ជាតិ
បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍
×![]()
ភ្នំពេញ៖ ជាកូនត្រកូលកសិករ ដែលធ្លាប់ជាកម្លាំងជំនួសដៃជើងរបស់គ្រួសារពេលធ្វើស្រែចម្ការម្តងៗនោះ គឺយុវជន បូ អំណត់ ។ អំណត់ បានចាកឆ្ងាយពីផ្ទះឈើតូចមួយ ក្នុងភូមិទ្រា ស្រុកសំរោងទង ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ដើម្បីបន្តការសិក្សាថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យនៅរាជធានីភ្នំពេញ។ ជីវិតជានិស្សិត ជាអ្នករត់តុ និងជាអ្នកដើរចែកខិត្តប័ណ្ណផ្សព្វផ្សាយរបស់ធនាគារ CMK ជាបន្តបន្ទាប់កន្លងមក។ សព្វថ្ងៃយុវជនវ័យ២៣ឆ្នាំរូបនេះ ជាអ្នកគ្រប់គ្រងសាខាសង្គហធនាគារ CMK នៅក្នុងខេត្តសៀមរាប។ សង្គហធនាគារ CMK ជាធនាគារធំលំដាប់ទីពីររបស់ប្រទេសបារាំង។ ខ្សែជីវិតកូនកសិករ ដែលបានក្លាយជាអ្នកគ្រប់គ្រងសាខាធនាគារទាំងវ័យក្មេងបែបនេះ តើលោក បូ អំណត់ បានតស៊ូអំណត់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា?
រដូវធ្វើស្រែចម្ការម្តងៗ យុវជន បូ អំណត់ តែងតែក្រោកនៅម៉ោងរំលងអធ្រាត្រ ដើម្បីដឹកគោ និងលីនង្គ័លទៅភ្ជូរស្រែតែម្នាក់ឯង រហូតដល់ម៉ោង៦ភ្លឺស្រាងៗទើបឡើងពីភ្ជួរស្រែត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដើម្បីសម្អាតខ្លួនប្រាណទៅរៀនឲ្យទាន់ពេលនៅម៉ោង៧ព្រឹក។ យុវជនដែលមើលទៅជាមនុស្សរហ័សរហួន និងមានបទពិសោធន៍ច្រើនក្នុងការងារស្រែចម្ការបានរំលឹកអតីតកាលទាំងនោះថា៖ «ខ្ញុំក្រោកទៅភ្ជួរស្រែនៅម៉ោង២យប់ និងត្រូវឡើងពីភ្ជួរស្រែនៅម៉ោង៦ជិតភ្លឺ ដើម្បីប្រញាប់ងូតទឹកសម្អាតខ្លួន និងជិះកង់ទៅរៀនចំងាយប្រហែលជា៦-៧គ.ម ទើបដល់សាលារៀនរបស់ខ្ញុំ។ ពេលខ្លះទៅដល់សាលាយឺតត្រូវសាលាបិទទ្វាររបងមិនឲ្យចូល និងពេលខ្លះទៀតត្រូវសុំគ្រូចូលរៀនក៏មានដែរ។ មានថ្ងៃខ្លះ ពេលចូលដល់ថ្នាក់រៀន បើទោះជាខ្ញុំខំអង្គុយរៀន ឬស្តាប់គ្រូពន្យល់យ៉ាងណាក៏មិនយល់ដែរ ព្រោះហត់អស់កម្លាំងគ្មានអារម្មណ៍រៀននោះទេ»។
ជីវិតជាកូនកំព្រាឪពុក និងមានបងប្អូន៦នាក់ផងនោះ បែរជាមិនមានសំណាងដូចកូនពៅក្នុងគ្រួសារដទៃឡើយ។ អំណត់ ត្រូវជួយការងារស្រែចម្ការច្រើនជាងបងៗរបស់គាត់ ព្រោះបងៗទាំងនោះមានគ្រួសារ និងស្រែចម្ការរៀងៗខ្លួន។
