ចំណងអាវាហវិវាហនៃគ្រួសារថ្មីនេះ បានកូនប្រុសមួយ។
ប្តីរបស់លម្អងវាយធ្វើបាបនាង ប៉ោងភ្នែក បែកមុខ និងបែកខ្នង! ប្តីនាងបំបិទសិទ្ធិនាង ហើយធ្វើ បាបទាំងផ្លូវកាយ ផ្លូវចិត្ត និងផ្លូវភេទ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ បំបិទសេដ្ឋកិច្ចនាងទៀត មិនខុសអ្វីដែលគេច្រៀងតែងច្រៀងចំអកពី«ទុក្ខស្រីប្តីកាន់លុយ »នោះទេ។
សម្ផស្សនាងរុះរោយច្រើនណាស់។ នាងចង់ប្តឹងលែងប្តីជាច្រើនដងហើយ តែនាងអាណិតកូន ដែលមិនចង់ឱ្យកូនកំព្រាឪពុក ម្យ៉ាងនាងអាណិតម្តាយ សុខចិត្តគ្រាំក្រៀមបៀមទុក្ខម្នាក់ឯង។
ជំនិត ជញ្ចឹងគិត និងស្រដីក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងថា «ការបង្ខំចិត្តកូនឱ្យរៀបការជាមួយអ្នកមាន ទាំងដែលកូនចៅអត់បានស្រឡាញ់គ្នា និងឈ្វេងយល់ចិត្តគ្នាសោះ ទស្សនៈសង្គមចាស់គំរឹលក្នុងផ្នត់គំនិតមាតាខ្មែរនេះ នៅតែមានដោយអន្លើនៅឡើយ ហើយតើនៅបន្សល់ដល់ពេលណាទៀត?»។ ម្យ៉ាងនាយនឹកអាណិតដល់ការសិក្សារបស់លម្អង នៅតែមួយឆ្នាំទៀតសោះ បញ្ចប់ទុតិយភូមិសិក្សាហើយ។
ជំនិតកំពុងតែស្លុងអារម្មណ៍ ស្រាប់តែសំឡេងមួយមកកាត់។
«បង! មកញ៉ាំបាយ! ប្អូនស្រីបងរៀបចំរួចហើយ!» ស្រីអូន និយាយរាងលេងសើចផង។
«បាទ! អរគុណប្អូនបង! ម៉េចមិនទុកឱ្យបងជួយ! ប្អូនសម្លាញ់បង!»
«មិនអីទេ! ចាំលាងចានក៏បានដែរ!» នាងសើចដាក់បងប្រុស។
«បានតើ! អ៊ីចឹងចាំបងជួយលាងចានវិញ» គិតបន្តិច រួចនាយបន្ត «អូនៀ! បងគិតថា បងចង់ចាំពិសាជាមួយពុកម៉ែវិញ! បើអូនឃ្លានញ៉ាំមុនចុះ! ក្រែងប្រញាប់ចូលរៀន រំលឹកមេរៀន និងធ្វើកិច្ចការសាលានោះអី»
ប្អូនស្រីពៅក៏យល់ព្រម។
ស្របគ្នានេះដែរ វិទ្យុក៏បានផ្សាយឡើងវិញពី«គោលការណ៍ស្នូលទាំង៦ នៃយុទ្ធនាការបុរសល្អរបស់ក្រសួងកិច្ចការនារី» ៖
១. ការចូលរួមបញ្ឈប់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី
២. ការចែករំលែកកិច្ចការផ្ទះ
៣. ការដោះស្រាយបញ្ហាដោយការពិភាក្សាគ្នា
៤. ការធ្វើខ្លួនជាគំរូក្នុងការលើកកម្ពស់សមភាពរវាងបុរស និងស្ត្រី
៥. ការធ្វើការសម្រេចចិត្តរួមគ្នា
៦.ការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបុរស និងស្ត្រីស្មើគ្នា។ …
តាមរយៈរលកសំឡេងដ៏ពីរោះ ឃើញថា អ្នកអាន បានផ្ចិតផ្ចង់អាន និងខំបកស្រាយចំណុចដោយលើកឧទាហរណ៍ឱ្យកាន់តែយល់ជាក់ច្បាស់ផង ដែរ។
ស្រីអូន ក៏ឆ្ងល់ និងសួរបងប្រុស។
«បង! សំឡេងក្នុងវិទ្យុនេះ ដូចជាសំឡេងបងមែន?»
បងប្រុសសើចញឹម។
សំឡេងទោចក្រយានយន្តឪពុកម្តាយពួកគេក៏មកដល់ល្មម។ ជំនិតស្ទុះទៅទទួលមាតាបិតាយ៉ាងរីករាយ។ នាយប្រណម្យហត្ថាសំពះលោកអ្នកមានគុណទាំងទ្វេយ៉ាងទន់ភ្លន់។
«ជំនិតកូនម៉ែ! ម៉ែអរណាស់នៀ! ម៉េចមិនប្រាប់ដំណឹងអីបន្តិចសោះអ៊ីចឹងកូន» ម្តាយឱបកូនយ៉ាងណែន។
«មកពីចង់ឱ្យពុកម៉ែភ្ញាក់ផ្អើលហ្នឹងណា!!» ជំនិតតបដោយស្នាមញញឹម។
ឪពុកជំនិតញញឹមពព្រាយ ទះស្មាបុត្រតិចៗដោយក្តីស្រឡាញ់ រួចស្រដី៖
«បាយទឹកហើយនៅកូន? តោះទៅលាងដៃជើងបាយជុំគ្នាម្តង!»
សមាជិកគ្រួសារទាំងបួនអង្គុយដំកង់ទទួលទានអាហារល្ងាចយ៉ាងឆ្ងាញ់ ពិសា ដោយជជែកគ្នាពីនេះពីនោះ។ នឹកដល់បងស្រីធំ ជំនិតក៏និយាយ៖
«ស្ដាយ! បងស្រីអត់មកលេងពុកម៉ែដែរ!»
ស្រីអូន ដែលបម្រុងនឹងដួសសម្លដាក់មាត់ ក៏ឧទាន៖ «បងស្រីធំមិនអីទេបង គាត់សុខសប្បាយទេ។ គាត់ហៅទូរសព្ទមកលេងពុកម៉ែស្ទើររាល់ថ្ងៃតែហ្នឹង! ប្តីគាត់ស្រឡាញ់គាត់ណាស់បងអើយ! បងស្រីយើងសរសើរប្តីគាត់ថា ចេះជួយធ្វើម្ហូប បោសជូតផ្ទះជំនួសគាត់ ដោយមិនប្រកាន់ខ្លួនឡើយ ហើយជួយមើលកូនថែមទៀត! បងដឹងទេ? បងស្រីយើងជិតចូលរៀនតអនុបណ្ឌិត ផ្នែកធនាគារហើយណា! គឺប្តីគាត់ចង់ឱ្យប្រពន្ធរៀនបានច្រើន! គិតទៅច្រណែនដល់ហើយ!!»
ស្តាប់ចុះ! កូនស្រីពៅនេះពូកែសម្តីណាស់។
គិតមួយសន្ទុះ នាងបន្ថែម៖
«ពុកម៉ែ! ល្ងាចមិញ ពេលទៅផ្ទះបងលម្អង បានស្តាប់វិទ្យុទេ? ខ្ញុំឮសំឡេងបងជំនិតផ្សាយពីយុទ្ធធនាការបូពណ៌សផងណា! បងប្រុសខ្ញុំពិតជាពូកែមែន!»
ជំនិតតបដោយក្តីសរសើរចំពោះប្អូនស្រី៖ «ចុះក្រែងអូនឯងក៏មិនអន់ដែរតើ! កំពុងរៀនវិទ្យាល័យទី១១ហើយរៀនក៏ពូកែ និងឆ្លៀតចូលជាយុវជនស្មគ្រចិត្ត«មិត្តអប់រំមិត្ត» អប់រំគេពីការប្រើប្រាស់ស្រោមអនាម័យទៀត»
ឪពុកជំនិតក៏និយាយលើកទឹកចិត្តកូនបន្ថែម៖ «ពុកបើកវិទ្យុតាមទូរសព្ទស្ដាប់តើ! ពុកម៉ែសប្បាយចិត្តដែលកូនៗចេះចូលរួមកម្មវិធីល្អៗដូច្នេះ ហើយស្រីអូនវិញ ពុកម៉ែនិងបងៗ ចង់ឱ្យកូនឯងរៀនឱ្យបានខ្ពស់! ខំទៅណាកូន មានតែយើងជួយខ្លួនឯងឱ្យបានច្រើនជាមុនសិននោះទេ ទើបអ្នកដទៃគេរីករាយនឹងជួយតម្កើងយើងថែមទៀត»
បន្តិចមក អ្នកម្តាយបន្ថែម៖ «ម៉ែបានស្នើយោបល់ទៅខាងឃុំយើង ដើម្បីចាត់ចែងរៀបចំយុទ្ធធនាការនេះនៅភូមិឃុំយើងដែរ។ ជំនិតចាំជួយគិតម៉ែផងអ៊ីចឹង!»
