លោក ប៉ុក បូរ៉ាក់  ប្រធាននាយកដ្ឋានភាពយន្តខ្មែរ បានពន្យល់ថា ផលិតផលភាពយន្តខុសពីផលិតផលទំនិញផ្សេងទៀត។ ការជំរុញផលិតផលភាពយន្ត ត្រូវយកចិត្តទុកដាក់លើគុណភាព ដែលវាចែកចេញជាកត្តាសំខាន់ពីរ។ ក្នុងនោះ ការពង្រឹងសមត្ថភាពធនធានអ្នកផលិត និងលទ្ធភាពហិរញ្ញវត្ថុ ដែលផលិតករត្រូវចំណាយ ដើម្បីឱ្យភាពយន្តខ្មែរមានឱកាសនាំចេញទៅក្រៅប្រទេស។ 

 

 

លោក បូរ៉ាក់ បន្ថែមថា៖ « សម័យបច្ចេកវិទ្យាភាពយន្តមានការវិវត្តន៍ច្រើន។ ភាពយន្តនៅប្រទេសជិតខាង គេចំណាយរាប់លានដុល្លារ ហើយយ៉ាងតិចក៏កន្លះលានដែរ។ ឯយើងហ៊ានផលិតចាប់ពី ៥ម៉ឺនដុល្លារ ទៅ ១០ម៉ឺនដុល្លារមិនអាចយកទៅប្រៀបធៀបគេបានទេ។ កន្លងមកមានរឿងយើងចេញទៅឥណ្ឌូនេស៊ី សិង្ហបុរី  ថៃ មានតិចតួចដែរ ដែលទាមទារឱ្យផលិតករទាំងនោះសម្រិតសម្រាំងគុណភាព ហើយក៏ចាយទុនពី៣០ ទៅ ៤០ម៉ឺនដុល្លារដែរ»។ 

 

«ចំពោះថាប៉ុន្មានឆ្នាំទៀតអាចនាំចេញទៅទីផ្សារអាស៊ាន មានតែត្រូវពង្រឹងសមត្ថភាពធនធានមនុស្សយើងជាប្រចាំ។ យើងបានចេញខ្លះហើយភាពយន្តខ្នាតវែង ក្នុងមួយឆ្នាំជិត៣០រឿង តែភាពយន្តមានគុណភាពក្នុងស្រុកមានមិនដល់៥០ភាគរយទេ។ ក្នុងនោះមានតែ១ ទៅពីររឿងអីទេ ដែលអាចនាំចេញទៅក្រៅប្រទេសបាន។ បើធៀបនឹងគេយើងអាចលំបាកត្រូវតែបណ្តុះបណ្តាលធនធានឱ្យច្រើនថែមទៀត»។

ទាំងនេះជាការបញ្ជាក់ របស់លោក ប៉ុក  បូរ៉ាក់ ប្រធាននាយកដ្ឋានភាពយន្តខ្មែរ ប្រាប់សារព័ត៌មានថ្មីៗ។

 

ទាក់ទងនឹងការហូរចូលនៃភាពយន្តបរទេសដែលមានវប្បធម៌ស្រដៀងគ្នានឹងកម្ពុជាពីប្រទេសជិតខាង លោក ហុក ប៊ុនរ៉ាក់ ពន្យល់ថា វារមែងមានការភាន់ច្រឡំគ្នា និងប៉ះពាល់ខ្លះហើយ តែសំខាន់គ្រប់គ្នាត្រូវសិក្សាស្វែងយល់ ថាអ្វីជារបស់ខ្មែរ ហើយអ្វីជារបស់គេ ។ 

 

ប្រធាននាយកដ្ឋានភាពយន្តខ្មែររូបនេះ សង្កត់ធ្ងន់ថា «បើយើងគិតលើជ្រុងមួយ ចុះបរិមាណរួមធំ? បើគេបិទយើង តើយើងប៉ះពាល់អ្វីខ្លះ? អ៊ីចឹងនេះជាចំណុចគួរពិចារណា តែយើងមិនបដិសេដទេ។ យើងនឹងសិក្សាលើវិធានការផ្ទៃក្នុងណាមួយ ដែលការពារផលប៉ះពាល់ កុំឱ្យវាជះឥទ្ធិពលខ្លាំង យើងបានគិតគូរលើបញ្ហាហ្នឹងដែរ»៕