យុវជនដែលធ្លាប់ទូលនំ និងទូលត្រកួនដើរលក់ក្នុងភូមិរូបនេះ បន្ទាប់ពីប្រឡងជាប់បាក់ឌុបកាលពីឆ្នាំ២០១០កន្លងមក អំណត់ សម្រេចចិត្តវេចបង្វេចពីស្រុកកំណើតឡើងមកបន្តការសិក្សាថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យនៅរាជធានីភ្នំពេញ និងស្នាក់នៅជាមួយបងស្រីដែលបានមកបន្តការសិក្សាមុនអំណត់ ២ឆ្នាំ។ យុវជនសម្បុរស្រអែម សក់រួញម្នាក់នេះ បានប្រែក្លាយជីវិតពីក្មេងឃ្វាលគោ ក្លាយជានិស្សិតផ្នែកធនាគារនៅសាកលវិទ្យាល័យអាស៊ីអឺរ៉ុប។ អំណត់ បានពន្យល់យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ខ្ញុំមានប្រាក់តែ២០០ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ ជាប្រាក់បានមកពីលក់ស្រូវ និងលក់គោ របស់ម្តាយខ្ញុំ។ គាត់ឲ្យមកខ្ញុំសម្រាប់មករៀននៅភ្នំពេញ។ ខ្ញុំអាចបង់ថ្លៃសិក្សាបានតែ១ឆមាសប៉ុណ្ណោះ គឺត្រូវបង់ ១៦៥ដុល្លារ និងទុកទិញសៀវភៅ និងសម្ភារសិក្សាផ្សេងទៀត»។
អំណត់ បានសម្រេចចិត្តធ្វើការជាអ្នកបម្រើក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយកន្លែងនៅរាជធានីភ្នំពេញ ដោយទទួលបានប្រាក់ខែពី៦០-៨០ដុល្លារ។ អំណត់ ត្រូវជិះកង់ចំងាយប្រហែលជា៥គីឡូម៉ែត្រ ពីផ្ទះជួលក្បែរវិទ្យាល័យសន្ទរម៉ុកទៅកន្លែងធ្វើការនៅក្បែរផ្សារទូលទំពួង។ ការងាររត់តុនេះចាប់ផ្តើមធ្វើពីម៉ោង១១ព្រឹកដល់ម៉ោង៩យប់ដោយគ្មានម៉ោងសម្រាកនោះទេ។ អំណត់ បានសារភាពទាំងទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់ដោយមិនលាក់លៀមយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ខ្ញុំបានពិចារណាជាច្រើនដង បើខ្ញុំមិនរកការងារបានធ្វើទេ ខ្ញុំច្បាស់ជាគ្មានប្រាក់បង់ថ្លៃសម្រាប់ឆមាសទី២នោះទេ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តទៅធ្វើការជាអ្នករត់តុក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយ ដើម្បីរកប្រាក់ជួយផ្គត់ផ្គង់ការស្នាក់នៅ និងបង់ថ្លៃការសិក្សារបស់ខ្ញុំបន្តទៀត»។ និយាយដល់ជីវិតនិស្សិតរត់តុម្នាក់នេះ ពិតជាខំតស៊ូ និងមានចិត្តអំណត់ដូចឈ្មោះពិតប្រាកដមែន ការងារដំបូងដែលអំណត់ត្រូវធ្វើក្នុងភោជនីយដ្ឋាននោះ គឺធ្វើជាអ្នកលៀងធ្យូងសម្រាប់ដាក់ក្នុងអាងត្រី ធ្វើជាអ្នកលាងត្រី និងជាអ្នកលាងចាន ជាបន្តបន្ទាប់ទម្រាំបានធ្វើជាអ្នករត់តុពិតប្រាកដ។
ការងារជាអ្នករត់តុរយៈពេល៨ខែនេះអំណត់បានបញ្ជាក់ដោយមិនខ្មាសអៀនពីការត្មះដៀល និងការអាណិតអាសូររបស់ភ្ញៀវមួយចំនួនយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ពេលខ្ញុំលើកម្ហូបឲ្យភ្ញៀវ គាត់សួរខ្ញុំថា តើអាហារនេះប្អូនធ្លាប់ញុំាឬអត់? តែកូនរបស់គាត់(ភ្ញៀវ)បានឆ្លើយមកខ្ញុំថា វាមិនធ្លាប់ស៊ីទេ។ ការមើលងាយមកខ្ញុំនៅពេលនោះ ខ្ញុំខឹងចិត្តជាខ្លាំង