គម្ពីរ Karandavyuha ត្រូវបានសរសេរនៅសតវត្សទី៥ នៅតំបន់កាស្មៀ ប្រទេសឥណ្ឌា ដែលជាគម្ពីរដ៏ចំណាស់មួយបែបព្រះពុទ្ធសាសនាមហាយាន និងត្រូវបានព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ យកមកប្រតិបត្តិនៅអំឡុងសតវត្សទី១២ គឺប្រមាណ៨០០ឆ្នាំក្រោយពីគម្ពីរនេះបានសរសេរ។ ព្រះអវលោកិកេសូរ ជាព្រះក្នុងគម្ពីរ និងត្រូវបានជឿថា ជាព្រះសង្រ្គោះសត្វលោក វិញ្ញាណតែលតោលទាំងឡាយ ឱ្យកើតជាមនុស្សលោកវិញ។

 

ក្នុងសង្រ្គោមបណ្ដេញទ័ពចម្ប៉ាចេញពីរាជធានីអង្គរ ធ្វើឱ្យមន្រ្តី ពលទាហាន និងប្រជានុរាស្រ្ដជាច្រើនបានស្លាប់ និងពលីក្នុងសមរភូមិនេះ។ ក្នុងហរទ័យបារម្ភ ក្រែងវិញ្ញាក្ខន្ធអ្នកដែលស្លាប់ទៅមិនបានស្ងប់សុខ ខ្លះនៅតែលតោល ឬខ្លះក្លាយជាប្រេតផងនោះ ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ បញ្ជាឱ្យគេឆ្លាក់ចម្លាក់ព្រះអវលោកិកេសូរប្រោះប្រេតនៅហោជាងខ្លោងទ្វារខាងកើតប្រាសាទតានៃ ដោយជឿថា ព្រះអង្គនេះអាចសង្រ្គោះព្រលឹងទាំងនោះឱ្យទៅនៅឋានល្អ ឬចាប់ជាតិជាមនុស្សបាន។ នេះបើតាមការពន្យល់រៀបរាប់របស់លោក អ៊ឹម សុខរិទ្ធី បុរាណវិទូ និងជាប្រធាននាយកដ្ឋានស្រាវជ្រាវ បណ្ដុះបណ្ដាល និងផ្សព្វផ្សាយ នៃអាជ្ញាធរជាតិអប្សរា។

 

ខាងលើនេះជាភស្ដុតាងនៃការបញ្ជាក់ពីវត្តមានប្រេតក្នុងជំនឿប្រពៃណីខ្មែរ។ ទាក់ទងនឹងការបោះបាយបិណ្ឌវិញ លោក អ៊ឹម សុខរិទ្ធី  តាមរយៈសិលាចារឹកថ្នល់បារាយណ៍លេខ K២៧៩ បាននិយាយថា ទំនៀមនេះមានជាង១ពាន់ឆ្នាំមកហើយ។ ការបោះបាយបិណ្ឌមិនមែនបោះសម្រាប់ឱ្យប្រេតស៊ីឡើយ តែពំនូតបាយដំណើបចំនួន១៩ដុំដែលបោះនោះ តំណាងឱ្យរូបកាយរបស់មនុស្ស ដែលអាចឱ្យប្រេតតោងចាប់ដើម្បីចាប់ជាតិជាមនុស្សវិញបាន។​ 

 

តាមការបញ្ជាក់ពីសាស្រ្ដាចារ្យ អ៊ឹម សុខរិទ្ធី ក្នុងទំនៀមរបស់ខ្មែរ មានគ្រប់រូបមានធាតុពីរ គឺទី១ នាម (ព្រលឹង និងទី២ គឺរូប (រាងកាយ)។ ក្រោយស្លាប់ទៅមនុស្សនៅសល់តែព្រលឹង ចំណែករាងកាយរលាយក្លាយជាដី។ តាមសិលាចារឹកដដែល ពិធីបោះបាយបិណ្ឌមិនមែនអាចធ្វើបានតែនៅរដូវភ្ជុំបិណ្ឌនោះទេ គឺអាចធ្វើនៅពេលមានព្រឹត្តិការណ៍យប់វែងជាងថ្ងៃ និងថ្ងៃវែងជាងយប់ ដែលកើតឡើង២ដងក្នុងមួយឆ្នាំ និងព្រឹត្តិការណ៍ យប់និងថ្ងៃស្មើឬហៅថាសមរាត្រី។

 

នៅស្រុកឥណ្ឌា ការបោះបាយបិណ្ឌដើម្បីស្រោងស្រង់ព្រលឹងអ្នកស្លាប់ដែលបានកើតជាប្រេត ឱ្យត្រឡប់មកកើតជាមនុស្សវិញធ្វើក្នុងគ្រួសារជាលក្ខណៈតូចតាច តែទំនៀមនេះត្រូវបានព្រះមហាក្សត្រនៅសម័យបុរាណ ធ្វើជាទម្រង់ធំ និងទូលំទូលាយ សម្រាប់ញាតិសន្ដានច្រើនជំនាន់ សាច់សារលោហិត មនុស្សចាស់ ក្មេងៗ និងអ្នកពុំមានទីពំនាក់ ពិសេសដឹងគុណដល់អ្នកស្នេហាជាតិទាំងឡាយដែលបានស្លាប់ដោយសារចម្បាំងការពារទឹកដី ឱ្យទៅជាបុណ្យធំដុំរហូតក្លាយជាបុណ្យជាតិ និងប្រពៃណីធំជាងគេ។

 

ត្រឡប់មកវិញ តាមការអះអាងរបស់លោក អ៊ឹម សុខរិទ្ធី ការបោះបាយបិណ្ឌ ជាទំនៀមមួយរបស់ខ្មែរដែលមានតាំងពីយូរលង់មកហើយ។ អ្នកដែលបោះចោលប្រពៃណីនេះ គឺស្មើនឹងបោះបង់ទំនៀមប្រពៃណីរបស់ខ្លួនឯងយ៉ាងដូច្នោះដែរ៕