របរយាមស្បែកជើង អាចផ្ដល់ប្រាក់ខ្លះឱ្យអ្នកក្រីក្រ ដោះទាល់ជីវភាព នៅរដូវបុណ្យភ្ជុំ

ជាតិ

បុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ

សង្គមជាតិ

របរយាមស្បែកជើង អាចផ្ដល់ប្រាក់ខ្លះឱ្យអ្នកក្រីក្រ ដោះទាល់ជីវភាព នៅរដូវបុណ្យភ្ជុំ

15, Sep 2020 , 12:59 pm

រូបភាព

ដោយ: ប៉ូ សាគុន

ភ្នំពេញ៖ របរយាមស្បែកជើងនៅតាមវត្តអារាមក្នុងរាជធានីភ្នំពេញនារដូវភ្ជុំបិណ្ឌ បានផ្ដល់ប្រាក់ខ្លះជួយដោះទាល់ជីវភាពអ្នកក្រីក្របានមួយផ្នែក។ អ្នកចាប់របរយាមស្បែកជើងទាំងនេះ មានទាំងក្មេងចាស់ប្រុសស្រី ហើយអ្នកខ្លះយកប្រាក់ដែលរកបានទៅចិញ្ចឹមចៅ ចិញ្ចឹមកូន។ ចំណែកក្មេងៗវិញ យកប្រាក់ទាំងនោះទៅទុកទិញសម្ភារសិក្សា។

ចាប់តាំងពីមុនម៉ោង៥ទៀបភ្លឺ នៅខាងមុខសាលាឆាន់ ក្នុងវត្តសន្សំកុសល គេឃើញមានមនុស្សម្នាទាំងក្មេងទាំងចាស់ជាង១០នាក់ ឈរត្រៀបត្រា អ្នកខ្លះអង្គុយលើកម្រាលទៃដែលក្រាលផ្ទាល់នៅលើផ្ទៃបេតុង ដើម្បីហៅពុទ្ធបរិស័ទដែលចូលមកវត្តបោះបាយបិណ្ឌ ឱ្យទុកស្បែកជើងនៅកន្លែងរបស់ខ្លួន។

ទិដ្ឋភាពខ្លះមើលទៅហាក់ដូចជាមិនសូវសមភ្នែកបន្តិច នៅពេលដែលឃើញសកម្មភាពរបស់ក្រុមអ្នកមើលស្បែកជើង កំពុងហៅភ្ញៀវដោយទទូច ឱ្យមកដាក់ស្បែកជើងនៅកន្លែងរបស់ខ្លួន ទាំងដែលភ្ញៀវទាំងនោះ មិនមានកាយវិការណាមួយឆ្លើយតបទៅកាន់ពួកគេ។ ទោះជាយ៉ាងណា ក្រុមអ្នកប្រកបរបរមើលស្បែកជើង ហាក់មិនប្រកាន់និងកិរិយារបស់ភ្ញៀវឡើយ គឺពួកគេនៅតែរក្សាភាសាពីរោះ ដើម្បីឱ្យភ្ញៀវពេញចិត្ត។

មានវ័យ៧៧ឆ្នាំដូនចាស់ ប៉េង សារុម កំពុងអង្គុយលើកម្រាលទៃពណ៌ខៀវលាយលឿង ដែលក្រាលលើផ្ទៃបេតុង នៅខាងមុខកាំជណ្ដើរសាលាឆាន់ ក្នុងវត្តសន្សំកុសល។ ម៉ោងប្រមាណ៧ព្រឹក ដូនចាស់ដែលប្រកបរបរយាមស្បែកជើង អស់រយៈពេលប្រហែលជា២០ឆ្នាំទៅហើយនោះ មិនសូវមានគេដាក់ស្បែកជើងនៅកន្លែងរបស់គាត់ឡើយ។

អង្គុយបត់ជើងលើកម្រាលទៃ ក្នុងទឹកមុខមិនសូវស្រស់ ព្រោះតែមិនអាចរកប្រាក់បានពីការយាមស្បែកជើង ស្ត្រីកូន៤រូបនេះ ថាគាត់មិនអាចដើរទៅហៅភ្ញៀវ ដូចក្មេងៗដែលមានកម្លាំងពេញនោះឡើយ ហើយនេះជាហេតុនាំឱ្យកន្លែងរបស់គាត់មិនសូវមានស្បែកជើង។ មានជំងឺលើសឈាម និងលើសជាតិស្ករផង ជីដូនដែលមានចៅប្រមាណ១០នាក់រូបនេះ អះអាងថាពេលខ្លះជំងឺរើឡើងនៅពេលដែលគាត់កំពុងមើលស្បែកជើងដែរ ហើយគាត់ក៏បានយកថ្នាំមកជាមួយផង។ រូប១