ហើយខ្ញុំគិតថាថ្ងៃណាមួយ ខ្ញុំនឹងមានការងារល្អ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យពួកគាត់សរសើរខ្ញុំវិញ។ បន្ទាប់មកមានថ្ងៃមួយទៀត មានភ្ញៀវរបស់អង្គការមួយជាជនជាតិចិន គាត់ឃើញខ្ញុំរត់តុ គាត់ក៏អាណិតខ្ញុំ ហើយគាត់បានឲ្យខ្ញុំទៅរៀនភាសាចិនដោយមិនចាំបាច់ប្រាក់នៅកន្លែងអង្គការរបស់គាត់»។
មិនមែនតែការងាររត់តុមួយមុខនោះទេ អំណត់ ឆ្លៀតពេលម្តងម្កាល ពេលចេញពីរត់តុម៉ោង៩យប់ ដើម្បីបន្តទៅស៊ីឈ្នូលលីសែងតុ ទូ ឲ្យថៅកែហាងលក់តុ ទូម្នាក់ ដើម្បីបានប្រាក់៣-៤ពាន់រៀលបន្ថែមពីការងាររត់តុ។ ជីវិតជានិស្សិត និងជាអ្នករត់តុ ពេលត្រឡប់ពីធ្វើការទៅផ្ទះជួលវិញនៅម៉ោង៩-១០យប់ អំណត់ មិនដែលមានកម្លាំង និងអារម្មណ៍មើលមេរៀន ឬធ្វើកិច្ចការសាលាដូចនិស្សិតដទៃនោះទេ និស្សិតដែលមិនសូវមានអ្នករាប់រករូបនេះបានពន្យល់ថា៖ «ពេលទៅរៀនក្នុងថ្នាក់ មានមិត្តភក្តិក្នុងថ្នាក់រៀនរើសអើង មើលងាយ មិនចង់និយាយរក ព្រោះដឹងថាខ្ញុំជិះកង់ និងដើរទៅរៀន។ ខ្ញុំមានមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធតែ៣នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលយល់ពីទុកលំបាករបស់ខ្ញុំក្នុងចំណោមមិត្តរួមថ្នាក់ជាង៧០នាក់ផ្សេងទៀត»។
អំណត់បានសញ្ជឹងគិតម្តងហើយម្តងទៀតថា បើនៅតែធ្វើការជាអ្នករត់តុ គឺមិនទទួលបានបទពិសោធន៍ទាក់ទិននឹងជំនាញធនាគារដែលកំពុងរៀនឡើយ អំណត់បានសម្រេចចិត្តឈប់ពីធ្វើការរត់តុ ហើយត្រូវប្តូរវេនទៅរៀនវេនយប់វិញ ដើម្បីយកពេលមកធ្វើជាបុគ្គលិកស្ម័កចិត្រក្នុងសង្គហធនាគារ CMK រយៈពេល៣ខែ ដោយទទួលបានប្រាក់ឧបត្ថម្ភថ្លៃអាហារតែ៣០ដុល្លារប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយខែ។ និស្សិតឆ្នាំទី១រូបនេះបានពន្យល់ពីទុកលំបាកដែលធ្វើការងារស្ម័គ្រចិត្តរបស់ខ្លួនថា៖ «ខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើស្រែ កាន់នង្គ័ល គឺពិបាកបំផុតហើយ តែឲ្យខ្ញុំកាន់ក្រដាស់មួយដុំទៅផ្សព្វផ្សាយដល់អតិថិជន ទាំងខ្ញុំមិនចេះ និងមិនយល់ពីការផ្សព្វផ្សាយសេវានោះសោះ គឺគេឲ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីពន្យល់អតិថិជនឲ្យយល់ពីសេវាកម្មរបស់ធនាគារ ពេលនោះខ្ញុំគិតថាវាពិតជាពិបាកជាងខ្ញុំធ្វើស្រែទៅទៀត។ ថ្ងៃខ្ញុំចុះផ្សព្វផ្សាយដំបូងគឺខ្ញុំយំនៅមុខអតិថិជន ព្រោះខ្ញុំមិនចេះពន្យល់អតិថិជន។ ក្រោយៗមកខ្ញុំបានសិក្សាស្វែងយល់ពីការផ្តល់សេវាកម្មរបស់ធនាគារ ហាត់និយាយទល់មុខកញ្ចក់ក្នុងបន្ទប់ជួលមុននឹងទៅផ្សព្វផ្សាយដល់អតិថិជន»។
