បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍
ជាតិ
×![]()
×![]()
ភ្នំពេញ៖ នៅថ្ងៃបុណ្យអុំទូករៀងរាល់ឆ្នាំ ជាថ្ងៃដែលប្រជាពលរដ្ឋទូទាំងប្រទេសបានឈប់សម្រាក គ្រប់ៗគ្នា។ ពិធីបុណ្យអុំទូកក៏ជាឱកាសល្អសម្រាប់មាតាបិតាមួយចំនួន ជួបជុំគ្នា នាំកូនៗដើរកម្សាន្តផងដែរ។ ទោះបីមិនបានទៅកំសាន្តនៅតាមទីកន្លែងឆ្ងាយៗក៏ដោយ ក៏ក្រុមគ្រួសារមួយចំនួន នាំគ្នាដើរកំកម្សាន្តតាមសួនច្បារនានានៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញនេះផងដែរ។ ក្រឡេកទៅមើល ក្រុមកុមារដែលកំពុងដើរលក់ផ្ការតាមចិញ្ចើមផ្លូវឯណោះវិញ ពួកគេមមាញឹកគ្មានថ្ងៃសម្រាកនោះឡើយ។ រកមួយថ្ងៃ សម្រាប់រស់មួយថ្ងៃ ប្រសិនបើឈប់សម្រាក ច្បាស់ជាដាច់បាយជាមិនខាន។
កុមារា ចក់ ឆាយ អាយុ១០ឆ្នាំ មិនដែលស្គាល់ទេថា អ្វីទៅជាថ្ងៃបុណ្យអុំទូក។ រូបគេដឹងត្រឹមថា នៅថ្ងៃនេះ មនុស្សម្នាជាច្រើនគ្រប់ទិសទីឈប់សម្រាកពីការងារ នាំគ្នាដើរកម្សាន្ត។ ទោះបីថ្ងែឈប់សម្រាកបុណ្យអុំទូកក្តី ឬថ្ងៃធម្មតាក្តី កុមារ ឆាយ នៅតែត្រាច់ចខំប្រឹងដើរលក់ផ្ការតាមចិញ្ចើមផ្លូវគ្មាន ពេលសម្រាកឡើយ។
សំឡេងហ៊ោកញ្ជៀវ សើចក្អាកក្អាយចេញពីសួនកុមារមុខវត្តបុទុមវតី បានត្រឹមតែធ្វើឲ្យកុមារា រូបនេះ តូចចិត្ត ក្តុកក្តួលអារម្មណ៍ ឈរអោបរបងដែកភ្នែកសម្លឹងឥតព្រិច ក្នុងថ្ងៃដ៏គួរអោយកំសត់ នេះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ថ្ងៃបុណ្យអុំទូករៀងរាល់ឆ្នាំ គឺជាថ្ងៃដែលមាតាបិតាមួយចំនួនឈប់សម្រាក ពីការងារ ហើយតែងនាំកូនៗរបស់ខ្លួនដើរកម្សាន្ត និងធ្វើតាមចិត្តពួកគេគ្រប់យ៉ាងនៅថ្ងៃបុណ្យប្រពៃណីមួយនេះ។
ម៉ោងមិនទាន់៧ព្រឹកផង កុមារ ឆាយ ស្ថិតនៅលើដងផ្លូវរួចជាស្រេចទៅហើយ ក្នុងសំលៀកបំពាក់កខ្វក់ ដៃម្ខាងយួរកម្រងភួងផ្កាម្លិះ ដៃម្ខាងគោះកញ្ចក់រថយន្តតិចៗ ។ ក្បាលដ៏តូចរបស់គេអើតមើល តាមកញ្ចក់ទ្វាររថយន្ត ដោយសម្តែងទឹកមុខអង្វរករម្ចាស់រថយន្តគួរអោយអាណិតអាសូរ។ កុមារារូបនេះកំពុងសុំអោយអ្នកធ្វើ ដំណើរតាមរថយន្តជួយទិញផ្កាម្លិះរបស់ខ្លួន។