មានចៅនៅក្នុងបន្ទុក៤នាក់អ្នកស្រី សារុម បញ្ជាក់ថាប្រាក់ដែលរកបាន គាត់យកទៅចិញ្ចឹមចៅទាំងនោះ បន្ថែមលើប្រាក់ដែលចៅរកបានពីការរើសអេតចាយប្រចាំថ្ងៃ។ ត្រូវក្រោកពីម៉ោង៣ទៀបភ្លឺ ដើម្បីមកចាប់កន្លែងដាក់ស្បែកជើង និងរង់ចាំពុទ្ធបរិស័ទមកបោះបាយបិណ្ឌផង ដូនចាស់ដែលបង់កក្រមាពណ៌ក្រហម និងមានសក់ត្រឹមកស្កូវល្បាយអាចម៍ខ្លា អះអាងថាក្នុងមួយថ្ងៃគិតពីម៉ោង៣ទៀបភ្លឺ ដល់ម៉ោង១១ថ្ងៃត្រង់គាត់អាចរកប្រាក់បានប្រមាណ២ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះ។ បើទោះបីជាគេមិនសូវដាក់ស្បែកជើងនៅកន្លែងដូនចាស់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែជាញឹកញយគេឃើញមានពុទ្ធបរិស័ទ ទាំងក្មេងទាំងចាស់យកប្រាក់បន្តិចបន្តួចមកជូនគាត់ដែរ។

ដូនចាស់ដែលមានស្រុកកំណើត នៅខេត្តកំពង់ស្ពឺរូបនេះបញ្ចាក់បន្ថែម៖«ខ្ញុំធ្លាប់យកចៅឱ្យមកហៅភ្ញៀវដែរ តែគេមិនចេះហៅបានតែនៅឈរធ្មឹង ដូច្នេះទើបខ្ញុំមិនឱ្យមកទៀត។ ខ្ញុំឈឺខ្ញុំមិនអាចដើរទៅហៅភ្ញៀវបានទេ ដូច្នេះមានតែអង្គុយនៅមួយកន្លែងនេះហើយ។ ខ្ញុំមានកូនដែរ តែពួកគេសុទ្ធតែក្រ ពួកគេធ្វើការរោងចក្រ បានប្រាក់បន្តិចបន្តួច គ្រាន់តែបង់ថ្ងៃផ្ទះ ថ្លៃទឹកនិងភ្លើង និងផ្គង់ផ្គង់កូនៗរបស់គេ មិនអាចមកចិញ្ចឹមខ្ញុំបានទេ។ ពេលនេះខ្ញុំចិញ្ចឹមចៅ៤នាក់ ព្រោះម្ដាយរបស់គេមានប្ដីថ្មី ហើយគេមិនយកកូនទៅចិញ្ចឹម។ រាល់ថ្ងៃចៅទាំង៤នាក់ទៅរើសអេតចាយ គ្រាន់បានប្រាក់ទិញបាយម្អូប។ ខ្ញុំទទួលបានប័នក្រីក្រពីរដ្ឋាភិបាល ហើយក្នុងមួយខែខ្ញុំបើកប្រាក់បាន១២ម៉ឺនរៀល»។

ជាអ្នកមើលស្បែកជើងមួយរូបទៀត ដែលដាក់កន្ទេលក្រហមរបស់ខ្លួន នៅក្បែរដូនចាស់ សារុម ដែរនោះគឺអ្នកស្រី យិន លុន។ មានវ័យ៥៤ឆ្នាំ ស្ត្រីកូន៣នាក់រូបនេះ អាចរកប្រាក់បានប្រមាណ២ទៅ៣ម៉ឺនរៀលក្នុងមួយថ្ងៃ។ តែងតែរលះរលាំងដើរទៅហៅភ្ញៀវ អ្នកស្រី លុន ទទួលបានស្បែកជើងច្រើនជាងគេ ក្នុងចំណោមអ្នករករបរនៅទីនេះ។ ទោះជាយ៉ាងណាស្ដ្រីពាក់អាវសដៃខ្លី ស្លៀកខោពណ៌ស្វាយមានផ្កាពណ៌លឿងរូបនេះ ថាកាលពីឆ្នាំមុនក្នុងមួយថ្ងៃអ្នកស្រីអាចរកប្រាក់បានច្រើនជាងឆ្នាំនេះ ព្រោះមានពុទ្ធបរិស័ទមកវត្តច្រើន។ រូប២