ខែទីពីរ នៃការងារស្ម័គ្រចិត្តនោះ អំណត់ គេតម្រូវឲ្យទៅប្រចាំការនៅក្នុងស្រុកល្វាឯម ខេត្តកណ្តាល ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយពីសេវាកម្មរបស់ធនាគារ ដោយត្រូវត្រឡប់មកវិញទៅម៉ោង៥ល្ងាច ដើម្បីចូលរៀននៅម៉ោង៥និង៣០នាទី។ ជីវិតផ្លាស់ប្តូរពីអ្នករត់តុ មកជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តធ្វើការខាងធនគារវិញនោះបានពន្យល់យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ខ្ញុំចេញពីធ្វើការម៉ោង៥ល្ងាច ហើយត្រូវរងចាំឆ្លង ស្រឡាងអរិយក្សត្រ និងត្រូវស្ទះផ្លូវជាច្រើនកន្លែងទម្រាំដល់សាលា គឺខ្ញុំចូលរៀនមិនដែលទាន់ម៉ោងដូចនិស្សិតដទៃទេ យ៉ាងហោចណាស់ក៏យឺត១ម៉ោង ទៅ១ម៉ោងកន្លះដែរ។ ហើយអង្គុយរៀនក៏រៀនមិនចូលទៀត ព្រោះហត់អស់កម្លាំង។ តែពេលគ្រូសួរម្តងៗ គឺខ្ញុំអាចឆ្លើយបាន ព្រោះខ្ញុំបានអនុវត្តន៍នៅកន្លែងធ្វើការជាក់ស្តែង»។ ក្រៅពីការសិក្សា និងការងារ គឺទំនេរថ្ងៃចុងសប្តាហ៍ និងថ្ងៃឈប់សម្រាកបុណ្យម្តងៗ អំណត់ ត្រូវយកពេលនេះទៅជួយធ្វើស្រែម្តាយនៅស្រុកកំណើតទៀតផង។
អំណត់ ត្រូវប្រឈមមុខនឹងការប្រកួតប្រជែងជាមួយបុគ្គលិកស្ម័គ្រចិត្ត៣នាក់ផ្សេងទៀតដែលធ្វើការជាមួយគ្នា។ អ្នកទាំង៣នាក់នោះ ខ្លះបានបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រផ្នែកធនាគារ និងខ្លះទៀតកំពុងរៀនបន្តថ្នាក់អនុបណ្ឌិត។
នៅទីបញ្ចប់អ្នកគ្រប់គ្រងធនាគារបានជ្រើសរើសនិស្សិតឆ្នាំទី១ គឺ អំណត់ ឲ្យក្លាយជាបុគ្គលិកពេញសិទ្ធិក្នុងតួនាទីជាជំនួយការមន្ត្រីសាខាធនាគារ ខណ្ឌស្ទឹងមានជ័យ។ ការវិវត្តខ្លួនពីក្មេងភ្ជូរស្រែ មកជាអ្នករត់តុ អ្នកស្ម័គ្រចិត្តក្នុងធនាគារជាបន្តបន្ទាប់រហូតបានធ្វើជាអ្នកគ្រប់គ្រងសាខាសង្គហធនាគារ CMK មកដល់សព្វថ្ងៃនេះ អំណត់ បានបញ្ជាក់យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ទម្រាំមានថ្ងៃនេះ គឺដោយសារការព្យាយាមខំពុះពាររាល់ឧបសគ្គដើម្បីបានបន្តការសិក្សានៅភ្នំពេញ និងមានម្តាយ និងបងប្អូនជួយលើកទឹកចិត្តខ្ញុំជានិច្ច។ ណាមួយដោយសារមិនចង់ឲ្យអ្នកភូមិខ្ញុំមើលងាយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំថារៀនគ្មានប្រយោជន៍ ដូចធ្វើការរោងចក្រទទួលបានប្រាក់ខែច្រើននោះទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនចង់នៅកាន់នង្គ័លរហូតនោះដែរ»។