«បាទម៉ែ! ខ្ញុំបានយកសៀវភៅមួយចំនួនដែរ ចាំខ្ញុំជូនម៉ែអាន។ មានចំណុចខ្លះ ខ្ញុំបានសង្ខេបដូចជា «គោលការណ៍ស្នូលទាំង៦ នៃយុទ្ធនាការបុរសល្អរបស់ក្រសួងកិច្ចការនារី», «គោលដៅ៨ចំណុចអភិវឌ្ឍន៍សហស្សវត្សរ៍», ហើយខ្ញុំត្រៀមពាក្យស្លោកជាច្រើនសម្រាប់ធ្វើបដាផ្សព្វផ្សាយ ដូចដែលខ្ញុំបានរួមសហការជាមួយនឹងខាងវិទ្យុដូច្នោះដែរ និងកូនមានសៀវភៅស្តីពីសិទ្ធិស្ត្រីនិងយេនឌ័រខ្លះទៀត»។
«ល្អណាស់! ចាំបាយរួច បង្ហាញម៉ែផង!»
«បាទម៉ែ!»
បាយទឹករួចរាល់ ជំនិត ក៏រៀបចំលាងចានក្បានដោយឱ្យប្អូនស្រីសម្រាក និងរំលឹកមេរៀនរបស់នាង។ ឯឪពុកជំនិតទៅមើលទ្រុងមាន់របស់គាត់។
ទុកដាក់ចានឆ្នាំងហើយ ជំនិត ទៅជិតមាតានិងរៀបចំសៀវភៅបង្ហាញម្តាយ។
ព្រឹកឡើង ប្អូនស្រីរៀបចំខ្លួនទៅសាលា ហើយម្តាយចេញទៅសាលាឃុំ ឯជំនិត បន្ទាប់ពីជួយមើលដាក់ចំណីមាន់ នាយបានជួយរៀបចំសម្ភារៈជួសជួលម៉ូតូខ្លះៗរបស់ឪពុក។
ជិតដល់ម៉ោងសិស្សសាលាចេញពីរៀន ជំនិត រៀបចំដណ្តាំបាយទឹកទុកជាស្រេច ដោយពុំឱ្យប្អូនស្រីមកវិញហត់នឿយច្រើន។
ថ្ងៃបន្តិច នាយកំលោះរៀបកាយទៅចូលរួមពិធីរៀបការរបស់មិត្ត។
ភ្លេងការរហ៊ឹម។
«ជំនិតមកដល់ហើយតើ!» សំឡេងកូនកំដរ។
ជំនិតលើកដៃសំពះម្ចាស់ពិធីគឺគូស្វាមីភរិយាថ្មី និងអ្នកមុខអ្នកការទាំងពីរខាង ហើយនិយាយ៖
«ភក្តី ជួយត្រេកអរផងណា ក្នុងទិវាដ៏មង្គលរបស់ឯង!! គ្នាសូមជូនពរ សូមឱ្យរស់នៅសុខសាន្តនឹងគ្នា រកស៊ីមានបានណា»
«អរគុណណាស់ ជំនិត ចំពោះវត្តមានយ៉ាងកិត្តិយសរបស់មិត្ត» កូនកំលោះតប និងបន្ត៖ «តោះទៅរកអង្គុយតុខាងណោះ នោះជិតមិត្តរួមថ្នាក់យើងកាលពីវិទ្យាល័យ ហើយ លម្អង ក៏មកដែរណា! ចាំទំនេរបន្តិចគ្នាទៅដែរ!»
ជំនិត ទុកមិត្តឱ្យនៅទទួលភ្ញៀវ ហើយដើរតម្រង់ទៅកាន់តុដែល ភក្តី ចង្អុល។ នាយជួបជុំមិត្តភក្តិចាស់ និងបានជជែកគ្នាពីរឿងការងារ សិក្សា និងជីវិត។ អ្នកខ្លះក៏រៀនត អ្នកខ្លះចូលធ្វើការសិន និងខ្លះទៀតក៏រកគ្រួសារបណ្តើរៗទៅហើយ។ ជំនិតឧស្សាហ៍ក្រឡេកទៅមើល លម្អង ដែរ។ នាងដឹងពីទំហំទុក្ខនៃអតីតមិត្តនារីរួមថ្នាក់របស់ខ្លួនណាស់។
សំឡេងភ្លេងការបន្ថយបន្តិចម្តងៗ រហូតស្ងាត់។ មាតាបិតាខាងប្រុសខាងស្រីចាប់កាន់ឧឃ្ឃោសនសព្ទដើម្បីជូនពរកូន កំលោះក្រមុំ។
ចាប់ផ្តើមឡើង មាតាខាងកូនក្រមុំមានប្រសាសន៍ ដោយចាប់ដៃកូនទាំងពីរ៖ «សូមរួមរស់នៅឱ្យបានក្តីសុខណា។ រំដួលកូនស្រីម៉ែ កូនសំណាងណាស់បានកូនភក្តី។ ម៉ែត្រេកអរសប្បាយចិត្តណាស់ ដែលប្តីកូនជាមនុស្សល្អ! ភក្តី គោរពនិងផ្តល់តម្លៃគ្រួសារយើងណាស់! តាំងពីដើមមក និងរហូតដល់ភ្ជាប់ពាក្យជាងពីរឆ្នាំមកនេះ ម៉ែបានសង្កេតឃើញ ភក្តីគោរពនិងផ្តល់តម្លៃឱ្យកូនណាស់ ព្រមទាំងគោរពទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីខ្មែរបានយ៉ាងល្អ» បិតាបន្ត៖ «កូនទាំងពីរបានបំពេញមុខម៉ែឪហើយ កូនៗបានរៀបការថ្វាយបង្គំដូនតាក្រាបក្បាលដល់កន្ទេលតាមប្រពៃណី ហើយ ពុកម៉ែសូមជូនពរកូនទាំងពីររកស៊ីមានបាន រស់នៅត្រជាក់ត្រជុំនឹងគ្នា និងឱ្យសុខសប្បាយរហូតតទៅ»។
សំឡេងស្នូរទះដៃអបអរក៏លាន់រំពង ហើយឪពុកម្តាយខាងប្រុសក៏ឡើងសម្តែងចំណាប់អារម្មណ៍និងជូនពរដល់ គូស្វាមីភរិយាថ្មីដែរ។
ជំនិត លម្អង និងមិត្តរួមថ្នាក់កាលពីវិទ្យាល័យផ្សេងទៀត បានមកស្វាគមន៍ និងអបអរលើកទឹកចិត្ត ដោយរីករាយរំភើបក្រៃលែង។ លម្អង ក៏ចាប់ផ្តើមញញឹមជូនពរមិត្តដែរ។
ពិធីស្រស់ស្រូបអាហារថ្ងៃ និងចងដៃរួច ភ្ញៀវខ្លះក៏នៅរាំច្រៀងសប្បាយ ខ្លះក៏រៀបចំទៅគេហដ្ឋាន ឬបំពេញការងារផ្សេង។
រំដួល និងភក្តី មកសំពះជម្រាបលានិងថ្លែងអំណរគុណចំពោះវត្តមានរបស់ភ្ញៀវកិត្តិយសទាំងអស់។
«អរគុណច្រើនជំនិត! ខំមកតាំងតែពីភ្នំពេញ មកការគ្នា» ភក្តីស្រដី។
ជំនិតឆ្លើយ៖ «បាទ! មិនអីទេសម្លាញ់! ស្តាប់ប្រសាសន៍ឪពុកម្តាយក្មេងឯង គ្នាសូមសរសើរឯងណាស់ បុរសល្អផ្តល់តម្លៃឱ្យស្ត្រី! គ្នានឹងរៀនសូត្រតាមឯងដែរ!»
«មិនទេ! សរសើរគ្នាពេកហើយ គ្នាទេដែលត្រូវរៀនសូត្រពីជំនិតឯងនោះ!» ពួកគេក៏សើចទាំងអស់គ្នា។
ឃើញ លម្អង រកទៅផ្ទះដែរ តែពុំមានអ្នកផ្ទះមកទទួល។ ភក្តីក៏និយាយ៖ «អូ! លម្អង ខ្ញុំនិងភរិយា សូមអរគុណច្រើនហើយណា! ហើយតើមានអ្នកជូនទៅផ្ទះឬនៅ?»
