ជាតិ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
រមាំងនៅកម្ពុជាមានចំនួនច្រើនជាងគេ បើធៀបនឹងបណ្តាប្រទេសជិតខាង
(Cervuseldii)
ភិនភាគ៖ រមាំងជាថនិកសត្វណាសីដែលមានមាឌតូចជាងប្រើស និងធំជាងសត្វឈ្លូសបន្តិច។ ស្នែងរបស់វាមានលក្ខណៈខុសពីស្នែងសត្វប្រើស ដោយនៅផ្នែកគល់នៃស្នែងមានបែកខ្នែងពីរមួយស្រួចដុះគ្របលើចិញ្ចើមលយទៅមុខ និងមួយទៀតដុះឡើងទៅលើរួចពេនចេញមកក្រៅ ហើយកោងខុបទៅមុខ ហើយនៅខាងចុងស្នែងរបស់វាមានរាងសំប៉ែតបែកជាម្រាម។ ជាទូទៅវាមានសម្បុរលឿងស្រអាប់ ឬលឿងក្រម៉ៅចាស់ មានអុចៗសនៅផ្នែកចំហៀងខ្លួន ឯផ្នែកក្រោមពោះ និងកមានពណ៌ស ប៉ុន្តែសម្បុរនេះអាចប្រែប្រួលទៅតាមរដូវកាល។ នៅរដូវជម្រុះស្នែង វាមានរោមវែងៗរុំជិតចំរុះពណ៌ប្រផេះក្រហម និងលឿងក្រម៉ៅភ្ជាប់នឹងគល់ក ដែលមានរោមប្រែងមើលគួរឲ្យគយគន់។
ជីវសាស្ត្រ៖ រមាំងជាសត្វមិនសូវផ្អើល វារស់នៅជាហ្វូងពី ១០-១៥ក្បាល។ វាចូលចិត្តរស់នៅតាមវាលទំនាបដែលសម្បូរទៅដោយ ថ្លុក ឬត្រពាំង វាលស្រែ និងព្រៃរបោះ។ ចំណីរបស់វាមានដូចជា ស្មៅ ស្បូវ ព្រេច ល្បះរុក្ខជាតិ ស្រូវ និងផ្លែឈើ។ វាជម្រុះស្នែងរាស់ឆ្នាំនៅអំឡុងខែមិថុនា ដែលជារដូវកាលសម្បូរចំណីសម្រាប់ការលូតលាស់ស្នែងរបស់វា។ រមាំងញីបន្តពូជ នៅចន្លោះខែមីនា-ឧសភា ហើយកើតកូនម្តងបាន១ក្បាលបន្ទាប់ពីពពោះរយៈពេល ៦-៨ខែ។
រប៉ាយរស់នៅ៖ ចំពោះក្រុមប្រភេទរបស់រមាំង Cervussiamensisបច្ចុប្បន្នវាមានចំនួនច្រើនជាងគេនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា បើប្រៀបធៀបទៅនឹងបណ្តាប្រទេសជិតខាង។ចំនួនទាំងនេះមាននៅខេត្តស្ទឹងត្រែងក្នុងស្រុកសៀមប៉ាង មណ្ឌលគីរី រតនគីរី ក្រចេះ (មានចំនួនតិចតួច) ខេត្តកំពង់ស្ពី បន្ទាយមានជ័យ (ក្នុងតំបន់អភិរក្សសត្វក្រៀលអាងត្រពាំងថ្ម) ពោធិសាត់ ឧត្តរមានជ័យ និងខេត្តសៀមរាប ជាពិសេសនៅខេត្តព្រះវិហារក្នុងស្រុកឆែប ជាំក្សាន្ត គូលែន និងសង្គមថ្មី សរុបប្រហែល១០០ក្បាល ដែលជាទិន្នន័យមួយបាននឹងកំពុងធ្វើការអភិរក្ស។ ប្រភេទនេះគេបានរកឃើញផងដែរនៅប្រទេសឡាវ (មានចំនួនតិចតួចបំផុត) និងកោះហៃណាន។ ដោយឡែក នៅប្រទេសថៃត្រូវបានផុតពូជពីធម្មជាតិ ហើយប្រហែលជាផុតពូជនៅប្រទេសវៀតណាម។
ស្ថានភាពអភិរក្ស៖ រមាំងស្ថិតក្នុងក្រុមប្រភេទជិតផុតពូជ និងមានចុះក្នុងបញ្ជីឧបសម្ព័ន្ធទី១ នៃអនុសញ្ញាសាយតេស។ ប្រភេទនេះកំពុងទទួលរងគ្រោះថ្នាក់ដោយសារការបរបាញ់យកសាច់ ស្បែក ស្នែង និងឆ្អឹង ដើម្បីធ្វើពាណិជ្ជកម្ម។ ប្រភេទនេះមានចុះក្នុងបញ្ជីក្រហម IUCN ថាជាប្រភេទ ងាយរងគ្រោះថ្នាក់ (VU) ។