អ្នកគ្រប់គ្រងសាខាធនាគាររូបនេះក៏មិនភ្លេចលើកទឹកចិត្តប្អូនៗជំនាន់ក្រោយផងដែរ ដោយលោកបាននិយាយថា៖«យល់ឲ្យបានច្បាស់ពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការងារមិនថាការងារតូចឬធំនោះទេ ត្រូវតែមើលលើសមត្ថភាពខ្លួនឯងជាមុនសិន។ ប្រសិនជាចង់បានការងារល្អ និងប្រាក់ខែច្រើន គឺត្រូវតែរៀបចំខ្លួនពីតូចទៅធំដូចឡើងកាំជណ្តើរអ៊ីចឹងទើបល្អ។ ត្រូវចាំថាកុំយកខ្លួនទៅប្រៀបជាមួយកូនគេអ្នកមាន គឺគួរតែតាំងចិត្តថាខ្លួនឯងត្រូវតែធ្វើឲ្យបាន»៕
រដូវធ្វើស្រែចម្ការម្តងៗ យុវជន បូ អំណត់ តែងតែក្រោកនៅម៉ោងរំលងអធ្រាត្រ ដើម្បីដឹកគោ និងលីនង្គ័លទៅភ្ជូរស្រែតែម្នាក់ឯង រហូតដល់ម៉ោង៦ភ្លឺស្រាងៗទើបឡើងពីភ្ជួរស្រែត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដើម្បីសម្អាតខ្លួនប្រាណទៅរៀនឲ្យទាន់ពេលនៅម៉ោង៧ព្រឹក។ យុវជនដែលមើលទៅជាមនុស្សរហ័សរហួន និងមានបទពិសោធន៍ច្រើនក្នុងការងារស្រែចម្ការបានរំលឹកអតីតកាលទាំងនោះថា៖ «ខ្ញុំក្រោកទៅភ្ជួរស្រែនៅម៉ោង២យប់ និងត្រូវឡើងពីភ្ជួរស្រែនៅម៉ោង៦ជិតភ្លឺ ដើម្បីប្រញាប់ងូតទឹកសម្អាតខ្លួន និងជិះកង់ទៅរៀនចំងាយប្រហែលជា៦-៧គ.ម ទើបដល់សាលារៀនរបស់ខ្ញុំ។ ពេលខ្លះទៅដល់សាលាយឺតត្រូវសាលាបិទទ្វាររបងមិនឲ្យចូល និងពេលខ្លះទៀតត្រូវសុំគ្រូចូលរៀនក៏មានដែរ។ មានថ្ងៃខ្លះ ពេលចូលដល់ថ្នាក់រៀន បើទោះជាខ្ញុំខំអង្គុយរៀន ឬស្តាប់គ្រូពន្យល់យ៉ាងណាក៏មិនយល់ដែរ ព្រោះហត់អស់កម្លាំងគ្មានអារម្មណ៍រៀននោះទេ»។
ជីវិតជាកូនកំព្រាឪពុក និងមានបងប្អូន៦នាក់ផងនោះ បែរជាមិនមានសំណាងដូចកូនពៅក្នុងគ្រួសារដទៃឡើយ។ អំណត់ ត្រូវជួយការងារស្រែចម្ការច្រើនជាងបងៗរបស់គាត់ ព្រោះបងៗទាំងនោះមានគ្រួសារ និងស្រែចម្ការរៀងៗខ្លួន។
យុវជនដែលធ្លាប់ទូលនំ និងទូលត្រកួនដើរលក់ក្នុងភូមិរូបនេះ បន្ទាប់ពីប្រឡងជាប់បាក់ឌុបកាលពីឆ្នាំ២០១០កន្លងមក អំណត់ សម្រេចចិត្តវេចបង្វេចពីស្រុកកំណើតឡើងមកបន្តការសិក្សាថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យនៅរាជធានីភ្នំពេញ និងស្នាក់នៅជាមួយបងស្រីដែលបានមកបន្តការសិក្សាមុនអំណត់ ២ឆ្នាំ។ យុវជនសម្បុរស្រអែម សក់រួញម្នាក់នេះ បានប្រែក្លាយជីវិតពីក្មេងឃ្វាលគោ ក្លាយជានិស្សិតផ្នែកធនាគារនៅសាកលវិទ្យាល័យអាស៊ីអឺរ៉ុប។ អំណត់ បានពន្យល់យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ខ្ញុំមានប្រាក់តែ២០០ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ ជាប្រាក់បានមកពីលក់ស្រូវ និងលក់គោ របស់ម្តាយខ្ញុំ។ គាត់ឲ្យមកខ្ញុំសម្រាប់មករៀននៅភ្នំពេញ។ ខ្ញុំអាចបង់ថ្លៃសិក្សាបានតែ១ឆមាសប៉ុណ្ណោះ គឺត្រូវបង់ ១៦៥ដុល្លារ និងទុកទិញសៀវភៅ និងសម្ភារសិក្សាផ្សេងទៀត»។
