ជាតិ
បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍
និស្សិតក្រីក្រ៖ ជិះកង់មករៀនមានអីត្រូវខ្មាស ចំណាយតិច សុខភាពល្អ តស៊ូកាន់តែខ្លាំង
×![]()
ភ្នំពេញ៖ មកទល់បច្ចុប្បន្ន គេមិនឃើញមាននិស្សិតច្រើនឡើយដែលនៅជិះកង់មករៀននៅតាមបណ្តាសាកលវិទ្យាល័យនានានោះ។ សារព័ត៌មានថ្មីៗ បានជួបសម្ភាសជាមួយនិស្សិត ៣នាក់ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមនិស្សិតដ៏តិចតួច ដែលតែងតែជិះកង់ជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេទៅសាលារៀនជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ និស្សិតទាំងនេះ អះអាងថា ពួកគេមិនបានខ្មាសអៀនឡើយ នៅពេលដែលស្ថានភាពគ្រួសារមិនសូវធូរធារ និងស្របពេលដែលពួកគេមិនទាន់ការងារធ្វើផងនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត វាមិនត្រឹមជួយសម្រាលបន្ទុកគ្រួសារទេ តែវាក៏ជួយឲ្យមានសុខភាពល្អដែរ។
ជាបន្តសូមអញ្ជើញស្តាប់បទយកការណ៍ ដែលរៀបចំដោយ លោក រ៉ឹម ភារី នៃសារព័ត៌មានថ្មីៗដូចតទៅ៖
នៅពេលនិស្សិតក្នុងថ្នាក់មួយចេញពីរៀន មាននិស្សិតជាច្រើនដើរសំដៅទៅរោងផ្ញើម៉ូតូដែលស្ថិតនៅខាងមុខអគារA ក្នុងទីធ្លាសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ។ ក្នុងចំណោមនិស្សិតក្នុងថ្នាក់ ដែលមានប្រមាណ៤០ទៅ៥០នាក់ មាននិស្សិតតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលដើរតម្រង់ទៅកន្លែងផ្ញើកង់ដែលស្ថិតក្រោយវិទ្យាស្ថានភាសាបរទេស (IFL)។ កញ្ញា លឹម គីមយី ជានិស្សិតម្នាក់ក្នុងចំណោមនិស្សិតពីរបីនាក់នោះ។
កញ្ញា លឹម គីមយី ជានិស្សិតឆ្នាំទី៣ នៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ ដែលតែងជិះកង់ពីសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ (ជាប់ស្ពានអាកាស៧មករា) ទៅមហាវិទ្យាល័យសង្គមសាស្ត្រ និងមនុស្សសាស្ត្រ នៅពោធិ៍ចិនតុង។ សម្រាប់និស្សិតស្រី វ័យ២៥ឆ្នាំរូបនេះ ការជិះកង់ដើម្បីទទួលបានចំណេះវិជ្ជា មិនមែនជារឿងដែលគួរឲ្យខ្មាសអៀននោះទេ ប៉ុន្តែវាជារឿងដែលធ្វើឲ្យអ្នកខេត្តកំពតរូបនេះ សប្បាយចិត្តទៅវិញ ព្រោះនាងមិនបានបង្កើនការចំណាយរបស់ឪពុកម្តាយដែលខំរកប្រាក់មកទាំងលំបាក។
កញ្ញា លឹម គីមយី ជិះកង់មករៀន៣ឆ្នាំហើយទាំងមានមោទកភាព ព្រោះនាងមិនបានបង្កើនកាការរចំណាយរបស់គ្រួសារ ដែលកំពុងតែលំបាក។
