ដើម្បីជ្រាបច្បាស់ សូមអញ្ជើញលោកអ្នកនាងទស្សនាបទយកការណ៍ខាងក្រោមនេះ៖

 

នៅវេលាម៉ោង ៧ព្រឹក សិស្សានុសិស្សតូចៗតាម​ថ្នាក់រៀននីមួយៗ កំពុងឈ្ងោកមុខសរសេរអក្សរ កត់ត្រាមេរៀននៅលើក្តារខៀន ឬលេងល្បែងសិក្សាយ៉ាងរីករាយនៅក្នុងថ្នាក់រៀន។ ផ្ទុយពីសិស្សានុសិស្សទាំងនោះ កុមារា អៀង អាត ​អាយុ១៥ឆ្នាំ និងកុមារា អៀង អុង អា​យុ ១៤ឆ្នាំ បែរជាកំពុងស្ថិតនៅក្នុងដីចម្ការដំណាំមួយកន្លែង ក្នុងភូមិដែលខ្លួនរស់នៅ ដើម្បីជួយធ្វើការងារ​ឪពុកម្តាយ ដែលជាអ្នកធ្វើចម្ការឱ្យគេ។

 

ពួកគេ ​បានបោះបង់ចោលការសិក្សាទាំងបង្ខំ ក្រោយចូលរៀននៅថ្នាក់ទី១ បាន​មួយរយៈខ្លី​ ដោយសារតែជីវភាពគ្រួសារក្រី​ក្រ។ អុង និងអាត បានទៅស៊ីឈ្នួលធ្វើការឱ្យគេជាមួយឪពុកម្តាយ ក្នុងដីចម្ការរបស់អ្នកភូមិ ក្នុងភូមិ​​អូរល្មូន ឃុំផ្លូវមាស ស្រុករតនមណ្ឌល ខេត្តបាត់ដំប ពីម៉ោង៧ព្រឹក រហូតដល់ម៉ោង៤ល្ងាច។

 

 

ទោះជាយ៉ាងណា ដោយសារតែចង់រៀនក្មេងប្រុស​ អុង បានទៅសុំគ្រូក្នុងភូមិ ឱ្យជួយបង្រៀនអក្សរ និងលេខដល់រូបគេនៅពេលយប់។ 

 

កុមារា អុង ​ជាកូនទី៥ ក្នុងចំណោមបងប្អូន៦នាក់ បានទៅរៀនជាមួយអ្នកគ្រូ គឹមអាង ពីម៉ោង​៧ ដល់៨យប់។ ទើបចូលរៀន​បាន​ប្រហែល៣ខែ​ ឥឡូវនេះ អុង ចេះអានអក្សរ និងប្រកបបានខ្លះ ព្រមទាំងចេះបូក-ដកលេខខ្លះដែរ។ 

 

ចំណែកកុមារា អៀង អាត វិញ ក៏ធ្លាប់បានចូលរៀននៅសាលាត្រឹមថ្នាក់ទី១ កាលពីគេអាយុ១០ឆ្នាំ បានមួយរយៈពេលខ្លីដែរ។ មិនខុសពីប្អូនប្រុសឡើយ អាត ឈប់រៀនក៏ដើម្បីទៅធ្វើការក្នុងចម្ការជាមួយឪពុកម្តាយដែរ។ ក្មេងប្រុស អាត ដែលមានមុខមាំ ហើយចូលចិត្តជ្រួញចិញ្ចើមជាប្រចាំ សារភាពថា ខ្លួនមិនសូវចាំមេរៀនឡើយ ដូច្នេះការរៀនជាច្រើនខែមកនេះ គេចេះច្បាស់តែអក្សរ ”ក” ប៉ុណ្ណោះ។

 

បើទោះបីជាគេរៀនយឺតជាងក្មេងៗដទៃយ៉ាងណាក្ដី ក៏ក្មេង​រូបនេះ នៅតែចង់រៀនដដែល។ គេថាគេចង់ទទួលបានការងារល្អមួយ ដែលមិនធ្វើឱ្យរូបគេ ត្រូវធ្វើការងារហត់នឿយ ដូចសព្វថ្ងៃនេះ។ ទោះជាគេយល់បែបនេះក្ដី ប៉ុន្តែនៅពេលដែលសួរគេថា ថ្ងៃ​អនាគតតើគេចង់ធ្វើអ្វី? គេពុំអាចឆ្លើយបាននៅឡើយ។

 

 