អំណត់ បានសម្រេចចិត្តធ្វើការជាអ្នកបម្រើក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយកន្លែងនៅរាជធានីភ្នំពេញ ដោយទទួលបានប្រាក់ខែពី៦០-៨០ដុល្លារ។ អំណត់ ត្រូវជិះកង់ចំងាយប្រហែលជា៥គីឡូម៉ែត្រ ពីផ្ទះជួលក្បែរវិទ្យាល័យសន្ទរម៉ុកទៅកន្លែងធ្វើការនៅក្បែរផ្សារទូលទំពួង។ ការងាររត់តុនេះចាប់ផ្តើមធ្វើពីម៉ោង១១ព្រឹកដល់ម៉ោង៩យប់ដោយគ្មានម៉ោងសម្រាកនោះទេ។ អំណត់ បានសារភាពទាំងទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់ដោយមិនលាក់លៀមយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ខ្ញុំបានពិចារណាជាច្រើនដង បើខ្ញុំមិនរកការងារបានធ្វើទេ ខ្ញុំច្បាស់ជាគ្មានប្រាក់បង់ថ្លៃសម្រាប់ឆមាសទី២នោះទេ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តទៅធ្វើការជាអ្នករត់តុក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយ ដើម្បីរកប្រាក់ជួយផ្គត់ផ្គង់ការស្នាក់នៅ និងបង់ថ្លៃការសិក្សារបស់ខ្ញុំបន្តទៀត»។ និយាយដល់ជីវិតនិស្សិតរត់តុម្នាក់នេះ ពិតជាខំតស៊ូ និងមានចិត្តអំណត់ដូចឈ្មោះពិតប្រាកដមែន ការងារដំបូងដែលអំណត់ត្រូវធ្វើក្នុងភោជនីយដ្ឋាននោះ គឺធ្វើជាអ្នកលៀងធ្យូងសម្រាប់ដាក់ក្នុងអាងត្រី ធ្វើជាអ្នកលាងត្រី និងជាអ្នកលាងចាន ជាបន្តបន្ទាប់ទម្រាំបានធ្វើជាអ្នករត់តុពិតប្រាកដ។
ការងារជាអ្នករត់តុរយៈពេល៨ខែនេះអំណត់បានបញ្ជាក់ដោយមិនខ្មាសអៀនពីការត្មះដៀល និងការអាណិតអាសូររបស់ភ្ញៀវមួយចំនួនយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ពេលខ្ញុំលើកម្ហូបឲ្យភ្ញៀវ គាត់សួរខ្ញុំថា តើអាហារនេះប្អូនធ្លាប់ញុំាឬអត់? តែកូនរបស់គាត់(ភ្ញៀវ)បានឆ្លើយមកខ្ញុំថា វាមិនធ្លាប់ស៊ីទេ។ ការមើលងាយមកខ្ញុំនៅពេលនោះ ខ្ញុំខឹងចិត្តជាខ្លាំង ហើយខ្ញុំគិតថាថ្ងៃណាមួយ ខ្ញុំនឹងមានការងារល្អ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យពួកគាត់សរសើរខ្ញុំវិញ។ បន្ទាប់មកមានថ្ងៃមួយទៀត មានភ្ញៀវរបស់អង្គការមួយជាជនជាតិចិន គាត់ឃើញខ្ញុំរត់តុ គាត់ក៏អាណិតខ្ញុំ ហើយគាត់បានឲ្យខ្ញុំទៅរៀនភាសាចិនដោយមិនចាំបាច់ប្រាក់នៅកន្លែងអង្គការរបស់គាត់»។