នឹកឃើញដល់ការខំប្រឹងប្រែងរបស់អ្នកមានគុណ គីមយី បន្តការរៀបរាប់របស់ខ្លួនទាំងអួលដើមក «ចំពោះខ្ញុំផ្ទាល់ ការជិះកង់មករៀន ខ្ញុំអត់ខ្មាសគេទេ ព្រោះខ្ញុំសប្បាយចិត្ត និងចង់ជិះកង់។ តាមពិតកន្លងមក ម្តាយខ្ញុំចង់ទិញម៉ូតូឲ្យជិះដែរ តែខ្ញុំមិនចង់ជិះ ព្រោះខ្ញុំអត់ទាន់មានការងារធ្វើ។ ខ្ញុំមានតែម៉ាក់ទេ អត់មានប៉ាទេតាំងពីក្មេងមក។ ជីវភាពគ្រួសារខ្ញុំអត់សូវមានទេ ម៉ាក់ខ្ញុំឲ្យខ្ញុំមករៀនទាំងត្រដាបត្រដួស។ ណាមួយខ្ញុំរៀនប្រវត្តិវិទ្យា ខ្ញុំចូលចិត្តអានមេរៀនច្រើន ខ្ញុំឧស្សាហ៍ចូលបណ្ណាល័យ ខ្ញុំអត់មានពេលហាត់ប្រាណ តែពេលខ្ញុំជិះកង់ ទៅមកសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទមណ្ឌល១ និងមណ្ឌល២ ក៏អាចថា ខ្ញុំអាចហាត់ប្រាណបានខ្លះៗ»។
តាមពិតទៅ ការជិះកង់មករៀនរយៈពេល៣ឆ្នាំមកនេះ មិនមានអ្វីប្លែកនោះឡើយ សម្រាប់ និស្សិតសម្បុរស និងមានចរិតរួសរាយរូបនេះ។ បើតាមនិស្សិតប្រវត្តិវិទ្យារូបនេះ កាលនៅវិទ្យាល័យ សូម្បីតែកង់ក៏នាងមិនមានជិះផង ពោលគឺនាងតែងតែដើរទៅសាលារៀន ដែលមានប្រហែលចម្ងាយ៣គីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះ។
និស្សិតស្រីម្នាក់ទៀត ក៏មានតែកង់ ជាយានជំនិះមកសាលារៀនរាល់ថ្ងៃដែរ។ កញ្ញា ស្រស់ ស្រអែម ជាអ្នកខេត្តពោធិ៍សាត់ ដែលទើបតែមករស់នៅ និងរៀនវិស្វកម្ម ទូរគមនាគមន៍ និងអេឡិចត្រូនិក នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ បានប្រហែលមួយខែប៉ុណ្ណោះ។ រៀបចេញដំណើរទៅផ្ទះ ដែលស្ថិតនៅសង្កាត់ស្ទឹងមានជ័យចម្ងាយប្រមាណ៦គីឡូម៉ែត្រ ពីសាកលវិទ្យាល័យ ស្រអែម បានឆ្លៀត រៀបរាប់ប្រាប់សារព័ត៌មានថ្មីៗថា នាងសម្រេចចិត្តជិះកង់មករៀន ដោយមិនខ្មាសអៀនឡើយ។
កញ្ញា ស្រស់ ស្រអែម និស្សិតឆ្នាំទី១ជំនាញវិស្វកម្ម ទូរគមនាគមន៍ និងអេឡិចត្រូនិក នៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ ដែលតែងជិះកង់ចម្ងាយប្រមាណ៦គីឡូម៉ែត្រ ពីផ្ទះ ដែលស្ថិតនៅសង្កាត់ស្ទឹងមានជ័យ មកសាកលវិទ្យាល័យ។
មានរាងតូចច្រឡឹង ស្រអែម ដែលមានវ័យ១៨ឆ្នាំ បន្តរៀបរាប់ថា៖ «មុនដំបូង ខ្ញុំមិនមែនជាក្មេងដែលតស៊ូប៉ុន្មានទេ ហើយបានសុំឲ្យម៉ែទិញម៉ូតូ ព្រោះខ្លាចមិនទាន់ពេលវេលា បើយើងជិះកង់ ។ ម្យ៉ាងឃើញគេជិះម៉ូតូទៅទំនង។ ដល់ពេលបានជួបពូ ពូក៏ណែនាំថា ណាមួយយើងក្រីក្រ ម៉ែឪយើងមិនសូវធូរធារ ជិះកង់ទៅប្រហែលប្រាំប្រាំមួយប្រាំពីរគីឡូម៉ែត្រ វាមិនអីទេ។ ដល់ពេលមកដល់ភ្នំពេញ ក៏កង់ទៅ បានជួយកាត់បន្ថយការចំណាយរបស់ម៉ាក់ប៉ាខ្លះ។ ពេលបានជិះកង់ មើលទៅម្យ៉ាងដែរ ព្រោះការជិះកង់វាជាការហាត់ប្រាណមួយដែរ។ ដំបូងចង់ឲ្យគាត់ទិញម៉ូតូកូនទា ខ្ញុំបង្ខំគាត់ តែគាត់អត់លុយដែរ តែមកដល់ភ្នំពេញផ្លាស់ប្តូរផ្នត់គំនិត ហើយជិះកង់ថ្លៃថ្នូរម្យ៉ាងដែរ»។