រំដួលថ្លែង «ជំនិត បើទំនេរជួយជូន លម្អង ទៅផ្ទះផងណា»។
ជំនិត ក៏ស្មគ្រចិត្តជូន។ តាមពិតទៅ នាយចង់ជួយជូននាងយូរហើយ តែនាងគិតក្រែងមិនសមភ្នែកញាតិ។
នៅតាមផ្លូវ ជំនិត បង្កើនសេចក្តីក្លាហានជួយនិយាយសម្រាលទុក្ខ លម្អង ខ្លះៗដែរ។ ពេលមកផ្ទះលម្អង ជំនិតបានកត់អាសយដ្ឋាននាមបណ្ណ លោក ជ័យ វីរៈ បុគ្គលិកអង្គការជួយស្ត្រីមានវិបត្តិ ឱ្យទៅលម្អង។
«លម្អង ទុកនាមបណ្ណនេះចុះ ហើយអាចទាក់ទងគាត់បាន បើត្រូវការជំនួយ» ឈប់បន្តិច ក៏បន្ថែម «ស្អែកខ្ញុំទៅរៀននៅភ្នំពេញវិញហើយ សូមលម្អងថែខ្លួនណា ហើយបើមានបញ្ហាអ្វី ម៉ែខ្ញុំ ជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាឃុំស្រាប់។ ខ្ញុំគិតថា ស្ត្រីអាចយល់ចិត្តស្ត្រីច្រើន និងដឹងទុក្ខធុរៈស្ត្រីដូចគ្នា។ លម្អងអាចពឹងពាក់គាត់បានគ្រប់ពេល!»
«អរគុណហើយជំនិត!»
«បាទ! ខ្ញុំលាហើយណា!»
សូមចូលអានវគ្គបញ្ចប់៖ ប្រលោមលោកខ្នាត
បច្ចុប្បន្ន ឈានដល់វ័យ២៤ឆ្នាំ យុវជនដែលមានកំណើតនៅខេត្តកំពង់ចាម ហើយធំធាត់នៅខេត្តសៀមរាបរូបនេះ បានរៀបរាប់ក្នុងបទសម្ភាសមួយជាមួយកាសែតកោះសន្តិភាពនៅថ្ងៃទទួលរង្វាន់ថា «មេរៀនជីវិតមួយរបស់ពុក» គឺជារឿងដែលប្រឌិតឡើងទាក់ទងនឹងស្ថានភាពក្នុងគ្រួសារមួយ។ តួឪពុកដែលជាអតីតយុទ្ធជនពិការជើងម្ខាង ក្លាយជាតួអង្គដែលមានឧត្តមគតិបំផុសឲ្យមានការយកចិត្តទុកដាក់ ឲ្យតម្លៃ គោរព និងផ្តល់ឱកាសចំពោះស្ត្រី ដោយមិនចេះតែអត្តនោម័តតែម្នាក់ឯង។ ក្រៅពីនេះ តួអង្គឪពុករបស់ ជំនិត គឺមនុស្សដែលមានព្រហ្មវិហារធម៌ចំពោះកូនៗ ផងដែរ។
ស្របពេលដែលប្រទេសជាច្រើននៅលើពិភពលោក នាគ្នាប្រារព្ធទិវាឪពុក (Father s Day) នៅថ្ងៃទី២១ ខែមិថុនា សារព័ត៌មានថ្មីៗ បានទទួលការអនុញ្ញាតពីយុវជន ហេង ឧត្តម ដែលបច្ចុប្បន្នជាអ្នកយកព័ត៌មានវិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិ (RFI) ផងដែរនោះ ក្នុងចុះផ្សាយប្រលោកលោកខ្នាតខ្លី រឿង «មេរៀនជីវិតមួយរបស់ពុក» ទាំងស្រុង។
ប្រលោមលោកខ្នាតខ្លី៖ មេរៀនជីវិតមួយរបស់ពុក
ម៉ោង១៥និង៣០នាទី រថយន្តក្រុងបានចាប់ផ្តើមវិលកង់ចាកចេញពីស្ថានីយ៍នៃរាជធានីដ៏ ឆើតឆាយរបស់កម្ពុជា ក្នុងដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់ខេត្តសៀមរាប ដែលជាទឹកដីនៃមាតុភូមិអង្គរ។
នៅក្នុងឡាន មានមនុស្សចម្រុះជាតិសាសន៍ ជជែកគ្នាយ៉ាងអ៊ូអរ ពុំខុសពីចាបចូលសម្បុក។ ឯយុវបុរស ជំនិត ជាមនុស្សដែលចូលចិត្តស្តាប់ច្រើនជាងនិយាយ ក៏ទាញយកសៀវភៅមកអាន ដើម្បីកុំឱ្យវេលារំលងទៅដោយឥតប្រយោជន៍។ នៅក្នុងកាបូបរបស់គេមានសៀវភៅជាច្រើន ដូចជា«ចំណេះដឹងយេនឌ័រ» «មាគ៌ាឆ្ពោះទៅរកសមភាពយេនឌ័រ» «ចំណែកស្មើភាពសម្រាប់នារី» «សារៈសំខាន់នៃអនុសញ្ញាស៊ី.ដ.(CEDAW)» «ទស្សនាវដ្តីសំឡេងស្ត្រីខ្មែរ» និង«ព្រឹត្តិបត្រនារីរតនៈ» ជាដើម។
«ប្អូនជានិស្សិតមែនទេ?» សំឡេងរបស់បុរសវ័យប្រមាណ៤០ឆ្នាំប្លាយ ដែលអង្គុយកៅអីជាប់គ្នា។
«បាទលោកពូ!» ជំនិតបន្តដោយស្នាមញញឹម «ពេលជិះឡានដូច្នេះ ទំនេរច្រើន ខ្ញុំក៏អានសៀវភៅខ្លះដើម្បីពង្រីកចំណេះដឹង! ម្យ៉ាងទៀត ពេលដល់ស្រុក ខ្ញុំមានពេលវេលាខ្លះ ខ្ញុំចង់ឈ្វេងយល់ពីសិទ្ធិស្ត្រី និងសមភាពយេនឌ័រ បន្ថែមទៀត»
«ល្អណាស់ក្មួយ! ប្រសិនបើនិយាយពីសាសន៍បរទេសខ្លះ គេយកចិត្តទុកដាក់អានសៀវភៅ អានកាសែតណាស់! ហើយមិនថានៅសាលារៀន នៅផ្ទះ លើឡាន រថភ្លើង ឬទីសាធារណៈទេ សូម្បីតែទៅដើរលេងកម្សាន្តនៅព្រៃភ្នំ និងមាត់សមុទ្រ ក៏គេដាក់សៀវភៅអាននៅជាប់ខ្លួនជានិច្ច។ អានច្រើន ចេះច្រើនណាក្មួយ!»
«បាទ! ដោយយល់ឃើញដូច្នេះហើយ ទើបក្មួយខំប្រឹងអាន»។ ផ្អាកបន្តិច និស្សិតរូបនេះបន្ថែម «ពេលខ្ញុំទម្លាប់អានដំបូងៗនៅចំពោះមុខអ្នកដទៃ ខ្ញុំរាងខ្មាស់គេបន្តិចដែរ តែដល់ទម្លាប់យូរៗទៅ ខ្ញុំមានទម្លាប់ល្អ និងធ្វើជាគំរូល្អមួយ! ខ្ញុំចេះដឹង និងយល់ដឹងច្រើនណាស់តាមរយៈការអានសៀវភៅ»
«ត្រឹមត្រូវហើយក្មួយ! តែក៏មិនគួរមានអ្វីត្រូវអៀនខ្មាស់ទេ! សូម្បីពូក៏ដាក់សៀវភៅជាប់តាមកាបូដែរ!»
