ជាតិ
×![]()
សន្និសីទអ្នកកាសែតពិភពលោក (World Journalists Conference) ដែលត្រូវបានរៀបចំឡើងដោយសមាគមអ្នកកាសែតនៃប្រទេសកូរ៉េ (Journalists Association of Korea) បានកើតឡើងចំបរិបទ និងការវិវត្តស្ថានការណ៍នយោបាយចុងក្រោយនៅឧបទ្វីបកូរ៉េតែម្តង។ ក្នុងអំឡុងមួយសប្តាហ៍ (៤ដល់១១ ខែមីនា) នៃសន្និសីទ ដែលបានអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកកាសែត៧០នាក់មកពី៥០ប្រទេសធ្វើដំណើរជុំវិញពាក់កណ្តាលសាធារណរដ្ឋកូរ៉េក្នុងប៉ែកខាងត្បូង មានតែដំណឹងល្អប្រសើរដែលបង្ហាញពីភាពធូរស្រាលក្នុងឧបទ្វីប។
ជាសំណាងល្អក៏ដោយ ឬជាការគ្រោងទុកក៏ដោយ ពិភពលោកទាំងមូលនិយាយជារួម និងក្រុមអ្នកកាសែត៧០រូប និយាយដោយឡែក ពិតជាបានភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលដែលពួកគេបានឮអំពីគម្រោងជួបគ្នារវាងមេដឹកនាំកូរ៉េបងប្អូនទាំងពីរគឺលោក មូន ចេអ៊ីន និងលោក គឹម ជុងអ៊ុន នៅក្នុងខែមេសា និងបន្ទាប់មកគឺគម្រោងជួបគ្នាដ៏មិននឹកស្មានដល់រវាងប្រធានាធិបតីអាមេរិក ដូណាល់ ត្រាំ និងមេដឹកនាំកំពូលកូរ៉េខាងជើង គឹម ជុងអ៊ុន ក្នុងខែឧសភា។
ទន្ទឹមនឹងការទទួលបានព័ត៌មានល្អស្តីពីភាពធូរស្រាលនៃស្ថានការណ៍នយោបាយក្នុងតំបន់ឧបទ្វីប អ្នកកាសែត៧០រូបមកពីជុំវិញពិភពលោក កំពុងទស្សនកិច្ចទីក្រុងទំនើប និងការអភិវឌ្ឍជាច្រើនរបស់សាធារណរដ្ឋកូរ៉េ ហើយដែលទីក្រុងខ្លះ គឺជាអតីតសមរភូមិក្នុងសង្គ្រាមបងប្អូនកូរ៉េកាលពី៦៥ឆ្នាំមុនទៀតផង ដូចជា សេអ៊ូល ប៊ូសាន អ៊ីនឆុន និងជេជូ ជាដើម។ ក្នុងចំណោមអ្នកកាសែត៧០រូប ក៏មានអ្នកកាសែតពីររូបមកពីកម្ពុជា គឺលោក ឆាយ សុផល និងរូបខ្ញុំ លាង ដឺលុច។
សង្គ្រាមបងប្អូនកូរ៉េតែ៣ឆ្នាំ តែបានធ្វើឲ្យប្រជាជន និងទាហានទាំងសងខាង រួមទាំងទាហានអាមេរិកដែលគាំទ្រកូរ៉េខាងត្បូង និង រុស្ស៊ី ចិនដែលគាំទ្រកូរ៉េខាងជើង ស្លាប់ប្រមាណ៣លាននាក់។ ជីវិតមនុស្សក៏បាត់បង់ ប្រទេសក៏ខ្ទេចខ្ទាំ។ រយៈពេលនៃទស្សនកិច្ចស្វែងយល់ពីសាធារណរដ្ឋកូរ៉េចំនួនមួយសប្តាហ៍ ក្នុងទីក្រុងទំនើបៗចំនួន៧ដែរនោះ ថ្នាក់ដឹកនាំនៃទីក្រុងទាំងនោះសុទ្ធតែអះអាងថា ពួកគេចង់បានការរួមគ្នារវាងកូរ៉េទាំងពីរដែលជាប្រទេសតែមួយគត់ក្នុងពិភពលោក ដែលរស់នៅបែកបាក់គ្នាក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។