ខ្មៅហើយស្គម កុមារ ឆាយ ជាមួយនឹងដំណើររត់ផងដើរផង ពីរថយន្តមួយ ទៅរថយន្តមួយទៀត តែងតែនិយាយអង្វរទៅកាន់អ្នកធ្វើដំណើរថា «សុំជួយទិញផ្កាខ្ញុំផង ដើម្បីយកលុយទិញបាយ ហូប»។
គ្មានពាក់ស្បែកជើង ត្រាច់ចរតាមដងវិថីពីព្រលឹមរហូតដល់ថ្ងៃត្រង់ ដើម្បីស្វែងរកអតិថិជន កុមារា ឆាយ រៀបរាប់ទាំងទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់ថា៖«ថ្ងៃណាដែលខ្ញុំមានសំណាង ថ្ងៃនោះហើយ ដែលខ្ញុំបានបាយហូប ប៉ុន្តែពេលខ្លះ ខ្ញុំលក់អស់មួយកំណាត់ថ្ងៃ នៅមិនទាន់រកប្រាក់បានមួយ រយរៀលផង ជារឿយៗខ្ញុំតែងអត់បាយផងដែរ...»។
ឆាយ ស្ថិតក្នុងចំណោមកុមារជាច្រើនផ្សេងទៀត ដែលមានសំលៀកបំពាក់រយ៉េរយ៉ៃ ដៃកាន់ភួងផ្កាដើរ ត្រាច់ចររៀងរាល់ថ្ងៃតាមដងវិថីនៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។ ដូចគ្នានឹង ឆាយ ដែរ ភាគច្រើននៃកុមារទាំងនោះ បានចាកចេញពីគ្រួសារកសិករក្រីក្រ ធ្វើស្រែចម្ការនៅតាមទីជនបទ មកកាន់ទីក្រុង។
ពួកគេចំណាយពេលមួយចំណែកធំនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្លួន នៅលើដងវិថីដោយគ្មានភាពសប្បាយរីករាយ គ្មានការជួបជុំឪពុកម្តាយ ឬគ្មានការបរិភោគ អាហារឆ្ងាញ់ៗសូម្បីតែម្តង ណាឡើយ។ ជីវិតកុមារលក់ផ្កាទទួលរងសម្ពាធច្រើនយ៉ាង ដូចជា ថ្ងៃក្តៅ ភ្លៀវរលឹម គ្រោះថ្នាក់ចរារចរណ៍ សម្តីគ្រោតគ្រាតរបស់អតិថិជន ការបណ្តេញចេញរបស់នគបាល។ល។
គ្មានឡើយសេចក្តីសុខ ប៉ុន្តែដោយគ្មានជម្រើសកុមារទាំងនោះសុខចិត្តលក់កម្លាំងកាយចិត្តទាំងនៅកុមារភាពដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ មិនមែនតែកុមារក្រីក្រលក់ផ្កាទេដែលប្រឈមនឹងបញ្ហានោះ។ ពេលខ្លះ កូនង៉ែតអាយុក្រោមមួយឆ្នាំឬ២ឆ្នាំត្រូវបានមនុស្សចាស់ធ្វើអាជីវកម្មដោយដាក់ពួកគេនៅក្នុងថ្នក់ក្រមារដើម្បីដើរសុំទាននៅតាមដងផ្លូវ ជាពិសេស នៅតាមផ្លូវបំបែកជា៤នៅទីក្រុងភ្នំពេញ។
នៅពេលដែលឃើញទិដ្ឋភាពកុមារធ្វើការ កូនង៉ែតធ្វើការ សំណួរជាច្រើនបានលើកឡើថា តើឪពុកម្តាយពួកគេនាំគ្នាធ្វើអ្វី? ហេតុអ្វីបានជាកុមារដែលអាយុរបស់ពួកគេត្រូវតែបន្តការសិក្សាតែបែរជាមកទទួលបន្ទុកគ្រួសារទៅវិញ?