មិនមែនតែការងាររត់តុមួយមុខនោះទេ អំណត់ ឆ្លៀតពេលម្តងម្កាល ពេលចេញពីរត់តុម៉ោង៩យប់ ដើម្បីបន្តទៅស៊ីឈ្នូលលីសែងតុ ទូ ឲ្យថៅកែហាងលក់តុ ទូម្នាក់ ដើម្បីបានប្រាក់៣-៤ពាន់រៀលបន្ថែមពីការងាររត់តុ។ ជីវិតជានិស្សិត និងជាអ្នករត់តុ ពេលត្រឡប់ពីធ្វើការទៅផ្ទះជួលវិញនៅម៉ោង៩-១០យប់ អំណត់ មិនដែលមានកម្លាំង និងអារម្មណ៍មើលមេរៀន ឬធ្វើកិច្ចការសាលាដូចនិស្សិតដទៃនោះទេ និស្សិតដែលមិនសូវមានអ្នករាប់រករូបនេះបានពន្យល់ថា៖ «ពេលទៅរៀនក្នុងថ្នាក់ មានមិត្តភក្តិក្នុងថ្នាក់រៀនរើសអើង មើលងាយ មិនចង់និយាយរក ព្រោះដឹងថាខ្ញុំជិះកង់ និងដើរទៅរៀន។ ខ្ញុំមានមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធតែ៣នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលយល់ពីទុកលំបាករបស់ខ្ញុំក្នុងចំណោមមិត្តរួមថ្នាក់ជាង៧០នាក់ផ្សេងទៀត»។
អំណត់បានសញ្ជឹងគិតម្តងហើយម្តងទៀតថា បើនៅតែធ្វើការជាអ្នករត់តុ គឺមិនទទួលបានបទពិសោធន៍ទាក់ទិននឹងជំនាញធនាគារដែលកំពុងរៀនឡើយ អំណត់បានសម្រេចចិត្តឈប់ពីធ្វើការរត់តុ ហើយត្រូវប្តូរវេនទៅរៀនវេនយប់វិញ ដើម្បីយកពេលមកធ្វើជាបុគ្គលិកស្ម័កចិត្រក្នុងសង្គហធនាគារ CMK រយៈពេល៣ខែ ដោយទទួលបានប្រាក់ឧបត្ថម្ភថ្លៃអាហារតែ៣០ដុល្លារប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយខែ។ និស្សិតឆ្នាំទី១រូបនេះបានពន្យល់ពីទុកលំបាកដែលធ្វើការងារស្ម័គ្រចិត្តរបស់ខ្លួនថា៖ «ខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើស្រែ កាន់នង្គ័ល គឺពិបាកបំផុតហើយ តែឲ្យខ្ញុំកាន់ក្រដាស់មួយដុំទៅផ្សព្វផ្សាយដល់អតិថិជន ទាំងខ្ញុំមិនចេះ និងមិនយល់ពីការផ្សព្វផ្សាយសេវានោះសោះ គឺគេឲ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីពន្យល់អតិថិជនឲ្យយល់ពីសេវាកម្មរបស់ធនាគារ ពេលនោះខ្ញុំគិតថាវាពិតជាពិបាកជាងខ្ញុំធ្វើស្រែទៅទៀត។ ថ្ងៃខ្ញុំចុះផ្សព្វផ្សាយដំបូងគឺខ្ញុំយំនៅមុខអតិថិជន ព្រោះខ្ញុំមិនចេះពន្យល់អតិថិជន។ ក្រោយៗមកខ្ញុំបានសិក្សាស្វែងយល់ពីការផ្តល់សេវាកម្មរបស់ធនាគារ ហាត់និយាយទល់មុខកញ្ចក់ក្នុងបន្ទប់ជួលមុននឹងទៅផ្សព្វផ្សាយដល់អតិថិជន»។
ខែទីពីរ នៃការងារស្ម័គ្រចិត្តនោះ អំណត់ គេតម្រូវឲ្យទៅប្រចាំការនៅក្នុងស្រុកល្វាឯម ខេត្តកណ្តាល ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយពីសេវាកម្មរបស់ធនាគារ ដោយត្រូវត្រឡប់មកវិញទៅម៉ោង៥ល្ងាច ដើម្បីចូលរៀននៅម៉ោង៥និង៣០នាទី។ ជីវិតផ្លាស់ប្តូរពីអ្នករត់តុ មកជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តធ្វើការខាងធនគារវិញនោះបានពន្យល់យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ខ្ញុំចេញពីធ្វើការម៉ោង៥ល្ងាច