លោក ជ័យ វីរៈ ទាញកាតាបមកបង្ហាញ ក្នុងនោះឃើញមាន«ព្រឹត្តិបត្ររបស់មជ្ឈមណ្ឌលអភិវឌ្ឍន៍សង្គម» «របាយការណ៍ជាតិ ស្តីពី ការអនុវត្តអនុសញ្ញាលុបបំបាត់ទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹង ស្ត្រីភេទនៅប្រទេសកម្ពុជា» «ក្បួនទូន្មានយុវជន» «ច្បាប់ប្រុសច្បាប់ស្រី» «វិធីចិញ្ចឹមអប់រំកូន រៀបរៀងដោយ គឹម ចាន់ណា» និងសៀវភៅ «ម៉ែ!» និង«កូនមាសឪពុក» ដោយ ប៊ុត សាវង្ស។
ដោយឃើញលោក វីរៈ ក្នុងសម្លៀកបំពាក់សមរម្យស្អាតបាតទំនងជាអ្នកធ្វើការ ជំនិតក៏សួរ៖
«មើលទៅលោកពូ ពុំមានមែនជាអ្នកជំនួញ មែនទេ?»
«ពូជាបុគ្គលិករបស់អង្គការជួយស្ត្រីមានវិបត្តិ! ពូឃើញក្មួយមានសៀវភៅឈ្វេងយល់ពីយេនឌ័រ និងពីសិទ្ធិស្ដ្រី ព្រមទាំងចូលចិត្តអានដូច្នេះ! ពូសប្បាយចិត្តណាស់ដែលឃើញយុវជនជំនាន់ថ្មីចាប់អារម្មណ៍រៀនសូត្រ និងយល់ដឹងពីការផ្តល់តម្លៃឱ្យស្ត្រី»
«បាទអរគុណលោកពូ!» ស្ងាត់បន្តិច ជំនិតពោលបន្ត «ខ្ញុំឮវិទ្យុផ្សាយអំពីយុទ្ធនាការបូពណ៌ស។ លោកពូច្បាស់ជាជ្រាបពីពិធីដ៏សំខាន់នេះហើយមើលទៅ?»
លោក វីរៈ «មិនត្រឹមតែអានសៀវភៅច្រើនទេ! ក្មួយតាមដានព័ត៌មានទៀត! គួរឱ្យសរសើរ!»
ជំនិតញញឹម ហើយបន្ត «បាទ! ខ្ញុំបានដឹងថាយុទ្ធនាការបូពណ៌សនេះ ចាប់ផ្តើមប្រារព្ធនៅឆ្នាំ១៩៩១ ហើយនៅស្រុកខ្មែរយើង ចាប់ផ្តើមធ្វើនៅឆ្នាំ២០០០រហូតមក។ ឱកាសនេះ គឺយើងប្រារព្ធ បំពាក់បូពណ៌ស និងធ្វើការផ្សព្វផ្សាយចំនួន១៦ថ្ងៃ គឺចាប់ពីថ្ងៃទី២៥វិច្ឆកាដែលជាទិវាអន្តរជាតិស្តីពីការលុប បំបាត់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី ដល់ថ្ងៃ១០ធ្នូ ទិវាសិទ្ធិមនុស្សអន្តរជាតិ» ឈប់បន្តិច នាយបន្ថែម« ឆ្នាំ២០១២នេះ យើងធ្វើបានចំនួន៦ខេត្តក្រុង ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ឆ្នាំក្រោយៗយើងនឹងពង្រីកបានទូទាំងផ្ទៃប្រទេស!»
«ពូក៏សង្ឃឹមដូច្នេះ! ហើយយើងត្រូវតែជួយផ្តើមអនុវត្តនិងផ្សព្វផ្សាយពីយើងម្នាក់ៗ ពីខ្លួនយើងទៅ! បើតាមពូយល់ឃើញ ស្របពេលដែលសង្គមទូទៅ ទាំងរដ្ឋាភិបាល សមាគម អង្គការសង្គមស៊ីវិល អង្គការជាតិ-អន្តរជាតិ ជួយជំរុញលើកកម្ពស់ការគោរពនិងផ្តល់តម្លៃឱ្យស្ត្រី ជាមួយគ្នានេះគឺស្ត្រីខ្លួនឯងផ្ទាល់ ក៏ត្រូវងើបឈរ តស៊ូពង្រឹងសមត្ថភាពចំណេះដឹង ធ្វើខ្លួនជាបុគ្គលដែលគួរគោរពនិងឱ្យតម្លៃប្រកបដោយក្តីថ្លៃថ្នូរ!»
«បាទ! ប្រាកដណាស់!»
«និយាយអ៊ីចឹង តើក្មួយមានចូលរួមក្នុងយុទ្ធធានារការនេះទេ?»
«បាទ! ខ្ញុំក៏បានចូលរួមជាយុវជនស្មគ្រចិត្តដើម្បីរៀបចំយុទ្ធធានាការបូពណ៌សក្នុងខេត្តខ្ញុំដែរ»
កំពុងតែជជែកគ្នាជក់ចិត្ត រថយន្តបានដល់ចំណតឈប់សម្រាក ដើម្បីអ្នកដំណើរទទួលទានអាហារពេលល្ងាចល្មម!
ស្រស់ស្រូបរួច យានយន្តក៏បន្តដំណើរឆ្ពោះទៅគោលដៅ។
គូសន្ទនាយើងបានបន្តជជែកពិភាក្សាបន្តទៀត យូរៗម្តង ជំនិតនិងលោកវីរៈ ពិសាទឹកផ្សើមបំពង់កម្តង។
រហូតដល់ចំណតរថយន្តខេត្តសៀមរាប អ្នកទាំងពីរនៅតែពុំទាន់អស់ប្រធានបទនិយាយទៀត។
វេលានេះ ជំនិតបានរៀនសូត្រច្រើនពីបទពិសោធរបស់លោកបុគ្គលិកអង្គការមិនមែន រដ្ឋាភិបាលរូបនេះ ពិសេសគឺរឿងរ៉ាវដែលទាក់ទងនឹងការដោះស្រាយទំនាស់ និងការជួយស្ត្រីមានវិបត្តិ។
ដើម្បីបង្កើនចំណងទាក់ទង យុវនិស្សិតជំនិតបានសូមនាមបណ្ណរបស់លោក ជ័យ វីរៈ ហើយខ្លួនក៏ជូនសារអេឡិចត្រូនិច [E-mail] និងលេខទូរសព្ទ ទៅលោក វីរៈ វិញដែរ។
អ្នកទាំងទ្វេបានជម្រាបលានៅម៉ោង២០និង៣៥នាទី។ ជំនិត មិនទាន់ទៅផ្ទះកំណើតទេ នាយត្រូវរកផ្ទះសំណាក់សម្រាកសិន ព្រោះថ្ងៃស្អែកគេត្រូវប្រជុំជាមួយក្រុមការងារដើម្បីរៀបចំ យុទ្ធនាការបូពណ៌ស។ ឯលោក វីរៈ ទៅស្នាក់នៅការិយាល័យនៃសាខារបស់អង្គការលោក។
គិតទៅរយៈពេលជិត២ឆ្នាំហើយ ដែល ជំនិត បានឃ្លាតឆ្ងាយពីស្រុកកំណើត ព្រោះបន្ទាប់ពីបញ្ចប់មធ្យមសិក្សា គេបានទទួលអាហារូបករណ៍របស់រដ្ឋាភិបាលទៅបន្តការសិក្សាមហាវិទ្យាល័យ នៅក្រុងភ្នំពេញ ។ គេត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតលើកនេះ គឺដើម្បីមកសួរសុខទុក្ខគ្រួសារដែលជាទីនឹករលឹក និងចូលរួមពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់មិត្តសម្លាញ់ម្នាក់ដ៏កម្សត់កម្រ តាំងតែពីកុមារភាព ហើយជាពិសេសនោះគឺចូលរួមជាយុវជនស្មគ្រចិត្តរៀបចំយុទ្ធនាការបូពណ៌ ស នៅក្នុងខេត្តសៀមរាប។
រាត្រីនេះ ទោះបីអស់កម្លាំងបន្តិចក្នុងការធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយក្តី ក៏យុវបុរស សម្បុរខ្មៅស្រអែម ខិតខំអានពី «អនុសញ្ញារបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ស្ដីពី ការលុបបំបាត់ចោលនូវទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រី (CEDAW)» ដើម្បីឱ្យមានការយល់ដឹងកាន់តែទូលាយ និងដើម្បីត្រៀមគំនិតខ្លះសម្រាប់កិច្ចការនៅថ្ងៃស្អែក។
ទោះបីមាន់មិនរងាវ ក៏ថ្ងៃនៅតែរះ។
ព្រឹកនេះ មានយុវជន និងប្រជាពលរដ្ឋជាច្រើនចូលរួម និងមានតំណាងមកពីរដ្ឋាភិបាល គឺក្រសួងកិច្ចការនារី និងអតីតយុទ្ធជន, តំណាងពីសមគម អង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាល មានដូចជា សមាគមយុវជនខ្មែរ, អង្គការចម្រើនស្ត្រី, អង្គការយេនឌ័រនិងអភិវឌ្ឍដើម្បីកម្ពុជា, អង្គការសីលការ, អង្គការអាដហុក, អង្គការលីកាដូ,មជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជា, មជ្ឈមណ្ឌលអភិវឌ្ឍសង្គម, មជ្ឈមណ្ឌលព័ត៌មានស្ត្រីកម្ពុជា FM102 ។ល។
ជំនិត ត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យទទួលបន្ទុកសហការជាមួយនឹងខាងមជ្ឈមណ្ឌល ព័ត៌មានស្ត្រីកម្ពុជា ដើម្បីឃោសនាផ្សព្វផ្សាយយុទ្ធនាការបូពណ៌ស ដោយមានការផលិតល្ខោនវិទ្យុ សម្តែងរឿងអបំរ់ខ្លី និងបញ្ចូលសំឡេងសម្រាប់ឃោសនា… ជាដើម។
ជំនិត បានរកនឹកនិងត្រៀមជាស្រេចនូវពាក្យស្លោកលើកកម្ពស់ស្ត្រីជា ច្រើនសម្រាប់ការផ្សាយ។ ពាក្យស្លោកសំខាន់ៗទាំងនោះមានដូចជា «ស្ត្រីគឺជាឆ្អឹងខ្នង នៃសេដ្ឋកិច្ច និងសង្គមជាតិយើង!»