កុមារ ចក់ ឆាយ ចង់ទទួលបានការថ្នាក់ថ្នម ចង់ឈប់សម្រាកនៅថ្ងៃបុណ្យអុំទូក ចង់កម្សាន្តនៅថ្ងៃបុណ្យដូចកុមារដទៃទៀតដែរ។ ប៉ុន្តែរូបគេគ្មានសំណាងឡើយ។ ហើយភ័ព្វសំណាងមិនដឹងជាមកដល់រូបគេនៅថ្ងៃណា ពេលណាទេ? នេះជាអ្វីដែល កុមារ ឆាយ ទន្ទឹងរង់ចាំអស់រយៈពេលច្រើនឆ្នាំមកហើយ៕
កុមារា ចក់ ឆាយ អាយុ១០ឆ្នាំ មិនដែលស្គាល់ទេថា អ្វីទៅជាថ្ងៃបុណ្យអុំទូក។ រូបគេដឹងត្រឹមថា នៅថ្ងៃនេះ មនុស្សម្នាជាច្រើនគ្រប់ទិសទីឈប់សម្រាកពីការងារ នាំគ្នាដើរកម្សាន្ត។ ទោះបីថ្ងែឈប់សម្រាកបុណ្យអុំទូកក្តី ឬថ្ងៃធម្មតាក្តី កុមារ ឆាយ នៅតែត្រាច់ចខំប្រឹងដើរលក់ផ្ការតាមចិញ្ចើមផ្លូវគ្មាន ពេលសម្រាកឡើយ។
សំឡេងហ៊ោកញ្ជៀវ សើចក្អាកក្អាយចេញពីសួនកុមារមុខវត្តបុទុមវតី បានត្រឹមតែធ្វើឲ្យកុមារា រូបនេះ តូចចិត្ត ក្តុកក្តួលអារម្មណ៍ ឈរអោបរបងដែកភ្នែកសម្លឹងឥតព្រិច ក្នុងថ្ងៃដ៏គួរអោយកំសត់ នេះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ថ្ងៃបុណ្យអុំទូករៀងរាល់ឆ្នាំ គឺជាថ្ងៃដែលមាតាបិតាមួយចំនួនឈប់សម្រាក ពីការងារ ហើយតែងនាំកូនៗរបស់ខ្លួនដើរកម្សាន្ត និងធ្វើតាមចិត្តពួកគេគ្រប់យ៉ាងនៅថ្ងៃបុណ្យប្រពៃណីមួយនេះ។
ម៉ោងមិនទាន់៧ព្រឹកផង កុមារ ឆាយ ស្ថិតនៅលើដងផ្លូវរួចជាស្រេចទៅហើយ ក្នុងសំលៀកបំពាក់កខ្វក់ ដៃម្ខាងយួរកម្រងភួងផ្កាម្លិះ ដៃម្ខាងគោះកញ្ចក់រថយន្តតិចៗ ។ ក្បាលដ៏តូចរបស់គេអើតមើល តាមកញ្ចក់ទ្វាររថយន្ត ដោយសម្តែងទឹកមុខអង្វរករម្ចាស់រថយន្តគួរអោយអាណិតអាសូរ។ កុមារារូបនេះកំពុងសុំអោយអ្នកធ្វើ ដំណើរតាមរថយន្តជួយទិញផ្កាម្លិះរបស់ខ្លួន។
ខ្មៅហើយស្គម កុមារ ឆាយ ជាមួយនឹងដំណើររត់ផងដើរផង ពីរថយន្តមួយ ទៅរថយន្តមួយទៀត តែងតែនិយាយអង្វរទៅកាន់អ្នកធ្វើដំណើរថា «សុំជួយទិញផ្កាខ្ញុំផង ដើម្បីយកលុយទិញបាយ ហូប»។
គ្មានពាក់ស្បែកជើង ត្រាច់ចរតាមដងវិថីពីព្រលឹមរហូតដល់ថ្ងៃត្រង់ ដើម្បីស្វែងរកអតិថិជន កុមារា ឆាយ រៀបរាប់ទាំងទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់ថា៖«ថ្ងៃណាដែលខ្ញុំមានសំណាង ថ្ងៃនោះហើយ ដែលខ្ញុំបានបាយហូប ប៉ុន្តែពេលខ្លះ ខ្ញុំលក់អស់មួយកំណាត់ថ្ងៃ នៅមិនទាន់រកប្រាក់បានមួយ រយរៀលផង ជារឿយៗខ្ញុំតែងអត់បាយផងដែរ...»។