អ្វីដែលខ្ញុំបានយល់គឺថា ប្រជាជននៃសាធារណរដ្ឋកូរ៉េដែលមានពិសោធន៍ឆ្លងកាត់សង្គ្រាមដូចប្រជាជនកម្ពុជាដែរនោះ បានខិតខំរួមគ្នាកសាងប្រទេសជាតិឡើងវិញដោយឈរលើការឈឺចាប់ដែលកើតចេញពីសង្គ្រាម។ រហូតដល់ក្លាយជាប្រទេសដែលមានសេដ្ឋកិច្ចរីកចម្រើនជឿនលឿន និងលេចធ្លោនៅក្នុងតំបន់ និងនៅក្នុងពិភពលោក ពួកគេពិតជាមិនចង់ឲ្យសោកនាដកម្មនោះត្រឡប់មកវិញជាដាច់ខាត។ បើទោះជាអាចមានការប៉ះទង្គិចដោយយោធា ដោយសារតែការគំរាមកំហែងជាប្រចាំពីរដ្ឋាភិបាលកូរ៉េខាងជើងនោះ ហើយកូរ៉េខាងត្បូងនៅតែសង្ឃឹមថា អាចឈ្នះក្នុងសង្គ្រាមនោះក៏ដោយ ប៉ុន្តែកូរ៉េខាងត្បូងក៏នៅតែខាតបង់ និងបាត់បង់។ ការស្តារប្រទេសឡើងវិញមិនងាយស្រួលនោះឡើយ។ ផលវិបាកក្រោយសង្គ្រាម ក៏ជារឿងដែលមិនអាចស្មានដឹង។ កម្ពុជាជាប្រទេសដែលបានឆ្លងកាត់សង្គ្រាមស៊ីវិលជាង៣០ឆ្នាំ។ បានន័យថា កម្ពុជាទទួលរងគ្រោះដោយសង្គ្រាមច្បាំងខ្មែរគ្នាឯង ដោយសារតែមនោគមន៍ និងការគាំទ្រពីបរទេសជាការពិត យូរជាង១០ដងនៃសង្គ្រាមបងប្អូនកូរ៉េដែលមានរយៈពេលតែ៣ឆ្នាំ (២៥ មិថុនា ១៩៥០ ដល់ ២៧ កក្កដា ១៩៥៣)។
ប្រជាជាតិកូរ៉េខាងត្បូង ត្រូវការសន្តិភាព និងសន្តិសុខក្នុងឧបទ្វីប។ គ្រាន់តែថា ការរួបរួមគ្នានោះ ត្រូវតែធ្វើឡើងក្នុងលក្ខខណ្ឌដែលបងប្អូនទាំងពីរត្រូវស្រុះស្រួលគ្នា និងយល់ព្រមជាមួយគ្នា។
រដ្ឋាភិបាលនៃសាធារណរដ្ឋកូរ៉េ បានយល់ពីភាពចាំបាច់នៃការផ្សះផ្សារួមគ្នាមែន ប៉ុន្តែជាប្រទេសដែលប្រកាន់លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ ពួកគេក៏ត្រូវការស្តាប់សំឡេង និងគំនិតរបស់ពលរដ្ឋរបស់ខ្លួនដែរ។ ខ្ញុំបានជជែកជាមួយពលរដ្ឋកូរ៉េខ្លះៗ។ ពួកគេយល់ស្របតាមជំហររបស់រដ្ឋាភិបាលដែលចង់បានការរួបរួម។ ប៉ុន្តែពួកគេតាំងសំណួរដូចៗគ្នាថា តើការរួបរួមនោះ នឹងត្រូវធ្វើឡើងយ៉ាងណា? ពលរដ្ឋខ្លះមានគំនិតថា ការរួបរួមគ្នាគួរតែត្រូវធ្វើតាមដំណាក់កាល។ ពោលគឺ ពួកគេមិនទាន់អាចទទួលយកបាន ការបញ្ចូលប្រទេសពីរ ដែលមានគម្លាតទាំងសេដ្ឋកិច្ច និងធនធានមនុស្ស ខុសគ្នាខ្លាំង ឲ្យចូលគ្នាភ្លាមបាននោះទេ។