អុង និងអាត គឺក្មេងដែលមានឆន្ទៈរៀនសូត្រ។ នេះជាការលើកឡើងរបស់ អ្នកគ្រូ ស៊ិម គឹម​អាង ដែលអនុញ្ញាតឱ្យក្មេងទាំងពីរនាក់ បានរៀនដោយមិនអស់ប្រាក់។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ អ្នកគ្រូ ស៊ិម គឹមអាង បើទោះបីជាពួកគេមានការប្ដេជ្ញាចិត្តរៀនយ៉ាងណាក៏ដោយ បើមិនមានគំរូភាពល្អៗទេ ក៏ពួកគេមិនអាចគិតបានវែងឆ្ងាយដែរ។ តួយ៉ាង កុមារា អុង ចង់រៀនត្រឹមតែថ្នាក់ទី៧ ឬទី៨ ប៉ុណ្ណោះព្រោះគេ​ឃើញតែអ្នកភូមិរៀន បានត្រឹមថ្នាក់នេះ។ នៅក្នុងភូមិទៀតសោត ក៏ទំនងជាគេមិនដែលឃើញអ្នកណា មានការងារល្អជាងអ្នកបើកឡានធំៗនោះទេ ទើបបានជាគេ គិតចង់តែបើកឡានដែរ​។

 

អ្នកគ្រូវ័យក្មេងរាងខ្ពស់ស្រឡះរូបនេះ ទទូចឱ្យអាណាព្យាបាល និងឪពុកម្ដាយធ្វើជាគំរូដល់កូនៗ ពិសេសគួរផ្ដល់ឱកាសដល់ពួកគេ បានចេញទៅមើលសង្គមនៅខាងក្រៅ ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចស្វែងរកចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួនឃើញ។

 

អ្នកស្រី ម៉ែន សុខុម គឺជាម្ដាយរបស់កុមារា អាត និងអុង។ ​ជាអ្នកស៊ីឈ្នួលធ្វើការតាមចម្ការ ​អ្នកស្រី សុខុម ទទួលបានប្រាក់ចំណូល ២៥,០០០រៀល ក្នុងមួយថ្ងៃ ដើម្បីយកមកផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ​។ ទាំងប្ដី ប្រពន្ធ និងកូនៗ សុទ្ធតែចេញទៅធ្វើការនៅតាមចម្ការគេដូចគ្នា។ ស្ត្រីវ័យ៤០ឆ្នាំរូបនេះ អះអាងថា ​ប្រាក់កម្រៃដែលទទួលបានពីការស៊ីឈ្នួលនេះ ​ដោះស្រាយជីវភាពប្រចាំថ្ងៃសឹងមិនគ្រប់។

​

ឃើញកូនៗ ចង់រៀនបែបនេះ អ្នកស្រី ម៉ែន សុខុម ពិតជាសប្បាយចិត្ត ប៉ុន្តែអ្នកស្រី ក៏នឹកតូចចិត្តដែរ ដែល​ពុំមានលទ្ធភាពបញ្ជូនកូនៗឱ្យទៅសាលារៀន​។ ស្ត្រីវ័យ៤០ឆ្នាំ​រូបនេះ លើកឡើងថា ប្រសិនមានស្ថាប័ន ឬអង្គការណាមាន​មេត្តាផ្តល់​ការ​បណ្ដុះបណ្ដាលដល់កូនៗខ្លួន ​គាត់ សុខចិត្តនៅធ្វើការតែពីរនាក់ប្ដីប្រពន្ធ។

  

លោក ស៊ាន សារឿន គឺជាមេឃុំផ្លូវមាស បានប្រាប់សារព័ត៌មានថ្មីៗថា គ្រួសាររបស់អ្នកស្រី ម៉ែន សុខុម ពិតជាមានការខ្វះខាតពិតប្រាកដមែន។ មេឃុំរូបនេះ បន្តថា កន្លងមកអាជ្ញាធរឃុំក៏ធ្លាប់ចុះណែនាំ និងជំរុញឱ្យ អ្នកស្រី សុខុម បញ្ជូនកូនទៅសាលារៀនដែរ។ ប៉ុន្តែជាលទ្ធផលក្មេងៗ នៅតែមិនបានចូលរៀនដដែល។

 

«គាត់ខ្វះខាត ហើយឱ្យកូនទៅរកស៊ីចិញ្ចឹម មិនរុញកូនឱ្យទៅរៀនទេ។ ខ្ញុំចុះទៅអប់រំដល់ផ្ទះ ទាំងនាយកសាលា ទាំងក្រុមប្រឹក្សាឃុំ មេភូមិអីហ្នឹង​ ឱ្យគាត់បញ្ជូនកូនទៅរៀន ប៉ុន្តែគាត់បែរជានាំកូនទៅកាច់ពោត ទៅកាប់ទំពាំងទៅវិញ»។ នេះជាការបញ្ជាក់បន្ថែមរបស់លោក សារឿន។