«ជួយស្ត្រី គឺជួយខ្លួនឯង»
«ចូលរួមគ្នាលុបបំបាត់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី»
«ប្ដេជ្ញាគោរពសិទ្ធិនារី»
«គោរពស្ត្រីជាសីលធម៌ខ្ញុំ»
«ខ្ញុំគោរពការសម្រេចចិត្តរបស់មិត្តស្រីខ្ញុំ»
«បុរសល្អផ្ដល់តម្លៃឱ្យស្ត្រី»
«ខ្ញុំតែងតែពិភាក្សាគ្នាដើម្បីរកដំណោះស្រាយ»
«ខ្ញុំជាឪពុក ក៏ចូលរួមចំណែកអប់រំកូនផងដែរ»
«ខ្ញុំជាបុរសល្អ! ខ្ញុំរីករាយក្នុងការចូលរួមចំណែកធ្វើការងារផ្ទះ» …។
កាសែត វិទ្យុ ទូរទស្សន៍ បានផ្សាយយ៉ាងសកម្មពីព្រឹត្តិការណ៍នេះ ជាពិសេសប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយជាច្រើនបានចាប់អារម្មណ៍ពីចលនា យុវជនក្នុងក្រុងសៀមរាប និងខេត្តគោលដៅមួយចំនួនក្នុងប្រទេស ពោលគឺចាប់តាំងពីថ្ងៃទី២៥ វិច្ឆិកា ដែលជា«ទិវាអន្តរជាតិស្តីពីការលុបបំបាត់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី» ឃើញថាមានការ ផុលផុសយ៉ាងសម្បើមនូវកម្លាំងឃោសនារបស់យុវជនស្មគ្រចិត្រ។ យុវជនខ្មែរខ្លះដើរឃោសនាតាមផ្ទះ, បំពាក់បូពណ៌ស, ចែកខិតបណ្ណផ្សព្វផ្សាយ… ធ្វើយ៉ាងណាឱ្យពលរដ្ឋខ្មែរបានយល់ជ្រួលជ្រាបជាទូទៅ ហើយចូលរួមសហការលើកកម្ពស់និងផ្តល់តម្លៃឱ្យស្ត្រី ព្រមទាំងសហការដើម្បីបំបាត់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី។
រសៀលជ្រេទាបបន្តិច ការងារអានអត្ថបទ ថតសំឡេង និងសម្តែងរឿងអប់រំខ្លី បានថតទុកចប់រួចរាល់ ដោយបានចំណាយពេលវេលាស្ទើរពេញមួយថ្ងៃ។ ជំនិត ក៏រករថយន្តឈ្នួលបន្តទៅភូមិកំណើត។
ភូមិពិការ នៅក្នុងស្រុកបន្ទាយស្រី ដែលមានចម្ងាយប្រមាណជិត៥០គីឡូម៉ែត្រពីទីរួមខេត្តសៀមរាប។ ភូមិនេះជាទីកំណើតដ៏កម្សត់កម្ររបស់ជំនិត។
ឪពុករបស់ជំនិត ជាអតីតយុទ្ធជន។ គាត់ពិការជើងឆ្វេង និងបានទទួលការយកចិត្តទុកដាក់ពីរដ្ឋាភិបាល ដោយបានផ្តល់ដីមួយប្លង់ នៅភូមិពិការ។ ទោះបីពិការជើងម្ខាង តែគាត់ពុំដែលចុះចាញ់នឹងជីវិតឡើយ គាត់ព្យាយាមចិញ្ចឹមជីវិតដោយសម្មាជីវោ និងតែងតែអប់រំ ជំរុញ លើកទឹកចិត្ត និងផ្តល់ឱកាសឱ្យកូនៗទាំងប្រុសទាំងស្រីឱ្យបានរៀនសូត្រចេះដឹង ខ្ពង់ខ្ពស់គ្រប់ៗគ្នា។ ជាក់ស្តែងបងស្រីរបស់ជំនិតបានបញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រផ្នែកគណនេយ្យ ហើយ ជំនិត កំពុងរៀនមហាវិទ្យាល័យឆ្នាំទី២ ហើយប្អូនស្រីពៅរបស់ជំនិត កំពុងរៀនវិទ្យាល័យថ្នាក់ទី១។
ផ្លាស់ទីដោយពាក់ជើងសិប្បនិម្មិត បិតាជំនិតជាជាងជួសជុសម៉ាញ៉េ និងប៉ះកង់-ម៉ូតូ។ គាត់តែងឆ្លៀតជួយដាំបាយទឹក និងកិច្ចការផ្ទះភរិយា។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ពេលទំនេរ គាត់ឆ្លៀតដាំបន្លែបង្ការ និងដើមឈើហូបផ្លែមួយចំនួននៅជុំវិញផ្ទះថែមទៀត។ លើសពីនេះទៀត គាត់ក៏បានឆ្លៀតរៀនបច្ចេកទេសចិញ្ចឹមមាន់ និងបានដំណើរការផលិតកម្មមាន់របស់គាត់ពីរទ្រុងទំហំមធ្យម ដែលមានប្រភពចំណូលសម្រាប់ផ្គត់ផ្តង់គ្រួសារបានយ៉ាងសមរម្យ។
ចេញពីសមរភូមិយូរឆ្នាំហើយ តែទឹកចិត្តគាត់នៅតែរក្សាភាពរឹងមាំជានិច្ច។ គាត់តែងតែជំរុញលើកទឹកចិត្តម្តាយជំនិតឱ្យចូលរួមកិច្ចការសង្គម និងការងារក្នុងភូមិ គឺពីអ្នកស្មគ្រចិត្តភូមិព្យាបាលជំងឺគ្រុនចាញ់ក្នុងភូមិ រហូតភរិយាជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាឃុំ។
វីរភាពនិងការតស៊ូព្យាយាមទាំងអស់នេះ ដក់ជាប់ក្រអៅដួងចិត្តកូនៗជានិច្ច។ ជំនិតតែងតែស្តាប់បង្គាប់សម្តីបិតាជានិច្ច។ មានមេរៀនជាច្រើនដែលអតីតយុទ្ធជនបានអប់រំកូន ហើយភាគច្រើនជាសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃផ្ទាល់ ដោយពុំមែនគ្រាន់តែជាពាក្យសម្តី។
ម៉ោងប្រមាណ១៩យប់ ជំនិត បានមកដល់ភូមិឋានរបស់ខ្លួន។
ដោយចង់ឱ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើល កំលោះយើងពុំទាន់បានជម្រាបដំណឹងពីវត្តមានរបស់ខ្លួនដល់អ្នកផ្ទះជាមុននៅឡើយទេ។
នៅលើគេហដ្ឋានសង់ពីឈើប្រក់ស្បូវ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់កិច្ចការសាលារួច ស្រីអូន កូនពៅក្នុងគ្រួសារនេះបានរៀបចំបាយទឹក និងបើកវិទ្យុស្តាប់បណ្តើរដែរ។
តាមរលកធាតុអាកាសនៃវិទ្យុជាតិ និងកម្មវិធីវិទ្យុមជ្ឈមណ្ឌលព័ត៌មានស្ត្រីកម្ពុជា១០២អែហ្វអឹម សំឡេងដ៏មានទឹកដមរបស់អ្នកផ្សាយកំពុងផ្សាយពីយុទ្ធនាការបូពណ៌ស ។ អ្នកបញ្ចេញសំនៀងបានដកស្រង់ «គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍សហស្សវត្សរ៍» ៨ចំណុច មកអាន៖
១. លុបបំបាត់ភាពក្រីក្រនិងភាពអត់ឃ្លាន
២. សម្រេចនូវការអប់រំបឋមសិក្សាជាសាកល
៣. លើកស្ទួយសមភាពយេនឌ័រ និងផ្តល់អំណាចដល់ស្ដ្រី
៤. កាត់បន្ថយមរណៈរបស់កុមារ
៥. ពង្រឹងសុខភាពរបស់មាតា
៦. ប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងជំងឺអេដស៍ ជំងឺគ្រុនចាញ់ និងជំងឺដទៃទៀត
៧. ធានាចេរភាពបរិស្ថាន
៨. ពង្រីកភាពជាដៃគូជាសាកលសម្រាប់កិច្ចអភិវឌ្ឍ។
ស្រីអូន ស្តាប់ឡើងភ្ញាក់ខ្លួន ព្រោះសំឡេងនេះ ពីរោះ និងហាក់ដូចជាស្រដៀងសំឡេងដែលខ្លួនធ្លាប់បានឮ។ នាងប្រហែលៗក្នុងចិត្តទៅនឹងសំឡេងរបស់នរណាម្នាក់។
សម្រឹបជើងបានមកដល់មាត់ទ្វារ ស្រីអូន គ្រលៀសចុងភ្នែកនៅកាន់ប្រភពសំឡេង នាងស្ទើរតែពុំជឿនឹងភ្នែកចំពោះវត្តមានរបស់ភ្ញៀវ! នួននាងបានរលះរលាំងទៅឱបបងប្រុសសម្លាញ់។
«បងជំនិត! បងមកលេងផ្ទះហើយ! អូននឹកបងខ្លាំងណាស់ ដឹងទេ!»