អ្វីដែលខ្ញុំបានដឹងមកនោះគឺថា ដ្បិតតែជាជនជាតិកូរ៉េដូចគ្នាមែន ប៉ុន្តែពួកគេមិនមានភាសាដូចគ្នាទាំងស្រុងនោះឡើយ។ ចុះទម្រាំសមាហរណកម្មពេញលេញ ដែលអាចនាំប្រជាជនកូរ៉េខាងជើងមករស់នៅក្នុងទីក្រុងទំនើបក្នុងកូរ៉េខាងត្បូង ដែលអាចរំខានជីវភាពប្រជាជនកូរ៉េខាងត្បូង និងការមកដណ្តើមការងារទៀតនោះ ប្រជាជនកូរ៉េខាងត្បូងទំនងជាមិនអាចសោមនស្សបានឡើយ។
នៅពេលដែលខ្ញុំឮថាយុវជនកូរ៉េខាងត្បូងខ្លះបារម្ភខ្លាច ពលរដ្ឋខាងជើងចូលមករួមរស់រំខានជីវភាពរបស់ខ្លួននៅក្រោយការរួបរួមនោះ ខ្ញុំក៏មានគំនិតផ្ទុយពីពួកគេ ដោយខ្ញុំនឹកឃើញដល់ករណីផ្សះផ្សាជាតិរបស់កម្ពុជាជាមួយក្រុមខ្មែរក្រហម។ តាមរយៈការអនុវត្តនយោបាយឈ្នះ-ឈ្នះរបស់សម្តេច ហ៊ុន សែន ពីឆ្នាំ១៩៩៦ដល់១៩៩៨ តំបន់ ប៉ៃលិន សំឡូត ម៉ាឡៃ និងអន្លង់វែងចុងក្រោយគេ បានក្លាយជាដែនដីរួមក្រោមរដ្ឋាភិបាលភ្នំពេញនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា។ ពេលនោះ ពលរដ្ឋខ្មែរខ្លះព្រួយបារម្ភពីសមាហរណកម្ម ដោយពួកគេខ្លាចពលរដ្ឋខ្មែរក្រហមមែន ប៉ុន្តែជាក់ស្តែងប្រជាពលរដ្ឋដែលធ្លាប់ប្រើប្រាស់ជីវភាពស្រែចម្ការក្នុងតំបន់របស់ពួកគេនោះ មិនបានចូលមករស់នៅទីក្រុង និងរាជធានីឡើយ។ ការធ្វើដំណើរដោះដូរផ្នែកពាណិជ្ជកម្មមានមែន ប៉ុន្តែពួកគេស៊ាំនឹងភូមិស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេជាង។
ផ្ទុយទៅវិញ គឺពលរដ្ឋនៃដែនដីកណ្តាលដែលមានធនធានគ្រប់គ្រាន់ និងហូរហៀរ ហើយដែលយល់ដឹងអំពីអាជីវកម្ម និងយល់ដឹងអំពីជំនួញទៅវិញទេ ដែលបានសម្រុកចូលទៅតាំងទីលំនៅ ទិញដូរអចលទ្រព្យ ធ្វើអាជីវកម្មនៅតំបន់ទីប្រជុំជននៃទឹកដីថ្មីទាំងនោះ។ ដូច្នេះ តើអ្នកក្រីក្រ ដណ្តើមឱកាសពីអ្នកមានទ្រព្យ? ឬអ្នកមានទ្រព្យជាអ្នកកេងចំណេញលើអ្នកទន់ខ្សោយ?