 

បើតាមលោក សារឿន ក្មេងៗក្នុងឃុំរបស់លោក ដែលបានបោះបង់​ការសិក្សាដោយសារ​តែ​​ជីវភាពក្រខ្សត់ មានប្រមាណ១០នាក់។ ទោះជាយ៉ាងណា លោកថា អាជ្ញាធរឃុំ បានសុំឱ្យ​យ​សាលារាយការណ៍អំពីអវត្តមានរបស់សិស្ស ដើម្បី​ក្រុម​ប្រឹក្សាឃុំ ចុះ​អប់រំណែនាំគ្រួសារទាំងនោះ ឱ្យបញ្ជូនកូនៗទៅរៀនជាទៀងទាត់។

 

អ្នកគ្រូ ស៊ិម គឹមអាង គឺជាគ្រូបង្រៀនក្រៅម៉ោង ដល់ក្មេងៗខ្វះខាត ដោយមិនគិតថ្លៃ អ្នក​គ្រូ​ឆ្លៀតពេលទំនេររបស់ខ្លួន នៅពេលល្ងាចឬយប់ ចន្លោះម៉ោង៥ ដល់ម៉ោង៨យប់ ដើម្បី​បង្រៀន​អក្សរ និងលេខដល់ក្មេងៗក្នុងភូមិអូរល្មូន។ ព្រោះមិនមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ មានតែពេលយប់នេះទេ ដែល​អ្នកគ្រូវ័យក្មេងរូបនេះ អាចបង្រៀនក្មេងៗ ហើយបង្រៀនច្រើនកម្រិតក្នុងពេលតែមួយតែម្ដង។

 

ការបង្រៀនរបស់អ្នកគ្រូ មានទាំងបង្រៀនសរសេរ ប្រកប និងគណិតវិទ្យា ហើយបន្ថែម​ពីនោះ អ្នកគ្រូក៏មានម៉ោងនិទានរឿងឱ្យក្មេងស្ដាប់ផងដែរ។ អ្នកគ្រូវ័យ២២ឆ្នាំ គឹមអាង ថា​ការនិទានរឿងឱ្យក្មេងៗស្ដាប់ គឺជាវិធីអប់រំផ្លូវចិត្ត ឱ្យក្មេងចេះគិត និងមានការប្រៀបធៀប​​ល្អ។ អ្នកគ្រូអះអាងថា ក្រោយពីខ្លួននិទានរឿងឱ្យក្មេងៗស្ដាប់ គាត់សង្កេតឃើញថា ក្មេងៗបានផ្លាស់ប្ដូរឥរិយាបថរបស់ពួកគេ ទៅជាល្អបន្តិចម្ដងៗ។

 

វិលមកកុមារាខាងលើវិញ អ្នកគ្រូថា ក្មេងៗទាំងពីរនាក់ ពួកគេពិតជាមានចិត្តចង់រៀន​ពិតមែន​។ អ្នកគ្រូជឿថា ប្រសិនមានអង្គការណាមួយ យកពួកគេទៅបណ្ដុះបណ្ដាល​ឆ្ងាយពីគ្រួសារ នោះក្មេងៗទាំងពីរប្រាកដជាអាច ក្លាយជាធនធានមនុស្សដ៏ល្អ​សម្រាប់​សង្គម។ ចង់ឱ្យអង្គការយកទៅបណ្ដុះបណ្ដាលឆ្ងាយពីគ្រួសារ ក៏ព្រោះអ្នកគ្រូយល់ឃើញថា ប្រសិន​ក្មេងៗនៅជិតគ្រួសារ ពួកគេមិនអាចដាច់ចិត្តមិនជួយគ្រួសារ ក្នុងស្ថានភាពលំបាកឡើយ ដូច្នេះការសិក្សារបស់ពួកគេ ក៏មិនអាចទៅមុខឆ្ងាយបាន។

 

 

 

 អ្នកគ្រូ ស៊ិម គឹមអាង ថាអ្វីដែលជាឧបសគ្គសម្រាប់ក្មេងៗ ចំពោះការសិក្សា គឺការចំណាក​ស្រុក​​តាម​ម្ដាយឪពុក ទៅធ្វើការនៅតាមខេត្តនានា ធ្វើឱ្យការសិក្សារបស់ពួកគេក៏​អាក់​ខាន​ដែរ។ អ្នកគ្រូចង់ឱ្យម្ដាយឪពុក ក្លាយជាអ្នកអានសៀវភៅ ព្រោះមធ្យោបាយនេះ ពិតជាមាន​ប្រសិទ្ធភាពបំផុត ដែលអាចជំរុញកូនៗឱ្យចូលចិត្តអានសៀវភៅដែរ៕