«ប្អូនស្រីសម្លាញ់បង! បងក៏នឹកប្អូនដែរ នឹកបងស្រីយើង និងនឹកពុកនឹកម៉ែ! នឹកៗទាំងអស់គ្នាហ្នឹងណា!» ស្ងាត់សំឡេងរំភើបបន្តិច ជំនិតបន្ត «ចុះពុកម៉ែយើងទៅណាហើយអូន?»
«ចាស៎បង! តាំងតែពីម៉ែយើងជាប់ជាសមាជិកាក្រុមប្រឹក្សាឃុំពិការយើងថ្មីៗមក នេះ គាត់ជាប់រវល់ចុះជួយដោះស្រាយបញ្ហាអ្នកភូមិយើង ស្ទើររាល់ថ្ងៃ។ ល្ងាចនេះ ពុកគាត់ជូនម៉ែទៅជួយសម្របសម្រួលជម្លោះពូប្រុញមីងយាត់ ឯចុងភូមិឯណោះ។ ដូចបងដឹងតាំងតែពីដើមហើយ ពួកគាត់ទាំងពីរឈ្លោះគ្នាមិនលស់ថ្ងៃទេ ឱ្យតែបានស្រាចូលខ្លួន»។
«ឱ! ពូប្រុញនេះ មិនទាន់ចោលគំនិតប្រើហិង្សាលើប្រពន្ធទៀតណ៎! បងសង្ឃឹមថា ពុកម៉ែជួយពន្យល់ណែនាំគាត់បានសម្រេចផងចុះ! មើលទៅម៉ែយើងក្លាហានណាស់តើឥឡូវនេះ ហ៊ានចូលធ្វើការឃុំទៀត »។
បុរសនិយាយក្នុងសំឡេងស្មើ តែបង្កប់ដោយអត្ថន័យលើកសរសើរមាតាដែលមានក្តីក្លាហានជួយសម្រាលការងារឃុំសង្កាត់។
ស្រីអូន ងក់ក្បាលយល់ស្រប ហើយបន្ថែម «ពុកយើងជួយជំរុញលើកទឹកចិត្តម៉ែ និងជួយកិច្ចការផ្ទះច្រើនណាស់ ទើបម៉ែមានពេលគ្រប់គ្រាន់ធ្វើកិច្ចការឃុំ។ បង! ពុកម៉ែផ្តាំថា មិនឱ្យអូនចាំបាយទេ ព្រោះគាត់ឆៀងទៅលេងផ្ទះបងលម្អង!»
«និយាយអ៊ីចឹង លម្អង មកលេងផ្ទះដែរ?» ជំនិតសួររន្ថើន។
«គាត់ទើបតែមកម្សិលម្ង៉ៃនេះទេបង! ម្សិលមិញ ពេលចេញពីរៀន ខ្ញុំជិះកាត់ផ្ទះគាត់ និងចូលលេងគាត់មួយភ្លែតដែរ! ខ្ញុំឃើញ កូនគាត់ស្អាត និងថ្លោះណាស់បង! តែខ្ញុំមើលទៅគាត់ដូចមិនសប្បាយចិត្តសោះ ហើយឃើញគាត់ដូចមិនសូវស្រួលខ្លួន និងមុខមានស្នាមជាំមិនទាន់បាត់ផង»
«អូនដឹងទេ នាងឈឺអី?»
«មិនច្បាស់ដែរ! តែដូចឮថា គាត់ចង់លែងប្តី! ព្រោះប្តីនោះធ្វើបាបគាត់ពេក ហើយស្នាមជាំនោះប្រហែលជាគេវ៉ៃគាត់ទៀតហើយមើលទៅ! ខ្ញុំអាណិតបងលម្អងណាស់បង!»
ជំនិត មិនស្តី ក្រៅតែពីបញ្ចេញស្នូរដង្ហើមធំ ហើយក៏ទៅរៀបចំទុកដាក់អីវ៉ាន់។ ក្នុងចិត្ត នាយគិតច្រើនពីលម្អង ដែលជាមិត្តរួមថ្នាក់ជិតស្និទ្ធម្នាក់កាលពីវិទ្យាល័យ។ នរៈអាណិតនារីខ្លោចចិត្ត គ្រាដែលឮដំណឹងមិនប្រពៃពីស្ថានភាពនាង។
កាលមុន លម្អង រៀនបានត្រឹមថ្នាក់ទី១១ ក៏ត្រូវម្តាយបង្ខំឱ្យរៀបការជាមួយនឹងកូនប្រុសគេអ្នកមាននៅទីរួម ខេត្ត។ ចំណងអាវាហវិវាហនៃគ្រួសារថ្មីនេះ បានកូនប្រុសមួយ។
ប្តីរបស់លម្អងវាយធ្វើបាបនាង ប៉ោងភ្នែក បែកមុខ និងបែកខ្នង! ប្តីនាងបំបិទសិទ្ធិនាង ហើយធ្វើ បាបទាំងផ្លូវកាយ ផ្លូវចិត្ត និងផ្លូវភេទ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ បំបិទសេដ្ឋកិច្ចនាងទៀត មិនខុសអ្វីដែលគេច្រៀងតែងច្រៀងចំអកពី«ទុក្ខស្រីប្តីកាន់លុយ »នោះទេ។
សម្ផស្សនាងរុះរោយច្រើនណាស់។ នាងចង់ប្តឹងលែងប្តីជាច្រើនដងហើយ តែនាងអាណិតកូន ដែលមិនចង់ឱ្យកូនកំព្រាឪពុក ម្យ៉ាងនាងអាណិតម្តាយ សុខចិត្តគ្រាំក្រៀមបៀមទុក្ខម្នាក់ឯង។
ជំនិត ជញ្ចឹងគិត និងស្រដីក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងថា «ការបង្ខំចិត្តកូនឱ្យរៀបការជាមួយអ្នកមាន ទាំងដែលកូនចៅអត់បានស្រឡាញ់គ្នា និងឈ្វេងយល់ចិត្តគ្នាសោះ ទស្សនៈសង្គមចាស់គំរឹលក្នុងផ្នត់គំនិតមាតាខ្មែរនេះ នៅតែមានដោយអន្លើនៅឡើយ ហើយតើនៅបន្សល់ដល់ពេលណាទៀត?»។ ម្យ៉ាងនាយនឹកអាណិតដល់ការសិក្សារបស់លម្អង នៅតែមួយឆ្នាំទៀតសោះ បញ្ចប់ទុតិយភូមិសិក្សាហើយ។
ជំនិតកំពុងតែស្លុងអារម្មណ៍ ស្រាប់តែសំឡេងមួយមកកាត់។
«បង! មកញ៉ាំបាយ! ប្អូនស្រីបងរៀបចំរួចហើយ!» ស្រីអូន និយាយរាងលេងសើចផង។
«បាទ! អរគុណប្អូនបង! ម៉េចមិនទុកឱ្យបងជួយ! ប្អូនសម្លាញ់បង!»