ឆាយ ស្ថិតក្នុងចំណោមកុមារជាច្រើនផ្សេងទៀត ដែលមានសំលៀកបំពាក់រយ៉េរយ៉ៃ ដៃកាន់ភួងផ្កាដើរ ត្រាច់ចររៀងរាល់ថ្ងៃតាមដងវិថីនៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។ ដូចគ្នានឹង ឆាយ ដែរ ភាគច្រើននៃកុមារទាំងនោះ បានចាកចេញពីគ្រួសារកសិករក្រីក្រ ធ្វើស្រែចម្ការនៅតាមទីជនបទ មកកាន់ទីក្រុង។
ពួកគេចំណាយពេលមួយចំណែកធំនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្លួន នៅលើដងវិថីដោយគ្មានភាពសប្បាយរីករាយ គ្មានការជួបជុំឪពុកម្តាយ ឬគ្មានការបរិភោគ អាហារឆ្ងាញ់ៗសូម្បីតែម្តង ណាឡើយ។ ជីវិតកុមារលក់ផ្កាទទួលរងសម្ពាធច្រើនយ៉ាង ដូចជា ថ្ងៃក្តៅ ភ្លៀវរលឹម គ្រោះថ្នាក់ចរារចរណ៍ សម្តីគ្រោតគ្រាតរបស់អតិថិជន ការបណ្តេញចេញរបស់នគបាល។ល។
គ្មានឡើយសេចក្តីសុខ ប៉ុន្តែដោយគ្មានជម្រើសកុមារទាំងនោះសុខចិត្តលក់កម្លាំងកាយចិត្តទាំងនៅកុមារភាពដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ មិនមែនតែកុមារក្រីក្រលក់ផ្កាទេដែលប្រឈមនឹងបញ្ហានោះ។ ពេលខ្លះ កូនង៉ែតអាយុក្រោមមួយឆ្នាំឬ២ឆ្នាំត្រូវបានមនុស្សចាស់ធ្វើអាជីវកម្មដោយដាក់ពួកគេនៅក្នុងថ្នក់ក្រមារដើម្បីដើរសុំទាននៅតាមដងផ្លូវ ជាពិសេស នៅតាមផ្លូវបំបែកជា៤នៅទីក្រុងភ្នំពេញ។
នៅពេលដែលឃើញទិដ្ឋភាពកុមារធ្វើការ កូនង៉ែតធ្វើការ សំណួរជាច្រើនបានលើកឡើថា តើឪពុកម្តាយពួកគេនាំគ្នាធ្វើអ្វី? ហេតុអ្វីបានជាកុមារដែលអាយុរបស់ពួកគេត្រូវតែបន្តការសិក្សាតែបែរជាមកទទួលបន្ទុកគ្រួសារទៅវិញ?
កុមារ ចក់ ឆាយ ចង់ទទួលបានការថ្នាក់ថ្នម ចង់ឈប់សម្រាកនៅថ្ងៃបុណ្យអុំទូក ចង់កម្សាន្តនៅថ្ងៃបុណ្យដូចកុមារដទៃទៀតដែរ។ ប៉ុន្តែរូបគេគ្មានសំណាងឡើយ។ ហើយភ័ព្វសំណាងមិនដឹងជាមកដល់រូបគេនៅថ្ងៃណា ពេលណាទេ? នេះជាអ្វីដែល កុមារ ឆាយ ទន្ទឹងរង់ចាំអស់រយៈពេលច្រើនឆ្នាំមកហើយ៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ប្រទានកម្ម»មានន័យដូចម្តេច?
2 ថ្ងៃ