ករណីប្រទេសកូរ៉េទាំងពីរ បើតាមការពិចារណារបស់ខ្ញុំ ការបង្រួបបង្រួមទឹកដី ត្រូវតែជាប្រធានបទអាទិភាព និងមិនអាចចៀសរួចឡើយ ដើម្បីសន្តិសុខឧបទ្វីប និងសន្តិភាពពិភពលោក។ បន្ទាប់មកទៀត រដ្ឋាភិបាលទាំងពីរ និងដោយមានការចូលរួមពីសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ពួកគេទាំងសងខាងផង ត្រូវរៀបចំដំណើរនៃការបង្រួបបង្រួម និងផ្សះផ្សារដោយសន្តិភាព ពិសេសគឺការពន្យល់ទៅដល់ពលរដ្ឋទាំងសងខាង ដើម្បីពួកគេបានចូលរួមក្នុងការរួបរួមនេះ។ ជោគជ័យនៃការផ្សះផ្សាបងប្អូនទាំងពីរ អាស្រ័យតែលើការចូលរួមរបស់ប្រជាជនទាំងសងខាងតែប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងន័យនេះ គឺដល់ពេលដែលសារព័ត៌មានត្រូវប្រើតួនាទីចម្បងរបស់ខ្លួនលើសពីការផ្តល់ព័ត៌មាន គឺអប់រំ៕
ជាសំណាងល្អក៏ដោយ ឬជាការគ្រោងទុកក៏ដោយ ពិភពលោកទាំងមូលនិយាយជារួម និងក្រុមអ្នកកាសែត៧០រូប និយាយដោយឡែក ពិតជាបានភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលដែលពួកគេបានឮអំពីគម្រោងជួបគ្នារវាងមេដឹកនាំកូរ៉េបងប្អូនទាំងពីរគឺលោក មូន ចេអ៊ីន និងលោក គឹម ជុងអ៊ុន នៅក្នុងខែមេសា និងបន្ទាប់មកគឺគម្រោងជួបគ្នាដ៏មិននឹកស្មានដល់រវាងប្រធានាធិបតីអាមេរិក ដូណាល់ ត្រាំ និងមេដឹកនាំកំពូលកូរ៉េខាងជើង គឹម ជុងអ៊ុន ក្នុងខែឧសភា។
ទន្ទឹមនឹងការទទួលបានព័ត៌មានល្អស្តីពីភាពធូរស្រាលនៃស្ថានការណ៍នយោបាយក្នុងតំបន់ឧបទ្វីប អ្នកកាសែត៧០រូបមកពីជុំវិញពិភពលោក កំពុងទស្សនកិច្ចទីក្រុងទំនើប និងការអភិវឌ្ឍជាច្រើនរបស់សាធារណរដ្ឋកូរ៉េ ហើយដែលទីក្រុងខ្លះ គឺជាអតីតសមរភូមិក្នុងសង្គ្រាមបងប្អូនកូរ៉េកាលពី៦៥ឆ្នាំមុនទៀតផង ដូចជា សេអ៊ូល ប៊ូសាន អ៊ីនឆុន និងជេជូ ជាដើម។ ក្នុងចំណោមអ្នកកាសែត៧០រូប ក៏មានអ្នកកាសែតពីររូបមកពីកម្ពុជា គឺលោក ឆាយ សុផល និងរូបខ្ញុំ លាង ដឺលុច។
សង្គ្រាមបងប្អូនកូរ៉េតែ៣ឆ្នាំ តែបានធ្វើឲ្យប្រជាជន និងទាហានទាំងសងខាង រួមទាំងទាហានអាមេរិកដែលគាំទ្រកូរ៉េខាងត្បូង និង រុស្ស៊ី ចិនដែលគាំទ្រកូរ៉េខាងជើង ស្លាប់ប្រមាណ៣លាននាក់។ ជីវិតមនុស្សក៏បាត់បង់ ប្រទេសក៏ខ្ទេចខ្ទាំ។ រយៈពេលនៃទស្សនកិច្ចស្វែងយល់ពីសាធារណរដ្ឋកូរ៉េចំនួនមួយសប្តាហ៍ ក្នុងទីក្រុងទំនើបៗចំនួន៧ដែរនោះ ថ្នាក់ដឹកនាំនៃទីក្រុងទាំងនោះសុទ្ធតែអះអាងថា ពួកគេចង់បានការរួមគ្នារវាងកូរ៉េទាំងពីរដែលជាប្រទេសតែមួយគត់ក្នុងពិភពលោក ដែលរស់នៅបែកបាក់គ្នាក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។