មិនត្រឹមតែមិនខ្មាសអៀនពេលជិះកង់ទៅរៀននោះទេ ស្រអែម បែរជាជាមានមោទកភាពចំពោះការជិះកង់ ព្រោះតែអ្នកដែលជិះកង់ភាគច្រើនជាជនបរទេស។ ម្យ៉ាងស្រអែម ដែលប្រឡងជាប់និន្ទេស C ក្នុងសម័យប្រឡងដ៏តានតឹងនេះ ចង់ធ្វើតាមការទូន្មានរបស់ឪពុកមា ដែលបានស្តីប្រដៅនាងថា ការជិះកង់ទៅរៀន មិនត្រឹមតែជួយកាត់បន្ថយការចំណាយនោះទេ តែវាបានបង្កើនស្មារតីតស៊ូ ក្នុងជីវិត និងលុតដំខ្លួនឲ្យប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ។ លើសពីនេះ ស្រអែម ដែលជាកូនច្បងក្នុងចំណោមបងប្អូន៣នាក់ ក៏ទទួលអារម្មណ៍ថា ជិះកង់មានសុវត្ថិភាពជាងជិះម៉ូតូដែរ ដ្បិតថាខ្លួនមិនសូវស្គាល់ផ្លូវ និងម្យ៉ាងភ័យខ្លាចករណីប្លន់ និងលួចម៉ូតូ ដែលនាងធ្លាប់ឮជាហូរហែកន្លងមកនោះ។
និស្សិតមកពីតាមខេត្តម្នាក់ទៀត ក៏លើកឡើងស្រដៀងគ្នាដែរ។ យុវជន ថាយ សុផុន ជានិស្សិតឆ្នាំ១ជំនាញរដ្ឋបាលសាធារណៈ នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទនីតិសាស្ត្រ និងវិទ្យាសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ច មកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ សុផុន ពន្យល់ថា ការណ៍ដែលគេសម្រេចិត្តជិះកង់មកសាលារៀន ព្រោះចង់ ជួយកាត់បន្ថយចំណាយរបស់គ្រួសារ ដែលកំពុងតែខ្វះខាតស្រាប់ ហើយម្យ៉ាងទៀតរូបគេ ក៏មិនទាន់មានការងារធ្វើដែរ។
ដៃអង្អែលកែបកង់ដែលមានកាបូបស្ពាយលើកន្ត្រកកង់បណ្តើរ សុផុន រៀបរាប់ប្រាប់សារព័ត៌មានថ្មីៗបណ្តើរថា៖«បើមកដល់ហ្នឹងវិញ អត់ខ្មាសគេប៉ុន្មានទេ តែបើនៅភូមិ ខ្ញុំខ្មាសគេ ព្រោះអីគេជិះម៉ូតូទៅលឿន។ តែមកដល់នេះ អត់សូវខ្មាសគេទេ ព្រោះអត់សូវមានអ្នកស្គាល់។ តែបើជួបអ្នកស្គាល់ក៏មិនខ្មាសដែរ ព្រោះនៅសាកលវាជិតជាង បើធៀបនឹងជិះកង់ទៅរៀននៅស្រុក ណាមួយនៅសាកលវិទ្យាល័យ មានគេជិះកង់បួនប្រាំនាក់ដែរ»។
បើតាមនិស្សិតវ័យ១៩ឆ្នាំរូបនេះ រូបគេជិះកង់ទៅរៀនតាំងតែអនុវិទ្យាល័យម្ល៉េះ។ លើសពីនេះ អ្នកខេត្តកំពង់ឆ្នាំរូបនេះថា រូបគេមិនបានប្រាថ្នាមានមធ្យោបាយធ្វើដំណើរនោះទេ គេប្រាថ្នាឲ្យតែបានមកបន្តការសិក្សាដល់ភ្នំពេញនេះ ទុកដាក់ជាសំណាងណាស់ និងជាឱកាសដ៏ធំធេងក្នុងការសម្រេចបំណងរបស់គេ ដែលចង់ធ្វើការជាមន្ត្រីរាជការនោះ។
ដ្បិតនិស្សិតខាងលើទទួលស្គាល់ដូចៗគ្នាថា ការជិះកង់ទៅសាកលវិទ្យាល័យមានភាពលំបាកខ្លះ ប៉ុន្តែពួកគេយល់ថា វាក៏វិញ្ញាសាជីវិត ដ៏មានអត្ថន័យសម្រាប់ពួកគេដែរ។ លើសពីនេះ នៅពេលដែលពួកគេតស៊ូជិះកង់ទៅរៀន រហូតនៅបញ្ចប់ការសិក្សាដោយជោគជ័យនោះ ច្បាស់ណាស់ថា ពួកគេអាចស្វែងរកការងារមួយដែលល្អ ហើយអាចត្រឡប់ទៅជួយលើកស្ទួយ ជីវភាពគ្រួសាររបស់ខ្លួនឲ្យប្រសើរឡើង ដោយមោទកថែមទៀត៕
Tag:
ជិះកង់
កម្ពុជា
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