«មិនអីទេ! ចាំលាងចានក៏បានដែរ!» នាងសើចដាក់បងប្រុស។
«បានតើ! អ៊ីចឹងចាំបងជួយលាងចានវិញ» គិតបន្តិច រួចនាយបន្ត «អូនៀ! បងគិតថា បងចង់ចាំពិសាជាមួយពុកម៉ែវិញ! បើអូនឃ្លានញ៉ាំមុនចុះ! ក្រែងប្រញាប់ចូលរៀន រំលឹកមេរៀន និងធ្វើកិច្ចការសាលានោះអី»
ប្អូនស្រីពៅក៏យល់ព្រម។
ស្របគ្នានេះដែរ វិទ្យុក៏បានផ្សាយឡើងវិញពី«គោលការណ៍ស្នូលទាំង៦ នៃយុទ្ធនាការបុរសល្អរបស់ក្រសួងកិច្ចការនារី» ៖
១. ការចូលរួមបញ្ឈប់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី
២. ការចែករំលែកកិច្ចការផ្ទះ
៣. ការដោះស្រាយបញ្ហាដោយការពិភាក្សាគ្នា
៤. ការធ្វើខ្លួនជាគំរូក្នុងការលើកកម្ពស់សមភាពរវាងបុរស និងស្ត្រី
៥. ការធ្វើការសម្រេចចិត្តរួមគ្នា
៦.ការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបុរស និងស្ត្រីស្មើគ្នា។ …
តាមរយៈរលកសំឡេងដ៏ពីរោះ ឃើញថា អ្នកអាន បានផ្ចិតផ្ចង់អាន និងខំបកស្រាយចំណុចដោយលើកឧទាហរណ៍ឱ្យកាន់តែយល់ជាក់ច្បាស់ផង ដែរ។
ស្រីអូន ក៏ឆ្ងល់ និងសួរបងប្រុស។
«បង! សំឡេងក្នុងវិទ្យុនេះ ដូចជាសំឡេងបងមែន?»
បងប្រុសសើចញឹម។
សំឡេងទោចក្រយានយន្តឪពុកម្តាយពួកគេក៏មកដល់ល្មម។ ជំនិតស្ទុះទៅទទួលមាតាបិតាយ៉ាងរីករាយ។ នាយប្រណម្យហត្ថាសំពះលោកអ្នកមានគុណទាំងទ្វេយ៉ាងទន់ភ្លន់។
«ជំនិតកូនម៉ែ! ម៉ែអរណាស់នៀ! ម៉េចមិនប្រាប់ដំណឹងអីបន្តិចសោះអ៊ីចឹងកូន» ម្តាយឱបកូនយ៉ាងណែន។
«មកពីចង់ឱ្យពុកម៉ែភ្ញាក់ផ្អើលហ្នឹងណា!!» ជំនិតតបដោយស្នាមញញឹម។
ឪពុកជំនិតញញឹមពព្រាយ ទះស្មាបុត្រតិចៗដោយក្តីស្រឡាញ់ រួចស្រដី៖
«បាយទឹកហើយនៅកូន? តោះទៅលាងដៃជើងបាយជុំគ្នាម្តង!»
សមាជិកគ្រួសារទាំងបួនអង្គុយដំកង់ទទួលទានអាហារល្ងាចយ៉ាងឆ្ងាញ់ ពិសា ដោយជជែកគ្នាពីនេះពីនោះ។ នឹកដល់បងស្រីធំ ជំនិតក៏និយាយ៖
«ស្ដាយ! បងស្រីអត់មកលេងពុកម៉ែដែរ!»
ស្រីអូន ដែលបម្រុងនឹងដួសសម្លដាក់មាត់ ក៏ឧទាន៖ «បងស្រីធំមិនអីទេបង គាត់សុខសប្បាយទេ។ គាត់ហៅទូរសព្ទមកលេងពុកម៉ែស្ទើររាល់ថ្ងៃតែហ្នឹង! ប្តីគាត់ស្រឡាញ់គាត់ណាស់បងអើយ! បងស្រីយើងសរសើរប្តីគាត់ថា ចេះជួយធ្វើម្ហូប បោសជូតផ្ទះជំនួសគាត់ ដោយមិនប្រកាន់ខ្លួនឡើយ ហើយជួយមើលកូនថែមទៀត! បងដឹងទេ? បងស្រីយើងជិតចូលរៀនតអនុបណ្ឌិត ផ្នែកធនាគារហើយណា! គឺប្តីគាត់ចង់ឱ្យប្រពន្ធរៀនបានច្រើន! គិតទៅច្រណែនដល់ហើយ!!»
ស្តាប់ចុះ! កូនស្រីពៅនេះពូកែសម្តីណាស់។
គិតមួយសន្ទុះ នាងបន្ថែម៖
«ពុកម៉ែ! ល្ងាចមិញ ពេលទៅផ្ទះបងលម្អង បានស្តាប់វិទ្យុទេ? ខ្ញុំឮសំឡេងបងជំនិតផ្សាយពីយុទ្ធធនាការបូពណ៌សផងណា! បងប្រុសខ្ញុំពិតជាពូកែមែន!»
ជំនិតតបដោយក្តីសរសើរចំពោះប្អូនស្រី៖ «ចុះក្រែងអូនឯងក៏មិនអន់ដែរតើ! កំពុងរៀនវិទ្យាល័យទី១១ហើយរៀនក៏ពូកែ និងឆ្លៀតចូលជាយុវជនស្មគ្រចិត្ត«មិត្តអប់រំមិត្ត» អប់រំគេពីការប្រើប្រាស់ស្រោមអនាម័យទៀត»
ឪពុកជំនិតក៏និយាយលើកទឹកចិត្តកូនបន្ថែម៖ «ពុកបើកវិទ្យុតាមទូរសព្ទស្ដាប់តើ! ពុកម៉ែសប្បាយចិត្តដែលកូនៗចេះចូលរួមកម្មវិធីល្អៗដូច្នេះ ហើយស្រីអូនវិញ ពុកម៉ែនិងបងៗ ចង់ឱ្យកូនឯងរៀនឱ្យបានខ្ពស់! ខំទៅណាកូន មានតែយើងជួយខ្លួនឯងឱ្យបានច្រើនជាមុនសិននោះទេ ទើបអ្នកដទៃគេរីករាយនឹងជួយតម្កើងយើងថែមទៀត»
បន្តិចមក អ្នកម្តាយបន្ថែម៖ «ម៉ែបានស្នើយោបល់ទៅខាងឃុំយើង ដើម្បីចាត់ចែងរៀបចំយុទ្ធធនាការនេះនៅភូមិឃុំយើងដែរ។ ជំនិតចាំជួយគិតម៉ែផងអ៊ីចឹង!»
«បាទម៉ែ! ខ្ញុំបានយកសៀវភៅមួយចំនួនដែរ ចាំខ្ញុំជូនម៉ែអាន។ មានចំណុចខ្លះ ខ្ញុំបានសង្ខេបដូចជា «គោលការណ៍ស្នូលទាំង៦ នៃយុទ្ធនាការបុរសល្អរបស់ក្រសួងកិច្ចការនារី», «គោលដៅ៨ចំណុចអភិវឌ្ឍន៍សហស្សវត្សរ៍», ហើយខ្ញុំត្រៀមពាក្យស្លោកជាច្រើនសម្រាប់ធ្វើបដាផ្សព្វផ្សាយ ដូចដែលខ្ញុំបានរួមសហការជាមួយនឹងខាងវិទ្យុដូច្នោះដែរ និងកូនមានសៀវភៅស្តីពីសិទ្ធិស្ត្រីនិងយេនឌ័រខ្លះទៀត»។
«ល្អណាស់! ចាំបាយរួច បង្ហាញម៉ែផង!»
«បាទម៉ែ!»