ហើយត្រូវរងចាំឆ្លង ស្រឡាងអរិយក្សត្រ និងត្រូវស្ទះផ្លូវជាច្រើនកន្លែងទម្រាំដល់សាលា គឺខ្ញុំចូលរៀនមិនដែលទាន់ម៉ោងដូចនិស្សិតដទៃទេ យ៉ាងហោចណាស់ក៏យឺត១ម៉ោង ទៅ១ម៉ោងកន្លះដែរ។ ហើយអង្គុយរៀនក៏រៀនមិនចូលទៀត ព្រោះហត់អស់កម្លាំង។ តែពេលគ្រូសួរម្តងៗ គឺខ្ញុំអាចឆ្លើយបាន ព្រោះខ្ញុំបានអនុវត្តន៍នៅកន្លែងធ្វើការជាក់ស្តែង»។ ក្រៅពីការសិក្សា និងការងារ គឺទំនេរថ្ងៃចុងសប្តាហ៍ និងថ្ងៃឈប់សម្រាកបុណ្យម្តងៗ អំណត់ ត្រូវយកពេលនេះទៅជួយធ្វើស្រែម្តាយនៅស្រុកកំណើតទៀតផង។
អំណត់ ត្រូវប្រឈមមុខនឹងការប្រកួតប្រជែងជាមួយបុគ្គលិកស្ម័គ្រចិត្ត៣នាក់ផ្សេងទៀតដែលធ្វើការជាមួយគ្នា។ អ្នកទាំង៣នាក់នោះ ខ្លះបានបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រផ្នែកធនាគារ និងខ្លះទៀតកំពុងរៀនបន្តថ្នាក់អនុបណ្ឌិត។
នៅទីបញ្ចប់អ្នកគ្រប់គ្រងធនាគារបានជ្រើសរើសនិស្សិតឆ្នាំទី១ គឺ អំណត់ ឲ្យក្លាយជាបុគ្គលិកពេញសិទ្ធិក្នុងតួនាទីជាជំនួយការមន្ត្រីសាខាធនាគារ ខណ្ឌស្ទឹងមានជ័យ។ ការវិវត្តខ្លួនពីក្មេងភ្ជូរស្រែ មកជាអ្នករត់តុ អ្នកស្ម័គ្រចិត្តក្នុងធនាគារជាបន្តបន្ទាប់រហូតបានធ្វើជាអ្នកគ្រប់គ្រងសាខាសង្គហធនាគារ CMK មកដល់សព្វថ្ងៃនេះ អំណត់ បានបញ្ជាក់យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ទម្រាំមានថ្ងៃនេះ គឺដោយសារការព្យាយាមខំពុះពាររាល់ឧបសគ្គដើម្បីបានបន្តការសិក្សានៅភ្នំពេញ និងមានម្តាយ និងបងប្អូនជួយលើកទឹកចិត្តខ្ញុំជានិច្ច។ ណាមួយដោយសារមិនចង់ឲ្យអ្នកភូមិខ្ញុំមើលងាយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំថារៀនគ្មានប្រយោជន៍ ដូចធ្វើការរោងចក្រទទួលបានប្រាក់ខែច្រើននោះទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនចង់នៅកាន់នង្គ័លរហូតនោះដែរ»។
អ្នកគ្រប់គ្រងសាខាធនាគាររូបនេះក៏មិនភ្លេចលើកទឹកចិត្តប្អូនៗជំនាន់ក្រោយផងដែរ ដោយលោកបាននិយាយថា៖«យល់ឲ្យបានច្បាស់ពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការងារមិនថាការងារតូចឬធំនោះទេ ត្រូវតែមើលលើសមត្ថភាពខ្លួនឯងជាមុនសិន។ ប្រសិនជាចង់បានការងារល្អ និងប្រាក់ខែច្រើន គឺត្រូវតែរៀបចំខ្លួនពីតូចទៅធំដូចឡើងកាំជណ្តើរអ៊ីចឹងទើបល្អ។ ត្រូវចាំថាកុំយកខ្លួនទៅប្រៀបជាមួយកូនគេអ្នកមាន គឺគួរតែតាំងចិត្តថាខ្លួនឯងត្រូវតែធ្វើឲ្យបាន»៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