មានសម្បុរស្រអែមមុខមូលញញឹមស្រស់ អ្នកស្រី យិន លុន ថាប្រាក់ដែលរកបានពីការមើលស្បែកជើងនេះ គាត់រំលែកខ្លះទុកធ្វើដើមទុនទិញអេតចាយ និងមួយចំនួនទៀតផ្គត់ផ្គង់ក្នុងជីវភាព។ ឆ្លើយប្រាប់សារព័ត៌មានថ្មីៗបណ្ដើរ ហើយឆ្លៀតដើរទៅហៅភ្ញៀវឱ្យដាក់ស្បែកជើងនៅកន្លែងរបស់ខ្លួនបណ្ដើរ ស្ត្រីដែលមានប្ដីរត់ម៉ូតូឌុបរូបនេះបញ្ជាក់បន្ថែម៖«ខ្ញុំរករបរនេះប្រហែលជា៤ឆ្នាំមកហើយ។ ការងារនេះមិនសូវហត់ដូចដើរទិញអេតចាយទេ។ ក្នុងម្នាក់ជួនគេឱ្យខ្ញុំ៥រយរៀល ជួន១ពាន់រៀល ជួន២ពាន់រៀលមិនទៀងទេ។ ឆ្នាំនេះរកបានតិចទេ បើឆ្នាំមុខក្នុងមួយថ្ងៃខ្ញុំអាចរកបានប្រហែល៥ម៉ឺនរៀល។ ប្រាក់នេះខ្ញុំយកទៅចំណាយផ្សេងៗ ហើយទុកឱ្យកូនទៅរៀនដែរ»។

ចំណែកឯក្មេងប្រុស អេង ឡុង វ័យ១៤ឆ្នាំ និង ប្អូនប្រុស ប៊ុន រតនា អាយុ១៦ឆ្នាំ បានចាប់ដៃគូនឹងគ្នា មកយាមស្បែកជើងនៅវត្តសន្សំកុសលនេះដែរ។ ក្នុងមួយថ្ងៃគិតចាប់ពីម៉ោង៣ទៀបភ្លឺរហូតដល់ម៉ោង១១ថ្ងៃត្រង់ ក្មេងប្រុសទាំងពីរអាចរកប្រាក់បានប្រហែលជា២ម៉ឺនរៀល ហើយត្រូវចែកគ្នាម្នាក់ពាក់កណ្ដាល។ ចាប់អារម្មណ៍របរយាមស្បែកជើងអស់រយៈពេលប្រហែល៤ឆ្នាំមកនេះ អេង ឡុង យកប្រាក់ដែលរកបានទៅទិញឯកសណ្ឋានរៀន និងសម្ភារសិក្សាផ្សេងៗ។ រូប៣

រៀននៅថ្នាក់ទី៧ ក្នុងខេត្តព្រៃវែង ឡុង ដែលមានសម្បុរស្រអែមស្រស់ ទម្រង់មុខដូចជនជាតិឥណ្ឌា ឈរនៅជិតខ្លោងទ្វារសាលាឆាន់ ក្បែរធ្នើរដែកដាក់ស្បែកជើងដែលខ្លួនយាម ពន្យល់បន្ថែមដូច្នេះ៖«ប្រាក់ដែលខ្ញុំរកបាន ខ្ញុំក៏យកទៅជូនម៉ែពុកខ្ញុំដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំយកទៅទិញសម្ភារសិក្សារបស់ខ្ញុំឱ្យគ្រប់សិន។ ខ្ញុំមកទីនេះតែពេលភ្ជុំនិងចូលឆ្នាំទេ គឺពេលខ្ញុំទំនេរពីការសិក្សា»៕