អ្វីដែលខ្ញុំបានយល់គឺថា ប្រជាជននៃសាធារណរដ្ឋកូរ៉េដែលមានពិសោធន៍ឆ្លងកាត់សង្គ្រាមដូចប្រជាជនកម្ពុជាដែរនោះ បានខិតខំរួមគ្នាកសាងប្រទេសជាតិឡើងវិញដោយឈរលើការឈឺចាប់ដែលកើតចេញពីសង្គ្រាម។ រហូតដល់ក្លាយជាប្រទេសដែលមានសេដ្ឋកិច្ចរីកចម្រើនជឿនលឿន និងលេចធ្លោនៅក្នុងតំបន់ និងនៅក្នុងពិភពលោក ពួកគេពិតជាមិនចង់ឲ្យសោកនាដកម្មនោះត្រឡប់មកវិញជាដាច់ខាត។ បើទោះជាអាចមានការប៉ះទង្គិចដោយយោធា ដោយសារតែការគំរាមកំហែងជាប្រចាំពីរដ្ឋាភិបាលកូរ៉េខាងជើងនោះ ហើយកូរ៉េខាងត្បូងនៅតែសង្ឃឹមថា អាចឈ្នះក្នុងសង្គ្រាមនោះក៏ដោយ ប៉ុន្តែកូរ៉េខាងត្បូងក៏នៅតែខាតបង់ និងបាត់បង់។ ការស្តារប្រទេសឡើងវិញមិនងាយស្រួលនោះឡើយ។ ផលវិបាកក្រោយសង្គ្រាម ក៏ជារឿងដែលមិនអាចស្មានដឹង។ កម្ពុជាជាប្រទេសដែលបានឆ្លងកាត់សង្គ្រាមស៊ីវិលជាង៣០ឆ្នាំ។ បានន័យថា កម្ពុជាទទួលរងគ្រោះដោយសង្គ្រាមច្បាំងខ្មែរគ្នាឯង ដោយសារតែមនោគមន៍ និងការគាំទ្រពីបរទេសជាការពិត យូរជាង១០ដងនៃសង្គ្រាមបងប្អូនកូរ៉េដែលមានរយៈពេលតែ៣ឆ្នាំ (២៥ មិថុនា ១៩៥០ ដល់ ២៧ កក្កដា ១៩៥៣)។
ប្រជាជាតិកូរ៉េខាងត្បូង ត្រូវការសន្តិភាព និងសន្តិសុខក្នុងឧបទ្វីប។ គ្រាន់តែថា ការរួបរួមគ្នានោះ ត្រូវតែធ្វើឡើងក្នុងលក្ខខណ្ឌដែលបងប្អូនទាំងពីរត្រូវស្រុះស្រួលគ្នា និងយល់ព្រមជាមួយគ្នា។
រដ្ឋាភិបាលនៃសាធារណរដ្ឋកូរ៉េ បានយល់ពីភាពចាំបាច់នៃការផ្សះផ្សារួមគ្នាមែន ប៉ុន្តែជាប្រទេសដែលប្រកាន់លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ ពួកគេក៏ត្រូវការស្តាប់សំឡេង និងគំនិតរបស់ពលរដ្ឋរបស់ខ្លួនដែរ។ ខ្ញុំបានជជែកជាមួយពលរដ្ឋកូរ៉េខ្លះៗ។ ពួកគេយល់ស្របតាមជំហររបស់រដ្ឋាភិបាលដែលចង់បានការរួបរួម។ ប៉ុន្តែពួកគេតាំងសំណួរដូចៗគ្នាថា តើការរួបរួមនោះ នឹងត្រូវធ្វើឡើងយ៉ាងណា? ពលរដ្ឋខ្លះមានគំនិតថា ការរួបរួមគ្នាគួរតែត្រូវធ្វើតាមដំណាក់កាល។ ពោលគឺ ពួកគេមិនទាន់អាចទទួលយកបាន ការបញ្ចូលប្រទេសពីរ ដែលមានគម្លាតទាំងសេដ្ឋកិច្ច និងធនធានមនុស្ស ខុសគ្នាខ្លាំង ឲ្យចូលគ្នាភ្លាមបាននោះទេ។
អ្វីដែលខ្ញុំបានដឹងមកនោះគឺថា ដ្បិតតែជាជនជាតិកូរ៉េដូចគ្នាមែន ប៉ុន្តែពួកគេមិនមានភាសាដូចគ្នាទាំងស្រុងនោះឡើយ។ ចុះទម្រាំសមាហរណកម្មពេញលេញ ដែលអាចនាំប្រជាជនកូរ៉េខាងជើងមករស់នៅក្នុងទីក្រុងទំនើបក្នុងកូរ៉េខាងត្បូង ដែលអាចរំខានជីវភាពប្រជាជនកូរ៉េខាងត្បូង និងការមកដណ្តើមការងារទៀតនោះ ប្រជាជនកូរ៉េខាងត្បូងទំនងជាមិនអាចសោមនស្សបានឡើយ។