(Cervuseldii)
ភិនភាគ៖ រមាំងជាថនិកសត្វណាសីដែលមានមាឌតូចជាងប្រើស និងធំជាងសត្វឈ្លូសបន្តិច។ ស្នែងរបស់វាមានលក្ខណៈខុសពីស្នែងសត្វប្រើស ដោយនៅផ្នែកគល់នៃស្នែងមានបែកខ្នែងពីរមួយស្រួចដុះគ្របលើចិញ្ចើមលយទៅមុខ និងមួយទៀតដុះឡើងទៅលើរួចពេនចេញមកក្រៅ ហើយកោងខុបទៅមុខ ហើយនៅខាងចុងស្នែងរបស់វាមានរាងសំប៉ែតបែកជាម្រាម។ ជាទូទៅវាមានសម្បុរលឿងស្រអាប់ ឬលឿងក្រម៉ៅចាស់ មានអុចៗសនៅផ្នែកចំហៀងខ្លួន ឯផ្នែកក្រោមពោះ និងកមានពណ៌ស ប៉ុន្តែសម្បុរនេះអាចប្រែប្រួលទៅតាមរដូវកាល។ នៅរដូវជម្រុះស្នែង វាមានរោមវែងៗរុំជិតចំរុះពណ៌ប្រផេះក្រហម និងលឿងក្រម៉ៅភ្ជាប់នឹងគល់ក ដែលមានរោមប្រែងមើលគួរឲ្យគយគន់។
ជីវសាស្ត្រ៖ រមាំងជាសត្វមិនសូវផ្អើល វារស់នៅជាហ្វូងពី ១០-១៥ក្បាល។ វាចូលចិត្តរស់នៅតាមវាលទំនាបដែលសម្បូរទៅដោយ ថ្លុក ឬត្រពាំង វាលស្រែ និងព្រៃរបោះ។ ចំណីរបស់វាមានដូចជា ស្មៅ ស្បូវ ព្រេច ល្បះរុក្ខជាតិ ស្រូវ និងផ្លែឈើ។ វាជម្រុះស្នែងរាស់ឆ្នាំនៅអំឡុងខែមិថុនា ដែលជារដូវកាលសម្បូរចំណីសម្រាប់ការលូតលាស់ស្នែងរបស់វា។ រមាំងញីបន្តពូជ នៅចន្លោះខែមីនា-ឧសភា ហើយកើតកូនម្តងបាន១ក្បាលបន្ទាប់ពីពពោះរយៈពេល ៦-៨ខែ។
រប៉ាយរស់នៅ៖ ចំពោះក្រុមប្រភេទរបស់រមាំង Cervussiamensisបច្ចុប្បន្នវាមានចំនួនច្រើនជាងគេនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា បើប្រៀបធៀបទៅនឹងបណ្តាប្រទេសជិតខាង។ចំនួនទាំងនេះមាននៅខេត្តស្ទឹងត្រែងក្នុងស្រុកសៀមប៉ាង មណ្ឌលគីរី រតនគីរី ក្រចេះ (មានចំនួនតិចតួច) ខេត្តកំពង់ស្ពី បន្ទាយមានជ័យ (ក្នុងតំបន់អភិរក្សសត្វក្រៀលអាងត្រពាំងថ្ម) ពោធិសាត់ ឧត្តរមានជ័យ និងខេត្តសៀមរាប ជាពិសេសនៅខេត្តព្រះវិហារក្នុងស្រុកឆែប ជាំក្សាន្ត គូលែន និងសង្គមថ្មី សរុបប្រហែល១០០ក្បាល ដែលជាទិន្នន័យមួយបាននឹងកំពុងធ្វើការអភិរក្ស។ ប្រភេទនេះគេបានរកឃើញផងដែរនៅប្រទេសឡាវ (មានចំនួនតិចតួចបំផុត) និងកោះហៃណាន។ ដោយឡែក នៅប្រទេសថៃត្រូវបានផុតពូជពីធម្មជាតិ ហើយប្រហែលជាផុតពូជនៅប្រទេសវៀតណាម។
ស្ថានភាពអភិរក្ស៖ រមាំងស្ថិតក្នុងក្រុមប្រភេទជិតផុតពូជ និងមានចុះក្នុងបញ្ជីឧបសម្ព័ន្ធទី១ នៃអនុសញ្ញាសាយតេស។ ប្រភេទនេះកំពុងទទួលរងគ្រោះថ្នាក់ដោយសារការបរបាញ់យកសាច់ ស្បែក ស្នែង និងឆ្អឹង ដើម្បីធ្វើពាណិជ្ជកម្ម។ ប្រភេទនេះមានចុះក្នុងបញ្ជីក្រហម IUCN ថាជាប្រភេទ ងាយរងគ្រោះថ្នាក់ (VU) ។
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