បាយទឹករួចរាល់ ជំនិត ក៏រៀបចំលាងចានក្បានដោយឱ្យប្អូនស្រីសម្រាក និងរំលឹកមេរៀនរបស់នាង។ ឯឪពុកជំនិតទៅមើលទ្រុងមាន់របស់គាត់។
ទុកដាក់ចានឆ្នាំងហើយ ជំនិត ទៅជិតមាតានិងរៀបចំសៀវភៅបង្ហាញម្តាយ។
ព្រឹកឡើង ប្អូនស្រីរៀបចំខ្លួនទៅសាលា ហើយម្តាយចេញទៅសាលាឃុំ ឯជំនិត បន្ទាប់ពីជួយមើលដាក់ចំណីមាន់ នាយបានជួយរៀបចំសម្ភារៈជួសជួលម៉ូតូខ្លះៗរបស់ឪពុក។
ជិតដល់ម៉ោងសិស្សសាលាចេញពីរៀន ជំនិត រៀបចំដណ្តាំបាយទឹកទុកជាស្រេច ដោយពុំឱ្យប្អូនស្រីមកវិញហត់នឿយច្រើន។
ថ្ងៃបន្តិច នាយកំលោះរៀបកាយទៅចូលរួមពិធីរៀបការរបស់មិត្ត។
ភ្លេងការរហ៊ឹម។
«ជំនិតមកដល់ហើយតើ!» សំឡេងកូនកំដរ។
ជំនិតលើកដៃសំពះម្ចាស់ពិធីគឺគូស្វាមីភរិយាថ្មី និងអ្នកមុខអ្នកការទាំងពីរខាង ហើយនិយាយ៖
«ភក្តី ជួយត្រេកអរផងណា ក្នុងទិវាដ៏មង្គលរបស់ឯង!! គ្នាសូមជូនពរ សូមឱ្យរស់នៅសុខសាន្តនឹងគ្នា រកស៊ីមានបានណា»
«អរគុណណាស់ ជំនិត ចំពោះវត្តមានយ៉ាងកិត្តិយសរបស់មិត្ត» កូនកំលោះតប និងបន្ត៖ «តោះទៅរកអង្គុយតុខាងណោះ នោះជិតមិត្តរួមថ្នាក់យើងកាលពីវិទ្យាល័យ ហើយ លម្អង ក៏មកដែរណា! ចាំទំនេរបន្តិចគ្នាទៅដែរ!»
ជំនិត ទុកមិត្តឱ្យនៅទទួលភ្ញៀវ ហើយដើរតម្រង់ទៅកាន់តុដែល ភក្តី ចង្អុល។ នាយជួបជុំមិត្តភក្តិចាស់ និងបានជជែកគ្នាពីរឿងការងារ សិក្សា និងជីវិត។ អ្នកខ្លះក៏រៀនត អ្នកខ្លះចូលធ្វើការសិន និងខ្លះទៀតក៏រកគ្រួសារបណ្តើរៗទៅហើយ។ ជំនិតឧស្សាហ៍ក្រឡេកទៅមើល លម្អង ដែរ។ នាងដឹងពីទំហំទុក្ខនៃអតីតមិត្តនារីរួមថ្នាក់របស់ខ្លួនណាស់។
សំឡេងភ្លេងការបន្ថយបន្តិចម្តងៗ រហូតស្ងាត់។ មាតាបិតាខាងប្រុសខាងស្រីចាប់កាន់ឧឃ្ឃោសនសព្ទដើម្បីជូនពរកូន កំលោះក្រមុំ។
ចាប់ផ្តើមឡើង មាតាខាងកូនក្រមុំមានប្រសាសន៍ ដោយចាប់ដៃកូនទាំងពីរ៖ «សូមរួមរស់នៅឱ្យបានក្តីសុខណា។ រំដួលកូនស្រីម៉ែ កូនសំណាងណាស់បានកូនភក្តី។ ម៉ែត្រេកអរសប្បាយចិត្តណាស់ ដែលប្តីកូនជាមនុស្សល្អ! ភក្តី គោរពនិងផ្តល់តម្លៃគ្រួសារយើងណាស់! តាំងពីដើមមក និងរហូតដល់ភ្ជាប់ពាក្យជាងពីរឆ្នាំមកនេះ ម៉ែបានសង្កេតឃើញ ភក្តីគោរពនិងផ្តល់តម្លៃឱ្យកូនណាស់ ព្រមទាំងគោរពទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីខ្មែរបានយ៉ាងល្អ» បិតាបន្ត៖ «កូនទាំងពីរបានបំពេញមុខម៉ែឪហើយ កូនៗបានរៀបការថ្វាយបង្គំដូនតាក្រាបក្បាលដល់កន្ទេលតាមប្រពៃណី ហើយ ពុកម៉ែសូមជូនពរកូនទាំងពីររកស៊ីមានបាន រស់នៅត្រជាក់ត្រជុំនឹងគ្នា និងឱ្យសុខសប្បាយរហូតតទៅ»។
សំឡេងស្នូរទះដៃអបអរក៏លាន់រំពង ហើយឪពុកម្តាយខាងប្រុសក៏ឡើងសម្តែងចំណាប់អារម្មណ៍និងជូនពរដល់ គូស្វាមីភរិយាថ្មីដែរ។
ជំនិត លម្អង និងមិត្តរួមថ្នាក់កាលពីវិទ្យាល័យផ្សេងទៀត បានមកស្វាគមន៍ និងអបអរលើកទឹកចិត្ត ដោយរីករាយរំភើបក្រៃលែង។ លម្អង ក៏ចាប់ផ្តើមញញឹមជូនពរមិត្តដែរ។
ពិធីស្រស់ស្រូបអាហារថ្ងៃ និងចងដៃរួច ភ្ញៀវខ្លះក៏នៅរាំច្រៀងសប្បាយ ខ្លះក៏រៀបចំទៅគេហដ្ឋាន ឬបំពេញការងារផ្សេង។
រំដួល និងភក្តី មកសំពះជម្រាបលានិងថ្លែងអំណរគុណចំពោះវត្តមានរបស់ភ្ញៀវកិត្តិយសទាំងអស់។
«អរគុណច្រើនជំនិត! ខំមកតាំងតែពីភ្នំពេញ មកការគ្នា» ភក្តីស្រដី។
ជំនិតឆ្លើយ៖ «បាទ! មិនអីទេសម្លាញ់! ស្តាប់ប្រសាសន៍ឪពុកម្តាយក្មេងឯង គ្នាសូមសរសើរឯងណាស់ បុរសល្អផ្តល់តម្លៃឱ្យស្ត្រី! គ្នានឹងរៀនសូត្រតាមឯងដែរ!»
«មិនទេ! សរសើរគ្នាពេកហើយ គ្នាទេដែលត្រូវរៀនសូត្រពីជំនិតឯងនោះ!» ពួកគេក៏សើចទាំងអស់គ្នា។
ឃើញ លម្អង រកទៅផ្ទះដែរ តែពុំមានអ្នកផ្ទះមកទទួល។ ភក្តីក៏និយាយ៖ «អូ! លម្អង ខ្ញុំនិងភរិយា សូមអរគុណច្រើនហើយណា! ហើយតើមានអ្នកជូនទៅផ្ទះឬនៅ?»
រំដួលថ្លែង «ជំនិត បើទំនេរជួយជូន លម្អង ទៅផ្ទះផងណា»។
ជំនិត ក៏ស្មគ្រចិត្តជូន។ តាមពិតទៅ នាយចង់ជួយជូននាងយូរហើយ តែនាងគិតក្រែងមិនសមភ្នែកញាតិ។
នៅតាមផ្លូវ ជំនិត បង្កើនសេចក្តីក្លាហានជួយនិយាយសម្រាលទុក្ខ លម្អង ខ្លះៗដែរ។ ពេលមកផ្ទះលម្អង ជំនិតបានកត់អាសយដ្ឋាននាមបណ្ណ លោក ជ័យ វីរៈ បុគ្គលិកអង្គការជួយស្ត្រីមានវិបត្តិ ឱ្យទៅលម្អង។
«លម្អង ទុកនាមបណ្ណនេះចុះ ហើយអាចទាក់ទងគាត់បាន បើត្រូវការជំនួយ» ឈប់បន្តិច ក៏បន្ថែម «ស្អែកខ្ញុំទៅរៀននៅភ្នំពេញវិញហើយ សូមលម្អងថែខ្លួនណា ហើយបើមានបញ្ហាអ្វី ម៉ែខ្ញុំ ជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាឃុំស្រាប់។ ខ្ញុំគិតថា ស្ត្រីអាចយល់ចិត្តស្ត្រីច្រើន និងដឹងទុក្ខធុរៈស្ត្រីដូចគ្នា។ លម្អងអាចពឹងពាក់គាត់បានគ្រប់ពេល!»
«អរគុណហើយជំនិត!»
«បាទ! ខ្ញុំលាហើយណា!»
សូមចូលអានវគ្គបញ្ចប់៖ ប្រលោមលោកខ្នាត
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
