តាម​វចនានុក្រម​ខ្មែរសម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត កុំច្រឡំប្រើពាក្យនេះថា «អរពន្លឹក», «សប្បាយពន្លឹក» ព្រោះពុំមែនជាហេតុគួរឲ្យភ្លឹកឲ្យភ្លេចឲ្យស្លន់ភ័ន្ដគំនិតទេ ។ ម. ព. សប្បដិភ័យ ទៀតផង ។

 

វេវចនសព្ទ នៃពាក្យពន្លឹក គឺ «សប្បដិភ័យ» ដែលមានន័យថា ភ័យចំពោះមុខ គឺហេតុឬសត្រូវដែលគួរភ័យចំប្រប់ស្រាប់តែលេចប៉ឺមមកនៅមុខតែម្ដង នាំឲ្យស្លុតស្លន់ភ័ន្ដគំនិត, ភ័យដ៏ពន្លឹក។ ភ័យអំពីពួកចោរចោមព័ទ្ធជុំជិតជាសប្បដិភ័យ។

 

ពាក្យ​ផ្សេងទៀត​ដែលមានន័យដូចពន្លឹក មានដូចជា ខ្លាំង, គួរខ្លាច, គួរស្បើម។ ឃោរឃៅ គឺ ពន្លឹក​គួរ​ខ្លាច៕