នៅពេលដែលខ្ញុំឮថាយុវជនកូរ៉េខាងត្បូងខ្លះបារម្ភខ្លាច ពលរដ្ឋខាងជើងចូលមករួមរស់រំខានជីវភាពរបស់ខ្លួននៅក្រោយការរួបរួមនោះ ខ្ញុំក៏មានគំនិតផ្ទុយពីពួកគេ ដោយខ្ញុំនឹកឃើញដល់ករណីផ្សះផ្សាជាតិរបស់កម្ពុជាជាមួយក្រុមខ្មែរក្រហម។ តាមរយៈការអនុវត្តនយោបាយឈ្នះ-ឈ្នះរបស់សម្តេច ហ៊ុន សែន ពីឆ្នាំ១៩៩៦ដល់១៩៩៨ តំបន់ ប៉ៃលិន សំឡូត ម៉ាឡៃ និងអន្លង់វែងចុងក្រោយគេ បានក្លាយជាដែនដីរួមក្រោមរដ្ឋាភិបាលភ្នំពេញនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា។ ពេលនោះ ពលរដ្ឋខ្មែរខ្លះព្រួយបារម្ភពីសមាហរណកម្ម ដោយពួកគេខ្លាចពលរដ្ឋខ្មែរក្រហមមែន ប៉ុន្តែជាក់ស្តែងប្រជាពលរដ្ឋដែលធ្លាប់ប្រើប្រាស់ជីវភាពស្រែចម្ការក្នុងតំបន់របស់ពួកគេនោះ មិនបានចូលមករស់នៅទីក្រុង និងរាជធានីឡើយ។ ការធ្វើដំណើរដោះដូរផ្នែកពាណិជ្ជកម្មមានមែន ប៉ុន្តែពួកគេស៊ាំនឹងភូមិស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេជាង។
ផ្ទុយទៅវិញ គឺពលរដ្ឋនៃដែនដីកណ្តាលដែលមានធនធានគ្រប់គ្រាន់ និងហូរហៀរ ហើយដែលយល់ដឹងអំពីអាជីវកម្ម និងយល់ដឹងអំពីជំនួញទៅវិញទេ ដែលបានសម្រុកចូលទៅតាំងទីលំនៅ ទិញដូរអចលទ្រព្យ ធ្វើអាជីវកម្មនៅតំបន់ទីប្រជុំជននៃទឹកដីថ្មីទាំងនោះ។ ដូច្នេះ តើអ្នកក្រីក្រ ដណ្តើមឱកាសពីអ្នកមានទ្រព្យ? ឬអ្នកមានទ្រព្យជាអ្នកកេងចំណេញលើអ្នកទន់ខ្សោយ?
ករណីប្រទេសកូរ៉េទាំងពីរ បើតាមការពិចារណារបស់ខ្ញុំ ការបង្រួបបង្រួមទឹកដី ត្រូវតែជាប្រធានបទអាទិភាព និងមិនអាចចៀសរួចឡើយ ដើម្បីសន្តិសុខឧបទ្វីប និងសន្តិភាពពិភពលោក។ បន្ទាប់មកទៀត រដ្ឋាភិបាលទាំងពីរ និងដោយមានការចូលរួមពីសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ពួកគេទាំងសងខាងផង ត្រូវរៀបចំដំណើរនៃការបង្រួបបង្រួម និងផ្សះផ្សារដោយសន្តិភាព ពិសេសគឺការពន្យល់ទៅដល់ពលរដ្ឋទាំងសងខាង ដើម្បីពួកគេបានចូលរួមក្នុងការរួបរួមនេះ។ ជោគជ័យនៃការផ្សះផ្សាបងប្អូនទាំងពីរ អាស្រ័យតែលើការចូលរួមរបស់ប្រជាជនទាំងសងខាងតែប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងន័យនេះ គឺដល់ពេលដែលសារព័ត៌មានត្រូវប្រើតួនាទីចម្បងរបស់ខ្លួនលើសពីការផ្តល់ព័ត៌មាន គឺអប់រំ៕
Tag:
ឧបទ្វីកូរ៉េ
WJC
inter-Korean unification
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ស្មើរនេះ», «ថ្មើរនេះ» និង«ថ្មារនេះ» មួយណាត្រូវ?
ភ្នំពេញ 6 ថ្ងៃ
